Përralla dhe tregime për fëmijë..

Breshka dhe dy rosakët


Një breshkë mendjelehtë, mërzitur nga guva ku jetonte, botën me sy deshi të shikonte. Ne e çmojmë shumë dhenë e huaj dhe çalamani nuk do të rrijë ngujuar. Dy rosakëve që ndrikulla iu drejtua, dhe ua bëri të ditur synim, i thanë se do t’ia plotësonin dëshirën pa dyshim.

“A e sheh atë udhë qiellore? Ne do të të shpiem në Amerikë fluturim dhe do të shohësh republika pa mbarim, popuj pa fund, zakone e mbretëri, siç bëri dikur Uliksi”. Edhe pse nuk e mendonim, në këtë sebep Uliksin ta takonim. Breshka mbajti vesh e dëgjoi, pastaj ra në ujdi e pazarin e mbaroi. Shpendët sajuan një shtangë, për të mbartur udhëtaren. Përmes gojës një shufër i kaluan. “Shtrëngoje fort”, i thanë; “dhe hap sytë, mos e lësho”.

Dhe nga dy anët shufrën mirë e mirë e siguruan. Me t’u ngritur breshka n’ajri, gjindja hapte sytë e bënte çudi, tek shihnin kafshën ngalakaqe tok me shtëpi, që fluturonte mes dy shpendëve gjithë kreni. “Mrekulli”, thërrisnin, “ejani të shihni lart në re, mbretëreshën e breshkëve që kapto male e dhe”. “Mbretëreshë jam që ç’ke me të, hiç mos u tallni me këtë gjë”.

E zeza ajo, sa tha këto fjalë, për be, lëshoi shkopin dhe u plas përdhe. Pakujdesia, llomotitja, fjalët pa dobi, kureshtja e kotë dhe mburrja pa kufi, janë të gjitha tok, pjella të të njëjtit plëng e shtëpi.

Feliksi, maçoku gënjeshtar



Një ditë vere, pata Kua Kua, që po kërkonte dikë për të bërë muhabet,
shpalli se do të jepte mësime noti në pellgun me ujë. Miqtë e saj e
pëlqyen këtë ide. Billi, qen roje, u paraqit në orën e caktuar, gati për
mësim: “Stilin bretkosë nuk di ta bëj fare, Kua Kua. Unë di vetëm not
stil qeni... më jep ndonjë këshillë të mirë!”

Edhe bisht-holli pranoi me kënaqësi mësimin, dhe ia shpërbleu patës
me të rejat e fundit që kishin ndodhur në stallë dhe kotec. Edhe Rejëza
deshi ta provonte, duke ngritur dallgë të mëdha dhe duke larguar të
gjithë sa ishin përreth.“Po ti, Feliks, nuk do të vish të notosh?”, - e pyeti Kua Kua maçokun
e shtëpisë që dremiste buzë ujit. “Unë di të notoj shumë mirë!”, - i
përgjigjet Feliksi, i cili kishte zakonin e keq të gënjente. Në të
vërtetë e urrente ujin dhe nuk e kishte futur asnjëherë putrën e tij në
pellgun me ujë.Në atë moment një dallgë e stërmadhe e ngritur nga zhytja e fundit e
Rejëzës e përfshiu Feliksin dhe e tërhoqi me vete në ujë. “Më ndihmoni!
Shpëtomëni! Po mbytem!”, - thërriste maçoku. “Gënjeshtra i ka këmbët e
shkurta dhe hundën e lagur!”, - qeshen njëzëri miqtë, ndërsa Billi shkoi
ta ndihmonte.

Qetësi, Kua Kua


“Kua Kua!”, - gagariste pata nga mëngjesi deri në mbrëmje, madje edhe në orët e nxehta të pasdites, kur të tjerët donin të pushonin. Dëshira e saj për të çuçuritur ishte më e fortë se ajo. “Tani mjaft!”, - tha një ditë gomari Këmbora që ishte zgjuar për të disatën herë.

