Re: Vazhdo teksin e poezis ...

nga Tetovarja Sat Nov 01, 2008 8:35 am

HARRESA ...

Lulishtja ime është e vogël...
varri yt shumë larg...!
Mjaft që unë të mos mendoj për të rikujtuar,
ëndrrat i kam lëshuar nëpër fluturime
krahët e tyre nuk këputën më
nga armet e tua të ndryshkura.
Dhe era jote e rëndë…
nuk e ndotë më ajrin tim të Lirisë!
Unë... ''Harroj,, sepse Fal"!

nga Tetovarja Sat Nov 01, 2008 8:35 am

NGA...

Nga vitet ende nuk kam mësuar
Që të mësohem me vetminë…
U ndjeva keq nga duar që ofronin miqësinë
Dhe pse
Ah...!
Prekja e tyre
Më vrau shpirtin, ma helmoi qetësinë! !

nga Tetovarja Sat Nov 01, 2008 8:36 am

MUND TË THEM MË KE MUNGUAR...

Nuk më tregove kurrë ku ish sekreti asaj buzëqeshje
e cila me ty jetoi një jetë të tërë në sytë e tu dhe shpirtin tënd
nuk më the se ku forcat kaq herë i gjete
kur të rrëzonin e ti ngrihëshe buzëqeshur përsëri në këmbë?!

Vitet kaluan fytyra jote engjëllore mbeti në heshtje përsëri buzëqeshur
rrudhat mbi ballë si rrugë të kohës së kaluar shtriheshin mirësisht
dorën në zemër i vije humbjes me trishtim veshur
me një ofshamë të thellë i qeshur mbi dhembje qeshe sërisht...

-Mos u mërzit, më thoshje, me humbjet e jetës që vijnë
se ato janë për njeriun,jane më i vyeri mësim
mjerë kush ka frikë të rrëzohet e mos njoh
lotin e dhembjes që fati të sjell në kohë.
Është fat të provosh gjithë shijet e natyrës
që Zoti i ka falur për njerinë
mjerë kush ato ja mohoi vetës
e jetoi duke dhënë dhembje mbi njerzinë!

E unë shpesh të sjell në mend si shembull i rrallë i urtësisë
ashtu të heshtur e menduar buzëqeshur mbi zhgënjim
se kush vërtetë dhembjen e provon
heshtja i flet edhe pse koha shpesh vonon...

Më mungon sa shumë ''ti ndoshta e di"...
më mungon shpesh herë këshilla jote hynore
në netët që gëdhija me ty në këtë largësi
ku fjalët bëheshin gurrë force, e kështjellës atërore
në shpirtin tim lanë gjurmë e nostalgji
të dua dhe kujtoj buzëqeshjën tënde të dashur
dorën tënde të ngrohtë që aq shumë më mungon ti Engjulli im!

nga Tetovarja Sat Nov 01, 2008 8:38 am

AS SOT NË MOT!

Borë e bardhë
Ngriu dëshirën
Për të vjedh shikimin
Dhe buzën e zjarrtë

Se... ike shpejt

Më shpejt se mendja vetë
Gjithçka takimit i le
E takimi treti
Nëpër kohë.

nga Tetovarja Sat Nov 01, 2008 8:39 am

HORIZONT HARRESE!

Pa bërë
As edhe një hap
Ti po fluturon larg
Shumë larg
Në horizont harrese.

Sa mirë që jetova pak
Bile pak
Aty...
Në kështjellën tënde.

nga Tetovarja Sat Nov 01, 2008 8:39 am

DASHURI E URREJTJE BASHKË

Dashuroj urrejtjen time
urrej dashurinë time.
A është kjo marrëzia më e madhe
që dikush ndonjëherë ka ndjerë?
A është kjo fjala më e çmendur
që dikush ndonjëherë ka thënë?
A jam unë ndryshe nga të tjerët
apo të tjerët janë si unë?
Të dashuroj e të urrej bashkë!

nga Tetovarja Sat Nov 01, 2008 8:40 am

Atë çast...

