Poezi nga autor te ndryshem

Në thellësinë e qenies sime

Një vështrim hidhet mbi mua
Dhe sheh vetëm fytyrën time të buzëqeshur
gëzimin tim të rremë
Dhe dëgjon vetëm fjalët e mia të ëmbla
Fjalë të kota

Por thellë
Jam keq, më zihet fryma, mbytem
Klithmat e mia të dhimbjes shtohen
Dhe vuaj
Dhe gris skicën e tmerrshme të jetës sime

Bërtas akoma më fort
Por askush nuk më dëgjon
Kam aq frikë
jam kaq pranë vdekjes
Pranë çlirimit nga fajet e mia

Sytë e mi të përlotur
Qenia ime mbijeton vetëm nga dobësia
Jam aq keq, nuk kam asnjë armë
Në thellësinë e qenies sime
Gjithçka është terr dhe mundim...

Ndoshta është kjo

Ndoshta është kjo
Dashuria, dashuria e madhe
Ndoshta është kjo
Që më ka pushtuar dhe mua
Kjo nuk e di tepër çfarë
Që të shtang
E befas të jep djersë
Kur të gjithë kanë ftohtë...

Ndoshta është kjo
Që bën zemrën të rrahë
Dhe përgjatë orësh
Ju ndal aty
Përpara një telefoni
Për të dëgjuar një zë
Përpara një telefoni
Që nuk do të bjerë...

Ndoshta është kjo
Dashuria, dashuria e madhe
Ndoshta është kjo
Që më ka mbërthyer dhe mua
Kjo ndjenjë e vrazhdë
Kur gjithçka shkonte mirë
Për tu ndjerë shumë keq
Pa ditur nga vjen

Ndoshta është kjo
Që të nxjerr lotë së qeshuri
Dhe ju bën të vraponi
Në mesnatë nën shi
Nën shi, pa mbrojtje
Duke u çirrur që është kohë e bukur
Duke u çirrur që jeta
Nuk ka asgjë më të dlirë...
Përpara, pak përpara
Se të shkohet për tu futur në ujë...

Ndoshta është kjo
Dashuria... Dashuria e Madhe !...

Priteni këtë ditë me gëzim!

Priteni këtë ditë me gëzim!
Sepse ajo është jeta, vetë jeta e jetës.
Në harkun e saj të shkurtër
Gjenden gjithë të vërtetat dhe realiteti i ekzistencës sonë:
Lumturia e rritjes
Lavdia e veprimit
Shkëlqimi i bukurisë,
Sepse e djeshmja është veçse një ëndërr,
Dhe e nesërmja është vetëm një vizion,
Por e sotmja e jetuar mirë e bën çdo të djeshme një ëndërr
lumturie
Dhe çdo të nesërme një vizion shprese.
Pra, me gëzim këtë ditë priteni!
Kjo është përshëndetja për agimin.

Ne mundesh te ruash arsyen
Kur bota e humbet fillin
E fajin ta hedhin, e vetes t’i besosh
Sa here per ty dyshojne, e s’te perfillin
Por dhe dyshimet drejte t’i gjykosh.


Ne mundesh te rrish ne pritje, nga pritja pa u lodhur
E kur te urrejne, urrejtje te mos ushqesh
Madje ndaj shpifjeve te rrish pa folur
Me thjeshtesi, me to pa rene ndesh…


Ne mundesh te mendosh, por jo gjere ne shkaterrim
Te enderrosh, por jo si rob enderrimesh
E te trajtosh njelloj e pa dallim
Ngadhenjim e shpartallim, burim mashtrimesh.


Ne durofsh dot qe theniet e tua te drejta
Ne kurthe per trutharet, kopuket do t’i kthejne,
Te thyejne gjerat me te shtrenjta, e prape t’i ndertosh
Me vegla pune qe nuk vlejne!


Ne mundesh, fitoret qe korrur, t’i flijosh
Si ne kumar, ne nje te vetme loje
Të rrezikosh, te humbesh, e prape te fillosh
Dhe humbjet kurre te mos i zesh me goje!


Ne i detyrofsh dot muskul, nerv, dhe puls e
Te te sherbejne edhe kur gjithcka te duket e kote
E te qendrosh, kur s’ka asgje vec vullnetit,
Qe veç nje fjale, ‘qendro’ gjithnje te thote.


Ne mundesh te flasesh me maskarenjte
Por nderin tend ta ruash
E te ecesh perkrah mbretit pa krenarine qe te verbon
Nese armiku ose miku s’te bejne dot te vuash
Dhe gjithcka ne e cmon, pervec sa e meriton.


Ne mundesh te mbushesh ti minutat,
Aq te renda, me vepra qe peshojne,
Dije, dhe mos ki aspak dyshime
E jotja do jete bota me cka brenda
dhe do te jesh e fituar ti o mikja ime(miku im)...


Roland Kipling