Poezi Islame

JASHTË MARTESËS !!!

» Dhe mos iu afroni imoralitetit (zinasë), sepse vërtet ajo është vepër e shëmtuar dhe është një rrugë shumë e keqe. (Kur’an, Isra 32) «

Bashkëshortë të dashur e të mëshiruar te Allahu janë ata të cilët lumturisë i bëjnë vend në martesën e tyre, ndërsa të urrejtur e të mallkuar te Allahu janë ata të cilët lumturinë e kërkojnë jashtë martesës së tyre.

Në fenë Islame nuk është e lejuar asnjë lloj marrëdhënie jashtëmartesore, duke përfshirë edhe atë para martesës, qoftë edhe me nijetin për t’u martuar! Allahu i Madhërishëm na e ka ndaluar gjithashtu çdo veprim që çon deri te e ndaluara.

Ne nuk guxojmë kurrë të harrojmë, se shumë zjarre në këtë botë nisen nga shkëndijat e vogla. Ndonjëherë e keqja fillon nga një shikim i pakontrolluar, nga një përshëndetje e panevojshme, apo nga një bisedë e paarsyeshme.

Por, ç’e shtynë njeriun në këto veprime?

Asgjë tjetër, përveçse për të kaluar në diçka ’’më të madhe’’!

Prandaj, jashtë martesës nuk është i lejuar assesi shkëmbimi i ndjenjave, përshtypjeve apo bisedave me nuanca dashurie. Ky është një mur i vendosur në Fenë Islame i cili nuk guxon të kalohet kurrë. Përndryshe, pasojat janë të paparashikueshme! Jeta intime jashtëmartesore shkatërron individin, familjen dhe mbarë shoqërinë.

Ne duhet të falënderojmë Allahut e Madhërishëm i Cili e ka lejuar martesën dhe ka ndaluar jetën intime jashtëmartesore. Besnikëria në jetën bashkëshortore i përket moralit dhe etikës islame, është kushti themelor për lumturinë në jetën bashkëshortore dhe në familje. Dhe vetëm në këtë mënyrë bashkëshortët ia sigurojnë lumturinë vetes dhe pasardhësve të tyre. Për të arritur këtë, çdo mashkull dhe çdo femër duhet të mënjanojnë çdo situatë që do të sillte deri te një marrëdhënie e ndaluar.

Martesa është e shenjtë!

Për besimtarin/en jeta martesore është ngjarja e pakryer, tregimi i pafund! Është e vetmja ndodhi në jetën e besimtarit e cila fillon por nuk përfundon deri në vdekjen e tij/saj, prandaj quhet e shenjtë. Martesa është pasuria e cila nuk harxhohet kurrë dhe e cila duhet të ruhet gjatë gjithë jetës.

Në botën e mbrapshtë fillon me dashuri, kalon në fejesë, vazhdon me martesë, përfundon me ndarje! Ndërsa në fenë Islame fillon me fejesë, kalon ne dashuri, vazhdon me martesë dhe përfundon me lumturi!

Të pamartuarit në Fenë Islame janë të këshilluar të martohen sa më parë, ndërsa të martuarit të mbeten të martuar besnikë dhe kurrë të mos i lejojnë vetes të bëjnë jetë të shthurur.

E lus Allahun e Madhërishëm që këta rreshta të bëhen shkak për dikë, për t’u larguar nga zinaja, imoraliteti, kjo vepër e shëmtuar! Amin!

KOMUNISTËT

Po kërkove bukën, të japin urinë,
Po kërkove jetën, të japin patërdinë,
Po kërkove nderin, të japin llaftarinë,
Po kërkove shokun, të japin pabesinë,
Po kërkove besën, të japin tradhëtinë,
Po kërkove mëshiren, të japin gjakësinë,
Po kërkove njeriun, të japin kafshërinë,
Po të jesh shenjtor, të bashkojnë me qenërinë,
Po kërkove dritën, të japin errësirën,
Po deshe shijen, të japin të vështirën,
Po kërkove fenë, të japin mundimin,
Po kërkove dhimbjen, të japin acarimin,
Po të duash paqen, të bashkojnë me krimin,
Po të duash familjen, të japin burgimin,
Po kërkove rregullin, të japin kukudhin,
Po kërkove Zotin, të japin të paudhin.

