Pablo Neruda....

Pablo Neruda
''Per Henen e dites''

Hene e dites,fergelluese
si nje meduze ne qiell,
c'ben ti kaq heret?
Lundron apo vallezon?

Dhe ai petk' te fejuare te trishte
i shqepur prej ere,
ato kurora te tejdukshme
permbytjesh apo zbukurimi,
thua ende te mos kesh mberritur
ne shtepine e nates,-
dhe prane deres te kerkosh
ne lumin e qiellit celesin e humbur
prej ngjyre ylli...

Dita zgjat dhe venitet
kurora jote e martirizuar,
dhe flakeron si nje shtepi druri
e Jugut pervelues.

Dielli me krifen atomike
zien dhe kaleron i terbuar,
dhe bishti yt i bardhe
si nje peshk kalon neper qiell.

Kthehu ne naten e thelle,
hene e hekurudhave
hene e tigrit te erresires,
hene e birrarive,
kthehu ne sallonin e stolisur
te neteve te hapura lumore,-

Le te rreshqase nderi yt
permbi durimin e qiellit

''Me pelqen kur hesht'' - Pablo Neruda

Me pelqen kur hesht, sikur te mos ishe, -
dhe me sheh nga larg e zeri im nuk t’arrin.
Thua sikur prej teje fluturuan syte,
dhe sikur nga nje puthje goja t’u vulos.

Si gjithe keto sende qe me rrethojne,
ti ngrihesh e mbushur me shpirtin tim.
Flutur e gjumit te trazuar,
ti je vete fjala trishtim.

Me pelqen kur ti hesht dhe rri si e larget.
Sikur une te shqetesoj, flutur qe fergellon
me veshtron nga larg dhe zeri im nuk t’arrin.
Lerme qe une te hesht tani ne qetesine tende.

Lerme qe une te flas me ty ne kete heshtje,
e shndritshme si nje llambe, si nje unaze.
E heshtur e plot yje, ti je si vete nata.
Ti hesht me nje heshtje yjesh, nga qetesite e largta.

Te dua kur ti hesht, sikur me zhdukesh fare.
E largme dhe e dhimbshme, sikur te jesh e vdekur.
Mjafton nje buzeqeshje – perse duhet nje fjale?
qe une te gezohem se s’eshte e vertete vdekja

E shemtuara ime,je si geshtenje flokeprishur

E shemtuara ime,je si si geshtenje flokeprishur,
e bukura ime,e bukur je si era,
e shemtuara ime,me gojen tende mund te besh dy,
e bukura ime,te fresketa jane puthjet e tua.
E shemtuara ime,ku jane fshehur gjinjte e tu?
Jane te vogelza si dy kupa drithi.
Do te me pelqente te shoh dy heneza mbi gjoks:
kulla madheshtore te sovranitetit tend.
E shemtuara ime,deti nuk i ka thonjt' e tu ne bitegat e veta,
e bukura,lule me lule,yll me yll,
vale per vale,kam numeruar trupin tend:
e shemtuara ime,te dua per mesin tend te arte,
e bukura ime te dashuroj per nje rrudhe te ballit,
dashuri,te dashuroj sepse e kthjellet dhe e erret je...

Studentja

Oh,ti, me e embla,ti embelsi,
qe s'ke mbarim,mishtore e dashuruar
ne masen e hijeve:ti cohesh
prej diteve te tjera
dhe mbush kupen tende
me polenin e kenaqesise.
Prej nates se dendur
me fyerje si vera e shkumezuar
une erdha e rashe si nje keshtjelle e plagosur.
Mbi mua,ne velenxat e varfra
fergelloi ylli yt e ndezi qiellin.

Oh,gershet jasemini,oh,zjarr i vertete,
ushqyer prej kesaj mbremjeje te re;
oh erresire qe e prekim
duke i pushtuar belin,e duke rrahur kohen
me shkulma te pergjakur kallezash.

Dashuri dhe asgje tjeter,ne zbrazetine
e nje buleze ajri,ne udhe te vdekura:
dashuri,gjersa vete jeta ka vdekur
dhe ne na ka lene qe t'i ndezim qoshkat.

