Jeta e Muhamedit alejhi selam

Lindja dhe jeta para profetesise


I Derguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) lindi te njerezit e fisit Beni Hashim ne Meke. Ishte mengjesi i dites se hene, dita e nente (thuhet edhe dita e dymbedhjete) e muajit Rabiul Euel, ne vitin e ngjarjes se Elefantit. Data 9 eshte me e sakte, ndersa data 12 eshte me e degjuar. Data e dyte bie me 22 prill te vitit 571, te eres sone. Qe Shifaja, bija e Amrit, e ema e Abdurr Rrahman ibn Aufit, ajo qe e priti foshnjen. Kur e lindi Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) doli prej se emes nje drite, prej se ciles shndriten edhe pallatet e Shamit. Pastaj i derguan fjale gjyshit te Muhamedit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!), Abdul Muttalibit per t'i dhene sihariqin e lindjes se Muhamedit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!). Abdul Muttalibi erdhi menjehere shume i gezuar, e mori foshnjen, e futi ne Qabe, e falenderoi Allahun, i beri lutje Atij dhe ia vuri foshnjes emrin Muhamed (i Falenderuar), sepse shpresonte qe te falenderohej. Pastaj theri kurban per lindjen e tij dhe ne diten e shtate te lindjes e beri synet dhe sipas zakonit te arabeve, shtroi nje darke per te. Qumeshti i gjirit

E para grua qe i ka dhene gji Muhamedit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) pas nenes se tij, eshte Thuvejbja, roberesha e Ebu Lehebit, e cila kishte ende qumesht. Asaj i pati lindur nje djale, Masruhi. Thuvejbja i kishte dhene gji me pare edhe Hamzait, birit te Abdul Muttalibit dhe me pas Muhamedit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) dhe Selemit, birit te Adil El Mahzumiut. Pra, keta te tre (Hamzai, Muhamedi, dhe Selemiu) ishin vellezer qumeshti, sepse kishin pire qumesht nga e njejta grua. Kur mori vesh per lindjen e Muhamedit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) Ebu Lehebi u gezua shume dhe e liroi robereshen e vet. Mirepo, kur Muhamedi filloi t'i ftonte njerezit per ne Islam, Ebu Lehebi u be nga armiqte e tij me te eger. Muhamedi ne fisin Benu Sa'ad Arabet e kishin tradite qe per femijet e porsalindur te kerkonin gjidhenese ne zonat malore. Ata vepronin keshtu per t'i larguar foshnjat nga semundjet e qyteteve, per t'i forcuar fizikisht dhe per t'ua mesuar gjuhen arabe ne djep te paster. Allahu kishte vendosur qe disa gra nga fisi Beni Sa'ad bin Bekr Hauazin, te vinin per te kerkuar foshnje gjiri. Te gjithave ia paraqiten profetin Muhamed (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!), por ata nuk pranuan ta merrnin, sepse ishte jetim. Njera nga grate, qe kerkonte femije per t'i dhene gji, meqenese nuk gjeti te tjere, mori Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!). Ajo ishte Halimja, bija e Ebu Dhuejbit. Ajo pati aq miresi prej tij, sa e paten zili te tjeret. Emri i vertete i Ebu Dhuejbit, babait te Halimes, ishte Abdullah ibn el Harith. Emri i te shoqit ishte Harith, biri i Abdul Uzzas. Kurse femijet e Harith ibn Abdul Uzzas dhe vellezerit e qumeshtit te Profetit Muhamed ishin: Abdullahu, Unejsja dhe Xheddameja, e cila quhej edhe Shimae, por me shume njihej me mbiemrin se sa me emrin. Ajo kujdesej per te Derguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!). Begatite ne shtepine ku i jepej gji

Gjate kohes qe Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) qendroi ne ate shtepi, erdhen shume miresi per njerezit e asaj shtepie. Kur Halimja erdhi ne Meke, ishte kohe thatesire. Ajo kishte nje gomarice, e cila ecte shume ngadale, sepse ishte shume e dobet dhe e rraskapitur. Kishte edhe nje deve, qe nuk i jepte asnje pike qumesht. Halimja kishte edhe nje djale te vogel, i cili tere naten nuk i pushonte se qari e se bertituri, sepse kishte uri e nuk i linte prindet te flinin. Kur erdhi Halimja me Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) dhe e vuri ne preher, i erdhi gjiri e iu shtua qumeshti; foshnja piu dhe u ngop. Piu edhe djali i saj i vogel, derisa u ngop dhe fjeten gjume. I shoqi shkoi te deveja dhe pa se ajo kishte tere ate qumesht. E moli, pine te dy sa u ngopen, fjeten dhe kaluan nje nate shume te mire. Halimja me te shoqin dolen per te shkuar te stepat e Beni Sa'adit. Ajo i hipi gomarices e mori me vete edhe Profetin. Gomarica ecte aq shpejt, sa ia kaloi varganit dhe asnje nga gomeret nuk mund ta arrinte dot. Halimja me te shoqin arriten ne vendin ku banonte fisi Beni Sa'ad, nje nga vendet me te thata. Per habi, pane se delet e tyre vinin ne mbremje te ngopura, me gjinj plot qumesht. I milnin delet dhe pinin qumesht me bollek, ne nje kohe kur bagetite e te tjereve nuk jepnin asnje pike qumesht. Keshtu, Halimja me te shoqin pane shume miresi prej Allahut gjate kohes qe Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) qendroi tek ata. Pasi u plotesuan dy vjet, Halimja ia nderpreu gjirin. Tashme ai ishte zhvilluar dhe forcuar fizikisht. Qendrimi ne fisin Beni Sa'ad Halimja shkonte te nena e Muhamedit dhe familja e tij ne cdo gjashte muaj. Pastaj kthehej me te tek fshati i saj, ne Benu Sa'ad. Pasi e plotesoi afatin e dhenies gji dhe ia nderpreu ate, erdhi bashke me Muhamedin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) edhe nena e tij, Eminia dhe u perpoq qe ta mbante perseri foshnjen, sepse kishte pare shume begati e miresi. Iu lut se emes qe ta linte edhe ca kohe tek ajo. Halimja i tha Emines: "Meqenese ne Meke ka rene semundja e koleres, kam frike se mos semuret po ta le Muhamedin ketu ne Meke. Prandaj, ma jep ta mbaj edhe ca kohe." Eminia pranoi. Keshtu, Halimja u kthye e gezuar ne shtepine e saj bashke me Muhamedin. Ai qendroi tek ajo edhe dy vjet te tjera. Pastaj, ndodhi nje ngjarje e jashtezakonshme, e habitshme. Halimja dhe i shoqi i saj paten frike ta mbanin Muhamedin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!), prandaj e kthyen ate te e ema. Ngjarja e habitshme qe carja e gjoksit te Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!). Enes ibn Maliku ka kumtuar se kur i Derguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) po luante me djemte e tjere, i erdhi Xhibrili, e mori dhe e shtriu per toke, ia cau zemren dhe ia nxori ate jashte, pataj i nxori nje cope te vogel mishi dhe i tha: "Kjo ishte pjesa e djallit." Pastaj ia lau zemren ne nje tas ari me uje zemzemi. Me pas e bashkoi dhe e vuri ne vend ashtu sic ishte. Djemte erdhen me nxitim te nena e tij e qumeshtit, Halimja dhe i thane: "Muhamedi u vra." U kthyen menjehere e i dolen perpara dhe pane se atij i kishte ndryshuar ngjyra e fytyres. "Une e kam pare shenjen e asaj qepjeje ne gjoksin e tij",- perfundon Enesi. Te nena e vet e dashur Pasi ndodhi kjo ngjarje e jashtezakonshme, Profeti Muhamed (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) u kthye ne Meke dhe qendroi tek e ema rreth dy vjet. Pastaj, Eminia u nis bashke me te per ne Medine. Ne kete udhetim ate e shoqeronin kujdestari i saj, Abdul Muttalibi dhe sherbyesja e saj, Ummu Ejmeni. Ajo qendroi ne Medine nje muaj, pastaj u kthye ne Meke. Aty qene varrosur babai i Muhamedit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) dhe dajat e gjysherit e tij, Benu Adji ibn En Nexhar. Gjate rruges Eminia u semur. Me tej gjendja u keqesua dhe ajo vdiq ne Ebua, midis Mekes dhe Medines. Aty edhe u varros. Gjyshi e shoqeroi deri ne Meke Muhamedin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!), duke ndjere thelle ne dhembjen e madhe qe i kishte shkaktuar fatkeqesia e re. Ai sillej me Muhamedin me nje butesi, te cilen nuk e njihnin as djemte e vet. Abdul Muttalibi e vleresonte shume Muhamedin dhe e nderonte dhe e preferonte me shume se djemte e vet. E vinte ne dyshekun e vet, ku nuk ishte ulur tjeterkush deri atehere. I ferkonte shpinen dhe gezohej nga ajo qe bente ai. Abdul Muttalibi besonte se ai djale do te kishte nje te ardhme te madhe. Mirepo pas dy vjetesh, Abdul Muttali vdiq, ne moshen 80 vjec dy muaj dhe dhjete dite. Te xhaxhai i vet i dashur Kujdestarine per Muhamedin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) e mori persiper xhaxhai i tij, Ebu Talibi. Ai tregoi shume meshire dhe dashuri ndaj tij. Ebu Talibi nuk ishte i pasur, por Allahu, ia shtoi ate pasuri te paket qe kishte: nje ushqim i vetem ngopte te gjithe familjen e tij. I Derguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) ishte shembull flijimi dhe durimi. Ai mjaftohej me ate qe i kishte caktuar Allahu i Madheruar. Udhetimi per ne Sham dhe takimi me priftin Ebu Talibi do te shkonte per tregti me nje vargan te Kurejshve deri ne Sham (Siri). Muhamedi ne ate kohe ishte dymbedhjete vjec. Dikush ka thene se ishte dymbedhjete vjec e dy muaj dhe dhjete dite. Ebu Talibi nuk duronte dot qe te largohej nga Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!). Nga dhembshuria qe kishte per te, e mori me vete. Kur vargani arriti afer qytetit Basra, ne kodrat e Shamit, u doli perpara nje nga prifterinjte e medhenj te krishtereve, qe quhej Behira. Ai hyri midis varganit, shkoi te Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!), e mori per dore dhe i tha: "Ky eshte me i madhi i njerezimit. Ky eshte i derguari i Zotit te boteve. Kete e dergon Allahu meshire per te gjithe botet." Ata qe qene aty, e pyeten: "Ku e di ti kete?" "Kur ju dolet prej qafes se malit,- tha prifti, nuk mbeti gure e dru pa rene ne sexhde. E, guret e druret bejne sexhde vetem per profetet. Une, e njoh ate, sepse ka vulen e profetesise pas shpine, nen shpatull; ajo eshte sa nje molle; e kemi te shkruar ne librat tane." Pastaj, prifti Behira i nderoi ata me mikpritjen e tij. Ai i tha Ebu Talibit qe ta kthente Muhamedin dhe te mos shkonte me te ne Sham, sepse kishte frike mos i ndodhte gje nga jehudinjte dhe romaket. Ebu Talibi e ktheu Muhamedin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) ne Meke. Lufta e Fuxharit