NIJETI



Si ujin bimëve
e shpirtin vetave,
ashtu ua bëri Allahu
nijetin veprave.

Pa nijet s’ka vepër
dhe sipas tij secila çmohet,
ndaj kush të dojë shpëtimin
në zemër shumë le të përqendrohet!

Është obligim për namaz, agjërim
dhe për krejt ibadetet në vetvete,
te hanefitë nuk është i tillë për ibadete përgatitore
si për abdes, ezane e ikamete.

Po nijeti nuk është veç kuptim
ka edhe formë, ka trajtë,
ne vetëm e dimë,
kurse dhe e shohin Allahu,melekët dhe evlijatë.

(shehidallahu ennehu la ilahe il-la huwe welmelaiketu we ululilm kaimen bilkist…)

Kanë trajtë gjithashtu
krejt çka neve na duken se janë veç kuptim,
-nën çdo qime ka xhynybllëk,-
i dërguari na dha mësim.

Pastaj shih që namazi na flet
kur fluturon lart me krihët-rekate dy,tri e katër,
si fluturojnë melekët
kur në qiell ngjitin katet.

Dhe i thotë namazi atij që mirë e fali:
” t’rujt’ Allahu si m’ke rue”
e i thotë atij që e bëri shkel e shko:
“ t’çoft’ posht’ Allahu si m’çove mue”.

Kështu kuptimet
të gjitha duhet të kenë trajtë,
vallë dhikrin më të çmuar të zemrës
si do ta shkruanin melekët pa e parë!

Dhe ka ajete
e hadithe që shpjegojnë
që këto kuptime në ahiret
si e sa në mizan do të peshojnë.

Njëherë një sahabi bëri madhërim
teksa resuli po falej,
kur mbaroi i tha që u mahnit
si iu hapën menjëherë dyert e qiejve asaj fjale.

Nijeti ka dhe forcë sekret
që me shqisa s’e kapim dot se nga i vjen,
po jeta na mëson të themi:
“Ia del kush e ka përnjëmend”

Se kur pati shkruar ajetin Kalemi
“Ijjake nabudu we ijjake nestein”,
ishte shfaqur një dritë
dhe prej saj Allahu ka krijuar tewfik.

Tewfik(sukses) krijoi për ibadet
që kush ia mësyn, pra kush ka nijet,
të mos ketë pengesë,
por ta ketë shumë më lehtë.

Po ç’e do që forcë ka edhe nijeti i keq,
Allahu na i largoftë zemrat prej tij,
e ke parë si kalon në mësysh,
kalon dhe në magji.

Pastro zemrën,
qëroje sa më shpejt
dhe dije se jeta
e tëra është nijet

» KUR DO T’I DORËZOHESH ALLAHUT?! A nuk po e sheh se vitet po ikin si minutat? A ende nuk e kuptove se kjo jetë është vetëm një përjetim i shkurtër?! Deri kur o njeri do t’a mbash veten me gënjeshtra, se ti je pa gabime, se ti s’ke përse të kërkosh falje e as nuk ke nevojë për mëshirën e Allahut?! Ende mendon se e tërë bota janë gabim por vetëm ti e ke mirë?! Deri kur?! A nuk të kujtohet varrimi ku ishe edhe ti i pranishëm, mendo pak, i vdekuri mbeti i vetmuar në varrin e tij ndërsa ne u kthyem në shtëpitë tona!!! Deri kur ...

ORA

Ndoshta të duket pa shije
por dikur koha matej me hije,
kur pema ka hijen nën degë
atëherë është mesditë, drekë.

Por ka ndodhur nëpër shekuj
njerëzit kanë bërë sahatkullë,
qëndronte në mes sheshit krenare
mund ta shihje prej dritare.

Për ta ditur kohën me saktësi
se ore s'kishte çdo njeri,
por veç ndonjë zotëri me jelek
kishte ore me qostek.

Por sot si për shaka ore
çdo njeri ka në dorë, celular,
e mur në tërë botën me shumë se kurrë.

Orë katrore a rrumbullake të shtrenjtë,
e që kushtojnë pak,
të gjithat me një qellim
të na tregojnë kohën pa gabim.