Fluturuan mendimet e mia
tutje bashkë me diellin perënduan
u larguan dëshira e pasione
përveç teje gjithçka tjetër pata,
por edhe ato m’u larguan!

Atë çast do të doja të isha një heshtje e marrë
një fllad bregdeti ndër flokët e tua
një buzëqeshje që buzët të puth
rrahja zemrës tënde do të doja të isha,
atë çast aty, edhe njëherë të jem dua...

Njësh me natën kështu u bëra
njësh me pasionin për të qenë brenda teje
e dëshiruar për të qenë një ëndërr
mendim i një nate të ëmbël vere...

Fluturuan mendimet e mia larg
mbetëm vetëm ne të dy në mendimet e mia
gjithçka tjetër pata me diellin, por perëndoi
bashkë me këto edhe ti shkove,
s'pata forcë të të ndaloj!

nga Tetovarja Sat Nov 01, 2008 8:41 am

TY QË MË MUNGON PËRHERË!!!

Nëse ti mungon në pranverë
Të kota janë gjitha lulët
Sytë më ç'mallën tek ti çdo herë
Kur je prezentë çdo gjë përkulët!

Ti për mua nuk je rastësi
Që ikën shpejt si meteor
Është mes nesh një dashuri
Që e ndjejë thellë në krahëror...

Ti që përherë më mungon
Edhe botën ma ke shëmtuar
Asgjë zemrën nuk e plotëson
Pos pjesës tjetër për ta bashkuar.

Sa më tepër që shoh djem
Aq më tepër në shpirt trazohem
Aq më shumë zemra për ty po dhemb
Me askënd z'dua të kufizohem.

Kam kaluar në përralla
Të gëzuarit t'i takoj
Gjithçka pash e mësova
Mungesën tënde kush se plotësoj!!!

nga Tetovarja Sat Nov 01, 2008 8:41 am

MË KUPTO!!!

Pranë teje kur jam,
pranë meje kur je,
po më pikuan lotët,
mos më pyet PSEEE?

Po më pikuan lotët,
mos fol! Më shiko,
nëse më dridhet zëri,
mos më thuaj JOOO!

Pranë meje kur të ulesh,
ma fshijë lotin tim,
po të deshti zemra,
merrëm në përqafim!

Nëse PO më thua,
thuaj se kurrë s`është vonë,
merrem të lutem afër,
më mbajë pergjithmonë!

nga Tetovarja Sat Nov 01, 2008 8:42 am

PËR TY!

Kisha dashtë të jem zog,
të shkoi vënd me vënd,
kur t`jesh i vetmuar,
të ulem në krahun tënd!

Kisha dashtë të jem flutur,
të shkoi malë e përrua,
nektarin e lulëve,
t'ua falë buzëve tua!

Kisha dashtë të jem lule,
si lulët në pranverë,
të më mbashë në duar,
të më marresh erë!

Kisha dashtë të jem qiell,
e shtrirë kënd me kënd,
ngjyrat e ylberit,
t'ia falë syrit tënd!

Kisha dashtë të jem hije,
e kur je i fjetur,
të ulem pranë teje,
të të puthë mbi vetull!

Kisha dashtë të jem ëndërr,
dhe kur je në gjumë,
të vijë të mos të lë vetem,
se të dua shumëëë!!!

nga Tetovarja Sat Nov 01, 2008 8:42 am

PRAPË PËR TY!

Kur ulem,
kur ngritem..
dhe shkoj,
në heshtje
vetëm në ty mendoj!

Si larg,
si afër...
kur jam,
njësoj në zëmër te kam!

Kur më shanë,
dhe ikë...
me vrap...
njësoj të dua prapë!