Kur Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) ishte njezet vjec, ne vendin e quajtur Pazari i Ukadhit filloi nje lufte midis fiseve Kurejsh dhe Kinan nga njera ane dhe fisit Kajs Ajlani nga ana tjeter. Paten ndodhur kater grindje ne kater vjet midis atyre fiseve. Tri te parat perfunduan vetem me grindje dhe me nje acarim te lehte. Vetem ne te katerten ndodhi lufta. Lufta u ashpersua shume. U vrane disa veta nga te dy palet. Pastaj, bene armepushim, qe te numeronin te vraret. Ajo pale qe do te kishte te vrare me teper do te merrte shpagimin e gjakut qe ishte derdhur me shume. Keshtu vendosen, e pushuan luften e i hoqen armiqesite dhe sherrin qe ishin krijuar midis tyre. Ne ate lufte mori pjese edhe i Derguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!). Ai i pergatiste shigjetat xhaxhallareve te vet qe luftonin. Kjo lufte eshte quajtur Lufta e Fuxharit, sepse fiset nderluftuese shkelen shenjterine e Mekes dhe te muajit te shenjte. Pakti i drejtesise Ne muajin Dhul Ka'ade, fill pas luftes se Fuxharit u vendos Pakti i Drejtesise (Hilful Fudul) ndermjet pese barqeve te fisit Kurejsh: Benu Hashim, Benu el-Muttalib, Benu Esed, Benu Zehre dhe Benu Temim. Cila qe arsyeja e vendosjes se paktit? Nje burre nga Zebidi erdhi ne Meke me nje placke, te cilen ia bleu Asib Uail es-Sehmiu, por ai nuk i dha ate qe i takonte. Burri kerkoi ndihme nga fiset Benu Abdu Dar, Benu Mahzum, Benu Xhemeh, Benu Selim dhe Benu Adj, por ata nuk ia vune veshin. Atehere, ai hipi ne maje te malit Ebu Kubejs dhe tha me vjershe padrejtesine qe i kishin bere. Pastaj beri thirrje qe ta ndihmonin te merrte te drejten qe i takonte. Menjehere shkoi atje Zubejr ibn Abdul Muttalibi dhe qendroi aty, derisa ato barqe qe permendem me lart, u mblodhen ne shtepine e Abdullah ibn Xhed'anit, kryetar i fisit Benu Temim. Dhane besen dhe bene paktin qe te ndihmonin ne Meke cdo njeri qe do t'i behej padrejtesi. Atij duhej t'i kthehej e drejta qe i takonte, qofte vendas a i huaj. Pastaj u cuan dhe shkuan tek Asi, i biri i Uail es-Sehemiut dhe ia moren me force ate qe i takonte Zubejdiut e ia dhane atij. Ne kete pakt mori pjese edhe vete i Derguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) bashke me xhaxhallaret e vet. Pasi Allahu e nderoi me mesazhin profetik, tha: "Ne shtepine e Abdullah ibn Xhed'anit kam marre pjese ne nje pakt, qe per mua ishte me i dashur sesa pasuria me e shtrenjte. E sikur te behej thirrje per nje pakt te tille ne Islam, une do ta pranoja." Jeta dhe puna Dihet se Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) lindi jetim dhe u rrit nen kujdestarine e gjyshit e me pas te xhaxhait dhe nuk trashegoi nga babai i vet ndonje pasuri. Kur u be ne moshen, kur mund te punonte, zakonisht ruajti delet bashke me vellezerit e vet nga qumeshti te fisit Benu Sa'ad. Kur u kthye ne Meke, ruajti delet e vendasve, me njefare pagese te vogel, qe ne kohen tone mund te jete dhjete rijal4. Ruajtja e deleve eshte nje tradite profetike, ne fillim te jetes se tyre. Pasi e nderoi Allahu me misionin profetik, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) ka thene: "Cdo profet ka ruajtur delet." Kur u rrit e u be burre, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) filloi te merrej ca e nga ca me tregti. Eshte kumtuar se ai ka pase bere tregti me Seib ibn Ebu Saibin, te cilin e kishte bashkepunetorin me te mire, qe nuk bente padrejtesi dhe nuk grindej. Ne marredhenie me njerezit, Profeti Muhamed (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) eshte njohur dhe shquar per besnikeri, per cilteri dhe ndershmeri. E tille ka qene sjellja e tij ne cdo hap e ne te gjitha fushat e jetes, ndaj e mbiquajten El Emin (Besniku). Udhetimi per ne Sham dhe tregtia me pasurine e Hatixhes Hatixhja, bija e Huuejlidit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) ka qene me e mira e grave te fisit Kurejsh, si per nga nderi, ashtu edhe per nga pasuria. Ajo u jepte pasuri tregtareve, qe te tregtonin me te perkundrejt nje pjese fitimi. Kur degjoi per Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!), i propozoi qe te shkonte ne Sham, te tregtonte per te dhe t'i jepte atij me shume nga c'u kishte dhene te tjereve. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) u nis per ne Sham bashke me sherbetorin e Hatixhes, Mejserin. Ne Sham shiti e bleu dhe pati nje fitim te madh. Keshtu pasuria e Hatixhes pati nje begati qe nuk e kishte pasur kurre. Pasi bene tregti ne Sham, i Derguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) u kthye ne Meke dhe coi ne vend amanetin. Martesa me Hatixhen Hatixhja pa te Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) besnikeri dhe miresi, qe nuk e kishte pare asnjehere dhe u habit. Sherbetori, Mejseri i tregoi cfare kishte pare te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!). Thuhet edhe per ndodhi te jashtezakonshme; per shembull, kur ishte e madhe, atij i jepnin uje dy engjej. Hatixhja e kuptoi qe do te ishte lumturi e madhe te martohej me te. Iu propozua Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) per martese dhe ai pranoi. Per kete bisedoi edhe me xhaxhallaret e vet. Ata i derguan fjale xhaxhait te Hatixhes, Amir ibn Esedit. Xhaxhai e martoi Hatixhen me Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) ne prani te njerezve nga fisi Benu Hashim dhe te kryetareve te fisit Kurejsh, me nje prike prej 20 deve ose 6 deve te reja. Fjalen e marteses e mbajti xhaxhai i Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!), Ebu Talibi. Ai e falenderoi dhe e lavderoi Allahun. Pastaj permendi prejardhjen e nderuar dhe te mirat e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!). Pastaj shpalli lidhjen e marteses dhe tregoi sasine e prikes. Martesa e Muhamedit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) me Hatixhen u be dy muaj e ca dite pas kthimit te Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) nga Shami. Atehere, Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) ishte 25 vjec, ndersa Hatixhja (sipas versionit me te njohur) ishte 40 vjece. (Thuhet edhe se ka qene 28 vjece; dikush ka thene edhe ndryshe). Ajo qe martuar me pare me Atik ibn Aidh El Mahzumiun, por ai vdiq. Pastaj u martua me Ebu Halid Timinun, por edhe ai vdiq. Me te pati nje djale. Me pas kryetaret e medhenj te fisit Kurejsh deshen te martoheshin me te, por ajo nuk pranoi, derisa u martua me te Derguarin e Allahut. Martesa me te qe nje lumturi, qe e kishin lakmi te gjithe njerezit. Hatixhja eshte gruaja e pare e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) dhe deri sa vdiq ajo, ai nuk ka marre tjeter per grua. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) i pati te gjithe femijet me Hatixhen, pervec Ibrahimit, te cilin e pati me Marien, qe ishte nga Koptet e Egjiptit. Femijet qe pati me Hatixhen Femijet qe pati Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) me Hatixhen jane: Kasimi, Zejnebja, Rukija, Ummu Kulthumi, Fatimja dhe Abdullahu. (Ka edhe thenie te tjera persa i perket numrit dhe radhes se tyre.) Djemte kane vdekur te vegjel, ndersa vajzat kane jetuar te gjitha. Ato u bene myslimane dhe u shperngulen nga Meka ne Medine. Tri vajza vdiqen para se te vdiste Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!). Fatimja (Allahu qofte i kenaqur me te!) jetoi edhe gjashte muaj pas vdekjes se Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!). Ndertimi i Shtepise se Shenjte Kur Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) ishte ne moshen 35 vjec, ndodhi nje furtune e madhe. Ajo i cau dhe i mbuloi muret e Qabes. Muret qene dobesuar edhe me pare per shkak te nje djegieje. Kurejshet u detyruan qe ta ndertonin ate rishtaz. Ata vendosen qe te perdornin pasuri te paster ne te. Nuk do te hynte ne ndertimin e Qabes asnje lloj pasurie e grabitur a e fituar me kamate ose me padrejtesi. Ata i trembeshin denimit te Allahut. U cua Uelid ibn Mugira dhe tha: "Allahu nuk i denon ndertuesit." Dhe nisi te shembe muret. E ndihmuan edhe te tjeret. U shemben muret dhe arriten te themelet e Ibrahimit. Pastaj filluan ndertimin. Secilit fis i caktuan pjesen qe do te ndertonte. Vete kryetaret e fiseve mbartnin gure. Nder ta, edhe i Derguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) dhe xhaxhai i tij, Abbasi. Ndertimin e Qabes e mori persiper nje ndertues romak, qe quhej Bakum. Meqenese pasuria e paster nuk u mjaftonte per ndertimin e Qabes mbi themelet e Ibrahimit, lane pa ndertuar 6 kute nga veriu. Ne kufirin e 6 kuteve ndertuan nje mur te vogel per te treguar se eshte prej Qabes. Kjo pjese njihet me emrin "Guri" dhe "Hatimi". Kur, ndertimi arriti ne vendin e Gurit te Zi, secili prej kryetareve donte te ishte vete i nderuari, duke vene Gurin e Zi ne vendin e tij. Ata filluan te grindeshin. Keshtu vazhduan 4 ose 5 dite. Per pak grindja desh u kthye ne nje lufte te pergjakshme ne Haram5. Vetem se Ebu Umejje ibn Mugire el Mahzumiu arriti ta kaloje situaten me urtesi. Ai ishte me i vjetri i kurejsheve. Ai propozoi qe i pari qe do te hynte ne deren e xhamise, te gjykonte. Te gjithe e pranuan dhe rane ne nje mendje per kete. Ishte vendimi i Allahut qe i pari qe do te hynte ne xhami pas vendimit te kurejsheve te ishte i Derguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!). Posa e pane ate, kurejshet brohoriten dhe thane: "Ky eshte i Besueshmi, ne jemi te kenaqur." Kur ai arriti tek ata, i shpjeguan ngjarjen. Atehere, i Derguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) mori nje velence dhe e vuri Gurin e Zi ne te. Pastaj urdheroi secilin prej kryetareve te kape nje cep te velences dhe ta ngrinin ate te gjithe se bashku. Kur e afruan Gurin te vendi ku do te vihej, e mori ne dore i Derguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) dhe e vendosi ne vendin e vet. Kjo qe nje zgjidhje e zgjuar dhe e arsyeshme e te gjithe u kenaqen me te. Gurin e zi e ngriten nga toka nje meter e gjysme, ndersa deren e Qabes e ngriten rreth 2 metra nga toka, me qellim qe te mos hynte askush tjeter aty pervec atij qe donin ata. Muret i ngriten tetembedhjete kute, kurse me pare paten mbetur pergjysme. Brenda Qabes bene gjashte shtylla ne dy rreshta dhe tavanin e vune ne nje lartesi prej pesembedhjete kutesh. Me pare, Qabja ka qene pa tavan dhe pa kollona. Jeta e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) para se te behej Profet Qe i vogel, Muhamedi u rrit me mendje te shendoshe, i zhvilluar fizikisht dhe i paster shpirterisht. Ai u rrit, u burrerua dhe u zhvillua duke trasheguar tere cilesite e mira. Muhamedi karakterizohej nga largpamesia, mendimi i drejte dhe zgjuarsia e rralle. Ishte shembull i perkryer ne mor al. Dallohej per cilteri, per mbajtjen e amanetit, per sjellje te njerezishme, per moral te larte, urtesi, durim, mirenjohje, seder, thjeshtesi dhe dashamiresi. Ai ishte ne majen me te larte te mireberesise e te humanizmit. Per kete, xhaxhai i tij Ebu Talib ka thene: "Ai e ka fytyren te bardhe, ndihmon jetimet dhe mbron te vejat." Ai shikonte farefisin. Ai e mbante vete ate qe rendonte shpatullat e njerezve. Ai ndihmonte ata qe nuk kishin, derisa te mekembeshin; ai ndihmonte me te dobetit; ai ndihmonte ate qe i kishte ndodhur ndonje fatkeqesi. Allahu e kishte rrethuar me ruajtjen dhe kujdesin e Vet. E kishte bere qe t'i urrente ato vese dhe gjera te kota e te keqija qe gjallonin ne popullin e tij. Prandaj, Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) nuk merrte pjese ne festat e paganeve dhe te idhujtareve. Ai nuk hante kurre nga ai mish qe therej per idhujt ose per dike tjeter pervec Allahut. Ai nuk i duronte dot as betimet ne Latin dhe Uzzane, as prekjet me dore a afrimin tek ata. Ai u qendronte pijeve alkoolike me larg se te gjithe njerezit dhe nuk shkonte per te degjuar muzike. Ai nuk ka shkuar asnjehere ne vendet ku kalohej koha me gjera te kota a ne klube ku mblidheshin te rinjte e ku takoheshin te dashuruarit ne Meke.

Shenjat dhe sihariqet



Me sa u permend me lart, duket qarte se ishte zgjeruar e cara midis Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) dhe popullit te vet. Ai shqetesohej kur i shikonte njerezit ne pune te keqija dhe ne vuajtje dhe donte te largohej prej tyre e te qendronte ne vetmi, per te menduar nje rruge qe mund t'i shpetonte ata. Ky shqetesim sa vinte e behej me i madh dhe me perparimin e moshes iu forcua me teper deshira per t'i shpetuar njerezit nga shkaterrimi. Dukej sikur dikush e therriste per te qendruar ne vetmi dhe per t'u shkeputur nga njerezit. Prandaj, filloi te shkonte ne shpellen Hira6. Atje adhuronte Allahun sipas asaj qe kishte mbetur nga feja e Ibrahimit (paqja qofte mbi te!). Ai shkonte atje cdo vit nje muaj, muajin e Ramazanit. Pasi kalonte koha e caktuar dhe plotesohej plot nje muaj, kthehej ne Meke ne mengjes dhe bente tauaf rrotull Shtepise se Shenjte. Pastaj kthehej ne shtepine e vet. I Derguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) vazhdoi keshtu tri vjet rresht. Kur Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) arriti moshen 40 vjec, qe eshte mosha e zhvillimit te plote te njeriut, moshe ne te cilen u bene profete edhe Profetet para tij, nisen t'i shfaqen shenjat e profetesise dhe sihariqet e lumturise. Filloi te shikonte endrra te mira, te cilat dilnin sic i shikonte. Shikonte ndricimin dhe degjonte zerin. Nje here ai tha: "Une di nje gur ne Meke, qe me pershendeste me "Selam!", para se te behem Profet." Zbritja e Zbuleses Ishte muaji i Ramazanit, kur Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) pati arritur moshen 41 vjec dhe ndodhej ne shpellen Hira duke permendur Allahun dhe duke e adhuruar Ate, kur papritmas i erdhi Xhebraili (paqja qofte mbi te!) me mesazhin profetik dhe Zbulesen (Revalaten). Per kete le te degjojme fjalen e Aishes (Allahu qofte i kenaqur me te!), e cila na e tregon hollesisht kete ngjarje: "Ne fillim, i Derguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) e ka marre zbulesen ne forme endrrash te mira. Pra, sa here qe ai shikonte ndonje enderr, i vinte nje ndricim, ashtu sic shkelqen kur zbardh agimi. Me pas, atij i pelqente te rrinte ne vetmi. Prandaj, shkonte e rrinte i vetem ne shpellen Hira. Aty e adhuronte Allahun disa net dhe per kete merrte ushqim me vete. Pastaj kthehej te Hatixhja dhe i linte asaj ushqim dhe cfare i nevojitej. Vazhdoi keshtu, derisa i erdhi e Verteta aty, ne Shpellen Hira. Profeti ka thene,- vijoi Aishja: "Me erdhi engjelli Xhibril dhe me tha: "Lexo!" Iu pergjigja: "Une nuk di te lexoj." Engjelli me mori e me shtrengoi aq fort, sa mu zu fryma. Pastaj me leshoi dhe me tha: "Lexo!" Une i thashe: "Nuk di te lexoj." Atehere, engjelli me kapi e me shtrengoi perseri sa desh me mbyti. Pastaj me leshoi dhe me tha: "Lexo!" Une i thashe: "Une nuk di te lexoj." Ai me shtrengoi per te treten here, pastaj me leshoi dhe me tha: "Lexo, me emrin e Zotit tend, i Cili krijoi (cdo gje). Krijoi njeriun prej nje pike gjaku te ngjizur. Lexo! Se Zoti yt eshte me bujari. Ai e mesoi njeriun te shkruaje me pene. I mesoi njeriut ate, qe nuk e dinte." Me keto ajete, i Derguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) u kthye, duke iu dridhur zemra dhe hyri te Hatixhja, bija e Huuejlidit (Allahu qofte i kenaqur me te!) dhe i tha: "Mbulome! Mbulome!". E mbuluan dhe ai qendroi ashtu, derisa i kaloi frika. Pastaj i tregoi Hatixhes ate qe i kishte ndodhur. "Pata frike se nuk mund ta kryeja kete detyre",- i tha ai Hatixhes. "Mos ki frike,- i tha Hatixhja. Per Zotin, Allahu kurre nuk do te te turperoje ty. Ti e shikon farefisin; ti i duron veshtiresite; i jep atij, qe nuk ka; ti e mirepret te dobetin; ti ndihmon qe te vihet ne vend e drejta." Pastaj Hatixhja shkoi te Uaraka ibn Esed ibn Abdu Uzza, biri i xhaxhait te Hatixhes, i cili ishte i krishtere. Ai dinte ta shkruante Librin ne hebraishte. Ne ate kohe Uaraka ishte plakur dhe ishte verbuar. "O biri i xhaxhait tim!",- i tha Hatixhja. Degjo nga biri i vellait tend." Uaraka i tha Muhamedit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!): "O biri i vellait tim, cfare ke pare?" I Derguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) i tregoi ate qe kishte pare ne shpellen Hira. "Ai eshte Xhebraili, qe Allahu ia zbriti Musait",- tha Uaraka. "Ah, sikur te isha i fuqishem! Ah, sikur te isha gjalle, kur populli yt te te nxjerrin ty prej Mekes." "Vertet, do te me nxjerrin mua ata?",- pyeti i Derguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!). "Po,- iu kthye Uaraka. Cdo njeri qe ka ardhur me ate qe vjen ti, eshte luftuar e ne qofte se do te isha gjalle kur te vinte dita jote, do te te ndihmoja sa te mundja." Nuk kaloi shume kohe dhe Uaraka vdiq. Nderkohe, Zbulesa u nderpre.

Fillimi i profetesise


Fillimi i profetesise dhe i shpalljes se Zbuleses eshte muaji Ramazan, nata e Kadrit. Per kete Allahu i Madheruar ka thene: "Muaji i Ramazanit, ne te cilin zbriti Kurani." Dhe: "Vertet, Ne e zbritem ate naten e Kadrit." (97:1) Hadithet e verteta, autentike na njoftojne, gjithashtu se ngjarja ka ndodhur naten e se henes, para agimit. Me qene se nata e Kadrit bie ne dhjete ditet e fundit te muajit te Ramazanit ne numer tek, dhe shkencerisht eshte vertetesuar se dita e hene e Ramazanit te atij viti ka qene data 21, del se profetesia e Muhamedit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) ka filluar naten e 21-te te muajit Ramazan. Kjo date bie me 10 gusht te vitit 610 te eres sone. Sipas vitit henor ne ate kohe ai ishte 40 vjec, 6 muaj dhe 12 dite. Sipas vitit diellor i bie te ishte 39 vjec, 3 muaj dhe 22 dite. Pra, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) ishte ne krye te 40 vjeteve sipas vitit diellor, kur i ka ardhur profetesia. Nderprerja e Zbuleses dhe kthimi i saj Pas zbritjes se pare te Zbuleses ne Shpellen Hira, pati nje nderprerje. Kjo nderprerje vazhdoi disa dite. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) u merzit dhe u hidherua. Mirepo, e mira qe pikerisht ne kete nderprerje, sepse iu hoq frika Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!); ai u be i vendosur ne ceshtjen e tij dhe u pergatit te mbaje mbi vete dicka tjeter si ajo qe kishte zbritur. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) qe kthyer nga Uaraka ibn Neufeli dhe pati shkuar perseri te Shpella Hira per te vazhduar adhurimin ndaj Allahut dhe per te plotesuar ditet qe kishin mbetur prej muajit te Ramazanit. Mbaroi muaji i Ramazanit dhe ai plotesoi adhurimet ne shpelle. Ne mengjesin e pare te muajit Sheual zbriti nga shpella per ne Meke. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) ka thene: "Kur hyra ne luginen e Mekes dikush me thirri. Hodha syte ne te djathte, por nuk pashe njeri. Hodha syte edhe ne te majte, por nuk pashe njeri. Hodha syte perpara, por nuk pashe njeri, as prapa meje nuk pashe njeri. Atehere, ngrita koken lart dhe pashe dicka! Engjelli qe me pat ardhur ne shpellen Hira, ishte ulur ne nje karrige midis qiellit dhe Tokes. U tremba aq shume, sa rashe per toke. Shkova te Hatixhja. Me mbuloni, me mbuloni, me mbuloni dhe me hidhni uje te ftohte,- i thashe. Me mbuluan dhe me hodhen uje te ftohte. Atehere, ka zbritur: "O, ti i mbuluar. Ngrihu dhe paralajmeroi (njerezit per denimin)! Dhe Zotin tend madheroje! Dhe rrobat e tua pastroji! Dhe te neveritshmes largoju!" Kjo ka ndodhur para se te behej detyrim namazi. Pas ketij casti Zbulesa ka ardhur pa nderprerje. Keta ajete jane fillimi i mesazhit te tij dhe jane shpallur pak me vone shpalljes se pare, e cila ishte edhe fillimi i Profetesise se Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!). Keta ajete perfshijne dy lloj detyrimesh: -Lloji i pare eshte detyrimi i Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) per te shpallur mesazhin dhe per te paralajmeruar njerezit. Kete e thote fjala e Allahut: "Ngrihu dhe paralajmeroi (njerezit per denimin)!" Ajeti do te thote: Paralajmeroi njerezit per denimin nga Allahu nese ata nuk largohen nga mashtrimi e humbja, te mos adhurojne idhujt, por vetem Allahun, te mos i vene shok Atij, as ne Veten e Tij, as ne cilesite e Tij dhe as ne te drejtat e Tij. Lloji i dyte eshte detyrimi i Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!), qe te zbatoje urdhrat e Allahut te Madheruar, t'i zbatoje ato plotesisht ne veten e tij, per te fituar kenaqesine e Allahut dhe per te qene shembull per cdo njeri qe i beson Allahut. Keto shprehen ne ajetet: "Dhe Zotin tend madhero!" qe do te thote: "Vetem Allahun madhero dhe mos i shoqero Atij askend dhe asgje." "Dhe rrobat e tua pastro!", qe do te thote: pastroji rrobat dhe trupin tend, sepse nuk i ka hije atij njeriu qe madheron Allahun e qendron para Tij, te jete i papaster. "Dhe se neveritshmes largoju!", do te thote largohu nga ajo qe shkakton zemerimin e Allahut dhe denimin e Tij. E kjo arrihet duke iu bindur Allahut dhe duke mos e kundershtuar Ate. "Dhe mos prit per ate qe jep (te te shperblejne me) shume.", do te thote mos bej miresi, per te marre me shume se e mira qe ke bere. Ajeti i fundit tregon demet qe do t'i vinin nga populli i vet, kur te ndahej nga feja e tyre e t'u bente thirrje vetem ne rrugen e Allahut, sic thote Allahu: "Dhe per hir te Zotit tend, duro!" Thirrja Per te vene ne jete ajetet e zbritura, i Derguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) filloi menjehere t'i ftoje njerezit ne fene e Allahut te Madheruar. Ne ate kohe njerezit ishin te pafe. Ata adhuronin shenjtoret e idhujt. Per kete nuk kishin asnje argument, vecse kishin pare prinderit e tyre qe i adhuronin. Morali i tyre ishte vetem mendjemadhesia dhe kryelartesia. Rruga e tyre e vetme per zgjidhjen e problemeve ishte vetem me shpate. Prandaj Allahu i Madheruar e urdheroi Muhamedin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) qe te fillonte thirrjen ne Islam fshehurazi, duke iu drejtuar vetem atij qe e njihte per njeri te mire dhe qe e donte te verteten, vetem atij njeriu, qe i besonte e tek i cili ishte i qete. Allahu e urdheroi ate te fillonte me se pari me familjen e vet, me te afermit e vet dhe pastaj me miqte e shoket e vet, me pas me te tjeret.