Se ti çun, je gjumash
do të zgjoheshe avash - avash,
mund të ndodhte për çudi ti në shkollë,
shokët në shtëpi.

Prandaj të duhet ora
mund të ta mbaj dora,
ora është domosdoshmëri
pa të do bëhej kaos, tollovi.

ME PLOT TË DREJTË TA QASH VETVETEN!

Qaj për vetën tënde,
Kur atë e gjen të dobët përballë epsheve, e të madh karshi mëkateve!

Qaj për vetën tënde,
Kur të keqën e sheh e nuk e urren, e tek sa të mirën e sheh, atë e përbuzë!

Qaj për vetën tënde,
Kur qan për një skenë emocionuese në film, e në anën tjetër nuk ndikohesh nga leximi i Kuranit Fisnik!

Qaj për vetën tënde,
Kur me vrap nisesh pas kësaj bote kalimtare, përderisa askënd nuk e garon në respektimin e Allahut!

Qaj për vetën tënde,
Kur e shndërron namazin tënd nga ibadeti në adet, nga momenti i rehatisë në çast lodhjeje!

Qaj për vetën tënde,
Nëse sheh në vetën tënde pranim të mëkateve, e dëshirë për kundërshtim të Atij që i di fshehtësirat!

Qaj për vetën tënde,
Nëse nuk gjen ëndje në ibadet, e as kënaqësi në respektimin e Allahut!

Qaj për vetën tënde,
Kur mbushesh me derte, e përmbytesh me mërzi, e ti posedon mundësinë që në pjesën e tretë të natës (t’i lutesh Allahut, e ti këtë s’e bën, sh.p).

Qaj për vetën tënde,
Kur e humbet kohën kot në atë që nuk të bën dobi dhe e di se do të llogaritesh, megjithëkëtë je i pakujdesshëm!

Qaj për vetën tënde,
Kur e kupton se e ke gabuar rrugën, e një pjesë e madhe e jetës veçse të ka kaluar!

Dhe së fundmi, qaj për vetën tënde,
Me një qarje plot keqardhje... Ji pishman... I penduar... I kthyer tek mëshira e Zotit tënd!

E, ti e di mirë që dera e pendimit është e hapur derisa nuk arrin shpirti në fyt!

NJË MESAZH!


- Era fryen në drejtimin e vet, pa pyetur
Trazon ndjenjat një vegim, i rrallë
Gjethja bie në Tokë, përkulur
Qetësohet në shtratin e saj, pa mallë

-Sa i lehtë është gurbeti, vërdallë
Kur rëndon peshën e vendlindjes, Nënë
As zhurma nuk thyen heshtjen, në fjalë
Sa vlera e së afërtës kur është largë

-Eh, sa shumë udhëtuam, në këtë Botë
Me barrën që na rëndohet, pa pranë
E, sa pak u përkushtuam misionit, tonë
Gjurmët mbesin pendimit, vrragë

-Po mos të ishte fjala e shkruar, metaforë
E pathëna do të shuhej, si qiriu n’errësirë
Njeriu u krijua të ndihet i vogël, e punëtor
E madhe rrin hija pran, modestisë

- Në paqa thën të pathënën, e kam ndierë
Mbi gurrën e ndjenjave rrjedhë, një frymëzim
Nëse i kam shtuar një lot, shkretëtirës
Shpresës për të nesërmen, i shpallim flijim

-Era s’ndalët në udhën e saj, përdëllim
Sjell dhe merrë punët, kohën tonë
O njeri, udhëtar i përkohshëm, vëllau im
Një lutje, një vepër, një gjurmë ta lëmë!

’’FJALA E MIRË! - Janë gjërat e vogla ato që i japin ngjyrë të madhe jetës. Ndonëse mund të duket e vogël, fjala e mirë është dhurata më me vlerë që mund t’i japim dikujt, njëherësh i bëjmë nder vetvetes. Dhe dalëngadalë, me mirësjelljen tonë e krijojmë kulturën personale dhe gradohemi ditë pas dite.

KËNGA PLEQËRISHTE

O këngë pleqërishte! ti vjersh´ e Vendit t´em!
Ti fjalë që më dhimsesh e që më bën ujem!
Tashi jam dëshëruar së largu të më vish:
Dëgjoju, as dëgjoju! moj këngë pleqërish!

