Poezi nga Skender Braka

Sot…

Në harresë i lash të gjitha harrimet. Trishtimin e mbyta me trishtimin . Në dyzet fije vara ndjesitë naïve. Në të shtatën portë u mbusha me besim.Në nëntë maja malesh ndeza zjarre. Me dymbëdhjetë lumenj përmbyta vetmin. Si krishti kam qëndruar mbi pesqinde e pesedhjete varre. Për të puthur veç një here dashurinë.

Gjithmon do të kujtoj...

Gjithë muret e heshtjes i theva një nga një
Kur papritmas kësaj nate me erdhe si vegim.
Përmallshëm të kujtoj tani që s’të kam më
Pendimin duke derdhur mbi veten si mallkim.

Harlisej kurmi ty nën putjet e mia prej erës.
Përvëluar zjarrit pa mundur të lëshoja.
Në çark i mbaja ngritur unë ditët e shpresës.
Humbur vetmis time, marrëzisht të dashuroja.

Unë isha i yti e dashur, nga maja e këmbëve
gjer në rrënjën e imtë të flokut tim të thatë
ndërsa ti për mua u bëre det i dallgëzuar,
ku ujërave të tua mbytesha përnatë…

Me lulet e urthit, që ball i bëjnë vjeshtës.
Qarkuar të kam patur si me grumbuj stërkalash,
për të mos i humbur kurrë dashurisë tënde të vlagët,
që me diell më mbështiilte dhe mesit të natës.

Të kujtoj dhe dridhem si degëza prej stuhisë.
Si fik deti lotoj nën peshën e dhimbjes.
Të paharruarat çaste do më ndjekin deri larg.
Kur supeve t’më rëndoj e rënda peshë e pleqëris.

Gjithçka ishte përmbytje... . Shkodër

Për ku nxiton kështu njeri i mirë?
Mes dënesash të përulura,
me një batanie te shqyer hedhur supeve,
që kutërbon prej erës së pshurrjes së femijës,
për ku vrapon vetëtimthi duke përshkuar rrugen e mekatit ?
Mes ulërimash të papërmbajtura,
hapi yt i rënd shugatur prej tmerrit,
dënuar prej fatit, për ku vrapon?

Baltën e padukëshme të përmbytjes shkel,
veteveten duke mos njohur nën rrezet
e ngrira prej pafajsisë së braktisjes.
Mbetur i trëmbur je , i hutuar prej angullimash të frikëshme,
me shikim të ngrir përtej hapsirave ujore,
që hapen me pamjen e tyre më të frikëshme
si ditëve të dhimbëshme të përshpirtjes..
Magji e errësirës, vetëtimthi të pret udhën.
S’të lë më tutje të shkosh.
Në bëndësi të mureve te vjetër të vetëpërmbajtjes, të nguros.
Dhe ti në grushtet e pabindur shtrëngon lotët e pendesës,
rrjedhur prej shpirtit që të dhëmb.
Ofshan dhe shfrynë me lutjet e të dënuarit,
si shpërthim i një vullkani të nëndheshëm.
Si mllef i padeshifruar i të munduarit.

Pushtuar prej tmerrit të humbjes së gjithckaje,
mendueshëm ul sytë e puth kryqin e ftohtë.
Më të ftohtin e kësaj mbreterie të çuditëshme makutërie.
A thua gjithçka e jotja ishte përmbytje?
A thua se gjithçka jotja ishte vidhisje çmëndurie ?

Nga grykë e shpërthyer e argjinaturës,
si prej një përbindeshi të pavdekshëm,
të tjera deklarime shtetari,
derdhen mbi ty nën moton e nënshtrimit.
Të tjera deklarime si trashgimi e vetme
e mosmirënjohjes ndaj të mirënjohurit turfullojnë,
si për t’i ndezur më tepër flakët e zemërimit.
Katastrofa mjerane,rend permes ulërimash të heshtura,
ku të gjithë i shmangen, i largohen si djalli temjanit, reflektimit.