Besimtaret e pare


Pasi Profeti i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) e filloi thirrjen ne Islam, i besuan menjehere disa njerez, nga ata, per te cilet Allahu kishte vendosur lumturine dhe miresine. 1. E para qe Hatixhja, bija e Huuejlidit (Allahu qofte i kenaqur me te!). Hatixhja (Allahu qofte i kenaqur me te!) i dinte sihariqet dhe kishte degjuar per shenjat profetike dhe i kishte pare shenjat e para profetike te Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!). Ajo tashme kishte pare edhe sihariqet e Zbuleses, prandaj priste qe Muhamedi te ishte i Derguari i Allahut. Ate e siguroi edhe fjala e Uarakas, kur tha se ai qe kishte zbritur ne Hira, kishte qene engjelli Xhebrail dhe se ajetet qe kishte sjelle ai ishin Zbulesa e Allahut. Hatixhja i kishte pare vete castet qe kaloi Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!), kur i zbriti surja Mudethir. Prandaj qe e natyrshme qe ajo te ishte e para e besimtareve. 2. Me pas Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) shkoi menjehere te shoku i tij i ngushte, Ebu Bekr Siddiku (Allahu qofte i kenaqur me te!) dhe i tha se Allahu e kishte nderuar duke e bere profet dhe te derguar dhe e ftoi per t'i besuar. Ai i besoi Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) pa medyshje dhe pohoi deshmine e vertete7. Ebu Bekr Siddiku qe i pari qe i besoi plotesisht Muhamedit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!). Ai ishte dy vjet me i vogel se Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) dhe shok i tij prej shume kohesh. Ai i njihte Profetit Muhamed (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) boten e brendshme dhe te jashtme. Besimi i tij ishte deshmia me e drejte per vertetesine e fjales se Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!). 3. Nder te paret qe i kane besuar Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) eshte edhe Ali ibn Ebi Talibi. Ne ate kohe pati rene zia e bukes ne fisin Kurejsh. Ebu Talibi ishte i varfer e kishte shume femije. Keshtu qe Abbasi �?? xhaxhai i Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) i mori Xhaferrin, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) i mori Aliun. Pra, Aliu (Allahu qofte i kenaqur me te!) ishte nen kujdestarine e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!). Ai rrinte te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!), aty hante, aty pinte dhe te gjitha nevojat ia plotesonte Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!). Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) e kishte Aliun (Allahu qofte i kenaqur me te!) si femijet e vet. Kur Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) i erdhi Zbulesa, Aliu (Allahu qofte i kenaqur me te!) ishte dhjete vjec. Ai e ndiqte Muhamedin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) ne te gjitha veprat. Prandaj kur ai e thirri ne Islam, Aliu iu pergjigj menjehere. Aliu (Allahu qofte i kenaqur me te!) eshte i pari i ri qe i ka besuar Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!). Nder te paret qe i kane besuar Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) eshte edhe skllavi i tij, Zejd ibn Harith ibn Sherahil el Kelbi. Perpara Islamit ai ishte zene rob dhe ishte shitur. E kishte blere Hakim ibn Hizami dhe ia kishte dhuruar halles se vet, Hatixhes. Hatixhja ia kishte 7) Deshmia: "Eshhedu en la ilahe il-lallah ue eshhedu en-ne Muhameden resulullah." dhuruar te Derguarit te Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!). Kur e moren vesh per te, babai dhe xhaxhai i Zejdit shkuan te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) dhe iu luten atij qe t'ua kthente Zejdin. I Derguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) e thirri Zejdin dhe e la te lire te shkoje me babane dhe xhaxhane e tij ose te qendronte tek ai. Zejdi parapelqeu te rrinte me te Derguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!). Atehere, i Derguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) shkoi te paria e Kurejsheve dhe u tha: "Deshmoni se ky eshte biri im, ai me trashegon mua dhe une e trashegoj ate." eshte koha, kur ende nuk i kishte ardhur profetesia Muhamedit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!). Zejdi therritej biri i Muhamedit, derisa erdhi Islami. Islami e anuloi adoptimin dhe tashme ai u quajt Zejdi, biri i Harithit. Keta te kater e kane pranuar Islamin brenda nje dite, ate dite kur i Derguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) u urdherua qe te paralajmeronte dhe te therriste ne rrugen e Allahut. Per secilin nga keta thuhet se eshte i pari qe e ka pranuar Islamin. Ebu Bekr Siddiku (Allahu qofte i kenaqur me te!) u be krahu i djathte i Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) per thirrjen ne Islam. Ai ishte i ndershem, i sjellshem, i dashur, fisnik dhe i respektuar. Ai i dinte me mire se te gjithe prejardhjen e arabeve dhe historite e tyre. Burra nga populli i tij shkonin dhe keshilloheshin me te, sepse ishte i njohur per dije dhe virtyte, ishte i thjeshte dhe bujar, kishte marredhenie te mira me njerezit dhe bisedonte embel me ta. Ebu Bekr Siddiku (Allahu qofte i kenaqur me te!) thirri ne Islam ata njerez, te te cilet shikonte miresine dhe besnikerine. Keshtu, nje grup nga njerezit me te mire iu pergjigjen e u bene myslimane. Me i pari nder ta qe Othman ibn Affan Emeriu. Me pas, te tjere, si Zubejr ibn Auam Esediu, Abdurr Rrahman ibn Auf Zuhriu, Sa'ad ibn Ebi Uekkas Zuhriu dhe Talha ibn Ubejdullah Tejmiu. Ebu Bekri (Allahu qofte i kenaqur me te!) shkoi bashke me ta te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) dhe te gjithe ata e pranuan Islamin. Keta i ndoqen i besueshmi i ketij Ymeti Ebu Ubejde �?? Amir ibn Xherrahu, Ebu Seleme ibn Abdul Esedi dhe e shoqja, Ummu Selemeja, Erkam ibn Ebi Erkami, Othman ibn Madh'umi dhe dy vellezerit e tij, Kudame dhe Abdullahu, dy djemte e Madh'unit, Ubejde ibn Harith ibn Muttalib ibn Abdul Menaf, Seid ibn Zejd ibn Amru ibn Nefili dhe e shoqja, Fatimja, bija e Hattabit �?? motra e Omer ibn Hattabit, Habbab ibn Erethi, Xhaferr ibn Ebu Talib dhe gruaja e tij Esma, bija e Umejsit, Halid ibn Seid ibn El Asi dhe e shoqja Emine e bija e Halefit. Pastaj u be mysliman vellai i Halidit, Amru ibn Seid ibn Asi, Hatib ibn Harithi, e shoqja Fatimja, bija e Mixhlelit dhe vellai i tij Hattab ibn Harithi, e shoqja Fakiha, e bija e Jesarit dhe vellai tjeter Muamer ibn Harithi; Muttalib ibn Ez'heri dhe e shoqja, Ramle, bija e Ebu Aufit, Naim ibn Abdullah ibn Usejid Nahhami. Te gjithe keta ishin kurejshe nga barqe te ndryshme te fisit. Nga myslimanet e pare, por jo nga fisi Kurejsh qene edhe: Abdullah ibn Mes'ud el Hedhliu, Mes'ud ibn Rabia el Karijj, Abdullah ibn Xhahshi dhe vellai i tij, Ebu Ahmed ibn Xhahshi, Suhejb ibn Sinan Rumiu, Ammar ibn Jasir Anesi, babai i tij, Jasiri dhe nena e tij Sumejja dhe Amir ibn Fehire. Nga grate e para qe u bene myslimane, pervec atyre qe u permenden me lart jane: Ummu Ejmen Berika Habeshija, skllave e te Derguarit te Allahut dhe sherbyesja e tij, Ummu Fadl Lubbabe Kubraja, bija e Harith Hilalijes, shoqes se Abbasit �?? bir i Abdul Muttalibit dhe Esmaja, bija e Ebu Bekr Siddikut. Myslimanet e pare u njohen me emrin Es Sabikinel Euuelin. Sipas hulumtiveve qe jane bere, del ne pah se numri i atyre, per te cilet thuhet se jane te paret qe e pranuan Islamin, arrin afersisht 130. Megjithate, nuk dihet me siguri, nese jane bere myslimane para se te thirrej hapur per ne Islam apo disa prej tyre jane bere myslimane, kur thirrja behej hapur. Adhurimi qe benin besimtaret dhe edukata e tyre Zbulesa (Kurani) vazhdoi t'i zbritej Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!). Zbriten ajetet e para te sures Mudethir. Thuhet se surja e pare qe ka zbritur pas ketyre ka qene "El Fatiha". Kjo sure perfshin falenderimin dhe lutjen ndaj Allahut. Kjo sure perfshin, gjithashtu te gjitha qellimet e rendesishme te Kuranit dhe te Islamit. Adhurimi i pare, me te cilin u urdherua Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) ishte namazi; dy rekate ne mengjes dhe dy rekate ne mbremje. Per kete zbriti engjelli Xhebrail dhe i mesoi avdesin. Pastrimi i plote ishte shenja dalluese e besimtareve dhe avdesi kusht i namazit. Fatihaja ishte themeli i namazit. Ndersa falenderimi dhe madherimi i Allahut ishin nje nga pjeset e namazit. Pra, namazi ishte adhurimi i besimtareve. Ata e kryenin ate ne vende larg syve te njerezve. Ndoshta, kete e benin qe ta kryenin vetem e vetem per hir te Allahut dhe jo per dyfytyresi e formalizem. Ne ditet e para te Islamit, nuk njihet per besimtaret ndonje adhurim, urdher a ndalim tjeter, pervec namazit. Zbulesa u tregonte atyre ane te ndryshme te Teuhidit (besimit qe Allahu eshte Nje), si te pastronin veten moralisht dhe fizikisht, i nxiste per te mire, u pershkruante Xhenetin dhe Xhehenemin dhe i keshillonte ata ne menyren me te persosur, keshtuqe ua hapte zemrat dhe ua kenaqte shpirtin. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) i pastronte ata dhe u mesonte Kuranin dhe Urtesine. Ai i conte ne shkallet e zemrave te delira, moraleve te pastra dhe shpirtrave te virtytshem. Ai i bente te ishin te cilter ne marredheniet me njeri-tjetrin. Me nje fjale, i nxirrte ata nga erresira ne drite dhe i udhezonte ne rrugen e drejte. Ai i edukonte qe t'i permbaheshin Fese se Allahut, Islamit, te kapeshin pas lidhjes se Tij si dhe te qendronin te palekundur ne zbatimin e urdhrit te Allahut. Kaluan tre vjet dhe thirrja per ne Islam ende perqendrohej vetem tek individet. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) nuk e kishte shpallur haptaz neper mbledhje e kuvende. Megjithate thirrja u be e njohur te Kurejshet e disa prej tyre e urrenin ate dhe disa here i sulmuan besimtaret. Por, ne pergjithesi ata nuk i kushtuan shume rendesi, sepse Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) ende nuk u ishte paraqitur si i derguar dhe nuk u kishte folur per zotat e tyre.