...Në hije të kasollës që nxin atje mi mal,
J-a nis me zë të shtruar... j-a mer me dal-nga-dal.
J-a thua më të dhemshur... j-a, thua më të qarë...
J-a dreth e përvëluar... j-a zjen... e j-a heq zvarë... —
Pastaj fillon të ngrihesh, e nis e j-a thërret:

Dh´aq letë-e ngreh së poshti... aq fort e shpje përpjet...
Aq dyke mërmëruar me zë të parpalitur
Rënkimi-i zemrës s´ate ronitet më të ngjitur...
Sa... që nga lartësira ku vate fluturoj...
Me sulm e ulërimë këputet si përroj...

E rrjeth për tatëpjetë prej kulmit qielluar
Si breshër i thërmuar... si lot i përvëluar...
Pastaj të shuhet zëri... e rrihesh... edhe vdes:
Mjerimi-i vetëvetes të thjevi mes-për-mes:
Së felli-e pa mëshirë të thjevi dhembja jote,

Dëshir´ e varfëruar e Këngës magjiplotë!
O këngë pleqërishte! O vjersh´ e Vëndit t´em!
O fjalë që më dhimsesh, e që më bën ujem!
O mall! O psherëtimë! O vajë! O lot i zi!
O shpirt i përvëluar që qan nër syt´ e mi!

Si ngrihet që nga deti një valë-e dëshëruar:
Nga fund´ i zemrës s´ate ti ngrihesh dyke vuar;
E prapë posi vala, që bje së-rish në det:
Ti bje në fellësirën e zemërës së vet.

B_ismilah Allahun e përkujtojmë!
I_slami është feja që e besojmë!
S_elami ësht' përshëndetja jonë!
M_uslimanët janë vëllezërit tonë!
I_mani është ajo që ne synojmë!
L_a ilahe ilallah ne e dëshmojmë!
A_llahu është Zoti që adhurojmë!
H_ajdeni dhe ju, e të shpëtojmë.

HIPOKRITI

Hipokrit o hipokrit
thua se ka aq të vërteta
sa që ka njerëz toka
harron se e vërteta jote
është gënjeshtra
me të cilën i lëndon
dhe i zhgënjen të tjerët
por fare se vëren
se me gënjeshtrat e tua
vetveten me "virusin injorancë" e ke infektuar
dhe ke mbetur si koka pa tru,
edhe druri që është dru
më shumë se ti ka kuptu.

Hipokrit o hipokrit
fytyrat e tua i ndërron më shpesh
se sa fryma drejtimin e vet,
por një ditë padyshim
e vërteta jote e cila është gënjeshtra
ajo ty do të vret
për shkak se e ke harruar
se e vërteta e vetme
është paqja e cila quhet Islam
dhe ajo nuk është sekret.

Hipokrit o hipokrit
gënjeshtrat të cilat i ke krijuar
kudo që ke qenë të kanë shoqëruar
si hija për trupi
deri sa të vjen fundi
por si mund të besh natën gjumë
kur të tjerët vuajnë shumë
o i shkret a nuk ke fare siklet.

Hipokrit o hipokrit
pasojat e gënjeshtrave tua
janë si një tërmet,
por atë se kupton njëherë
por ke për ta kuptuar së shpejti
o i shkretë,
kafsha e cila është kafshë
me shumë se ti kupton
por ti çfarë njeriu je
prap të vërtetën e mohon,
shumë pak po mendon,
ndërsa për fundin tënd
shumë po punon.

Ai qe tronditi çdo antivlerë,
Prej nëntokes së muarme,
E deri nën qiellin e stilizuar,
Më thanë se nuk të dua…

A është e mundur të të mos të dua?
Kur t`i nuk kishe kohë për të humbur,
A mundem që të mos të dua?
Kur t`i jeten në shkronja e harxhove..

Ka shekuj qe kjo toke te therret,
Eja , eja o i dashuri im,
Qielli leshoi lote pendimi,
E shtrengata e zuri hadithin…

Shejh Alban t`i te thone,
Nga Shqiperia e bukur e stolisur me fjale,
Me ty duhet te krenohet cdo shqiptar,
E jo me nenat artificiale te botes mbrapsht…

O NJERI

O njeri, Zoti të krijoi ty,
Që ti t'i nënshtrohesh Atij,
E jo,që ti të sillesh më kryeneçësi.