Kur qesh,
kur qaj,
kur këndoj...
të dua, të dashuroj!

nga Tetovarja Sat Nov 01, 2008 8:44 am

U mbylla në zemrën tënde...

Zjarrin e këngës sime të strukur,
Do e liroj shtigjeve të kaluara heshtaz, mija herë.
Le të më falin kopshtijet e trëndafilave
Të ëndërruar m'atanë horizontit,
Që aroma e trëndafilve të kopshtit tënd,
Më magjeps më shumë, bashkë me shiqimet e tua
Të fshehura pas dritareve të padepërtueshme.

Nuk përtova ta hap zemrën,
Ajo ishte edhe ashtu e ytja,
Portën e qetësisë ta mbajta mbyllur
Larg erërave të paftuara.

Rugëtimet e mia
Le të mbesin gjethe beharesh të shumëpritura
Në mesin e shumë të tjerave,
E ti më merrë...
Përherë në shtegëtimet e tua,
Të ndjej butësinë e dorës sate
E shpirtit tënd që kërkon e jep vetëm dashuri.

nga Tetovarja Sat Nov 01, 2008 8:45 am

Të ndahemi...

Le të ndahemi tani sa ka mbetur
Në lidhjen tonë pakë shkëlqim.
Të ndahemi përpara se nektari në gotat tona të ketë mbaruar.
Të ndahemi përpara se hëna të perëndojë në një agim.
Përpara se të lindë dielli e njerëzit të jenë zgjuar.

Le të ndahemi tani sa ka mbetur në buzët tona tinguj e gaz.
Të ndahemi përpara se zemrat tona t'i pushtojë urrejtja.
Të ndahemi përpara se gjuha të pushojë së rrjedhuri mjaltë.
Të ndahemi përpara se në gojë të na ngrijë buzëqeshja.

Le të ndahemi tani pasi dëgjoj zëra të trishtuar.
Të ndahemi sa nuk ka ikur nga fytyrat tona drita.
Të ndahemi përpara se stuhia të ketë filluar.
Të ndahemi përpara se zemrat tona t'i ka#@*%!ojë frika.

Le të ndahemi tani si të panjohur e të harrojmë se ç'ndodhi.
Të ndahemi e ta lëmë të nesërmen të lindë një kohë të re.
Të ndahemi me kohë të mirë përpara se të na prishet moti.
Të ndahemi sa nuk kanë filluar shtërngata e rrufe.

Le të ndahemi pra tani pasi kam ftohtë e frikë, të lutem lerna.
Na lerë ta braktisim këtë vend të errët e të kthehemi nga erdhëm.
Të ndahemi si të panjohur para se të na ndodhë më e keqja.
Përpara se urrejtja për njeri-tjetrin të na e ketë pushtuar zemrën.

Të ndahemi sa ka mbetur pakë besim
Të ndahemi të mos vuajë më ky shpirti im
Të ndahemi natën të mos na shohë njeri
Të ndahemi, të ndahemi të t’harroj ty.

Se kam të lehtë ndoshta as dhe ti
Të ndahemi të mos marrë më vesh për ty
Kur u bashkuam ish ditë me diell
Të ndahemi me dëshmitar hënën në qiell.

Në ndarjen tonë yjët le të bëjnë sehir
Të ndahemi natën kështu është më mirë
Të ndahemi sa nuk është tharë loti në sy
Të ndahemi mbase është më mirë për të dy.

Të ndahemi dhe le të fryjë furtunë
Të kujtojmë veç ditët që u deshëm shumë
Të ndahemi e mos mendo për mua
Ta fshijmë nga kujtesa fjalën:"të dua"..

Të ndahemi në fshehtësinë më të madhe
Më pas t'i harrojmë këto brenga edhe halle
Të ndahemi të mos na shohë askush
Të fshihemi në vreshta mbuluar me rrush.