E putha gruan dhe humba
ne avullin e fuqive te mia
bistak pas bistaku,si ne nje vreshte,
kaloja nga puthja ne puthje.
I perqafuar me perkedhelite,i ankoruar
ne shpellen e flokeve te ftohte - une ngopesha
i uritur
ne buzet e uritura te tokes

Mund të shkruaj

Kësaj nate mund të shkruaj vetëm vargje të trishtuara.
Të shkruaj për shembull: "pikëlohet nata prej yjeve
E trupat e kaltër qiellorë rrëqethen në largësi".
Në zemrën e qiellit era e natës bën qerthuj, këndon.
Sonte vargjet janë tmerrësisht të trishtuara:
e doja dhe herë-herë dhe ajo më deshi.
Netëve si kjo, nër krahët e mia e mbaja.
E përqafoja nën qiell... nën qiellin e hapur.
Më deshi. Kohë pas kohe e pata dashur dhe unë.
Si të mos dashuroja sytë e mëdhenj që aq thellë më shikonin?
Kesaj nate mund të shkruaj vargje nga më të trishtuarat.
Kur mendoj që nuk e kam më. E kuptoj që e humba.
Kjo natë e pafundme bëhet më e madhe pa të...
Dhe vargjet bien në shpirt si vesa mbi bar...
Ç'rëndësi ka që dashuria ime nuk mundi dot ta mbajë!
Gjithë yje është nata. Vetëm ajo me mua s'është më...
Kaq. Një zë këndon matanë... larg.
Po shpirti është i dëshpëruar se unë e humba atë.
Shikimi im bredh, e kërkon... sikur t'i afrohesha pranë.
Zemra ime e kërkon prapë, po ajo me mua s'është më.
Dhe është po ajo natë, e zbardhin nën dritën e saj po ata drurë.
Vetëm ne- të atëhershmit- ne nuk jemi më po ata.
-S'e dua më. Është e vërtetë. Megjithatë... sa shumë e kam dashur.
Kërkoja zërin e erës që të arrinte veshin e saj.
Me një tjetër... me një tjetër do shkojë tani... si puthej me mua dikur.
Me zërin e saj. Trupin e tejdukshëm. Me sytë pafundësisht të mëdhenj.
S'e dua më... nuk e dua... Megjithatë ndoshta e dua.
E shkurtër është dashuria- kaq i gjatë harrimi.
Ishte një natë si të tjerat, unë e mbaja ndër duar.
Shpirti është i dëshpëruar... nuk pajtohet... me humbjen e saj;
edhe sikur kjo dhimbje të jetë e fundit që ajo më shkakton,
sikur këta rreshta të fundit që po shkruaj për të.

Tani je e imja!

Dhe tani je e imja,shplodhu ne endren tende brenda times..
Dashuria,dhimbja dhe puna le te flene tani..
Nata vehet ne levizje nga rrotat e padukshme
dhe ti prane meje,e pastes,si qelibar i fjetur...

Asnje tjeter nuk do fleje me endrren time e dashur,
ti do ikesh,ne do ikim te shoqeruar nga ujerat e koheve,
askush tjeter nuk do udhetoje hijen e saj me mua,
vetem ti,pergjithmone e gjelber,
pergjithmone diell,pergjithmone hene...

Duart e tua kane hapur grushtin delikat
dhe lane te rrezohen pa drejtim,gjurmet e tyre te buta..

Syte e tu vetembyllen si dy krahe gri
ndersa une ndjek ujerat qe ti sjell
e qe me cojne ne vazhdim...

Nata,toka,era,pershendesin fatin e tyre
dhe une,jo vetem qe nuk jam pa ty
por une vete,jam endrra jote...

Shqiperia-
S'kam qenë ndonjëherë
Në Shqipëri
n'atë tokë të ashpër e të dashur,
n'atë dhe malor
barinjsh.
Sot
shpresoj
të vij si për të kremte të re, dasmë mbi tokë;
pa të vete të shoh
si shkëlqen dielli
majë krahëve plot muskuj
të vargmaleve të tua,
si më rritet
në mes të shkëmbinjve
si zambaku i ri dhe i njomë,
kultura,
letërsia, që po nis e shtrihet,
nderi ndaj bujkut të mocëm,
djepi i punëtorit,
përmendorja e shquar
e vëllazërimit,
si merr përpjetë
mirësia posi bima e re
që lulëzon në vendet e lashta e
të varfra.
O Shqipëri e vogël,
e fortë, e vendosur dhe zëmjaltë,
teli i kitares sate
-ujë dhe celik i gjallë-
vjen e më t'i shtohet tingullit të
historisë,
këngës së kohës që s'ka të mposhtur,
me një zë bjeshkësh
dhe ndërtimesh,
aromash dhe bardhësish,
këngës së mbarë njerëzve dhe mbarë, mbarë bjeshkëve,
zogjve dhe mollëve në lule,
erërave dhe valëve.
Forca, vendosmëria dhe lulet janë dhurata q'i sjell ti
ndërtimit të jetës mbi tokë.