O njeri, Zoti të formësoi ty,
Që ti të bëhesh falënderues,
E jo mosfalënderues.

O njeri, Zoti t'dha mirësi,
Që ti t'i përdoresh në dobi,
E jo që ti t'i keqpërdoresh ato.

O njeri, ty Zoti të krijoi,
Që t'a adhurosh Atë,
E jo që t'a injorosh Atë.

O njeri, mendo pak ti!
Ty Zoti të bëri udhëheqës n'tokë.
Bëhu udhëheqës i mirë,
E mos u bë diktator i keq.

O njeri, Zoti t'dha ty shumë dhunti.
Po ti ç'po bën për ato dhunti ?
Zgjoje shpirtin ti,
Që shpirti yt t'a Madhëroj Zotin
Për ato dhunti!

LUTJA IME


Në emrin tënd O Allah, i Gjithëfuqishëm, plot-mëshirim.
I kam ngritur duart lartë dhe po t’lutem me përkushtim.
Kur të thërras, Ti m’përgjigjesh, ke mundësi dhe më ndihmon.
Ti je i vetmi largë që s‘dukesh, por dhe afër që vështron.
Ti je Lavdi i pakufishëm dhe levizës i gjithësisë.
Je i Vetmi dhe i drejti, Gjykatës i Ditës së Llogarisë.

T’kam besuar, T’jam mbështetur, Vetëm Ty të jam dorëzuar
Vetëm Ti je, përveç Teje, s’ka asnjë për t’u adhuruar.
Të madhëroj se Je i Lartësuar, me Madhështinë që posedon,
Më drejto mos m’lë të humbur, se s’ka kush që më udhëzon
Unë nuk di ashtu si duhet, për meritë të jap lavdërim.
Veç dëshmoj se asnjë tjeter, s’asht i denjë për adhurim.

O Zot, Unë jam këtu në pelegrinazh, urdhërin tënd për të plotësuar
Të lutem, të më shkruash mua në radhën e atyre që u është pranuar
Ma prano pelegrinazhin dhe më mbro nga sprova dhe dënimi i zjarrit,
Më streho nga të këqiat e kësaj bote dhe nga dënimet e varrit.
Pastroje zemrën time prej mëkateve dhe më streho prej përtacisë.
Nga sherri i sprovës së pasurisë dhe sherri i sprovës së varfërisë.

I kam ngritur duart dhe i përgjëruar të lutem, se shpresa më mban.
Namazi im... kurbani im... jeta dhe vdekja ime për Ty janë.
Ti je Zot për qiej e tokë, Zot për Arsh’ e për çdo send,
Çarës i farës dhe i bërthamës, Zbritës udhëzimi për ç’do kend.
O Zot, të lutem ma zbut zemren, ma shëndrro t’merrin në hare
Më trimëro kur t’më kaplojë frika, më mbulo me Dritën Tënde

O Zot, më mundëso të falënderoj për të mirën që ma dhurove
Ti je Ai që s’shkel premtimin, Ti je Ai që më udhëzove,
Qetëson zemrat e t’frikësuarit dhe i falë ata që gabojnë,
U përgjigjesh klithmave të vuajturve dhe nevojave që kërkojnë,
Lavdi të përket Ty, të pa ortak, të pa kufi e të pa anë,
Mi zbut sytë me lotin e besimit, ma zbut zemrën me Iman

O Zot, mos lejo të prekem me arrogancë, sukses kur të kam,
Mos lejo të prekem me pesimizëm, kur i dështuar të jam,
Më mëso se toleranca është niveli më i lartë i mirësisë,
Kurse dëshira për hakmarrje – aspekti i parë i dobësisë!
Lavdia të takon Ty për butësinë, na jep dije, na jep shpresë
Je i pari e i fundit, je i Gjalli dhe i vetmi që nuk vdes.

O Zot, në më bëfsh të pasur, ma le lumturinë,
T’mos ma marish mendjen, po ma dhe fuqinë!
Nëse më zhvesh nga suksesi ma lë durimin kundër dështimit.
E nëse më zhvesh nga shëndeti, ma lë dhuntinë e besimit!
Të falënderoj, të falem e të kërkoj nga t’mirat e tua,
O Zot, nëse unë të harroj Ty, mos më harro Ti mua!

