Poezi Te Shqiperuara.

Emily Dickinson.

249
O nete deliruese!
Po te isha prane teje,
keto nete deliruese do ishin
ekstaza jone.

Te kota ererat
per nje zemer ne port
qe ka shkrehur busullen,
ka shkrehur harten.

Vozis ne Eden!
Ah, deti!
Sikur ta ankoroja
sonte tek ti.


280
Ndjeja nje funeral ne tru,
dhe ecnin njerez ne zi
para e mbrapa, vazhdimisht, derisa dukej
se vinte me e paket çdo shqise.

Pastaj kur te gjithe qene ulur,
pat nje rit qe i ngjashem me tamburin
kembengules rikembonte, dhe besova se
me mjegullonte mendjen.

Aty ndjeva pastaj te ngrihej nje arkivol
e te me pershkonte shpirtin mes gumezhitjesh
me po ato çizme hekur arnuar
ku hapesire i rikembon vigut.

Sikur i gjithe qielli nje kembane
e vetme ishte, nje vesh Krijimi,
une e heshtja nje rrace e eger
ketu poshte, ne mergim, te fundosur.

Pastaj nje bosht u thye ne arsye,
une rashe gjithnje e me thelle,
çdo çast duke u perplasur kunder nje bote.
Pastaj nuk dita me asgje.


362
Me godiste çdo dite -
çdo here ish e re shkrepetira
sikur ne ate çast çahej reja
e ç'burgosej zjarri.

Me pervlonte naten,
me torturonte ne enderr;
e ri-renkonte ne shikimin tim
ne secilen rreze mengjesi

I dija kalimtare uraganet --
sa me te shkurter aq me te dhunshem.
Kete natyra e heqi mendjet
dhe e la ne qiell.


382
Per vdekjen - ose ndryshe
per gjerat qe vdekja na ruan
keta heqin dore
nga bukurite e jetes.

Gjerat qe vdekja do bleje
jane hapesira,
nje lirim prej rrethanave
dhe nje emer.

Se ne çfare menyre dhuntite e jetes
ballafaqesohen me dhuntite e vdekjes
nuk e dime -
çdo vleresim ndalon ketu.


511
Po te vije ti ne vjeshte,
veren do ta deboja
me pak buzeqeshje e pak per kunj
siç ben shtepiakja me mizen.

Po te t'shihja pas nje viti
do i mbeshtillja mujt ne lemsha
per ti vendosur ne sirtare te ndare,
prej frikes se mos ngaterrohen.

Po te ishte pritja vetem prej shekujsh,
do i numeroja mbi dore
duke zbritur, derisa gishtat t'me binin
ne token e Van Diemen.

Po te isha e digurt , qe pas kesaj jete,
e jotja dhe e imja do vinin,
une, kete do e flakja porsi levozhge
e do merrja peretsine.

Por, tani, injoroj boshllekun
e kohes qe ekziston mes nesh,
e me torturon si nje blete fantazem
qe nuk te nxjerre thumbin.