Thirrja haptazi



I Derguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) kaloi tre vjet duke bere thirrje me vete dhe gjeti njerez qe e degjonin; njerez te mire brenda fisit Kurejsh dhe jashte tij. Keshtu u zgjerua rruga e thirrjes ne Islam dhe u pergatit trualli per ta bere ate haptazi. Atehere, Allahu i Madheruar i zbriti te Derguarit te Vet (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!): "Dhe (paralajmero) fisin tend me te afert. Dhe shtriji krahet ndaj besimtareve qe te ndoqen ty. E nese ata te kundershtojne, ti thuaj: "Une jam i paster (pa pergjegjesi) nga ajo qe beni ju." (26:214,216) Atehere, i Derguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) mblodhi farefisin e vet me te afert, Benu Hashimet dhe bashke me ta edhe nje pjese te fisit Benu Muttalib. Falenderoi Allahun dhe deshmoi se nuk ka zot tjeter pervec Allahut dhe tha: "Vertet, nismetari nuk i genjen njerezit vet. Per Allahun, sikur te genjeja te gjithe njerezit bashke, nuk do t'ju genjeja ju. Edhe sikur t'i mashtroja te gjithe njerezit, nuk do t'ju mashtroja ju. Per Allahun, pervec te cilit nuk ka zot tjeter, une jam i Derguari i Allahut te ju ne vecanti dhe te njerezit mbare. Per Allahun, ju do te vdisni ashtu sic flini dhe do te ringjalleni ashtu sic zgjoheni nga gjumi, do te jepni llogari per ate qe veproni: per vepren e mire do te shperbleheni me te mira, per te keqen me te keqija. Me te vertete, Xheneti eshte i perhershem dhe Xhehenemi eshte i perhershem." Njerezit filluan te flisnin fjale te buta, pervec xhaxhait te tij, Ebu Lehebi, i cili i tha: "Kapeni ate perpara se te grumbullohen, sepse po ta dorezoni tek ata do te poshteroheni; e po ta mbroni, ata do t'ju vrasin." U ngrit Ebu Talibi: "Per Allahun, do ta mbrojme ate (Muhamedin) sa te jemi gjalle." Pastaj shtoi: "(O, Muhamed!) Vazhdo me ate qe te ka urdheruar Allahu, sepse une betohem ne Allahun qe sa te jem gjalle, do te te mbroj ty, vetem se nuk me pelqen te ndahem nga feja e babait tim, Abdul Muttalibit." Ne malin Safa Fill pas kesaj bisede, Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) i zbriti fjala e Allahut: "Beje te njohur ate, per te cilen urdherohesh dhe largohu prej idhujtareve." (15:94) Atehere, nje dite, i Derguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) hipi ne malin Safa, gjeti majen me te larte te tij dhe thirri: "O shoket e mi!" Kjo shprehje ishte si thirrje qe lajmeronte sulmin e ndonje ushtrie ose kur kishte ndonje ceshtje me rendesi te madhe. Pastaj filloi t'u therriste barqeve Kurejshe me emer: "O Beni Fehir! O Beni Adij! O Beni Abdi Menaf! O Beni Abdil Muttalib! "Kush therret keshtu?",- pyesnin ata. "eshte Muhamedi!",- thane. Atehere, njerezit nxituan per tek ai. Madje, edhe ai qe nuk kishte mundesi te shkonte vete atje, conte ndonje njeri te vetin qe te shikonte se cfare ka ndodhur. Pasi u tubuan njerezit, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) pyeti: "Si mendoni ju, nese une ju njoftoj se ka ardhur nje kaloresi armike ne luginen e ketij mali t'ju sulmoje ju, a do te me besonit?" "Po! Tek ti nuk kemi provuar kurre ndonje genjeshter.",- iu pergjigjen ata. "Tek ti kemi provuar gjithmone te verteten." "Vertet,- vijoi Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!), une po ju paralajmeroj se jeni para nje denimi te forte! Shembulli im me ju, i ngjan shembullit te nje burri qe sheh armikun dhe kerkon ndonje vend te larte per njerezit e vet, qe te mos i sulmoje armiku dhe pastaj therret: "O shoket e mi!" Pastaj i ftoi qe te deshmojne se nuk ka zot tjeter pervec Allahut dhe se Muhamedi eshte i Derguari i Tij. U tregoi, gjithashtu se kjo fjale eshte sunduese ne kete bote dhe shpetuese ne boten tjeter. Me pas, i paralajmeroi ata per denimin e Allahut, nese do te vazhdonin idhujtarine e tyre e nuk do t'i besonin asaj qe Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) kishte sjelle nga Zoti i tij dhe se ai, megjithese i derguar, nuk mund t'i shpetonte nga denimi dhe nuk mund te behej ndermjetes tek Allahu. Me pas tha: "O kurejsh! Bejeni veten tuaj t'ju bleje Allahu dhe shpetojeni veten tuaj nga Zjarri, sepse une nuk mund t'ju bej as dem dhe as dobi. Une nuk mund te behem arsye, qe ju te perfitoni nga Allahu! O bijte e Ka'b ibn Luejit! Shpetojeni veten tuaj nga Zjarri, sepse une nuk mund t'ju bej juve as dem dhe as dobi. O bijte e Murre ibn Ka'bit! Shpetojeni veten tuaj nga Zjarri, sepse une nuk mund t'ju bej ju as dem dhe as dobi. O bijte e Kusajit! Shpetojeni veten tuaj nga Zjarri, sepse une nuk mund t'ju bej as dem dhe as dobi. O bijte e Abdu Shemsit! Shpetojeni veten tuaj nga zjarri. O bijte e Abdul Menafit! Shpetojeni veten tuaj nga Zjarri, sepse une nuk mund t'ju bej juve as dem dhe as dobi. O bijte e Hashimit! Shpetojeni veten tuaj nga Zjarri! O bijte e Abdul Mutalibit! Shpetojeni veten tuaj nga Zjarri, sepse une nuk mund t'ju bej juve as dem dhe as dobi. Une nuk mund te behem arsye, qe ju te perfitoni dicka nga Allahu. Kerkomeni prej pasurise sime sa te doni, ndersa per shpetimin tuaj (tek Allahu) une nuk kam asgje ne dore. O Safije, bija e Abdul Mutalibit, halla e te Derguarit te Allahut! Une nuk kam asgje ne dore per ty tek Allahu. O Fatime, bija e Muhamedit, te Derguarit te Allahut! Kerkome mua cfare duash, por shpetoje veten tende nga zjarri i Xhehenemit. Une nuk kam asgje ne dore per ty tek Allahu. Ju jeni farefisi im, keni te drejtat tuaja dhe une e do t'i zbatoj ato." Pasi i tha keto fjale, njerezit zbriten qe andej dhe u shperndane. Nuk permendet nese e kundershtuan apo e perkrahen ate qe degjuan. Eshte kumtuar se vetem Ebu Lehebi ia ktheu me te keq Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!): "Shkaterrimi rente mbi ty tere diten! A per kete na paske mbledhur?!" Atehere, zbriti ajeti: "Qofte i shkaterruar Ebu Lehebi, e ai i shkaterruar eshte!" Kurejshet e tjere duket se u befasuan e u habiten nga ky paralajmerim i papritur dhe nuk munden te zgjidhnin c'qendrim do te mbanin per kete. Mirepo, pasi u kthyen ne shtepite e tyre, pasi u qetesuan e pasi u cliruan nga habia, u bene mendjemedhenj dhe e moren me te tallur kete thirrje e kete paralajmerim. Keshtu, kur i Derguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) kalonte perpara ndonjerit prej tyre, ata talleshin me te: "Ky eshte ai, qe Allahu e ka derguar Profet?A eshte ky biri i Ebu Kebishes? A ketij i flitet nga qielli?" etj. Ebu Kebishe quhej njeri prej gjysherve te Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) nga nena, i cili e kundershtoi fene e kurejsheve dhe perqafoi krishterimin. Kur Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) e kundershtoi fene e tyre, thoshin se kishte bere si Ebu Kebishja. Keshtu i thoshin per ta nencmuar, per ta fyer dhe per ta poshteruar. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) vazhdoi thirrjen per ne Islam, madje filloi ta bente hapur ate neper grupimet dhe kuvendet e tyre. Ai ua lexonte atyre librin e Allahut dhe i therriste sic kishin therritur edhe te derguarit e meparshem: "O popull! Adhurojeni Allahun, ju nuk keni zot tjeter pervec Tij�?�" (23:32) Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) filloi ta adhuronte Allahun para syve te tyre. Keshtu, ai falej diten, hapur, ne prani te njerezve ne oborrin e Qabes. Keshtu, thirrja e tij u pranua disi dhe nje numer njerezish hyne ne fene e Allahut njeri pas tjetrit. Por midis familjeve te atyre, qe e kishin pranuar Islamin dhe te atyre qe nuk e kishin pranuar ate, lindi njefare zemerimi dhe ftohjeje. Kurejshet diskutojne si te bejne, qe haxhinjte te mos e degjojne thirrjen islame Kurejsheve iu duk shume e keqe ajo qe pane dhe u revoltuan. Kishin mbetur edhe pak dite nga Haxhi. Kurejshet i shqetesonte ceshtja e haxhinjve. Prandaj disa prej tyre u grumbulluan te Ualid ibn Mugirja, i cili ishte i moshuar dhe i nderuar nder ta. Ai u tha: "O kurejshe! Erdhi koha e Haxhit. Do te vijne delegatet e arabeve te ju. Ata kane degjuar per ate qe ka shplluar shoku juaj (Muhamedi), prandaj bashkohuni me nje vendim te vetem: mos e kundershtoni njeri-tjetrin e mos e genjeni njeri-tjetrin." -Na thuaj mendimin tend, qe te themi edhe ne ashtu,- iu kthyen ata. -Jo,- tha ai. Thoni ju mendimin tuaj, t'ju degjoj une. -Ne themi se ai (Muhamedi) eshte falltar. -Nuk eshte fallatar,- ia ktheu plaku. Ne i kemi pare falltaret, por ai nuk i ka dredhat e tyre dhe fjalet e tij nuk kane rimen e fjaleve te tyre. -Ai eshte i cmendur,- thane ata pasketaj. -Muhamedi nuk eshte i cmendur,- iu pergjigj ai. Ne i kemi pare te cmendurit dhe i njohim ata. Atij nuk i merret fryma dhe nuk u ngjan atyre. -Eshte poet atehere,- thane ata. -Nuk eshte poet,- tha plaku. Ne e njohim poezine. -Atehere, eshte magjistar,- thane perseri ata. -Nuk eshte magjistar. Ne i kemi pare magjistaret dhe magjite e tyre, por ai as nuk fryn dhe as nuk lidh nyje. -Atehere, c'te themi per te? -Per Zotin, vertet, fjala e tij eshte e embel, e bukur, gjitheperfshirese, nje peme me deget plot fruta,- foli plaku. Ju nuk mund te thoni asgje si ai, sepse fjala juaj do te dukej e pavlere. Me e pershtatshmja eshte te thoni: "Ai eshte magjistar dhe fjala e tij eshte magji. Me fjalet e tij, ai ndan njeriun nga babai i vet; ndan vellane nga vellai; ndan gruan nga burri; ndan njeriun nga te afermit e vet." Me keto fjale, kurejshet u shperndane dhe filluan te uleshin anash rrugeve dhe midis njerezve, qe vinin per Haxh. Nuk kalonte andej njeri, pa u paralajmeruar dhe pa u kujtuar per punen e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!). Keshtu, njerezit e njohen ate, para se ta shihnin dhe ta degjonin. Erdhen ditet e Haxhit dhe Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) doli atje ku grumbulloheshin haxhinjte e ku kishin vendqendrimet e tyre dhe i thirri ne Islam: "O njerez! Thoni la ilahe il-lallah (nuk ka zot tjeter pervec Allahut), qe te shpetoni." Ebu Lehebi e kishte ndjekur Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!), per ta pergenjeshtruar dhe per t'i bere keq atij. Arabet e njohen nga ai Haxh punen e te Derguarit te Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) dhe emri i tij u perhap ne te gjitha vendet arabe.