Shpeshherë më thonë se je vetmitar dhe e do vetminë
S´të shohim kurrë ndër popull, e as s'bashkohesh me njerëzinë.
Nuk e di se ç’i ka kapur kjo mërzi për mua
Me punët e mia merren, të tyret i kanë harruar!

Nëse m ‘thonë se gjithë dunjaja, vetminë tënde e ka kuptuar
Ju them se thashethemet me sëmuren, shpirti im duhet shëruar.
Nëse diturisë që mora përsipër s´i jap hakun që ma kërkon
S´paskam bërë tjetër, veç rëndur për para që zemrën ma miklon.

Të lodhem duke mbjellë pemën, e në fund të këpus veç degën e saj?!
Më mirë të mbetem i paditur, injorancën përherë në kokë ta mbaj.
Se sikur të diturit ta kishin diturinë, i mbronte edhe ajo ata
Dhe sikur ta vlerësonin shpirtrat e tyre, ndriçimin e asaj do ta kishin parë.

Por e zhvlerësuan, e vetë u s’vlerësuan dhe u shkatërruan
Kur u hutuan se për fitim të kësaj jete, diturinë e lëvruan.
Dhe të mrrolur e të vrazhdë në fytyrë, prej saj u larguan
As të kënaqur në këtë dunja e në tjetrën të mallkuar.

LËRE TË SHKOJË ... !

Nëse dikush dëshiron të ikë nga ti lëre të shkojë, mos e mbajë me zor! Fati yt nuk është i lidhur me ata që të lënë e nuk të duan por me ata të cilët qëndrojnë pranë teje dhe të duan! Megjithatë, nëse të lënë, kjo nuk do të thotë se ata janë njerëz të këqij por se roli i tyre ka përfunduar në ngjarjen tënde të quajtur jetë!

Prandaj, kujdesu për ata/ato që janë pranë teje sepse këto janë personazhet e tregimit tënd!

Mos harro, Allahu nuk t’i jep gjithmonë njerëzit që ti i do, Ai më tepër t’i jep njerëzit për të cilët ti ke nevojë, që të ndihmojnë ty, që të lëndojnë ty, që të duan ty, që të lënë ty, dhe për të bërë kështu ty, personin që ti duhet të jesh, nëse din të jesh ai që duhet të jesh!

PËRSE

Shpesh ndodh të pyesim veten,
Përse të mirët duhet të vuajnë?!
Ngaqë nuk janë me të vërtetën!
Apo gabimi rregullave që luajnë!

I Dërguari Allahut na ka treguar:
se, kur Allahu i Madh e don dikë,
Ai do t'vazhdojë për t'a sprovuar,
derisa t'pastrohet gjithçka në të!

Allahu është i Pastër dhe i Mirë,
dhe se kurrsesi s'do t'a pranojë
nëse s'do t'ishte edhe robi i tillë,
prandaj do vazhdojë ta pastrojë!

Derisa mos t'i mbesë më gjynah,
e t'jetë i pastër si bora e bardhë,
që të takohet me t'Pastrin Allah,
i Cili e pret atë me shumë mallë!

Me mallë, sepse All-llahu e donte,
e ky i kaloi vuajtjet dhe u pastrua,
prej t'keqes baltës së kësaj bote,
gjithmonë lutej dhe nuk u dorzua!


Dhe vuajtja i mësoi edhe të tjera,
vallë, si do kuptoheshin dhimbjet,
që t'përvuajturit vuanin ngahera,
nëse kënaqësia do dehte mendjet?!

Prandaj e mira, e të mirët vuajnë,
për aq kohë sa t'ekzistojë e keqja!
Veç kështu, të mirën do t'a ruajnë
derisa prej saj, t'i shpëtojë vdekja

O ti , që duart i ke ndotur me njolla të veprave të ndyra..
Ke menduar ndonjëherë që ato njolla të errësojnë përjetë?
Nëse s'ke menduar, a'herë fillo të mendosh që tani..
Në të njejten kohe ndaloji duart nga ato veprime të prishura.
Nëse ke menduar , fillo të zbatosh atë mendim në vepër.
Prangosi duart tua , që të mos levizin asnjëherë në veprime të uleta,
Ndersa liroji duart , që ato të levizim nxitimthi në vepra të ndershme.
Fillo të bësh reforma në jetën tuaj, !