“Duhet bërë diçka!”. Kështu shkoi të bisedonte me macen Feliksin dhe me kalin Napoleonin. “Duhet ta bëjmë të kuptojë që në disa momente duhet të mësojë të mbyllë gojën ose të paktën të ulë zërin!”, - thanë kali dhe macja. Atë mbrëmje, kur Kua Kua sapo nisi të flinte buzë pellgut me ujë, gomari Këmbora shkoi ta takonte: “Iih! Oohh!”, - i ulëriti te veshi dhe u largua.

Kua Kua u zgjua e trembur, pa njëherë përreth; pastaj nisi të flinte, duke menduar se kishte parë një ëndërr të keqe. Pas pak erdhi qeni Billi: “Ham, ham!”, - lehu me sa fuqi kishte. Kështu vazhdoi tërë natën me vizitat e zhurmshme, të deles me emrin Violeta, Feliksit, Napoleonit, Billit etj..Vetëm të vegjlit e këtyre kafshëve vazhduan të flinin. Kuak Kua nuk ishte budallaqe dhe e kuptoi mësimin: pasditen tjetër, ndërsa të tjerët flinin, shkoi edhe ajo të pushonte!

Dhia e bariu

Një dhi ishte larguar njëherë prej vathit, dhe bariu u mundua ta
kthejë te të tjerat. Pasi me thirrje e me fishkëllima nuk mundi të bëjë
asgjë, mori një gur dhe ia theu bririn. Pastaj filloi t'i lutet që të
mos i kallëzojë për këtë zotërisë.
Dhia iu përgjigj: Je me të vërtet më i marri ndër të gjithë barinjtë;
në qoftë se unë hesht, vetë briri ka për t'i treguar. Porosia e këtij
tregimi është se janë krejt të marrë ata që duan ta fshehin atë që duket
fare qartë.