Perballimi i Thirrjes


Pasi mbaroi Haxhi, kurejshet u kthyen ne shtepite e tyre dhe u qetesuan, sepse e zgjidhen problemin e pengimit te te Derguarit te Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) per te bere thirrje per te besuar ne Allahun. Ata u menduan dhe u keshilluan. Pastaj menduan rruge te ndryshme per ta perballuar kete thirrje dhe per ta asgjesuar ate perfundimisht. Keto rruge ishin: 1. Te vazhdonin te qeshnin dhe te talleshin me te Kete e benin me qellim qe t'i ulnin te Derguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) dhe myslimanet e tua dobesonin forcen morale. Ata e akuzonin te Derguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!), se ishte njeri i magjepsur, se ishte genjeshtar, se ishte nje shpifes intrigant e te tjera akuza e sharje si keto. Ata e shihnin Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) tere zemerim e inat. Allahu ka thene: "E ata qe nuk besuan, gati sa nuk te zhdukin ty me shikimet e tyre, kur e degjojne Kuranin dhe nga inati thone: "Ai eshte i cmendur." (68:51) E percmonin Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) duke thene: "A ky eshte ai qe flet per zotat tane?" Kur shikonin shoket e tij (sahabet) te dobet thoshin: "A keta ka ndihmuar Allahu nga mesi yne?!" Allahu i Madheruar, gjithashtu thote per ta: "Vertet, mekataret i perqeshnin ata qe besuan. Dhe kur besimtaret kalonin prane tyre (idhujtareve), ata ia benin me sy njeri-tjetrit. E kur ktheheshin te familjet e veta, ktheheshin te kenaqur. Dhe kur i shihnin ata (besimtaret) thoshin: "Vertet, ata (besimtaret) jane te humbur." (83:29-32) 8 Idhujtaret i shtuan talljet, perqeshjet dhe ngacmimet therese kunder Profetit te Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!), aq sa kjo ndikoi shume edhe ne vete Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!). Per kete Allahu i Madheruar ka thene: "Ne, vertet, e dime se zemra jote eshte e pikelluar nga ajo qe thone ata." (15:95) Por, pastaj Allahu i dha force atij dhe i tregoi se si ta largonte pikellimin: "Por, ti lartesoje Zotin tend me falenderim e beju prej atyre qe luten (perulen duke u falur). Dhe adhuroje Zotin tend, derisa te te vije vdekja." (15:97-99) Allahu i Madheruar i pati treguar Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) qysh me pare se si do t'i flladitej zemra, kur i tha: "Vertet, Ne te mjaftojme ty kunder atyre qe tallen, te cilet bejne me Allahun zot tjeter e shpejt ata do ta dine." (15:95-99) Allahu e pati njoftuar ate se veprat e tyre, shpejt do te ktheheshin ne denim kunder tyre. Per kete Allahu ka thene: "Edhe te derguarit e tjere perpara teje jane perqeshur e ata qe i tallnin, e merituan denimin e talljes se tyre." (61:10) 2. Mashtrimi i njerezve, qe te mos degjonin Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) Idhujtaret vendosen qe te shkaktonin ngaterresa, te benin zhurme dhe t'i largonin njerezit sa here qe e shikonin Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!), duke u pergatitur qe te bente thirrje per tek Allahu. Keshtu, qe te mos i linin rast te volitshem per te shpjeguar thirrjen ne Islam, ata e porosisnin njeri-tjetrin, sic thuhet ne Kuran: "Ata qe nuk besuan, thane: "Mos e degjoni kete Kuran dhe kur te lexohet ai, zhurmeroni, ashtu qe ta pengoni." (41:26) Keshtu vazhduan idhujtaret, derisa Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) arriti te lexonte Suren e pare, "En Nexhm", ne vendet ku ata mblidheshin. Ishte muaji Ramazan, i vitit te peste te Profetesise. Kur e degjonin Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) duke kenduar Kuran ne namaz �?? ai kendonte Kuran me shume ne namazin e nates- idhujtaret e shanin Kuranin, shanin Ate qe e ka zbritur, shanin edhe ate qe e kendonte. Atehere, Allahu i Madheruar zbriti ajetin: "E ti mos e ngri zerin (duke lexuar Kuran) ne namazin tend dhe as mos e zgjat teper ate (namazin), por kerko midis ketyre nje rruge te mesme". (17:110) Nadir ibn Harithi shkoi ne Haira dhe ne Sham (Siri). Atje mesoi disa tregime nga populli, qe flisnin per mbreterit dhe udheheqesit e tyre, te tilla si tregimet e Rustemit e te Isfejdinarit. Kur u kthye ne Meke, filloi te organizonte tubime e kuvende dhe t'ua tregonte ato njerezve, duke i larguar keshtu nga ato qe thoshte Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!). Kur Nadiri degjonte se diku ishte ulur i Derguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) per t'ua kujtuar njerezve Allahun, ai do t'i shkonte nga prapa dhe do ta kundershtonte Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) me tregimet e tij dhe me pas do te thoshte: "Ne cfare bisede Muhamedi eshte me i mire se une?" Nadiri beri edhe nje hap tjeter. Ai bleu nje robereshe kengetare dhe sa here qe degjonte per ndonjerin qe donte te behej mysliman, e conte te kengetarja dhe i thoshte asaj: "Jepi per te ngrene e per te pire dhe kendoji kenge, sepse kjo gje eshte me e mire se thirrja e Muhamedit." Per kete Allahu i Madheruar zbriti ajetin: "Por ka njerez, qe blejne tregime boshe, qe t'i largojne njerezit nga rruga e Allahut, pa pasur kurrfare fakti dhe per t'i marre ato (ajetet e Allahut) si tallje. Per ta do te kete nje denim poshterues". (31:6) 3. Nxitja e dyshimeve dhe shpeshtimi i thirrjeve te rreme Idhujtaret i shtuan dhe i persosen me tej thirrjet e tyre te genjeshterta. Per ato qe thuheshin ne Kuran, do te thoshin se ishin "Endrra te shtjelluara", (12:44) do me thene na qenkeshin endrrat e genjeshterta qe Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) i shihte naten dhe i kendonte diten. Shpeshhere thoshin: "I ka shpikur vete." (16:103) Here tjeter thoshin: "Vertet, ky (Kurani) nuk eshte tjeter vecse nje genjeshter, qe e trilloi ai (Muhamedi), te cilin e ndihmuan edhe njerez te tjere." (25:4) Pra, per krijimin e Kuranit na paskan marre pjese edhe shoket e tij.(!) Ne Kuran thuhet: "Ata (idhujtaret) thane, gjithashtu: "Jane legjenda te te pareve (ato qe thuhen ne Kuran), te cilat ai (Muhamedi) kerkoi te shkruhen e t'i kendohen atij mengjes e mbremje". (25:5) Nganjehere thoshin: "Ai (Muhamedi) ka ndonje xhind ose djall qe i zbret Kuran, ashtu sic vijne xhindet dhe djajte te falltaret." Allahu ka thene: "Thuaj: "A t'ju tregoj se kujt i vijne djajte? Djajte i vijne cdo genjeshtari mekatar." (26:221,222) Kuptimi i ajetit eshte: djajte i vijne atij qe eshte shume genjeshtar, i vijne kriminelit, qe eshte i njollosur me faje, kurse tek une nuk keni provuar asnje genjeshter,- thote Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) dhe kurre nuk keni gjetur tek une ndonje faj. Atehere, si thoni se Kurani eshte zbritje e djajve? Here-here idhujtaret thoshin per Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) se e paskesh goditur njefare cmendurie dhe fantazon ide, te cilat i formulon me fjale te bukura dhe te kendshme. Pra, ai na qenkesh poet dhe fjala e tij poezi.(!) Mirepo, Allahu i Madheruar iu pergjigj shpifjeve te tyre: "Dhe poetet ndjekin ata, qe jane te humbur (nga e verteta). A nuk e sheh se ata hidhen ne cdo ane (here lavderojne, here perqeshin). Dhe ata thone ate, qe nuk e veprojne." (26:224-226) Keto tri cilesi qe u permenden ne ajetin e mesiperm, i kane poetet. Mirepo te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) nuk gjendet asnjera prej tyre. Ata qe i kane besuar atij, jane te udhezuar ne rrugen e drejte, jane njerez te devotshem, jane njerez te mire ne fene e tyre, ne moralin e tyre, ne veprat e tyre dhe ne marredheniet e tyre shoqerore. Tek ata nuk ka asnje shenje mashtrimi, ne cfaredo gjendjeje qofshin ata. Besimtaret, me Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) ne krye nuk hidhen as andej as ketej, sic hidhen poetet. Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) u ben thirrje njerezve per ta besuar Allahun si nje Zot te vetem; u ben thirrje ne nje fe te vetme; u ben thirrje ne nje rruge te vetme. Muhamedi nuk e thote ate, qe nuk e ben vete dhe nuk vepron ndryshe nga ajo qe thote. Atehere, ku eshte ai ne krahasim me poezine dhe poetet? Dhe ku jane poezia dhe poetet ne krahasim me te? 4. Diskutimi dhe polemika Qene tri ceshtjet qe i bene idhjtaret te habiten aq shume. Ato ishin: Monoteizmi (besimi ne nje zot), zbulesa dhe ringjallja pas vdekjes. Ato qene themeli i konfliktit qe ndodhi midis idhujtareve dhe myslimaneve ne punet e fese. Per keto ceshtje ata polemizonin vazhdimisht me njeri-tjetrin. Idhujtaret nuk kishin ndonje arsye qe ta kundershtonin ringjalljen pas vdekjes, por e quanin ate larg mendjes. Prandaj thoshin: "A pasi te vdesim ne e te behemi pluhur e eshtra, do te ringjallemi!" (27:16-17) Here tjeter do te thoshin: "Ai kthim eshte larg (mendjes e mundesise)." (50:3) Dhe: "A doni t'ju tregojme nje njeri qe do t'ju paralajmeroje ju se si, pasi (te vdisni e) te jeni copetuar plotesisht, ju do te krijoheni rishtaz? A po genjen ndaj Allahut (Muhamedi), apo ndonje shpirt e ka kapur ate?" (34:7,8) Kurse nje poet i tyre ka thene: "A do te vdesim, pastaj do te ringjallemi e pastaj do te tubohemi?! S'eshte gje tjeter kjo, vec genjeshter, o nena Amrim!" Allahu i Madheruar u eshte pergjigjur ishujtareve qe pyeten ne menyra te ndryshme. Idhujtaret shikojne ne kete bote qe mizori vdes pa e vuajtur denimin e mizorise qe ka bere. Kurse ai, te cilit i eshte bere padrejtesia, vdes pa e marre te drejten e vet. Ai qe ben mire, vdes pa e marre shperblimin e miresise se vet. Keqberesi vdes, pa u denuar per vepren e keqe qe ka bere. Pra, po te mos kete nje dite pas vdekjes, kur njerezit do te ringjallen e prej keqberesit do te merret ajo, qe ka bere padrejtesisht dhe do t'i jepet atij, qe i eshte bere padrejtesia; kur mireberesi do te shperblehet per vepren e mire qe ka bere; kur keqberesi e krimineli do te ndeshkohet etj., atehere te dyja palet do te ishin njelloj dhe nuk do te kishte ndonje dallim midis tyre; madje, mizori dhe keqberesi do te ishin me te lumtur se viktima e mireberesi. Por dicka e tille nuk eshte logjike dhe nuk eshte e drejte. E, nuk mund te mendohet, qe Allahu ta ndertoje rregullsine e krijimit, mbi nje padrejtesi dhe mbi nje te keqe te tille. Allahu i Madheruar ka thene: "A t'i konsiderojme kriminelet si myslimanet? C'eshte me ju, si gjykoni?" (68:35,36) Dhe: "A mos menduan ata, te cilet bene te keqija, se ne jeten e tyre dhe ne vdekjen e tyre do t'i bejme te barabarte me ata qe besuan dhe bene vepra te mira? Sa i keq eshte ky gjykimi i tyre!" (45:21) Ndersa per Ringjalljen, qe, sipas tyre eshte larg mendjes, Allahu i Madheruar pergjigjet: "A eshte me i veshtire krijimi juaj apo ai i qiellit?" (79:27) Dhe: "A nuk e shohin ata se Allahu qe krijoi qiejt e Token dhe nuk u lodh me krijimin e tyre, ka fuqi t'i ringjalle te vdekurit? Po, Ai eshte i Plotfuqishem per gjithcka." (46:33) Dhe: "Dhe ju, sigurisht e njihni formen e pare te krijimit e perse nuk e cmoni?" Allahu ka thene, gjithashtu: "Ashtu sic e kemi filluar krijimin (tuaj), e rikthejme. Ky eshte detyrimi Yne e Ne e bejme kete." (21:104) Allahu u ka rikujtuar idhujtareve qe, kur behet nje here nje gje, eshte me e lehte te ribehet. Ne suren Rum thuhet: "E ajo (perseritja) eshte me e lehte per Te." (30:27) Dhe: "A mos u lodhem Ne me krijimin e pare? Jo, por ata jane ne dyshim per nje krijim te ri." (50:15) Persa i perket mesazhit te Muhamedit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) ata dyshonin, megjithese e njihnin mire cilterine, besnikerine, sjelljen dhe devotshmerine e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!). Ata besonin se profetesia dhe mesazhi i Zotit jane detyra shume te medha per t'iu dhene nje njeriu. Keshtu, sipas tyre, njeriu nuk mund te jete i derguar i Allahut dhe anasjellas i derguari nuk mund te jete njeri. Mirepo, kur i Derguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) njoftoi per profetesine dhe mesazhin e vet e beri thirrje qe t'i besonin atij, idhujtaret u hutuan, u cuditen dhe thane: "C'eshte me kete te derguar; ai ha ushqim dhe ecen neper tregje?" (25:7) Allahu ka thene: "Por, ata u cuditen qe u erdhi paralajmeruesi (i derguari) nga mesi i tyre, prandaj jobesimtaret thane: "Vertet, kjo eshte nje gje shume e habitshme." (50:2) Dhe: "Allahu nuk i shpalli gje asnje njeriu." (6:91) Allahu i Madheruar e ka bere te kote besimin e tyre. Per kete Allahu thote: "(Thuaj) kush e zbriti Librin, me te cilin erdhi Musai e qe ishte drite e udherrefyes per njerezit?" (6:91) Allahu u ka treguar njerezve ndodhite e profeteve e te te derguarve dhe dialogjet qe jane zhvilluar midis tyre dhe popujve te tyre. Popujt e tyre e mohuan profetesine e te derguarve: "Ju nuk jeni tjeter, vetem se njerez si ne�?�" (36:15) Dhe: "Te derguarit e tyre thane: "Vertet, ne nuk jemi tjeter, vec njerez, por Allahu i dhuron (profetesine) kujt te doje nga robte e Tij." (14:10,11) Profetet dhe te derguarit kane qene te gjithe njerez. Po te ishte i Derguari i Allahut engjell, nuk do te permbushej qellimi i mesazhit dhe dobia e tij, sepse njeriu nuk mund t'i ndjeke engjejt e te behet si ata dhe ceshtja do te mbeste perseri e dyshimte. Per kete Allahu ka thene: "Ne qofte se Ne do ta benim ate (te Derguarin) engjell, do ta benim (ne trajte) njeriu e do te shkaktonim nje peshtjellim aty, ku ceshtja eshte e peshtjelluar." (6:9) Meqenese idhujtaret e dinin se Ibrahimi, Ismaili dhe Musai (paqja e Allahut qofte mbi ta!) ishin njerez dhe te Derguar, nuk gjeten shteg qe te vazhdonin te dyshonin keshtu, por ata sajuan nje dyshim tjeter. Ata thane: "A nuk gjeti Allahu ndonje tjeter per t'ia ngarkuar mesazhin e vet, pervec ketij jetimi te varfer? Allahu nuk do t'i linte te medhenjte e parise te fisit Kurejsh e Thekif e te bente profet kete." Pastaj thane: "Perse te mos i zbriste ky Kuran nje njeriu te madh nga dy fshatrat?", do te thote nga Meka dhe Taifi. Allahu i Madheruar iu pergjigj metimit (pretendimit) te tyre: "A jane ata (idhujtaret) qe e ndajne meshiren e Zotit tend?" (43:31,32) Zbulesa, Kurani, profetesia dhe mesazhi profetik jane meshire nga Allahu dhe Allahu e di vete se si e ndan meshiren e Vet, kujt ia jep ate dhe kujt nuk ia jep ate. Per kete Allahu ka thene: "Allahu e di me se miri se ku (dhe si) ta zbatoje misionin e Vet�?�" (6:124) Me pas, idhujtaret kaluan ne nje dyshim tjeter. Ata thane: "Kush behet i derguar i ndonje mbreti te kesaj bote, mbreti ia ploteson atij disa kushte te thjeshta, duke i dhene poziten, sherbyesit, cifligun, pasurine, shoqeruesit, autoritetin etj. Keshtu, ai ecen me shoqerues si dhe me njerez me fame e te nderuar. Atehere, si eshte puna e Muhamedit qe thote se eshte i Derguari i Allahut dhe s'pushon se shkuari neper tregje, per te fituar kafshaten e gojes? Perse te mos i jete zbritur nje engjell, qe se bashku me te, te jete paralajmerues? Le t'i jepet atij ndonje thesar ose le te kete ndonje kopesht, nga i cili te ushqehet." Keqberesit thane edhe: "Ju vetem se po ndiqni nje njeri, qe e ka zene magjia!" (25:7,8) Dihet se Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) eshte derguar per te gjithe njerezit: per te medhenj e per te vegjel, per te fuqishem e per te pafuqishem, per ata me pozite dhe per ata pa pozite, per skllever dhe per te lire. E, sikur te tere ato qe permendem me lart: sherbetore, roje e njerez te medhenj, te perfitonin nga Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) nuk do te perfitonin te pafuqishmit, te vegjelit etj., kur ata jane shumica e njerezve. Por, keshtu do te humbiste vlera e mesazhit dhe nuk do te kishte me asnje dobi. Pra, iu dha pergjigjia metim idhujtareve, se Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) duhet te kishte pozite, shoqerues etj. qe te ishte i derguar. Per ta hedhur poshte kete metim mjafton te themi se Muhamedi eshte i Derguar. Ajo qe kerkuan idhujtaret, binte ne kundershtim me pohimin se zbulesa shpallej per te gjithe njerezit, njeheresh, edhe per ta. Pasi iu hodhen poshte edhe keto metime, ata ndermoren nje hap tjeter, gjithe inat, per t'ia veshtiresuar punen Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!). Ata filluan te kerkonin argumente te ndryshme. Keshtu, midis tyre dhe Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) u zhvilluan diskutime e polemika, per te cilat do te flasim me poshte, ne dashte Allahu. Ceshtja e monoteizmit (besimit ne nje Zot), ishte kryet e ceshtjeve dhe themeli i kundershtimeve te idhujtareve. Idhujtaret pohonin se Allahu i Madheruar ishte i Vetem: i Vetem ne qenien e Tij, i Vetem ne cilesite e Tij dhe i Vetem ne veprat e Tij. Ata e njihnin Allahun si Krijuesin, qe krijoi qiejt, Token e c'ka midis tyre. Ai eshte Krijuesi i Gjithckaje. Ai eshte Zoteruesi i gjithckaje; ne doren e te cilit jane pronat e qiejve, te Tokes dhe c'ka midis tyre. Ai sundon gjithcka. Ai eshte qe u jep riskun njerezve dhe kafsheve. Ai i jep riskun cdo qenieje te gjalle. Ai eshte Rregulluesi i gjithckaje nga qielli deri ne Toke. Ai rregullon punen e te voglit dhe punen e te madhit; rregullon punen e milingones dhe levizjen e atomit. Ai eshte Zoti i qiejve, i Tokes dhe i gjithckaje ne mes tyre. Ai eshte Zoti i Gjithckaje. Ai ka nenshtruar Diellin, Henen, yjet, malet, xhindet, njerezit, engjejt etj. Gjithcka i perulet Atij. Ai strehon e ndihmon cilin te doje, kurse Atij askush nuk i kerkon dot llogari. Ai ngjall dhe Ai vdes. Ai ben c'te doje dhe gjykon si te deshiroje e askush nuk i kundervihet gjykimit te Tij; askush nuk mund ta prapesoje vendimin e Tij. Pasi idhujtaret pohonin se Allahu i Madheruar eshte Nje, si ne qenien e Tij, ashtu edhe ne cilesite dhe ne veprat e Tij, idhujtaret thoshin: "Allahu i Madheruar u ka dhene disa robve te Vet te aferm �?? sic jane profetet e Allahut, te derguarit e Allahut, te dashurit e Allahut dhe njerezit e mire �?? aftesi jashte te zakonshmes. Me keto aftesi keta njerez te aferm tek Allahu mund te ndikojne mbi shume ceshtje te Gjithesise." Pra, ata besonin se keta vepronin me lejen e Allahut ne pune, si, lindja e femijeve, largimi i halleve, plotesimi i kerkesave, sherimi i te semureve etj. Idhujtaret besonin se Allahu ua ka dhene atyre keto aftesi, sepse ata jane njerez te Tij te afert dhe sepse ata jane te rendesishem per Te. E, meqenese Allahu ua paska dhene atyre keto aftesi, ata ua plotesojne kerkesat njerezve pa e pare njerezit se si ata ia arrijne kesaj. Ata i luten Allahut dhe ua largojne njerezve hallet, fatkeqesite e sprovat dhe behen ndermjetes per te afruar tek Allahu ate, me te cilin jane te kenaqur ata vete. Duke marre si themel kete metim idhujtaret i konsideruan keta profete, shenjtore dhe njerez te mire si ndermjetes mes tyre dhe Allahut. Ata sajonin vepra, qe gjoja i benin te afrohen te keta njerez, per t'i kenaqur ata. Idhujtaret i kryenin ato vepra dhe pastaj u luteshin atyre dhe u kerkonin t'u plotesohen kerkesat, u kerkonin ndihme atyre per veshtiresite qe kishin dhe u luteshin qe t'i mbronin nga gjerat qe kishin frike. Veprat, qe idhujtaret shpiken per t'u afruar te profetet dhe njerezit e mire, kryheshin ne disa vende te caktuara per ta. Idhujtaret ndertuan shtepi ne ato vende dhe aty vendosen statujat e profeteve a njerezve te mire, te gdhendura sipas pamjes se tyre te vertete ose te perfytyruar. Ndonjehere gjenin varret e disa njerezve qe, sipas tyre, ishin te shenjte (evlija) dhe te mire dhe ndertonin mbi to shtepi, pa gdhendur statuja mbi to. Me pas, shkonin e i vizitonin ato. Idhujtaret i preknin me dore statujat