MENDJEMADHI

Është gjithmonë në kërkim,
për të gjetur gabime tek të tjerët.
duke e treguar veten se është i ditur,
sikur hëna kur është e plotë.

Ndërsa gabimet e veta i injoron,
për shkak se krenaria e tij e gabueshme nuk e lejon,
por kur vjen puna për të dhënë këshilla.

Është i pari i cili ju jep të gjithëve,
ndërsa vet nuk pranon prej askujt.

Është më e lehtë për të thyer një gur me kokë,
se sa për t’i thënë një mendjemadhi po gabon.

E çuditshme me të është,
të gjithë e dimë se çdo njëri gabon,
dhe ai prap gabimet e veta nuk i pranon,
ndoshta për shkak se në fjalorin e tij,
ajo fjalë më nuk ekziston.

KOHA

Dita perbehet prej shume ditesh,dhe ora
perbehet nga minutat e nxitueshem te voneses,-dita
formohet nga harresat e sperdredhura,nga metalet,
nga qelqet,teshat qe jane hedhur ne qoshe,
nga paralajmerimet e letrave qe kurre nuk mberriten.
Dita eshte liqeni ne pyllin e se Ardhmes,
liqen qe e ka mbuluar gjethi,perkujdesi,
tingujt e mbytur qe zhyten ne uje ,
sikur te ishin qielli.
Ne breg
mbesin gjurmet e praruara te dhelpres se mbremjes...
Dita ne shndritjen e saj grumbullon luspa,peshperima,
papritur cdo gje lind si ndonje rrobe
qe na perket neve,dhe si ndonje vezullim i paket,
qe priti sa ti vinte ora e vet dhe po vdes,
me urdher te nates,
duke u rrotullisur

Nëse gjithë e bota mbështillet në errësirë
e të mirat të jenë aq larg sa yjet në qiellë
do na orjentojë në Rrugën tonë t'vështirë
Ai që na dha jetë, e hënës dritë me diellë!

Nëse zërin e mbytur askush nuk e dëgjon,
e tronditja t'mos gjejë sup të mbështetet,
do na mjaftojë Ai që fshehtësinë e Shikon
maskat do bien e vetëm shpirti do mbetet!

Nëse dhimbja ka bërë vend e nuk ndahet,
tregohu bujar ndaj sajë dhe mos e harro,
se, për pak ditë ka ardhur tek ti të ndalet,
në këtë botë, i përkohshëm je ti edhe ajo!

Nëse ngushtohet toka e nuk gjendet rrugë
ngreji sytë nga qielli edhe mos u ndal më
se Zoti yt është me ty, e s'të harron kurrë
po ty vallë a nuk të ka marrë malli për Të?!

Nëse loti nuk rrjedh për Të e është tharë,
nëse zemra nuk rreh e gjaku është ngrirë
e sytë e shtangur, nuk munden për t'parë,
dije se përveçse Tij nuk ka tjetër Mëshirë!

VËLLAI YT NË ISLAM ËSHTË XHENNETI YT !

Njeriu gjatë udhëtimit të tij në këtë jetë hasë në probleme dhe halle të ndryshme ku shpeshherë ka nevojë për ndihmën e të tjerëve.

Njeriu gjatë udhëtimit të tij në këtë jetë hasë në probleme dhe halle të ndryshme ku shpeshherë ka nevojë për ndihmën e të tjerëve.

Këtë rast ti duhet ta shfrytëzosh. Duhet të jesh një ndihmues i sinqertë i vëllait tënd, të cilit përmes mjeteve financiare do t’i zgjidhësh ndonjë hall, përmes ndonjë këshille do t’i zgjidhësh ndonjë brengë, ose përmes mënyrave tjera do t`i dalësh në krah atij. Në fakt ti me këto veprime, duke i ndihmuar vëllait tënd, njëherësh i bënë adhurim Allahut xh.sh. Në rast se nuk je në gjendje t'a ndihmosh vëllanë tënd ndryshe, atëherë së paku me ndonjë fjalë të mirë mundohu t`ia kthesh optimizmin atij, t`ia largosh frikën dhe t'a bësh të fortë në problemet e jetës.