Pinoku dhe papagalli

Një ditë Pinoku e pa veten zot të pesë monedhave ari. Nuk jua tregoi dot gëzimin e tij! “Me një thesar të tillë në xhep, - mendonte, - mund të kthehem te babai im i shtrenjtë Karlo dhe të jetojmë të dy si zotërinj të mëdhenj!”. Por i kishte bërë hesapet pa dhelprën dhe maçokun, dy kumbarët që hiqeshin si shokë të tij, por që në të vërtetë donin vetëm t’i vidhnin thesarin.
Si për fillim, dhelpra dhe maçoku ia mbushën mendjen të shpenzonte një monedhë ari në bujtinën “Karkaleci i kuq”, ku hëngrën një drekë sa plasën. Pastaj, dhelpra e pyeti pinokun: - Po me monedhat e tjera, ç’ke ndërmend të bësh? - Do t’i ruaj në xhep, sigurisht, - iu përgjigj Pinoku.
- Përse nuk shkon t’i mbjellësh në Fushën e Mrekullive? Mund të bëhen mijëra. - Sa larg prej këtej është Fusha e Mrekullive?
- Nuk është as dy kilometra! Do të vish me ne? Për një gjysmë ore je atje. Mbilli katër monedhat dhe brenda pak minutash mbledh të paktën një mijë!Pinoku u lëkund pak, por pastaj meqenëse nuk gjykonte gjatë, i tha dhelprës dhe maçokut: - Shkojmë atëherë: do vij me ju! Dhe u nisën. Pasi kishin ecur një gjysmë dite mbërritën në një qytet që kishte një emër të bukur, Akiapacitruli.
E përshkuan gjithë qytetin, duke lënë pas banesat dhe ja ku u gjendën në një fushë të veçuar, të ngjashme me të gjitha fushat në botë. - Ja Fusha e Mrekullive, - i tha dhelpra Pinokut. - Tani gërmo me duar një gropë të vogël dhe futi brenda monedhat e arit. Pinoku bëri si i tha dhelpra. - Tani, - shtoi dhelpra, - shko deri te burimi, merr pak ujë dhe ujite vendin ku mbolle monedhat. Pinoku shkoi deri te burimi, mbushi njërin nga këpucët me ujë dhe ujiti dheun që e kishte mbuluar gropën. Pastaj pyeti: - Ç’duhet të bëj tjetër?
- Asgjë, - iu përgjigj dhelpra. - Tani mund të ikim. Ti mund të kthehesh ndoshta përsëri këtu pas një ore dhe do të gjesh pemën që ka mbirë nga toka me degët e ngarkuara plot me monedha rrëzëlluese… Me të thënë këtë, të dy kumbarët u përshëndetën me Pinokun dhe ikën për hesap të tyre.
Pinoku u kthye në qytet: kur iu duk se kishte kaluar një orë, mori rrugën që të çonte te Fusha e Mrekullive. Ndërsa ecte mendonte: “ Por sikur në vend të monedhave të gjejë në degët e pemës… dy mijë? Po nëse në vend të dy mijëve të gjej… pesë mijë? Po nëse në vend të pesë mijëve të gjej… njëqind mijë?
Oh, ç’zotëri i madh do isha! Do ndërtoja një pallat me njëmijë lloj lodrash për t’u argëtuar, një bodrum plot me pije dhe një dhomë plot me torta, kekë e fruta të sheqerosura…”. Dhe duke fantazuar kështu mbërriti në afërsi të fushës, ndaloi se mos dallonte ndonjë pemë me degë të ngarkuara me monedha ari: por nuk ia zuri syri.
Bëri edhe një qind hapa para por… asgjë. Hyri në fushë, shkoi taman te vendi ku kishte hapur gropën dhe kishte mbuluar monedhat e tij, por… asgjë! Atëherë ra në mendime dhe kroi kokën.
Pikërisht në atë çast dëgjoi një të qeshur të madhe. U kthye dhe mbi një pemë vuri re një papagall të madh plak. - Përse ? - e pyeti Pinoku me zërin e dikujt që vlon përbrenda nga zemërimi. - Qesh se u gudulisa nën krahë. - Hëm! - ia bëri Pinoku.
Dhe pa shtuar asnjë fjalë shkoi drejt burimit, mbushi përsëri të njëjtën këpucë dhe ujiti përsëri tokën ku kishte mbuluar katër monedhat e arit. Kur ja, përsëri një e qeshur e madhe, edhe më e paturp se e para, u dëgjua mes heshtjes që mbulonte fushën. - Të lutem! - bërtiti Pinoku. - Mund ta di përse mor papagall i paedukatë, përse ? - Qesh me disa bufër që e lënë veten të mashtrohet nga ata që janë më dinakë se ata.- Mos e ke fjalën gjë për mua? - Po, për ty e kam, i shkreti Pinok, për ty që je aq budalla sa besove se paratë mund të mbillen e korren nëpër fusha njësoj si fasulet e kungujt.
Mbaje mend, se për të mbledhur pak para mënjanë në mënyrë të ndershme duhet t’i fitosh me punën e krahëve të tu ose me mençurinë e kokës tënde. - Ç’do të thuash? Nuk po e kuptoj, - i tha Pinoku. - Durim! Po ta shpjegoj më mirë! - i tha papagalli.
- Merre vesh pra, se ndërkohë që ti ishe në qytet, dhelpra dhe maçoku u kthyen sërish këtu në fushë, i morën monedhat e arit dhe ikën si era.
Pinoku mbeti me gojëhapur…dhe ne po e lëmë ashtu që të mund të mendohet bashkë me ju mbi fjalët e urta të papagallit.

Dhelpra dhe fazani

Dhelpra ia kishte vënë syrit një fazani të bukur që qëndronte mbi një degë dhe i tha gjithë lajka:
- Nëse zbret do të jap të lexosh letrën që kryetari i ka shkruar të gjithë kafshëve të pyllit. E di, unë jam plakë, e nuk shikoj mirë...
- E kuptoj, - i bërtiti fazani. - Në fakt unë shikoj edhe për ty. Është një gjahtar që po afrohet me një pushkë të gjatë!
Dhelpra ia mbathi dhe fazani, nga të qeshurat e mëdha, gati sa nuk ra prej pemës.