dhe bekoheshin me to. Silleshin rrotull varreve e statujave e qendronin ne kembe perpara tyre ne shenje respekti dhe madherimi. Idhujtaret betoheshin dhe premtonin nen emrin e profeteve, njerezve te shenjte dhe njerezve te mire qe te afroheshin tek ata. Me keto veprime ata kerkonin dicka nga privilegji dhe miresia e ketyre njerezve te shenjte a te mire. Madje, idhujtaret premtonin se do te jepnin per hir te tyre edhe nga risku, qe Allahu u kishte dhene atyre, si drithera, buke, gjelle, pije, kafshe, bageti, ar, argjend, placka e pasuri. Dritherat, buken, pijet, arin, argjendin, plackat dhe pasurine qe kishin i dergonin te vendet dhe varret e ketyre njerezve te mire ose te statujat e tyre duke ua dhene rojeve, qe rrinin prane ketyre varreve a shtepive. Kurse per bagetite e medha dhe te imeta, idhujtaret perdornin disa menyra. Nganjehere i emertonin kafshet me emrin e statujave. E benin kete per t'u afruar tek te vdekurit dhe per t'i kenaqur ata. Keshtu i quanin ato kafshe te shenjta dhe as nuk i thernin, as nuk i godisnin dhe as nuk u benin keq. Kafshet ishin te lira: kullosnin ku te donin dhe shkonin ku te donin. Ne raste te tjera, ata i thernin kafshet mbi statujat e atyre njerezve te mire, do me thene mbi varret e tyre ose ne vendet e caktuara per ta. Ne raste te tjera i thernin kafshet ne cfaredo vendi tjeter, por kur i thernin ato, permendnin emrat e evlijave a njerezve te mire ne vend te emrit te Allahut te Madheruar. Idhujtaret festonin per keta "evlija" e "njerez te mire" nje ose dy here cdo vit. Ata shkonin te varret a vendet e caktuara per ta nga cdo ane. Grumbulloheshin atje ne dite te caktuara dhe organizonin festa; bekoheshin duke prekur guret, rrotulloheshin qark tyre, thernin kurban per ta etj. Festat kishin nje kohe te caktuar. Ne to vinin te afermit e te largetit. Vinin njerez me pozite e pa pozite dhe secili paraqiste premtimin e tij, qe te plotesonte kerkesat e tij. Keshtu vepronin idhujtaret me keta "evlija" e "njerez te mire", qe te afroheshin tek ata dhe qe t'i kenaqnin ata, per t'i bere ata ndermjetes midis tyre dhe Allahut. Idhujtaret besonin se nepermjet ketyre "evlijave" e "njerezve te mire", ata do te afroheshin tek Allahu dhe nepermjet tyre Allahu do t'i perkrahte ata. Idhujtaret u luteshin evlijave te vdekur, qe t'u plotesonin nevojat dhe t'u largonin veshtiresite. Ata besonin se te vdekurit i degjonin fjalet e tyre dhe u pergjigjeshin kerkesave te te gjalleve, duke ua plotesuar kerkesat dhe duke ua larguar veshtiresite: vete idhujt ose me ndermjetesimin e idhujve tek Allahu. Me keto veprime, idhujtaret i vinin shok Allahut (benin shirk). Ata moren per zot idhujt ne vend te Allahut. Ata i konsideruan idhujt ortake te Allahut. Zotat e idhujtareve ishin evlijate, te ashtuquajturit njerez te mire e te tjere si ata. Kur Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) ftoi qe per Zot te njihej vetem Allahu dhe e hodhi poshte gjithcka, qe idhujtaret e merrnin per zot pervec Allahut, idhujtareve u erdhi rende. Ata e bene te madhe ceshtjen, e mohuan te Derguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) dhe thane: "Ceshtja nuk eshte ashtu sic thuhet." Dhe: "A mendon ai t'i beje zotat nje Zot? Vertet, kjo eshte gje shume e cuditshme. Paria, nga mesi i tyre filluan t'i thone njeri-tjetrit: vazhdoni dhe duroni per hir te zotave tuaj, sepse nuk ka dyshim se kjo eshte nje gje e kurdisur. Ne nuk e kemi degjuar dicka te tille ne njerezit e fundit (para nesh), kjo nuk eshte gje tjeter, pervecse nje trillim." (38:5-7) Thirrja per ne Islam perparoi. Idhujtaret vendosen qe ta mbronin idhujtarine e tyre, te hynin ne diskutim e polemike te hapur me myslimanet, qe ta ndalonin thirrjen per tek Allahu dhe ta asgjesonin ndikimin e saj (te myslimanet). Atyre iu dha argument i qarte ne cdo pikepamje. Myslimanet u thane atyre: "Nga e dini ju se Allahu u ka dhene robve te Vet te aferm aftesi veprimi ne Gjithesi dhe se ata kane mundesi sipas mendimit tuaj qe t'i plotesojne kerkesat dhe t'ua largojne veshtiresite? A e dini ju te fshehten (te panjohuren ne gjithesi)? A e keni gjetur ate qe thoni ne ndonje liber te trasheguar nga profetet e meparshem ose nga dijetaret?" Per kete Allahu ka thene: "A mos jane fshehtesite tek ata dhe ata i shkruajne?" (52:41) (68:47) Dhe: "Nese thoni te verteten, me sillni ndonje liber perpara ketij ose ndonje gjurme te mbetur prej diturise." (46:4) Dhe: "Thuaj: "A mos keni ndonje dije, qe ta nxirrni ate para nesh? Ju, vertet mbeshteteni vetem ne hamendje; ju vertet, vetem genjeni." (6:148) Ishte e natyrshme qe idhujtaret te pranonin se nuk e dinin te fshehten e Allahut dhe as e kishin gjetur ate te shkruar ne ndonje nga librat e profeteve dhe as e kishin marre nje gje te tille nga dijetaret. Prandaj thane: "Jo, ne ndjekim ate, qe gjetem te prinderit tane." (31:21) Dhe: "Ne i gjetem te paret tane ne kete fe (pagane) dhe ne gjurmet e tyre do te ndjekim."(43:22) Ne kete pergjigje del qarte si paaftesia ashtu edhe padija e idhujtareve, prandaj atyre u thuhet: "Allahu e di dhe ju nuk e dini." Prandaj degjoni prej Allahut te Madheruar se cfare thote e cfare tregon per te verteten e atyre qe ju i adhuroni: "S'ka dyshim se ata qe po i adhuroni ju, pervec Allahut, jane rob si ju." (7:194), do me thene, ata nuk kane mundesi te bejne asgje nga gjerat qe i perkasin vetem Allahut, ashtu sic nuk keni mundesi edhe ju, pra, ju dhe ata jeni njesoj: te paafte dhe te pafuqishem. Per kete arsye Allahu i ka sfiduar idhujtaret: "Therrisni, pra ata e le t'ju pergjigjen juve, nese thoni te verteten." (7:194) "E ata qe ju i luteni ne vend te Tij, nuk kane as fuqine me te vogel." (35:13) "Nese ju u luteni atyre (idhujve), ata nuk e degjojne lutjen tuaj; por, edhe sikur ta degjonin, nuk do te mund t'ju pergjigjeshin e Diten e Kijametit, ata do ta mohojne adhurimin tuaj. E askush nuk mund te ta tregoje ty te verteten si Ai, qe e njeh mire gjithcka�?�" (35:13,14) "Ata (idhujt) qe i adhurojne (idhujtaret) ne vend te Allahut, nuk krijojne asgje; ata vete jane te krijuar; jane te vdekur e jo te gjalle dhe nuk e dine se kur do te ringjallen." (16:20,21) "A i pershkruajne shok (Allahut) ate, qe nuk mund te krijoje gje e ata (idhujt) vete jane te krijuar? Ata (idhujt) nuk mund t'i sjellin atyre ndonje ndihme e as veten e tyre nuk mund ta ndihmojne." (7:191,192) "Mirepo, ata (idhujtaret) ne vend te Tij, moren per zota te tjere, te cilet nuk krijojne dot asgje, sepse ata vete jane te krijuar. Ata nuk kane ne dore per vete as dem, as dobi; ata nuk kane ne dore as vdekje, as jete e as ringjallje." (25:3) Allahu e ka sqaruar pamundesine dhe paaftesine e atyre "zotave". Allahu e ka sqaruar qe t'u lutesh atyre dhe te mbeshtetesh (shpresosh) tek ata, eshte nje gje e kote, sepse ata nuk sjellin dobi. Per kete Allahu ka permendur ne Kuran disa shembuj. Nje nder ta eshte: "E ata qe u luten te tjereve pervec Atij (Allahut), nuk do te merrnin pergjigje me shume se ai, qe shtrin duart e tij (drejt ujit), qe uji te arrije ne gojen e tij, por ai (uji) nuk do te arrije. E lutja e jobesimtareve (qe nuk i drejtohet Zotit) nuk eshte tjeter vetem se nje rruge e gabuar." (13:14) Allahu i ka ftuar idhujtaret qe te mendohen pak, meqenese ata e pranonin qe Allahu eshte Krijuesi i gjithckaje dhe se "zotat" e tyre nuk kishin krijuar asgje dhe nuk kishin mundesi qe te krijojne asgje, madje ata vete ishin te krijuar nga Allahu. Prandaj, Allahu u tha atyre: Si i barazoni me Allahun, qe eshte Krijuesi dhe i Plotefuqishmi me keto krijesa, qe jane krejt te pafuqishme?! Si i adhuroni ne te njejten kohe edhe Allahun edhe ato?! Si i luteni edhe Allahut edhe atyre? "Atehere, a eshte Ai qe krijon si ai, qe nuk krijon? A nuk po kujtoheni?" (16:17) Kur Allahu ua drejtoi idhujtareve kete pyetje, ata mbeten gojehapur dhe u iku argumenti i tyre. Prandaj heshten dhe u penduan. Por, u kapen perseri pas nje ceshtjeje te pavertete. Thane: "Prinderit tane kane qene njerezit me te mencur dhe ata njiheshin per kete. Zgjuarsine e tyre e ka pranuar i afermi dhe i largeti. Dhe ata te gjithe kane qene te kesaj feje. Atehere, si eshte e mundur qe kjo fe te jete e kote dhe e pavertete? Madje edhe vete prinderit e Muhamedit dhe te myslimaneve te tjere, te kesaj feje kane qene." Allahu iu pergjigj idhujtareve se prinderit e tyre nuk kishin qene ne rruge te drejte. ˙Ata nuk kishin ditur rrugen e vertete e as i kishin hyre asaj rruge. Pra, ata kane qene te humbur. Kjo u thuhej idhujtareve here terthorazi e here drejtperdrejt. "Vertet, ata (idhujtaret) i gjeten prinderit e tyre te humbur. Keshtu qe (edhe ata) nxituan pas gjurmeve te tyre (pa menduar)." (37:69,70) Nderkohe, idhujtaret nisen ta frikesonin Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) dhe myslimanet me "zotat" e tyre. Ata u thoshin: "Ju jeni treguar te paedukate ndaj "zotave" tane, sepse ata jane te pafuqishem. Por shpejt ata do te zemerohen me ju dhe do t'u shkaterrojne krejt ose do t'u gjymtojne." Theniet e idhujtareve ishin si ato te te pareve te tyre, kur ata u thoshin te derguarve te Allahut: "Ne nuk themi tjeter vetem se dikush prej "zotave" tane (ndoshta) te ka cmendur ty�?�"(11:54) Allahu iu pergjigj idhujtareve duke u kujtuar atyre idhujt, qe ata shikonin dite e nate. Zotat e tyre nuk kane mundesi as te levizin nga vendi i tyre e te shkojne as me perpara as me prapa e as te largojne ndonje te keqe nga vetja e tyre. Atehere, si kane mundesi qe t'u bejne keq myslimaneve a t'i zhdukin fare ata? Per kete Allahu ka thene: "A kane (idhujt) kembe, qe te ecin me to? A kane duar, qe te rrembejne me to? A kane sy, te shohin me ta? A kane veshe, te degjojne me ta? Thuaj: "Therritni shoket ("zotat") tuaj e thurni kurthe (plane) per mua e mos prisni." (7:195) Per kete Allahu solli disa shembuj: "O ju njerez! Ja, u dha nje shembull! Degjoni, pra! Vertet, ata qe ju i lusni ne vend te Allahut, nuk mund te krijojne asnje mize edhe nese grumbullohen te gjithe per te; po ashtu, nese miza u rremben atyre dicka, ata nuk do te mund ta shpetojne ate prej saj. I dobet eshte edhe lutesi edhe i luturi." (22:73) "Shembulli i atyre, te cilet pervec Allahut moren mbrojtes (idhuj) eshte si shembulli i merimanges, qe thur shtepi e sikur ta dinin ata me e dobeta shtepi eshte ajo e merimanges." (29:41) Njeri nga myslimanet e ka treguar pafuqishmerine e idhujve me keto fjale: "A eshte zot ai (idhull), ne koken e te cilit urinojne dhelperat? Me te vertete, i poshteruar eshte ai, qe e urinojne dhelperat!". E kur arriti puna deri te keta shembuj te qarte, idhujtaret u shqetesuan, u zemeruan dhe i shane myslimanet, madje edhe Zotin e tyre, Allahun e Madheruar. Por Allahu i Madheruar i ndaloi myslimanet qe t'i shanin idhujtaret dhe urdheroi e tha: "Ju mos ua shani ata (zota), qe (idhujtaret) u luten pervec Allahut e te fyejne Allahun nga armiqesia, duke mos ditur (per madherine e Tij)." (6:108) Idhujtaret vendosen qe ta shkaterronin thirrjen per ne Islam dhe t'i pengonin njerezit nga rruga e Allahut me presion e me dhune. Per kete, cdo kryetar dhe njeri me pozite filloi t'i ndeshkoje ata qe besonin nga fisi i tij. E disa prej tyre shkuan tek Ebu Talibi dhe i kerkuan qe ta ndalonte Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) te therriste ne rrugen e Allahut. Ndeshkimi ndaj myslimaneve Ndeshkimet, qe idhujtaret ushtronin ndaj myslimaneve qene te shumta dhe te renda, aq sa te rrenqethet mishi e te cahet zemra prej tyre. Bilal ibn Ribahi (Allahu qofte i kenaqur me te!) ishte skllav i Umeje ibn Halef Xhamhiut. Umeja i varte Bilalit ne qafe nje litar dhe e conte te femijet, qe te luanin me te, por Bilali thoshte: "Nje, Nje."9 Umeja e nxirrte Bilalin ne mesdite dhe e shtrinte me shpine pertoke, ne reren a guret e nxehte. Urdheronte qe t'i vinin mbi gjoks nje gur te madh e pastaj thoshte: "Do te vazhdosh keshtu, derisa te vdesesh, ose ta mohosh Muhamedin dhe te adhurosh putat Late dhe Uzza." Bilali nuk pushonte se theni: "Nje, Nje." Nje dite kaloi andej Ebu Beker Es Siddiku (Allahu qofte i kenaqur me te!). Kur e pa Bilalin duke e torturuar ashtu, ia bleu ate Umejes dhe e liroi per hir te Allahut. Amer ibn Fehiri (Allahu qofte i kenaqur me te!) torturohej aq shume nga idhujtaret, sa i humbiste ndjenjat dhe nuk dinte c'fliste. Ebu Fekihi. Emrin e vertete e kishte Eflih; thuhet se ishte prej Ezdi. Ai ishte skllav i Beni Abdi Dariut. Ate e nxirrnin ne mes te dites, ne pikun e vapes. Ia lidhnin kembet me pranga hekuri. Ia hiqnin rrobat dhe e shtrinin barkas ne reren e nxehte. Pastaj i vinin ne shpine nje gur te madh dhe e linin ashtu, pa levizur, derisa humbiste ndjenjat. Keshtu, idhujtaret nuk pushuan se torturuari ate, derisa me ne fund emigroi per ne Abisini ne Hixhretin e dyte. Njehere i paten lidhur kembet me nje litar. Pastaj e terhoqen dhe e leshuan ne reren e nxehte. Pastaj ia shtrenguan litarin ne fyt, derisa kujtuan se vdiq. Ebu Bekri kaloi atypari, e bleu Eflihun dhe e la ate te lire per hir te Allahut. Habbab ibn Eretti ishte nga ata qe ishin zene rober qysh ne kohen e Padijes (para Islamit). E pati blere Ummu Enmari, bija e Sibaiut, nga fisi Huza. Habbabi punonte farketar. Pasi u be mysliman, pronarja e vet e torturoi shume. Ajo merrte hekurin e skuqur dhe ia vinte ne shpine, qe te mohonte Muhamedin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!). Por kjo ia shtoi atij edhe me shume besimin dhe bindjen ne Islam. Idhujtaret e mundonin, duke i levizur qafen sa majtas djathtas dhe duke i shkulur floket. Here-here e leshonin mbi prushin e zjarrit, pastaj i vinin nje gur te rende mbi gjoks, qe te mos cohej. Zemireja ishte nje roereshe romake. Ajo e perqafoi Islamin dhe u mundua shume per hir te Allahut. Torturat i demtuan shikimin dhe ajo u verbua. Dikush tha: "Ty te ka goditur Latta dhe Uzzaja!" Ajo iu pergjigj: "Jo, per Allahun. Nuk me kane goditur putat. Goditja eshte nga Allahu e po te doje Ai, e heq verbimin." Te nesermen, kur lindi dielli, Allahu ia kishte kthyer perseri shikimin asaj. Atehere kurejshet thane; "Kjo eshte magji e Muhamedit." Ummu Abisi ishte nje robereshe e fisit Beni Zuhre. Ajo u be myslimane, por pronari i saj, Esued ibn Abdul Jaguthi, e torturonte shume ate. Esuedi ishte nga armiqte e betuar te Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!). Ai ishte prej atyre, qe talleshin me te. Roberesha e Amr ibn Mu'milit ishte nga fisi Beni Adji. Ajo u be myslimane e Omer ibn Hattabi e torturonte shume. Ate kohe, Omeri ende ishte idhujtar. OmperText Transfer Proteri e rrihte ate, derisa i binte te fiket. Pastaj e linte dhe thoshte: "Per Allahun, ty do te te le vetem te hidheruar!" Ajo ia kthente: "Ashtu ta befte edhe Zoti ty!" Nder ato qe u bene myslimane dhe u tortuaruan, eshte edhe Nadija me vajzen e vet. Te dyja ishin roberesha te nje gruaje prej fisit Beni Abdud Dari. Ebu Bekr Es Siddiku (Allahu qofte i kenaqur me te!) i bleu keto roberesha dhe i la te lira, ashtu sic la te lire edhe Bilalin, Amir ibn Fehirin dhe Ebu Fekihun. Babai i tij, Ebu Kuhafi, e qortoi Ebu Bekrin: "Une po shoh se ti po le te lire skllever te dobet. Sikur te liroje nga skllaveria burra te forte, ata do te te ndihmonin e do te te mbronin ty." Ebu Bekri (Allahu qofte i kenaqur me Te!) i tha te atit: "Por, une dua vetem kenaqesine e Allahut." Atehere, Allahu i Madheruar zbriti ajete, ku lavderonte Ebu Bekrin dhe i perbuzte armiqte e tij. Allahu i Madheruar thote: "Une u kam paralajmeruar per zjarrin e ndezur fort. Aty nuk hyn tjeter, pervec atij, qe eshte me i mjeri, i cili pergenjeshtroi dhe u zmbraps." (92:14-16) Ne ajet behet fjale per Umejje ibn Halefin, i cili pergenjeshtroi Profetin dhe u zmbraps perballe urdhrave te Allahut dhe per cilindo, qe eshte ose ishte si ai. Me tej Allahu i Madheruar thote: "Ndersa, ai qe eshte i devotshem, do te jete larg tij (zjarrit); ai, qe e jep pasurine e vet, qe te pastrohet e jo per t'u shperblyer nga dikush, qe i ka bere mire me pare, qe e jep vetem per te fituar kenaqesine e Zotit te vet, me te Lartit; ai, se shpejti, do ta gezoje ate kenaqesi." (92:17-21) Ne kete ajet flitet per Ebu Bekr Es Siddikun (Allahu qofte i kenaqur me te!), per te gjithe ata qe ai i liroi, si dhe per te gjithe shoket e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!). Ammar ibn Jasiri (Allahu qofte i kenaqur me te!). Nena e tij dhe babai i tij jane torturuar mizorisht nga idhujtaret. Ata ishin te fisit Beni Mahzum. Beni Mahzumet, me ne krye Ebu Xhehlin, i merrnin ata, prisnin pikun e vapes dhe i torturonin ne reren e nxehte. I Derguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) kalonte prane tyre dhe u thoshte: "O familja e Jasirit! Duroni, juve u eshte premtuar Xheneti! O, Zoti im! Fale familjen e Jasirit!" Jasir ibn Amir ibn Malik el Amsijju el Medhhaxhiju �?? babai i Ammarit �?? vdiq nen tortura. Sumejja, bija e Hajjatit �??nena e Ammarit- ishte robereshe e Ebu Hudhejfe Mahzumijut. Ajo ishte e moshuar dhe shume e dobet. Pas torturash te shumta, Ebu Xhehli e mbylli poshtersine e tij, duke e dhunuar kete nene te madhe me nje heshte. Sumejja vdiq. Ajo eshte deshmorja (shehidja) e pare e Islamit. Ammarit iu bene me te renda torturat. Idhujtaret here i vishnin nje korace, kur ishte e madhe, here i vendosnin mbi gjoks nje cope gur te rende e te nxehur shume. Here tjeter do ta zhysnin ne uje, derisa ai, i sfilitur tha ate qe donin ata, por zemra e tij ishte e mbushur me iman (besim). Prandaj, Allahu i Madheruar zbriti ajetin: "Ai, qe e mohon Allahun, pasi e ka besuar Ate - pervec atij qe detyrohet (per te mohuar), kur zemra e tij eshte e qete, me iman �?? ai, qe kenaqet me mosbesimin, mbi te ka zemerim nga Allahu dhe per ta ka nje denim te madh." (16:106) Mus'ab ibn Umejri (Allahu qofte i kenaqur me te!). Ishte nje prej atyre njerezve me jetese me te mire. Kur perqafoi Islamin, nena nuk e lejonte me te hante e te pinte. Ajo e nxori nga shtepia dhe Mus'abi jetoi keshtu, derisa lekura iu fishk e iu be si kemishe gjarpri. Suhejb ibn Senan er Rumi torturohej, derisa humbiste ndjenjat e nuk dinte c'thoshte. Othman ibn Affani (Allahu qofte i kenaqur me te!) u torturua tmerresisht nga xhaxhai i tij. Ai e mbeshtillte me nje rrogoz prej gjethesh palme dhe me pas e tymoste ate. Ebu Bekr Siddiku dhe Talha ibn Ubejdullahu, gjithashtu jane torturuar dhembshem. Neufel ibn Huejlid el Adeuiu i mori ata. Dikush ka thene qe i mori Othman ibn Ubejdullahu, i lidhi te dy me litar, per te mos i lene te falen e per t'ua ndaluar fene islame. Por ata te dy e kundershtuan dhunen e tij; bene cmos, derisa u zgjidhen dhe falen namaz. Ebu Bekri dhe Talhai jane quajtur "dy miqte", sepse jane lidhur te dy me nje litar. Ebu Xhehli, kur degjonte per dike te nderuar dhe me pozite, qe ishte bere mysliman, e paralajmeronte dhe e kercenonte se do te humbiste pasuri e pozite. Kur ai, qe behej mysliman, ishte i dobet dhe i varfer, Ebu Xhehli e rrihte rende dhe perpiqej qe ta mashtronte. Pra, sa here qe idhujtaret merrnin vesh se ndonjeri perqafonte Islamin, benin cmos ose duke e munduar dhe torturuar, ose duke e mashtruar. Idhujtaret vepronin kaq rende kunder myslimaneve te dobet e te varfer, qe ishin shumica. Ndersa, per ata qe beheshin myslimane nga njerezit e medhenj e me pozite vepronin ndryshe. I benin mire llogarite me ta. Merreshin me kryetaret e fiseve (idhujtare) e me njerezit me pozite dhe me shume kujdes perpiqeshin qe t'i prapesonin nga Islami.

