Mashtrimi i dyfishtë

Edhe pse ishte bërë ora nëntë e mbrëmjes, ajo ia përgatiti vetes një kafe dhe ndezi një cigare.
Sipas hapave që ka dëgjuar lart, ka mundur të kuptojë se çfarë ka bërë – ka bërë dush, ka veshur pizhamet, ka ndezur televizorin në dhomën e fjetjes dhe është shtrirë. Ishte mësuar me këtë.

Prej saj është pritur që t’i shkojë pas, të shtrihet afër tij dhe ta ndjekë programin, të cilin e ka zgjedhur ai, deri sa të fillojë të gërhasë dhe t’i bie telekomanda nga dora. Por, sonte as që ka mundur të mendojë të jetë në shtrat me të. Ai e ka ofenduar. Tërthorazi i ka thënë se ajo më nuk e tërheqë, nuk është frymëzuese, se është monotone, se e le afër saj pa kurrfarë dëshire për ta prekur, të çojë dashuri.
I mungonte djali i saj, Gramozi. Para tri vitesh ka vendosur që të shkojë në Amerikë për gjashtë muaj, por shpejt u bë e qartë se nuk do të kthehej më. Është njoftuar me një amerikane, prindërit e së cilës janë pronarë të një zinxhiri të butikëve dhe është fejuar me të.
Ia kanë dalë që shpejt t’ia rregullojnë qëndrimin dhe është bërë një dhëndër i vërtetë amerikan. Prej asaj kohe e kanë parë vetëm njëherë, por nuk e kishte marrë me vete të fejuarën. Është lajmëruar shpesh, por Hana e ka ditur që më nuk i nevojitej dhe kjo gjë e lëndonte. Gramozi ishte djalë hasreti, i llastuar, dhe më së shumti ajo e fajësonte Bujarin, i cili i ofronte gjithçka që dëshironte ai. Ajo ka dashur që ta edukojë më ndryshe, por nuk ka mundur të luftojë me dashurinë e madhe që tregonte babai ndaj djalit.
Tani kur Gramozi ishte larg, çdo gjë kishte ndryshuar. Bujari ishte bërë i ftohtë, i painteresuar për gjërat shtëpiake. Ordinancën e kishin në katin përdhes dhe gjithmonë e dërgonte asistentin e ri Ardianin që nga Hana të marrë atë që ajo kishte përgatitur për të ngrënë dhe drekonte gjatë pauzës, në ordinancë. Megjithatë, kjo grua 45-vjeçare ka shpresuar se koha do të bëjë përsëri diçka dhe martesa e tyre do të përmirësohet. Jo vetëm që nuk e ka nxitur në shtrat, por të premteve në mbrëmje shkonte në futboll dhe kthehej në orët e vona. Kundërmonte erë alkooli kishte rroba të mira kur kthehej në shtëpi, por thoshte se si pas futbollit shoqëria mblidhej në një kafene për të pirë verë. Nuk ka dashur që ta kontrollojë. E ka konsideruar veten si një grua krenare, të suksesshme në sallonin e saj të floktarisë në të cilin zbukuroheshin shumë fytyra publike dhe gra biznesmenësh. Vetja i dukej ende e bukur, kujdesej për figurën e saj, tri herë në javë shkonte në aerobik, nganjëherë edhe notonte, kështu që figura e saj ishte si e një vajze të re, pa asnjë gram dhjam. Flokët i kishte ngjyrosur të bardha, ndërsa fytyra e saj ende u bënte ballë rrudhave. Përpiqej që gjithmonë të ishte e veshur mirë.
Të dy fitonin mirë dhe mund t’ia lejonin vetes dy vetura të reja në garazh, një shtëpi të madhe dhe gjithçka tjetër që ofron jeta pa probleme financiare.
Nganjëherë asaj i dukej se kjo ishte më e rëndësishmja për mbështetjen e familjes. Tani martesa e saj i ishte bërë vetëm shprehi, dhe atë e keqe, pyetej nëse puna ua kishte marrë momentet gjatë së cilave do të mund të bisedonin më shumë, të njohin njëri- tjetrin më mirë, t’ia pranojnë njëri-tjetrit se janë duke u plakur dhe se mes tyre duhet të ndryshojë diçka për ta freskuar martesën.
Ishte e pakuptimtë të kesh të holla, e të jetosh pa gëzim. Hana nuk ishte xheloze. E ka ditur se bashkëshorti i saj është i dëshiruar, sikur që e ka ditur edhe se ajo është një grua e dëshiruar. E ka ditur që shumë paciente e dëshirojnë bashkëshortin e saj, disa herë ka parë xhelozinë në sytë e tyre kur i takonte, derisa hynin apo dilnin nga ordinanca.
Por, prej se ka filluar të dyshojë në besnikërinë e Bujarit, ka ndier një xhelozi të tmerrshme, e cila e brente atë. Ai ishte mashkull dhe nuk i ka besuar se problemi i tyre seksual është reflektim i moshës së tyre ose impotencës së tij. Ajo nuk e tërhiqte më, por ndonjë tjetër me siguri do të mund ta zgjonte atë.