Dhe qielli le të ndahet atë natë
Dita të mos vije nata të jetë e gjatë
E ashtu të lagur të dy të vrapojmë
E njeri-tjetrin përjetë ta harrojmë.

Të ndahemi dhe të harrojmë çdo gjë tonën
Të ikim larg, sa më larg ta hedhim këmbën
Të ndahemi dhe të ikim sa më larg mërguar
Ta fshijmë nga kujtesa këtë ëndërr të mallkuar.

Të ndahemi!

nga Tetovarja Sat Nov 01, 2008 8:47 am

O Vdeksha Për Tyyy...

O vdeksha në prehërin tënd,
u bëfsha unë tokë për ty,
mos i gjetsha kurrë vetës vënd,
në vdeksha pa të pa me sy!

O kurrë unë dritë mos pafsha,
u shkrifsha si fluskë dëbore,
në mbetsha pa dalë me ty,
pa t'folë pa t'kapë për dore...

O kurrë qetësi mos paqa,
mos i gjetsha kurrë vetës vënd,
pa shiju buzëqeshjën tënde,
pa u tretë n'krahërorin tënd...

Jo, jo pa ty mos jetofsha,
u digjsha në ferr e pa shpresë,
në mbetsha pa shiju shpirtin tënd,
pa të dashtë, pa të prekë s'mund të vdesë!

O Zottt, pa ty s'mund të jetojë,
qetësi s'gjej dot në asnjë vënd,
u bëfsha shpresë e zemrës tënde,
u mbytsha në detin e shpirtit tënd...

nga Tetovarja Sat Nov 01, 2008 8:48 am

Ah... kjo dhembja ime!

Sikur lulët ta dinin,
sa thellë i lënduar është shpirti im ...
do të qanin bashkë me mua,
që dhembjen t'ma shëronin...!

Sikur zogjtë të dinin
sa e mërzitur jam ...
do të këndonin me hare për mua,
që për një çast t'jem e gëzuar ...!

Dhe sikur dhembjen time
yjet e artë ta njifnin...
do të zbritnin nga qielli, poshtë tek unë
e do t'më ngushëllonin...!

Ata që të gjithë nuk e dinë,
vetëm NJËRI njef dhembjen time,
por ai...
ai vetë
ka lënduar zemrën time.!!!

nga Tetovarja Sat Nov 01, 2008 8:49 am

Loti_Dashurisë

Nuk qenka lehtë të bëhesh lotë i dashurisë
Në jetën tënde përjetë të vuash,
Në ditët më të mira të rinisë
Lotë e dhembje kurrë mos mund t'i shuash.

Por kështu qenka jeta,
ajo shpeshë herë të mashtron,
qenka e vështirë me shumë ngarkesa,
me lotë e dhembje jetën ta jeton.

:merzitur: :merzitur: :merzitur:

nga Tetovarja Sat Nov 01, 2008 10:21 am

MË MUNGON...

Më mungon...
askujt mos ja thuaj
se vetëm ti e di,
Që tani ne jemi dy të huaj
duket si qudi!
Ti je larg, por unë të kam në zemër,
ndoshta e kupton...
Bashkë me ty po e kaloj unë jetën
edhe pse në jetë po më mungon...

nga Tetovarja Sat Nov 01, 2008 10:24 am

FJALA...

Eh... fjala, sa ëmbël na bën të ndihemi,
Sa lehtë na prekë thellësive...
Sa puthje na jep shpesh e sa fishkëllime,
E të gjitha veç prej dashurie...!

Ti e kupton se pa fjalë nuk rrojmë dot,
Nëpër miliona që çdo ditë i themi...
Një e presim...e duam çdo çast fort...
Atë që shpirtit aq të shtrenjtë e kemi...!

Fjalën " TË DUA " kur pakë e ndëgjojmë,
Kur ajo mungon, në shpirt e ndjejmë trishtim,
Gjithë botën duam ta dashurojmë...
Veç atë fjalë ta ndëgjojmë pa pushim...!

nga Tetovarja Sat Nov 01, 2008 10:25 am

RASTËSISHT...