Qendrimi i idhujtareve


I Derguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) ishte fisnik, i ndershem e serioz dhe Allahu i Madheruar e ruajti dhe e mbrojti ate nga shume armiqesi te njerezve. Here pas here ate e mbronte xhaxhai i tij, Ebu Talibi, te cilin kurejshet e nderonin, e respektonin dhe i bindeshin. Atij ia kishin friken dhe nuk mund te luanin me te. Ai ishte edhe nga paria e Beni Abdi Menafit qe jo vetem kurejshet, por edhe arabet mbare njihnin vetem nderim e respekt. Per kete arsye, idhujtaret u detyruan te ndermerrnin hapa paqesore ndaj Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!). Prandaj parapelqyen te benin bisedime me xhaxhane e tij, Ebu Talibin, por me njefare kercenimi dhe paralajmerimi. Midis Kurejsheve dhe Ebu Talibit Disa burra nga paria e fisit Kurejsh shkuan tek Ebu Talibi dhe i thane: "Djali i vellait tend ka share zotat tane, ka turperuar fene tone, ka shperfillur parine tone, i ka quajtur te humbur prinderit tane; prandaj, ose mos e lejo te veproje me ndaj nesh ose na ler te lire te veprojme vete me te. Edhe ti vete je ne kundershtim me te, ashtu sic jemi ne. Keshtu qe ne do ta ndalojme ate te veproje edhe kunder teje." Ebu Talibi u tha nje fjale te bute e iu pergjigj atyre bukur. Ata iken dhe i Derguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) vazhdoi punen e vet, duke shpallur fene islame dhe duke bere thirrje per ne Islam. Paralajmerimi i Kurejsheve Kurejshet nuk duruan gjate, kur pane se Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) po vazhdonte punen e vet me thirrjen per ne Islam. Shkuan tek Ebu Talibi dhe i thane: "O Ebu Talib! Ti je i moshuar dhe i nderuar nder ne. Ne te kerkuam ty te nae heqesh qafe djalin e vellait tend, por ti nuk po e ben kete. Per Zotin, ne nuk e durojme dot ate, qe na shan prinderit tane, qe na ul parine tone e na turperon zotat tane. Pra, ose t'i jape fund kesaj, ose ne do t'ju luftojme, ate dhe ty, derisa te shkaterrohet njera pale." Keshtu i thane dhe iken. Ebu Talibit i erdhi shume rende nga ky paralajmerim dhe kercenim, prandaj thirri te Derguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) dhe i tha cfare i kishin thene ata. "Ki kujdes mua dhe veten tende e mos me ngarko nje pune, se ciles nuk ia kam fuqine!",- i tha. Kur e pa i Derguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) dobesine e tij, iu kthye: "O xhaxha! Per Allahun, sikur te me vene Diellin ne te djathten time dhe Henen ne te majten time, qe une ta le kete pune, nuk do ta le, derisa Allahu ta nxjerre ne pah ate, ose te vdes." Pastaj i kerkoi leje qe te ikte dhe qau. Ebu Talibit iu kthye dhembshuria dhe besimi dhe i tha: "Shko, o biri i vellait tim dhe thuaj c'te duash se per Zotin, une kurre nuk do te te dorezoj ty per asgje." Nje propozim i habitshem nga Kurejshet dhe nje refuzim i mencur nga Ebu Talibi Kurejshet pane se paralajmerimi i tyre kunder myslimaneve nuk beri dobi, sepse i Derguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) vazhdonte punen e tij dhe Ebu Talibi vazhdonte ta ndihmonte ate. Kjo do te thoshte se Ebu Talibi ishte i pergatitur, qe te ndahej me kurejshet dhe te armiqesohej me ta, per te ndihmuar djalin e vellait te vet, Muhamedin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!). Qendruan ca duke u menduar dhe duke u keshilluar se cfare te benin. Me ne fund, arriten ne nje mendim te cuditshem. Erdhen tek Ebu Talibi. Bashke me ta ishte edhe Ammar ibn Uelidi, me i miri i te rinjve te tyre e me i forti dhe me i bukuri i kurejsheve. I thane: "O, Ebu Talib! Merre kete djale! Merre mendjen e tij dhe ndihmen qe mund te te jape ai. Beje djale per shpirt, ai eshte yti tani. Por, na e dorezo neve djalin e vellait tend, Muhamedin, kundershtarin e fese sate dhe te fese se prinderve te tu, ate qe ka percare popullin tend dhe ka ulur parine e tij. Na e dorezo, qe ta vrasim! Vertet, ne po te japim nje burre per nje burre." "Per Zotin, sa keq po me detyroni!",- ia ktheu Ebu Talibi. "Po me jepni birin tuaj, qe une ta ushqej per ju dhe une t'ju jepkam birin tim, qe ta vrisni? Per Zotin, kurre s'ka per te ndodhur!" Atentate kunder te Derguarit te Allahut Pasi kurejshet deshtuan, i humben shpresat dhe pane se paralajmerimi, kercenimi dhe bisedimi nuk bene asnje dobi, filluan atentatet kunder te Derguarit te Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) dhe i shtuan mundimet dhe grackat e tyre kunder myslimaneve. Meqenese i Derguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) ishte njeri i larte, i respektuar dhe i shoqeruar nga myslimanet, qene kreret e kurejsheve ata, qe moren persiper t'i benin te keqen te Derguarit te Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!), sepse njerezit e thjeshte nuk mund te merrnin persiper te benin atentate kunder tij. Ata qe e mundonin te Derguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) ne shtepi ishin: Ebu Lehebi, Hakim ibn Ebul Asi ibn Umeje, Ukbe ibn Ebi Muajiti, Adij ibn Hamra Thekafiu dhe Ibn Asdai Hedheliu. Te gjithe keta ishin fqinjet e tij. Keshtu, dikush do t'i leshonte anin e deles mbi shpine, kur ai ishte duke u falur, ose do t'ia hidhnin edhe ne enen ku gatuante, kur Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) e pergatiste ate per te gatuar. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) do ta nxirrte me shkop, do te qendronte te dera e vet dhe do te thoshte: "O Beni Abdul Menaf! Cfare fqinji eshte ky?!" Pastaj e hidhte anin e deles ne rruge. Kur Umeje ibn Halefi e shikonte te Derguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!), e shante dhe ia bente me sy, duke e percmuar. Edhe vellai i tij, Ubej ibn Halefi e kercenonte Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!): "O Muhamed! Une e kam heshten, e kam edhe nje kale,qe e ushqej cdo dite me disa grushta miser, qe t'i hip dhe te ty." Keshtu e kercenonte here pas here, derisa nje dite i Derguari i Allahut i tha: "Jo! Une do ty, ne dashte Allahu."10 Kurse Ubej ibn Halefi i pati ardhur nje dite Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) me nje eshter te kalbur; e therrmoi ate dhe ia fryu ne fytyre Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!). Nje here, Ukbe ibn Ebu Muiti u ul te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) dhe degjoi prej tij Kuran. Pastaj shkoi e i tregoi Ubejit, te cilin e kishte shok. Por Ubeji e qortoi dhe i kerkoi qe here tjeter, kur te shkonte te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!), ta peshtynte ne fytyre. Dhe ai keshtu beri. Kurse Ebu Lehebi e luftoi dhe e mundoi te Derguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) qe diten e pare te Thirrjes per tek Allahu. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) kishte dhene dy vajzat e veta, Rukijen dhe Ummi Kulthumin per dy djemte e Ebu Lehebit, Utbene dhe Utbejiun dhe Ebu Lehebi u tha dy djemve te vet: "Ju mallkoj ju te dy, ne qofte se nuk i ndani dy vajzat e Muhamedit." Edhe e shoqja e Ebu Lehebit ju tha: "I leshoni ato te dyja, sepse ato kane dale nga feja." Dhe ata i ndane. Gruaja e Ebu Lehebit, Ummu Xhemilja ishte armike e betuar e te Derguarit te Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) dhe e Thirrjes se tij. Ajo sillte dege e shkarpa me gjemba dhe ia hidhte te Derguarit te Allahut naten ne rruge, qe te pengoheshin ai dhe shoket e tij. Kur ajo degjoi se kishte zbritur ajeti: "Qofte i shkaterruar Ebu Lehebi!", erdhi me duart e mbushura me gure, duke kerkuar te Derguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!), kur ai ishte ulur prane Qabes, qe ta godiste. Por Allahu ia mori asaj shikimin dhe ajo vuri re vetem Ebu Bekrin (Allahu qofte i kenaqur me te!). "Ku eshte shoku yt?",- tha ajo. "Une kam marre vesh se ai eshte tallur me mua, por, per Zotin, po ta gjej, do ta godas me keta gure mu ne gojen e tij." Pastaj shtoi: "Per Zotin, une jam poete." Dhe tha: I perbuzur eshte, ne e kundershtuam Urdhrin e tij, fene e tij ne e mohuam" Pastaj u kthye e iku. Ebu Bekri i tha Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!): "O i Derguari i Allahut! Si nuk te shikoi ajo ty?" Ai i tha: " Nuk me shikoi, sepse Allahu ia mori asaj shikimin." Nga te keqijat, qe i benin kurejshet te Derguarit te Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) ishte edhe se ata e quanin Mudhemmem (I perbuzuri) ne vend te Muhamed (i Falenderuari). Keshtu ata e shanin dhe e fyenin ate. Por Allahu i largoi fyerjet e tyre. Ata i thoshin "i perbuzur" nje njeriu qe ishte gjithmone i falenderuar. Edhe Enes ibn Sharik Thekafiu e fyente shume te Derguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!). Ndersa Ebu Xhehli i mallkuar, sikur kishte marre mbi supet e veta tere barren per te penguar Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) nga rruga e Allahut. Ai i bente keq te Derguarit te Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) me fjalet e tij, e ndalonte ate nga namazi e krenohej e mburrej me ate qe bente. Madje, nje dite, kur e pa te Derguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) duke u falur, filloi ta paralajmeronte e ta kercenonte, por i Derguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) e kapi per fyti dhe i tha: "Te eshte afruar ty e keqja dhe t'u afrofte! Edhe nje here: t'u afrua ty e keqja dhe t'u afrofte!" (75:34) "A po me kercenon mua o, Muhamed?",- iu kthye Ebu Xhehli. "Per Allahun, jam me krenari, qe ka ecur ndonjehere midis maleve te Mekes." Nje dite, Ebu Xhehli u tha shokeve te vet: "A e ve Muhamedi fytyren e tij ne token me pluhur ketu, perpara nesh?" Ata i thane: "Po!" "Per Latin dhe Uzane,- shfryu ai, po ta shikoj ta beje kete pune, do t'ia thyej qafen me kembe dhe do t'ia mbuloj fytyren me pluhur." Pas pak erdhi i Derguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) dhe nisi te falej. Ebu Xhehli u perpoq ta shkelte me kembe, por, per habine e te gjitheve, ai shtyhej mbrapsht. Me duar dukej sikur mbrohej nga dicka. "C'ndodh me ty, o Ebu Hakim?" "Midis meje dhe atij,- tha ai, ishte nje hendek zjarri, ishte tmerr, ishin krahe te fuqishem." "Po te afrohej edhe pak tek une, - tha i Derguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!), do ta kapnin engjejt e do ta benin cope-cope." Te tille rruge te poshter ndiqte edhe Ukbe ibn Muiti. Nje dite i Derguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) po falej prane Shtepise se Shenjte. Ebu Xhehli me disa shoke ishin ulur. Njeri prej tyre tha: "Kush i sjell zorret e devese se Beni Filanit qe t'ia hedhe ne shpine Muhamedit, kur te bjere ne sexhde." U cua me i keqi i atij populli, Ukbe ibn Muiti dhe i solli zorret. Priti, derisa i Derguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) vuri ballin ne toke dhe ia hodhi ne mes te shpatullave. Atehere, idhujtaret qeshen aq shume, sa filluan te binin mbi njeri-tjetrin. Ndersa Muhamedi ishte ne sexhde e nuk e ngriti koken, derisa erdhi Fatimja dhe ia hoqi nga shpina. I Derguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) ngriti koken dhe tha: "O Zoti im! Merru Ti me kurejshet!" Atyre u erdhi shume rende qe Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) u lut kunder tyre, sepse besonin se lutja ne ate vend pranohej tek Allahu. Pastaj Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) i permendi ata nje nga nje, me emer: "O Zoti im! Merru Ti me filanin!" e keshtu me radhe. Dhe me te vertete, te gjithe ata u vrane diten e Bederit. Ata, qe e perqeshnin me shume te Derguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) ishin pese: Uelid ibn Mugire Mahzumiu, Esued ibn Abdul Jaguth Zuhriu, Ebu Zam'a Esued ibn Abdul Muttalib el Esediu, Harith ibn Kajs Huzaiu dhe As ibn Uail Sehmiu. Allahu i kishte zbritur te Derguarit te Vet se do ta mbronte nga e keqja e tyre, duke i thene: "Vertet, Ne te mjaftojme ty kunder atyre qe tallen." (15:95) Pastaj, Allahu zbriti per secilin prej armiqve mesim dhe keshille, qe te perfitonin edhe te tjeret. Para disa vitesh Uelidin e kishte gervishtur nje shigjete, por nuk i kishte shkaktuar gje. Engjelli Xhibril i beri shenje vendit te gervishtur. Plaga iu hap e dhembjet nuk pushonin,derisa pas disa vitesh Uelidi vdiq nga ajo plage e pasherueshme. Esued ibn Jaguthi u semur nga plage kanceroze qe i dolen ne koke, pasi i beri shenje Xhebraili. Ai u mundua shume prej asaj plage, derisa vdiq me shume vuajtje. U tha edhe se ishte helmuar. Xhebraili i beri shenje ne bark dhe ai pati heqje barku e enjtje derisa vdiq. Kur Esued ibn Abdul Muttalibi e zuri ngushte te Derguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!), i Derguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) i beri kete lutje Allahut: "O Allahu im! Merrja shikimin dhe bej qe te humbase femijen e tij!" Menjehere, engjelli Xhibril e goditi me nje gjemb ne sy dhe ai u verbua. Edhe djalin ia hodhi ne nje pellg, derisa vdiq. Harith ibn Kajsi u semur rende nga verdheza, derisa jashteqitja filloi t'i dilte nga goja dhe ashtu vdiq. As ibn Uaili po rrinte ne nje vend me gjembace. Aty i hyri nje gjemb ne shputen e kembes. Gjembi kishte qene ioniew31_1.cab helmuar. Helmi i shkoi ne kembe dhe pas ca kohe vdiq. Kjo qe nje permbledhje e shkurter e atyre vuajtjeve qe kane kaluar i Derguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) dhe myslimanet nga Kurejshet pas shpalljes se Islamit dhe thirrjes se hapur ne Islam. I Derguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) ndermori dy hapa per t'i bere balle ketij qendrimi mizor. Shtepia e Erkamit Hapi i pare: Profeti Muhamed (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) e caktoi shtepine e Erkam ibn Ebi Erkam el Mahzumiut qender te thirrjes ne Islam, te adhurimit dhe te edukimit, sepse ajo ndodhej rreze malit Safa dhe larg syve te mizoreve. Aty, Profeti Muhamed (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) mblidhej bashke me shoket e vet dhe fshehurazi u kendonte atyre Kuranin, i keshillonte dhe u mesonte atyre Librin dhe Urtesine11. Me kete mase, ai i ruajti shume shoket e vet nga ato, qe kishte frike se do te ndodhnin, po ta bente mbledhjen haptazi. Vete Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) e adhuronte Allahun dhe bente thirrje per tek Ai haptazi, perpara idhujtareve. Ate nuk e largonte nga misioni i vet as padrejtesia, as armiqesia, as perqeshja dhe as tallja e idhujtareve. Kjo ishte Urtesia e Allahut, qe Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) ta shpallte Thirrjen si tek ata qe i besonin, ashtu edhe tek ata qe nuk i besonin. Kjo do te thote qe njerezit nuk kane ar gu ment per t'u shfajesuar pasi u kane ardhur te derguarit dhe u eshte shpallur e Verteta. Askush, nuk mund te thote ne Diten e Gjykimit: "Neve nuk na ka ardhur ndonje pergezues dhe as paralajmerues."