Nepërka dhe fshatari
Një fshatar ishte duke korrur misrin kur vuri re se mes kallinjve qëndronte gati për sulm një nepërkë helmuese. Akoma dhe një hap e do hante një të pickuar të mirë gjithë helm dhe do ta pësonte shumë keq!
- Dil jashtë! - i bërtiti fshatari. - Të pash, e di? Dil jashtë nëse ta mban! Të bëjë që të mos të shkojë mendja të kafshosh njerëzit që punojnë”, i tha me zemërim fshatari i merakosur.
- Të kuptoj, -iu përgjigj nepërka, - dhe ti përpiqu të më kuptosh mua. Në jetë të jetëve këtë kam bërë gjithmonë: kafshoj me dhëmbët me helm. Ky është fati im, madje edhe lavdia ime! Dhe nuk mund ta ndryshoj për ty dhe as për të tjerët këtë”.
- Si?! Mburresh për këtë? - Sigurisht, - fishkëlleu nepërka. - Unë nuk jam si shqiponja që imiton ata njerëz që nuk dinë të mbajnë fjalën e tyre dhe rrëshqasin sa andej-këndej në arsyetimin e tyre. Në fund të fundit, unë jam nepërka dhe kjo mjafton. Jam një e tëra, unë!
- Hëm, - mërmëriti fshatari. - Kush vërdëlliset duke përhapur helm është më mirë të mos jetë e tërë, prandaj ja se çfarë do bëj! Dhe me një të rënë të draprit e preu më dysh gjarprin i cili filloi të tundej sa këndej sa andej, derisa nuk ngordhi. Dhe ky tregim na mëson se ai që mundohet të lëndojë të tjerët pa pasur një arsye për këtë, në fund e pëson keq e ndoshta e paguan edhe me kokën e tij, pikërisht sikurse nepërka dinake.

Luani dhe kukuvajka

Në kohën kur Nëna Natyrë kërkonte t’i jepte çdo kafshe karakteristikat e duhura, luani kishte marrë tashmë atë të kërcimtarit të mirë.
Dhe, kërce, kërce, përfundoi në një gropë të thellë. Do të kishte mbetur aty kushedi sa kohë po të mos e kishte parë kukuvajka, e cila thirri kafshët e tjera dhe të gjithë së bashku e shpëtuan luanin.
Nëna Natyrë e vlerësoi kukuvajkën duke i dhënë një ngjyrë si të luanit dhe duke vizatuar rreth syve të saj një zemër argjendi.

Nata magjike

Gjatë kësaj kohe, Delja Deizi var në degët e bredhit të madh bashka të vogla leshi të bardhë, që ajo i ka këputur me dhëmbë në kurrizin e qengjit Fric. Këto bashka leshi, dukeshin krejtësisht si flokë dëbore dhe rrinin mjaft bukur në bredh. Ja ku mbërrin edhe gjeli me qirinjtë, i ndjekur nga Derri Leoni i cili sjell dhurata të shumta për të gjithë.

Nata bie dalëngadalë, bredhi ndriçon dhe kafshët përgatiten për meshën e mesnatës. Të vetmuar në një qoshe, bualli dhe gomari duken të mërzitur. “Po ne”, qahen ata, “çfarë do të bëjmë?”. “Duhet t’i fryni gjatë gjithë kohës vogëlushit Mark, që të mos ketë të ftohtë”, u thotë lopa. “Por ju po bëni gjëra më të bukura dhe më të rëndësishme”, u ankuan prapë ata. “Marku ka lindur në një stallë si kjo e jona”, ndërhyn maçoku Oskar. “Kjo për të dëshmuar se ai i donte të gjithë njësoj, si njerëzit ashtu edhe kafshët...”. “Edhe merimangat”, pyet Lepurushi Firmen.“Po, edhe merimangat”, ia ktheu Lepurushi Firmen. Në mesnatë bien kambanat. Të gjithë sa janë aty, përqafohen me njëri-tjetrin dhe i japin njëri-tjetrit dhuratat, duke uruar që të kenë një jetë sa më të mirë dhe festa të bukura.

Luani dhe delfini

Teksa po shëtiste poshtë-lartë përgjatë bregut të detit, mbreti i xhunglës luani, pa një delfin teksa po ngrohej mbi sipërfaqen e ujit dhe vendosi t’i bëj një propozim delfinit, pra që të krijonin një aleancë mes tyre. “Përderisa unë jam mbreti i kafshëve, ndërsa ti sovrani i gjithëpushtetshëm i banorëve të oqeanit, duhet të bëhemi miq të mirë dhe aleatë, nëse është e mundur”, i tha luani, delfinit i cili qëndronte pa lëvizur mbi ujë.