U pamë rastësisht
ashtu siç ndodhin gjërat e bukura zakonisht

Thonë se bota e vogël është
por ky qytet paska qenë i madhë
aq kohë nuk ishim parë

E njëjta isha unë
i njëjti ish ti
t'i njoha ata dy sy që vjedhurazi më përshkuan
u pëshpëritën diç syve të mi
diç në gjuhën e tyre
së cilës jo çdo fjalë ia kuptojmë

Të paskam pritur në një kënd të shpirtit
gjithë këto vite
pa ditur se ç’më mundon
pa ditur se ç’më mungon

nga Tetovarja Sat Nov 01, 2008 10:26 am

LARG DHE AFËR...

Aq larg
megjithatë aq afër
bjeshkë
por dhe lumenjë
ndërmjet nesh

Luginave
bredhin psherëtimat
në krahët e frymës tënde
më arrijnë
më tërbojnë

Aromë puthjesh
kripë lotësh
sjell kjo erë këtë verë...

nga Tetovarja Sat Nov 01, 2008 10:29 am

JAM UNË...!

Kur të marrë malli
Për mua…
Ngrije kokën lartë
Yjet shiko.
Ai që shëndritë më shumë,
Mos harro
Jam unë… !

Kur të marrë malli
Për mua…
Pranë detit shko,
Valë e madhe kur të ngrihet,
Mos u largo
Aty malli fshihet
Jam unë…!

Kur të marrë malli
Për mua…
Radion hape
Ndiz edhe një cigare,
Për të më kujtuar
Dhe çoje tek stacioni im
I preferuar…
Këngën e parë kur të dëgjosh
Jam unë….!

Merr frymë thellë
Ajri jam unë...
E malli më nuk do të përvëloj
Në qelizat e trupit tënd
Jetoj... ekzistoj !

nga Tetovarja Sat Nov 01, 2008 10:32 am

NJË LOTË...

Sytë e mi më janë shterrë
Fytyra ime më është bërë një maskë
Me vite të gjatë të pa gjumë
Me vite të gjatë në qetsi
Me vite të gjatë urrej vetëvetën
Rrotull një pikë loti mbi faqe më pikon
Një lotë mërzie
Për atë se jeta ime nuk ishte ashtu si mendova
Një lotë vetmie
Për atë që unë vetëvetën e kam mbyllur
Një lotë dhembje
Që unë m’brenda e ndjej
Një lotë shkretëtie
Që unë atëherë s'kam mundur ta përballoj
Një lotë që s'ka fuqi
Për atë që unë atëherë s'kam mundur ta ndryshoj
Një lotë që heshtë
Për të gjitha që mua më kanë vra
Nje lotë që frigohët për të gjitha reth tij
Një lotë që mbanë shumë emocione
Që unë atëherë s'kam mundur t'i përmend që unë si kam ndier
Që unë nuk desha t'i ndjej
Që unë nuk kam mundur t'i qesë jashtë, që s'kam dasht t'i qesë përjashtë
Por edhe ai lotë kishte qenë i shumtë…

Por mirë prej një loti ndryshuan të gjitha
Një nga një vinë fjalët
Të tregoj se kush jam unë
Një nga një vinë emocionet
Që tregojn se çka ndjej unë
Një nga një pikojnë lotët
Që tregojn se unë jam një njeri dhe që maskën time e thejnë
Lotë që mua më shpetuan…
Tani jam pre e vetmisë
Për atë që e kisha dhe më s'e kam,
Me dhembje në zemër
U bëra lotë i dashurisë...

nga Tetovarja Sat Nov 01, 2008 10:33 am

Dashnorë Të Vjetër Unë Dhe Ti...