Hixhreti ne Habeshe



Hapi i dyte: Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) u tha myslimaneve se per te shpetuar nga mundimet e Kurejsheve duhej qe te emigronin ne Habeshe, pasi ishte siguruar, qe Nexhashiu13 ishte njeri i drejte dhe tek ai nuk behej padrejtesi. Ne vitin e peste te Profetesise, ne muajin Rexhep beri hixhret grupi i pare i myslimaneve. Ata ishin 12 burra dhe 4 gra, me ne krye Othman ibn Affan Emeuijun (Allahu qofte i kenaqur me te!), me gruan e vet, Rukijen, qe ishte e bija e te Derguarit te Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!). Pra, Othman ibn Affan Emeuiju dhe Rukija jane e para familje, qe ka emigruar ne rrugen e Allahut, pas Ibrahimit dhe Lutit (paqja qofte mbi ta!). Sahabet dolen fshehurazi, ne erresiren e nates ne drejtim te Minase, qe ndodhet ne jug te Xhidas. Allahu kishte vendosur qe ata te gjenin dy anije tregtare atje. Hipen dhe shkuan ne Habeshe. Posa Kurejshet moren vesh per ikjen e tyre, u zemeruan e u tronditen dhe u nisen menjehere pas gjurmeve te tyre, per t'i kapur e kthyer ne Meke e pastaj per t'i denuar dhe per t'i kthyer nga feja e Allahut. Mirepo myslimanet e kishin kaluar detin dhe kurejshet, pasi kishin arritur deri ne breg, u kthyen mbrapsht te deshperuar. Idhujtaret u pajtuan me myslimanet dhe rane ne sexhde Ne muajin e Ramazanit, ne vitin e peste te Profetesise, afersisht dy muaj pas emigrimit te myslimaneve ne Habeshe, i Derguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) shkoi te Xhamia e Shenjte. Rreth Qabes ishin shume Kurejshe. Aty ishte edhe vete paria e Kurejsheve. Ne ate kohe, Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) i kishte zbritur surja “En Nexhm”. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) u cua ne mesin e tyre dhe nisi ta kendonte suren e zbritur. Ata kurre ndonjehere nuk kishin degjuar si ato fjale te mrekullueshme te Kuranit. Prandaj u mahniten. Fjalet i terhoqen te gjithe Kurejshet dhe i bene tere sy e veshe. Ata mbeten duke degjuar te heshtur dhe te habitur, derisa Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) arriti tek ajetet e fundit te Sures, ku ka udhezime e paralajmerime. Ne fund te sures, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) kendoi ajetin: “Pra, bini ne sexhde per Allahun dhe adhurojeni Ate!” Kur Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) ra ne sexhde, rane me te edhe idhujtaret e nuk munden te permbanin veten. Buhariu ka kumtuar se ibn Mes'udi (Allahu qofte i kenaqur me te!) ka thene: “Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) kendoi suren “En Nexhm”. Kur arriti tek ajeti i fundit, beri sexhde. Edhe nga ata qe ishin rrotull, nuk mbeti askush, pa bere sexhde. Dikush nga turma mori nje dore guricka ose dhe, e ngriti deri te fytyra dhe tha: “Kaq me mjafton mua.” “Une,- thote Ibn Mes'udi, e kam pare ate njeri (qe nuk beri sexhde, por ngriti doren me guricka a dhč te fytyra) te vritet i pafe.” Ai ishte Umeje ibn Halefi, i cili u vra ne luften e Bederit. Mergimtaret kthehen ne Meke Lajmi i sexhdes mberriti ne Habeshe, por jo ashtu sic ishte vertet. Ne Habeshe e moren vesh se kurejshet ishin bere myslimane, prandaj mergimtaret myslimane u kthyen te gezuar per ne Meke. Nje ore larg Mekes ata e moren vesh te verteten. Disa prej tyre u kthyen per ne Habeshe, kurse disa hyne fshehurazi ne Meke, te tjere hyne ne besen e ndonjerit prej Kurejsheve. Myslimanet mergojne per ne Habeshe per te dyten here Kurejshet i shtuan torturat dhe mundimet ndaj myslimaneve. Ata u penduan, qe bene sexhde bashke me ta. Kurejshet vendosen te hakmerreshin kunder myslimaneve, kur degjuan se Nexhashiu i kishte pritur mire ata. Duke u nisur nga keto kushte, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te!) i udhezoi shoket e vet, qe te emigronin perseri ne Habeshe. Kete here emigruan 82 (thuhet edhe 83) burra dhe 18 gra. Emigrimi i dyte qe edhe me i veshtire se i pari. Kete radhe Kurejshet ishin syhapet dhe i ndiqnin hap pas hapi levizjet e myslimaneve. Por myslimanet ishin edhe me syhapet dhe me te zgjuar se ata. Ata levizen me zgjuaresi dhe munden t'i kalonin te gjitha veshtiresite dhe arriten ne Habeshe. Kurejshet u ngrene kurth mergimtareve Idhujtareve u erdhi rende qe myslimanet u shpetuan nga kthetrat dhe arriten ne nje vend, ku kishin siguruar veten e tyre dhe besimin e tyre. Prandaj derguan dy burra nga paria e tyre ne Habeshe, qe te kerkonin kthimin e tyre ne Meke. Dy burrat qe derguan ishin Amru ibn As dhe Abdullah ibn Rabia, te cilet ne ate kohe ishin idhujtare. Te dy burrat shkuan ne Habeshe me nje plan te menduar mire. Se pari, u takuan me prifterinjte dhe u dhane disa dhurata. Pastaj u treguan atyre qellimin, per te cilin kishin ardhur dhe argumentin perse donin t'i kthenin mergimtaret ne Meke. Prifterinjte u binden. Pastaj, shkuan te Nexhashiu, i paraqiten dhuratat e i folen: “O mbret! Ne vendin ku sundon ti, jane dukur disa djem mendjelehte, te cilet kane braktisur fene e tyre dhe nuk e kane perqafuar fene tende. Ata kane shpikur nje fe tjeter, qe nuk e njohim as ne, as ti. Ne na kane derguar tek ti njerezit me te nderuar te popullit te tyre, prinderit, xhaxhallaret e te afermit e tyre, qe t'ua kthesh atyre. Ata i njohin me mire keta dhe e dine me mire se per cfare i kane turperuar dhe se per cfare i kane qortuar.” Ata i perkrahen edhe prifterinjte, sipas planit te pergatitur me pare. Mirepo Nexhashiu u rezervua per kete gje. Ai e pa te arsyeshme qe ta degjonte ceshtjen nga te dyja palet, qe t'i dilte ne pah e verteta. Ai i thirri myslimanet dhe i pyeti: “Cila eshte kjo fe, per shkak te se ciles keni braktisur popullin tuaj dhe nuk keni hyre as ne fene time dhe as ne fene e askujt.” Fjalen e mori Xhaferr ibn Ebu Talibi, ne emer te myslimaneve. Ai tha: “O mbret! Ne ishim nje popull i paditur, adhuronim idhujt, hanim ngordhesira, benim pune te turpshme, nuk shikonim farefisin dhe u benim keq fqinjeve. I forti prej nesh hante te dobetin. Keshtu ishim, derisa Allahu coi te ne nje te Derguar nga gjiri yne, te cilit ia njohim prejardhjen, cilterine, besnikerine dhe ndershmerine. Ai na ftoi ne te besojme vetem Allahun, ta adhurojme Ate dhe t'i braktisim ata, qe i adhuronim ne dhe baballaret tane: guret dhe putat. Ai na urdheroi qe te jemi te drejte ne fjale, te mbajme amanetin, te shikojme farefisin, te sillemi mire me fqinjet, te largohemi nga gjerat e ndaluara dhe nga gjakderdhja. Ai na ndaloi, gjithashtu te bejme pune te turpshme, na ndaloi te genjejme, te hame pasurine e jetimit, te shpifim ndaj grave te ndershme. Ai na urdheroi, qe te adhurojme vetem Allahun e te mos i bejme shok Atij. Ai urdheroi qe te falim namazin, te japim zeqatin, te agjerojme Ramazanin.” Keshtu, Xhaferri ia numuroi atij ceshtjet e Islamit. Pastaj tha: “Ne i besuam atij dhe i shkuam pas, per te zbatuar ate, qe na solli nga feja e Allahut. Adhuruam vetem Allahun dhe nuk i beme shok Atij. I ndaluam te gjitha ato, qe nai ka ndaluar Allahu dhe i lejuam ato, qe nai ka lejuar Allahu. Per kete, njerezit tane na u bene armiq, na munduan dhe na vune ne prove ne fene tone e bene cmos qe te na kthejne tek adhurimi i putave, ne vend te adhurimit te Allahut. Ata deshen qe te na benin qe t'i quajme te lejuara punet e felliqura. E pasi na poshteruan, na bene padrejtesi e na torturuan, per te na larguar nga feja jone, ne erdhem ne vendin tuaj e te zgjodhem ty midis shume te tjereve. Keshtu, patem deshire qe te jemi nen mbrojtjen tende e shpresojme se ti nuk do te na besh padrejtesi, o Mbret.” Kur i degjoi Nexhashiu keto fjale, i kerkoi Xhaferrit qe t'i kendonte dicka nga Kurani dhe ai i kendoi fillimin e sures “Merjem”. Mbreti u mallengjye dhe qau. Qau aq shume, sa iu lag mjekra. Qane edhe prifterinjte, derisa i lagen librat e tyre me lote. Pastaj Nexhashiu tha: “Vertet, ky Liber dhe ai, qe ka sjelle Isai, kane dale prej te njejtit burim.” Pastaj u foli dy delegateve te Kurejsheve: “Shkoni, se per Zotin, nuk ua dorezoj juve dhe nuk lejoj qe ata te cenohen.” Atehere, te dy kurejshet dolen. Diten e dyte, Amru ibn Asi sajoi nje truk tjeter. Ai i tha Nexhashiut: “Ata thone per Isane nje fjale te madhe.” Atehere, Nexhashiu i thirri dhe i pyeti ata per kete gje. Xhaferri tha: “Ne themi per Isane ate, qe na ka sjelle Profeti: “Isai (paqja qofte mbi te!) eshte rob i Allahut dhe i Derguari i Tij. Ai qe nje shpirt, te cilin Allahu e nderoi14; eshte fjala, qe Allahu i Madheruar zbriti mbi Merjemen virgjereshe15.” Nexhashiu mori nje shkop nga toka dhe tha: “Per Zotin, ajo qe thoni ju, nuk ndryshon me shume se sa ky shkop nga ajo qe themi ne.” (Dhe tregoi shkopin qe kishte ne dore)” Pastaj u tha: “Shkoni e rrini te qete ne vendin tim, jeni te sigurt nga cdo shqetesim, jeni te sigurt nga cdo shqetesim. Edhe sikur te me jepej nje mal me flori, nuk do ta mundoja asnjerin nga ju.” Pastaj, Nexhashiu urdheroi qe t'u ktheheshin mbrapsht dhuratat qe kishin sjelle dy delegatet kurejshe. Keshtu, te dy Kurejshet dolen te turperuar, ndersa myslimanet qendruan ne nje vend te mire, me fqinj te mire.