Pablo Neruda...''Kthim''


Profili im te kujton
aq shume vdekje,saqe une
s'kam fuqi te vdes me.-
As jam i afte per kete.
Eshte e kot te me kerkoni:
Une po nisem per rruge
me fatin tim te mjere,
me pelen e vetme
qe kullot livadhet
e Jugut te Amerikes jugore.
Fryn ere e hekurt,
druret perthyhen drejt tokes.
Jane te mesuar qysh ne femijeri
te perkulen,te puthin
token - hapesiren tokesore.
Me vone nderet bora,
e bere me mijera
shigjeta te pashtershme.
Prej andej une kthehem,
dhe do mbetem keshtu e tutje...

Nga e nesermja- dje
une u ktheva me gjithe
kembanat e mia.
Filize u bera ne keto vende.
Sodis livadhet
puth token e zeze,
sepse u takon te gjitheve
t'i binden dimrit, -
ta lejojne eren te rritet
brenda vetes sone,
perderisa nuk ka rene bore
dhe nuk jane shkrire ne nje
e Sotmja dhe Dita, e Djeshmja dhe Era.
U ftoh moti,
ne mbetemi vetem
dhe heshtim.
Faleminderit.

Tani je e imja!

Dhe tani je e imja,shplodhu ne endren tende brenda times..
Dashuria,dhimbja dhe puna le te flene tani..
Nata vehet ne levizje nga rrotat e padukshme
dhe ti prane meje,e pastes,si qelibar i fjetur...

Asnje tjeter nuk do fleje me endrren time e dashur,
ti do ikesh,ne do ikim te shoqeruar nga ujerat e koheve,
askush tjeter nuk do udhetoje hijen e saj me mua,
vetem ti,pergjithmone e gjelber,
pergjithmone diell,pergjithmone hene...

Duart e tua kane hapur grushtin delikat
dhe lane te rrezohen pa drejtim,gjurmet e tyre te buta..

Syte e tu vetembyllen si dy krahe gri
ndersa une ndjek ujerat qe ti sjell
e qe me cojne ne vazhdim...

Nata,toka,era,pershendesin fatin e tyre
dhe une,jo vetem qe nuk jam pa ty
por une vete,jam endrra jote...!!

Ne flaken qe vdes

Ne flaken qe vdes te mbeshtjell drita,
Zbehtesi e pikelluar kredhur ne te ti qendron
Balle spiraleve te lashte te muzgut
Qe sillet rreth teje.

E heshtur, mikja ime
E vetme ne vetmine e kesaj ere te vdekjes,
Dhe mbushur me jete te zjarrit
Trashegimtare e dlire e dites se rrenuar.

Pak diell te ulet ne fustanin e erret
Dhe rrenjet e medha te nates
Pernjheresh rriten ne shpirtin tend
E dalin perjashta gjerat e fshehura ne ty,
Sikur nje popull i zbehte e i kalter
Qe sapo ka lindur, prej teje ushqehet.

O madheshtorja dhe pjellorja dhe joshesja,
Skllave e qarkut qe prej t'errti ne t'arte shendrrohet
Krenare kerkon e krijon nje bote aq te gjalle,
Sa lulet i vyshken dhe eshte plot trishtim.

ME FALNNI QE SYTE E MI NDRITEN...

Me falni qe syte e mi ndriten
me ngjyre mat te oqeanit
qe ne hapesiren time
nuk ka as liman,as brigje
e as fund.
perhere e njetrajtshme ka qene kenga ime
dhe fjala - si nje zogth muzgu-
si shpesurine neper gure,
qe s'arrin ngushellimin
e planetit te ftohte,perjetesisht te virgjer.
Me falni per vazhdimesine e panderprere
te ujit,gurit e shkumes per kotesine
e baticave,-ketu eshte vetmia ime,-
ku kripa ngacmon muret
e qenies sime misterioze,ku une
jam vetem nje grimcez
e Gjithesise,
e Largesise se vazhdueshme,
qe kembanat kumbuese e therrmojne dhe e shumojne
ne aq dallge-
grimces e Qetesise,leshteriket e se ciles
lehtas e nderlikojne
kengen time qe fundoset.