Dashnorë të kahershëm,
unë dhe ti...
Të dashuruar në njëri-tjetrin marrëzisht,
të ndarë tmerrësisht.
Ëndërrohemi çdo natë,
kërkojmë aromën dhe ngrohtësinë e njëri-tjetrit...
Mes nesh barrierat
që kurrë t'i tejkalojmë nuk arritëm
dashuria ime e vetme...
Në vargje poezie të futa,
këngë thurra për ty e për mua,
dashurinë e brishtë,
dëshirën , mallin...
Gjithmonë dëshiruam njëri-tjetrin, por kurrë nuk e patëm,
Dashnori im i vetëm...
Mbase në amshim do takohemi,
larg njerëzve dhe kësaj bote,
do të duhemi nga fillimi
unë dhe ti...
Dy dashnorë të vetëm
unë e ti...!!!

:merzitur:

nga Tetovarja Sat Nov 01, 2008 10:35 am

" NUK E DUA JETËN TIME "

Nuk të dua më, o jetë,
as nuk dua në ty të rrojë,
ngase je e pavërtetë,
e përse në ty të jetoj?

Tani se dua as dritën e diellit,
se dua më as dashurinë!
edhe nëse jetoj në zjarr të tmerrit,
më në ty s'dua të rri.

Mos vajtoni as ju oj qyqe të mjera,
se s'dua t'ju dëgjoj as zërin më,
se lumturinë më mori era,
e në këtë jetë më askund vend nuk zë.

Po bëjë lutje, e pse o Zot s'më dëgjon,
po e thërras vdekjen, e pse nuk vjen?
E çka o jetë tani nga unë kërkon,
kur e gjithë rininë më shkatërron?!

Mjaft o jetë më mundove,
s'më le vend askund në këtë botë,
mjaft dhembje më shkaktove,
e dhembjen time e dëshmojnë këta lotë.

O, mos ago as ti o dritë,
se më shumë më pëlqen nata,
errësirën tani jam duke e pritë,
ngase kurrë lumturi në këtë jetë nuk pata.

Ah sikur ta dije, se sa të urrej,
t'ma merrje shpirtin këtu tek shkruaj,
që ti s'më do mua, unë e vërej,
e përse më lë që të vuaj?

Ka kohë që po të kërkoj,
e askund nuk të gjej,
në çdo vend po gjurmoj,
Vallë?! Ku je mshef?

Po! Tek unë nuk pate mëshirë,
që në këtë moshë ta urrej jetën,
të vdes ndoshta është më mirë,
nga ky tmerr ta shpëtojë vehtën.

Mos ke mëshirë për mua,
eja e më shpëto,
se jetën më se dua,
të lutem, mos më tradhëto.

Më shpëto nga këto vuajtje,
nga këto lot, nga ky pikëllim,
ah, moj mendje çfarë nuk bluajte,
në këto ditë, që po ngdhinë.

Ka filluar të bëhet ditë,
ah, moj natë ti mos kalo,
eja vdekje, se jam duke të të pritë,
mos kështu, mos më tradhëto.

Mjaft më tradhëtove mbi këtë dhe,
mjaft më le duke të pritur,
jo, për mua s'ka ditë të re,
se drita ime tani është fikur.

Po të kërkoj në dritë të qiriut dhe në mesin e humnerës,
të lutem, eja e mos më tradhëto,
eja e merre këtë shpirt të fatëzezës,
e nga këto vuajtje më largo.

Unë jam një e mjerë,
në këtë botë jam pa dashuri,
e pa fat unë paskam lerë,
që t'mos njoh unë kurrë lumturi.

Nuk dua më të pres,
nuk dua më të jetoj,
por dua që të vdes,
se të nesërmes nuk i besoj.

Të prita dje, të prita dhe sot,
do të pres ndoshta me vajë e lotë,
por kur vdekja më afrohet,
atëherë ndoshta do të pendohem.