Njeriu të cilit Allahu xh.sh. i ka dhënë pasuri dhe pozitë të tillë të pavarur nga njerëzit e tjerë, duhet t'a falënderojë Allahun për këtë gjë. Ai është i obliguar t’u gjendet në ndihmë vëllezërve të tij muslimanë, duke qenë se për ato mirësi që i ka dhënë Allahu xh.sh., obigohet për të paguar zekatin.

Ibën Abasi, përcjell prej Pejgamberit s.a.v.s. se ka thënë: ”Njeriu i cili plotëson nevojat e njerëzve tjerë, është më i mirë sesa një njeri i cili dhjetë vite është në itikaf. Ndërsa ai që qëndron në itikaf një ditë, duke kërkuar kënaqësinë e Allahut, Allahu xh.sh., ndërmjet tij dhe zjarrit do të caktoj vend sa tre lugina, secila luginë është e madhe sa distanca ndërmjet Lindjes dhe Perëndimit.” Hadithin e transmeton Taberaniu në el-Mu'džem el-Eësat (7326), Bejheki në Shu'abu-l-Iman (3679), el-Hatib el-Bagdadij u në Tarihun e tij (5/206), ndërsa Shejh Albani hadithin e cilëson si të dobët-daif - Silsiletu-d-daif a (5345).

Ndërsa në një hadith tjetër të cilin e transmeton Omeri r.a., Pejgamberi s.a.v.s. thotë: ”Muslimani është vëlla i muslimanit, nuk i bënë padrejtësi atij dhe as nuk e dorëzon tek armiqtë; kush i ndihmon vëllait të tij në nevojë, Allahu xh.sh. do t`i ndihmojë atij në nevojë, kush i largon një fatkeqësi vëllait të tij, Allahu xh.sh. do t`i largoj një fatkeqësi në Ditën e Gjykimit, kush fsheh një të metë të vëllait të tij në këtë botë, Allahu xh.sh. do t`ia fsheh të metat atij në Ditën e Llogarisë.” ( Muteffekun alejhi).

Realizimi i nevojave të vëllait tënd diku mund të jetë përmes një këshille, apo dhënies së mendimit tënd për ndonjë problem të caktuar të tij. Sot ka shumë njerëz që kanë probleme të ndryshme, por për shkak të papërvojës ose problemeve të mëdha, nuk janë në gjendje të gjejnë zgjidhjen e duhur. Ata nuk janë në gjendje që vet t'a gjejnë rrugën e zgjidhjes edhe pse e dinë që ajo ekziston. Në këtë rast, fjala e ëmbël ose këshilla e mirë, mund të jetë më e vlefshme sesa t’i dhurosh atij pasuri milionëshe. Dikujt në momente të tilla duhet t’i përmendet rëndësia dhe vlera e tij, njashtu edhe durimi në problemin e tillë, që për të mund të jetë një lloj freskie dhe lirimi.

Ndihma e muslimanëve të pafuqishëm në këto kohë është bërë gjë e domosdoshme në mesin e besimtarëve. Duke treguar për rëndësinë e ndihmës së vëllezërve muslimanë, gjendjes së tyre në nevojë, Hasan el Basriu, Allahu e mëshiroftë, ka thënë: ”T`ia plotësoj nevojat vëllezërve të mi muslimanë, për mua është më me rëndësi sesa të fali 1000 rekate namaz, dhe t`ia plotësoj nevojat dhe kërkesat vëllezërve të mi muslimanë, për mua është më me rëndësi sesa të qëndroj dy muaj në itikaf.”

Ibën Abasi r.a. e ka pasur zakon të thoshte: ”T'a mirëmbaj financiarisht një familje muslimane për një muaj, një javë, ose aq sa ka dashur Allahu xh.sh., për mua është më me rëndësi sesa të shkoj në Haxh. Ndërsa të dhuroj një enë në vlerë prej një dirhemi një vëllait musliman, për mua është më me vlerë sesa të shpenzoj një dinar në ngushëllim në rrugën e Allahut xh.sh.”