Nën shpërthimin e aortës tënde shekullore të rrebelimit,
ti arrin të kuptosh se kjo nuk është gjë tjetër veçse
një dhunim i një forme tjetër e përçmimit.
Analeve te mbijeteses ka gjetur vend dhe vetëshkatërrimi,
mbi të cilin si vetëtima një ditë do të zbres
ortek i papërmbajtur i ndëshkimit.
Qielli rrufe zbraz me tërë fuqinë e zëmërimit,
si një tjetër fatalitet mes kuisjeve të mallkimit.
Gjunjëzuar përpara fatit tend të mallkuar dhe sa do të qëndrosh?
Për sa kohë , o njeri i mirë do ta vuash denimin e besimit ?

Ndërtesat përreth nxijnë ngjyrën e mellanit
Në të shtata koket e dragoit shuar në shpërthimet e flakëve,
ti sheh sot mes kësaj përmbyjeje,
fytyrën më të përçudnuar të katallanit.

O ti, shpirti im....



Fluturuar s’të kam parë një ditë mes kaltërsive.
Në oaze lulesh të praruara s’u puthe veç një here.
Në vetvete trete tinguj e gjithë këngët e dlirësive.
Dhe mbi akujt të krisur shugurove udhën për në ferr.

Dhe një here ti ndjen rikthimin e së djeshmes.
Dhe një here ti gjëndesh mes zisë dhe poshterimit.
I damkosur prej turpit të tempullit tend të shpreses.
Dhe një here ti ndihesh i pergjakur prej helmimit.

O shpirti im kryqëzuar prej mijëra mëkatesh!
O shpirt i grisur prej kthetërash të nxirrosura.
Gjithnjë e më shpesh të ngacmojnë fliqësitë.
Dhe gjithë madhështit e marrëzive të marrosura.

Ti shpirti im i vrar, që s’ gjete kurrë ngrohtësi.
Lënduar prej padrejtësish të lindura prej verbimit.
Pushtuar prej ethesh të dhimbëshme si duron?
Të pafrerin kalorës me shpatë të çmëndurimit.

Nën tingujt e një kënge lamtumire......

Hapsirës humbasin tingujt e një kënge lamtumire.
Në heshtje i ndjek, tek shkojn , si zogj në fluturim.
Përulur i ngrirë mbi këtë platformë të ftohtë betoni.
Nën një pritje të papritur ,nën një makth me rënkim.

Mbytur, të pamvarurën liri timen kërkoja të shijoja.
Në tokën brinjëkafshuar prej urisë së lukunive.
Të munguarat vite të jetës, mes rinisë të jetoja.
Si e bukura Artemidë, bredhur livadheve e pyjeve.

Të coptuar prej dritash rrezeholla të agimit.
Tutje humbasin tingujt e kësaj kënge lamtumire.
Të mbytur janë zërat që këndojnë, prej dëshpërimit.
Nën peshën e një force, që përcjell vetëm thirrje.

Tmerruar miopisë së të përdalës bij të Telefases.
Shpërfillëse e gjithçaje,afruar prej miqësisë së mire.
Fluturimthi mbi glob ngre sot pëllumbat e mi të paqes.
Me fjalët e pathëna pa zë, të shpreh vetë një dëshirë.

O VJESHTE E GJETHEVE TE KALBURA
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
O vjeshte , e gjetheve te kalbura
Lumenj makuterie ti derdh mbi mua.
Mbi qylimin e trash te marrezise .
Leri te ecin ditet e e mija te pergjumura !

Me shkel ti rende ma patonjet e kalit .
Me eren tende marramendese fshikellom
Mi trazon mendimet me te djallit .
Ne ferr po te duash njemijehere dergome .

Une njemijehere nga varri do te ngrijem.
Do bertas ne Bruksel dhe Strasburgun e ndyre
Se s’mundem , o vjeshte e gjetheve te kalbyra.
Te mbaj perjetesisht zhulin tend mbi fytyre.

Jam mesuar qe detit ti bije pash me pash.
Jam mesuar te pi uje ne shtratin e Valbones
Diellin me duar te rrok larte ne Theth .
Dhe qumeshtin ta pi ne gjirin e Rozafes

Une jam nje Elibes i rritur ne pishnaje.
Jehonen e malit kam mik, shpirt, vella,
Te lutem, o vjeshte, e gjetheve te kalbura.
Trishtimin tim, me duar te flliqura mos e nga .

Kur luanim të dy……..