Oh, të lutem më trego se ku je,
se nga malli do të verbohem,
të lutem eja, se të pres,
se zemra e shpirti do t'më shkatërrohen?!

Por ja, jeta na zhgënjeu,
na largoi të dy, të dy
zemrat na i theu, dhe s'dua që kësaj jetë t'i thojnë,
kur njëri larg tjetrit po jetojmë.

Në atë çast unë ndihmë kërkova,
para Zotit u gjunjëzova,
O, Zot! Në zemër një plagë të rëndë e kam,
edhe në këtë jetë e mallkuar jam.

Në shpirtin tim, fle zemra jote,
dhe tani jetoj vetëm me shpresë,
kjo dritë s'më lë vend askund,
andaj më mirë është që të vdes.

Me lotë filloj të shkruaj,
me shpirt po digjem, e me zemër vuaj,
përse kjo jetë më tradhëtoi,
e përse tani të jetoj?

Vuajtja tek unë gjithmonë mbretëron,
e rruga e varrit më perëndon,
më mirë të vdes, se të jetoj,
se këto vuajtje s'mund më t'i duroj.

Përse, o Zot kaq më mundon,
e zemrën dhe shpirtin ma ´,
fatin tim gjithmonë ta vajtoj,
e në rininë time, vdekje të kërkoj.

Mallkuar çoftë emri dhe jeta ime,
mallkuar çoftë kjo jetë me mundime,
gëzim për zemrën time, se di përse s'ka,
kjo zemër e shkretë si lule është tha.

Këtë shpirt të lutem, mos e merr,
se aty jeton një i mjerë,
largoni këto vuajtje, e këto lotë, që kurrë nuk pushojnë,
e pa fat jam në jetë, dhe kur nuk shoh dritë të vërtetë.

E mallkuar është kjo zemër,
andaj leri këto sy të mallëngjyer,
që edhe njëherë të shijojnë atë dritë të pakët që e kisha,
e tani dua që t'më harrosh.

Frymëzimi im i pa fat,
që vjen e më djeg mu në gji,
për kënd të flas, e për kënd të shkruaj,
e përse më bën që kaq shumë të vuaj?

Jam shkrirë, në jetë jam tretur,
e tëra kërkoj të vdes, të shkoj në dhe,
të pushoj, të bëhem tokë,
trupi yt për të më shkelur.

E të bëhem pluhur, që kurrë s'do të kesh për të më vërejtur,
bashkë me pranverë po largohem edhe unë,
kur t'më kujtojnë shokët e shoqët, le të shiqojnë në dhe,
se aty pushon një turp, që dikur i deshti shumë,
dhe ja, tani u bë për ta shkelur edhe ju!.

Po nënës time, vallë kush do t'i jep ngushëllime,
në ankthe të jetës le t'më kujtojnë,
nganjëherë le të vjen tek varri,
le ta shiqon varrin tim aty ku shkruan:
"Amanet, më kujtoni nganjëherë"?

Amanet më kujto nganjëherë,
më përqafo prej së largu,
së paku një herë në vit,
se për mua nuk do të ketë as pranverë,
as s'do të zbardh kjo e mjera ditë.

Mos e harro shifrën që të don,
kthema dritën, se ky zjarr më përvëlon,
mos u largo nga gjiri im,
se s'ka kush pas teje, t'më jep ngushëllim.

Përse kështu më tradhëtove,
don që t'ma shuash të vetmën dritë,
zemrën dhe jetën ma helmove,
andaj kthehu, e mos shko, o shpirt.

Të kërkoj vdekjen, më dhimbet jeta,
e kur s'të kam pranë, qajnë sytë e mi,
andaj prapë më e mirë është vdekja,
kur s'kam ku të gjej unë lumturi.

Në ëndërr të shoh, kur sytë e mi lotojnë,
në netët pa gjumë, ndiej zemrën që vajton,
kërkoj hijen tënde në muret e dhomës sime,
e mëngjesi agon, por vuajtjet nuk pushojnë.