Per zemren time

Per zemren time mjafton kraherori yt,
per lirine tende mjaftojne krahet e mi.
prej gojes sime gjer ne qiell do ngrihet
gjithcka qe thelle ne shpirtin tend flinte.

Vegimi i cdo dite eshte te ti.
Dhe ti je vesa ne te lules.
Kur ti mungon zhduket horizonti.
Si nje dallge je qe perjetesisht iken.

Une thashe qe ti kendoje neper ere
si pisha ato e larte dhe e heshtur.
Trishtohesh pernjeheresh si nje rruge.

E mirepritur je si nje shteg i vjeter,
ku gelojne oshetimat, zerat nostalgjike.
Sapo une zgjohem-ikin, fluturojne
zogjte qe flinin ne shpirtin tend.

Me pelqen kur hesht

Me pelqen kur hesht, sikur te mos ishe, -
dhe me sheh nga larg e zeri im nuk t’arrin.
Thua sikur prej teje fluturuan syte,
dhe sikur nga nje puthje goja t’u vulos.

Si gjithe keto sende qe me rrethojne,
ti ngrihesh e mbushur me shpirtin tim.
Flutur e gjumit te trazuar,
ti je vete fjala trishtim.

Me pelqen kur ti hesht dhe rri si e larget.
Sikur une te shqetesoj, flutur qe fergellon
me veshtron nga larg dhe zeri im nuk t’arrin.
Lerme qe une te hesht tani ne qetesine tende.

Lerme qe une te flas me ty ne kete heshtje,
e shndritshme si nje llambe, si nje unaze.
E heshtur e plot yje, ti je si vete nata.
Ti hesht me nje heshtje yjesh, nga qetesite e largta.

Te dua kur ti hesht, sikur me zhdukesh fare.
E largme dhe e dhimbshme, sikur te jesh e vdekur.
Mjafton nje buzeqeshje – perse duhet nje fjale?
qe une te gezohem se s’eshte e vertete vdekja.

E dashur, sa udhe…

E dashur, sa udhe per te ardhur gjer te nje puthje,
C’vetimi endacake gjer ne shoqerine me ty!
Trenat vazhdojne te rreshqasin vetem me shiun.
Ne Taltal akoma nuk zbardhellon pranvera.
Por ti dhe une, e dashura ime, jemi bashkuar,
Te bashkuar nga setrat e gjer tek rrenjet,
Te bashkuar prej vjeshes, ujit, brinjeve,-
Gjersa te jesh vetem ti, vetem une do te jem.
Dhe te mendosh sa gure qe rremben lumi.
Ujet ne gryke te Boroa-s,
Te mendosh se te ndare prej trenave
Une e ti do te dashuroheshim,
Shkrire me te gjithe, me burra e gra,
Me token qe mbjell dhe edukon trandafilat.

VDES DALËNGADALË

Vdes dalëngadalë

Ai që nuk udhëton,
Ai që nuk lexon,
Ai që muzike s'dëgjon,
Ai që nuk arrin të gjejë,
Me sytë e tij.

Vdes dalëngadalë

Ai që behet skllav i së zakonshmes,
Duke shkelur përditë në të njëjtën rrugë,
Ai që s'ndërron kurrë zakonet,
Që s'ndërron kurrë as ngjyrat e rrobave,
Që nuk i flet kurrë një të panjohuri.

Vdes dalëngadalë

Ai që shmang pasionin
Dhe dallgët e emocioneve,
Ato që syve u japin dritë
E jetë zemrave të plagosura.

Vdes dalëngadalë

Ai që s'ndërron kurrë udhë
Kur fati i keq atë e zë
Në punë a në dashuri.
Ai që nuk rrezikon
Për të realizuar ëndrrat.
Ai që asnjëherë në jetë
S'u shmanget as këshillave me vlere

Atëherë jeto!

Rreziko sot,
Vepro shpejt,
Mos e lër veten të vdesësh dalëngadalë,
Mos e privo veten të ndihesh i lumtur …

(Marre nga një fjalim i poetit - Çmimi Nobel në Letërsi 1971 )