Poezi kushtuar Aventurieres me gjith mllefin brënda

Ti nuk je si e gjith bota
Ti je ndryshe këmbë e kokë
të duket vetja Kleopatra
Dhe mendon se nuk ec për tokë

Ti mendon se fluturon
Për rreth globit gjatë gjith vitit
Dhe se di se je legjendë
si gomari i nastradinit

Apo ndoshta ti mendon
Se nuk ka askënd për ty
po një gjë nuk e kupton
Se për qabe duhet sy

Syri jot mund të jetë i bukur
Por nuk sheh një fije bari
Ku ke mend ti të numërosh
Sa të tilla ha gomari

Ditë pas dite ishalla jo
do vijë dimri i veshtirë
Do kërkosh një fije barë
si çifuti në shkretëtirë

Dhe atëherë do e kuptosh
se ti s'paske fluturuar
Po ke ecur këmbadoras
pas gomarit e mashtruar

Do ti lutesh nastradinit
Të mbajë ty si gomar
Do të thotë askujt si duhet
kafsha e punës kurrizvrarë

Do mundohesh e do sfilitesh
duke i thënë se nuk ke plagë
Do të thotë dale ta shoh
S'paske plagë po paske vragë

Në ju ndodhtë ndoj barrë e madhe
Do të thotë duhesh provuar
Do t'ngarkojë sa tre të tjerëve
vetë ndër rrëshej do t'jetë kaluar

Po kur barrën do e shkarkosh
kurrizi do të jetë nxirë
Do të thotë nuk vlen një grosh
Do t'nxjerrë gjuhën e pështirë

Veç atëherë do e kuptosh
Se gomarin pa të zonë
E ngarkojnë se krejt karvanin
Ndërro mend sa nuk është vonë

Nuk do të zërë gjumi rehat
Këtë vare vath në vesh
Do të sulesh turr e vrap
Po shpetim nuk do të gjesh

Do të hapen plagë të reja
Mbi ato që qenë sheruar
Dhe mbi re do shkrepë rrufeja
Në vjeshtë vonë kur t'jenë ngarkuar

Po atëherë do jetë vonë
Për të derdhur re me lot
Asnjë shpirtë të zhuritur
S'do arrijnë ta lagin dot

Se në vjeshtë do jenë njomur
Do ketë ikur zhuri i verës
Vetë gomari do ketë ngordhur
E i zoti do i hypë pelës

S'do ketë më asnjë nevojë
për gomarë si puna jote
Barrë të rënda t'i ngarkojë
S'merret më me ca punë kote

Se ka pelën marshalla
E nuk ka nevojë për ty
As për barrë as për asgjë
S'do të shohi më me sy

E do mbetesh moj e marrë
Fillikat në këtë botë
Buzëplasur e gojëmykur
Trup e shpirtë të bëra copë

Do jetosh veç me kujtime
Që ke patur ti me shokë
Pa gëzime, me hidhërime
Gjer sa do plasesh për tokë

Nuk do vdesësh po do ngordhësh
N'trotuar do t'ndalet vrapi
Qentë rrugaqë të krejt qytetit
Do të qojnë për lesh arapi

Them do gjenden ca maxhypë
Me buzë të trasha e zi sterrë
të Paguar nga komunalia
me t'groposë kur t'keshë marrë erë

Do keshë qelbur gjith qytetin
Varrit kur ti vënë kapak
Do zhotë ai që bën numrimin
N'semafore një më pak

Prandai un të këshilloi
Mos ia fal shpirtin shejtanit
Se urrejtja s'është fitore
Po është arma e mjeranit

Besoi pra sinçeritetit
se s'është arma e budallait
Është virtyt i kësaj botë
i bën keq veç satanait

Shkruar nga Arben Malvataj më 12-07-2010