Kur luanim të dy……..
Tek luanim të dy,
kishim veç pak fjalë…
Vetëm pak….pak…pak…
Unë rëndesën e fjalës peshoja…
Përmes zërit të natës përfytyroja vetëm fjalët.
E syrgjynur ulërinte ofshamë e shpirtit tonë.
Mes imazhesh të gjelbërta mërmërimat e mia
dhe zhurmat e detit përtypja në heshtje,
duke ndjer hapsirën e plotë të emocioneve.
Poshtë Currilave,yjet e fjetur binin si shkëndija.
Mbi kreshta valësh ku hidheshe ti,
shuhej dyrrokëshi i fjalës.
Tutje një serenadë e largët ledhatohej
mbi fletët e pluhurosura të palmave.
Ne ende vazhdonim të luanim …
Luanim të dy....
Luanim mes psherëtimash të përjetëshme..

Ish e bukur puthja e parë…….

Ish e bukur puthja e parë…….
Nuk di nëse ta vodha asaj mbrëmje
të parën puthje nën shelgun vajtues,
apo ti m’a rrëmbeve me buzët shegëplasur.

Në sfon, syri i detit tinëz na vështronte.
Trupi yt i papeshë u bë kënga e tij e pafundëme.

E freskëta erë e natës,
nuk mundëte ti ftohte trupat tanë.
S’kish dallgë deti, që zjarrin t’ni i shuante.
Prej nesh iknin, fluturonin tutje pulëbardhat.

Nën pushtetin e puthjes sonë të parë,
inatçore hynte xhelozia e valës.
Atje buzë detit, nën shelgun qaraman,
shigjeta për harkun e së ardhëmes,
farkëtoi ajo, puthje jonë e parë.

Thelle shpirtit dhe lotit
I
Në të pesëdhejtekatërin dhjetor të athët,
të parin zë i nxorra jetës.
Ish koha kur bota në dysh ish ndar
dhe vringëllonin ngado verbueshëm bajonetat.
Ish koha kur popujt sheshet lanin me gjak.
Dhe padrejtësit përdhëmbshëm
përfyteshin me të vërtetat.

Buzdetit, mbi shkumët e bardha të valëve.
Me klithma të thekëshme,
lëshova të qarën e parë.
Atëherë kur atin tim përcolla në përjetësi.
Pa ditur se ç’ishte fjala,” Varr”.
Pa ditur se ç’ishte fjala “Mirësi”.

Dalngadalë, kreshtash të ashpëra nisa të mësoj.
Tek ngjitesha mundimshëm në të përpjeta.
Kur ndjeva zemrën marrëzisht të dashuroj,
Kuptova mirë çdo të thotë të jesh një “burrë”.
Kuptova se ç’kish në thelb gjithë e vërteta.

Plagosur rëndë prej ajërit të mëngjesit.
Si më i mardhuri zog i borigave të larta.
I nisa vargjet përmes dhimbjesh të ecnin.
Sfidant furtunash,i qiejve me shtrëngata.

Me thonjë iu ngjita të përpjetave vrastare.
Armik i përbetuar i padrejtësis dhe shkatërrimit.
Thellë shpirtit dhe lotit mbi gjithçka urreva.
Antivlerat si mohim të arritjeve të njerëzimit.

Cdo ditë si bujku plak i së pritëshmes.
Thekshëm rënkoj mbi vargjet e mija !
Kur imagjinatës time shpesh here të vrarë.
Më ravijezohen mijëra korpuse ngrehinash.

Në gurishtet e miljona gojëve të paushqyera,
Lot brengen shoh mbledhur sa një oqean.
Ndjej klithmat mjerane të zorrëve të grryera.
Pamëshirshmërinë pa limit,që reflekton çdo tiranë.

E në këtë vorbull trubullire, maskarade.
Nuk di, përse mbeta i pafati kordhetar !
Skaj udhësh, rrafshinash, nëpër shkrepa.
Më i humburi eksplorator, i pakallur në varr.

Nuk di përse mbeta kapedan i detrave të trishtimit.
Antenë vetmije ku shkarkohen rrufetë.
Polumbaristi i përjetëshëm i thellësive të harrimit.
Rob i fjalës së lire. Martir i gurrave të hidhërimit.