Në lotët e mi, një melodi e re,
ma shuan mallin, nuk më len të vdes,
ditët kalojnë por asgjë nuk ndryshon.

Koha shënon vuajtjet e mia në ditar,
sytë e tu nuk më len të qetë,
ah, ky kujtim
dashurinë e humbur kërkon.

Ky rrembesh shiu, kujtimet m'i riktheu,
ma pushtoi shpirtin zemrën ma theu,
kohën e pranverës së kaluar mua ma kujtoi,
atëherë kur zemra ime në tënden jetoi.

E tani u larguam! Jetë pa mëshirë!
Po bredhi nëpër rrugë, çdo kund po gjurmoj me shpirt të tretur,
në çdo pëllëmb po të kërkoj,
po e thërras vdekjen, nga ky zjarr të më shpëtoj.

Por, vallë! Jeta a sillet me çdokend si me mua,
kësaj bote të hidhur - jetë po i thuhet,
e çfarë, o Zot është ai kur zemrën ta vret
dhe kur ai na mallkon, ndihmë nga ai a kërkohet?

Sytë i kam të mbushur me lotë
dhe kurrë s'më thahen për atë njeri që ma theu zemrën,
dhe më shtyn të qaj,
por më e mirë është vdekja, se e tërë jeta t'më kalon në vaj?!

Unë po vdes, e tani në shpirt të kujt, vallë do të jetoj,
në atë shpirt që e desha,
e që kurrë "Të dua", s'më tha,
por tani le të harrohen të gjitha...

Nëse ka Zot, në këtë botë,
vallë, pse nuk më dëgjon,
por më len, që të derdhi lotë,
e nga këta lotë, pse s'më shpëton?

Jo! S'besoj më as në Zot,
as në tokë, as në qiell,
vetëm vdekja mund t'më shpëtoj,
nga këto vuajtje t'më largoj.

Ah, jam lodhur nga këto rënkime,
që po shtohen nga dita në ditë
nga këto plagë të zemrës sime,
eja vdekje, çka je t'u pritë?!

Eja pra, eja o, vdekje
qe sa kohë unë po të pres,
në këto orë të kësaj mesnate,
ty po të pres, që t'më rrëmbesh.!

:merzitur:

nga Tetovarja Sat Nov 01, 2008 10:37 am

Të dashuruar në Internet...

Çudi sa të lumtur ishim,
sikur kishim kapur retë,
s'pushonim së foluri kur u njoftuam unë e ti
në internet!

Ku i gjenim vallë tërë ato fjalë,
atë dialog që fund s'kish...
Natën s'na zinte gjumi
duke pritur ditën të vinte
sërish...

Sa netë pa gjumë ia falum njëri-tjetrit,
unë ty e ti mua,
sa puthje e epshe i shkëmbyem në telefon
e sa fjalë " Të Dua, Të Dua "...
Edhe pse ne ishim larg, por dashuria na bashkonte,
ajo edhe më shumë ndaj njëri-tjetrit na afronte...

S' ishim parë kurrë,
Por kjo ç'ka rëndësi?
Kur ty të dukej se je unë
e mua më dukej
se jam ti!

Eh, sëfundi kuptuam
se s'ishim vetëm shpirtëra...
por erdhi ai moment
ngopje apo urie?!
(qe moment gjenie)
kur unë doja të vija tek ti,
apo ndoshta
doje të vije ti tek unë...

Dhe erdhem...
e bashkë me ne erdhi edhe
zgjimi
i dashur,
ekrani duhej të kishte pasqyrë
që t'na ruante nga
zhgënjimi!!!

nga Sponsored content

Thursday	+14°	+7°
Friday	+12°	+6°
Saturday	+13°	+4°
Sunday	+11°	+1°
Monday	+11°	+1°
Tuesday	+12°	+5°

Vazhdo teksin e poezis ...