Pasi mendoj paksa, delfini ra dakord me propozimin e luanit. Nuk kaloi shumë kohë kur luani u ndesh me një dem të egër dhe i kërkoi ndihmë delfinit, sipas marrëveshjes të cilën e kishin arritur më herët. Mirëpo, edhe pse delfini dëshironte ta ndihmonte aleatin e tij, e pa se nuk mund të dilte jashtë ujit dhe t’i vinte në ndihmë atij. Luani i zemëruar, e quajti atë tradhtar. “Mos më mallko mua. Mallko natyrën time.Sado i fortë që jam në det, natyra më kthen në një hiq në tokë”, iu përgjigj delfini, duke ndjerë vërtetë keqardhje që nuk kishte mundur ta ndihmonte mikun e tij kur ai kishte shumë nevojë për ndihmë. Dhe ky tregim jem një mësim shumë të mirë për të gjithë ne. Pra, kur t’i zgjidhni aleatët, fillimisht duhet të siguroheni që ata të kenë jo vetëm dëshirën për t’ju ndihmuar, por edhe mundësinë për ta bërë këtë, sepse përndryshe do të mbeteni në baltë sikurse luani.

Fëmijët e mençur
Agimi dhe njomëza
Ishin dy fëmije që nuk i kishin prindërit, ata ishin shumë të mençur dhe një ditë shkoi agimi tek njomëza dhe i tha o moj njomëz sa jam e vetmuar, nuk e kam as kënd në shtepi, jam vetëm, a do të vish me mua që të rrish ? Njomëza ju përgjigj po si jo unë do të vi me ty menjëherë dhe njomëza shkoi që ta pregadiste do ushqim për kat të dy. Dhe erdhi koha e gjumit njomza ishte e pikëlluar shumë sepse nuk i kishte prindërit e vet dhe ajo ishte duke qar dhe në atë çast e degji agimi dhe i tha çfarë ke që po qan njomza nuk ju përgjigj e beri veten kince jam duke fjetur dhe shkuan në shkollë dhe mësuesja e pyeti njomzen njomza a i ke bërë detyrat ? njomza nuk ju përgjigj dhe mësuesja ja beri qke moj njoza që nuk po flet njomza i u pergjijg JAM E PIKËLLUAR. Po perse ti i ke të gjitha po por unë i kam po nuk kam prindër si flet moj njomza ti ashtu nuk bën sepse ti je një vajzë shumë e bukur dhe mequr dhe kështu njomza dhe agimi u rriten pa prindër.

Çakmaku

Canten ne shpine, shpaten ngjeshur ne brez, nje ushtar ecte rruges se madhe:
nje , dy!nje!dy! Kishte qene ne lufte dhe tani kthehej ne shtepi. Udhes takoi nje magjistare plake. Oh ajo ishte e shemtuar, buza poshtme i varej mbi kraharor!
-Mirembrema, ushtar!-tha ajo,-sa shpate te bukur qe paske! Sa e madhe qenka canta jote! Ti me dukesh ushtar i vertete; keshtu qe po te jap para sa te duash.
-Faleminderit, o plake!-u pergjigj ushtari.
-E shikon ate pemen e madhe? – vazhdoi magjistarja duke i treguar me gisht nje peme aty prane;-ajo eshte krej bosh perbrenda; hip siper , do shohesh nje vrime te madhe ; nga kjo vrime rreshqet gjer ne fund te pemes. Po ta lidh trupin me nje litar , qe kur te me therresesh , te te ngre perseri.
-C’do te bej ne fund te pemes?-pyeti ushtari.
-Do kerkosh para. Sapo te arrish ne fund te pemes, do te gjendesh ne nje korridor te madh te ndricuar mire pasi atje ka mbi 100 llamba. Do te shohesh tre porta, mund t’i hapesh, celesat jane bravat. Po hyre ne dhomen e pare, do te shohesh , ne mes te dyshemese, nje arke te madhe me nje qen persiper. Syte e ketij qeni jane aq te medhenj sa nje filxhan caji, po ti mos u habit. Po te jap mesallen time me kuti te kaltra. Ti do ta shtrosh ate ne dysheme:ec me guxim drejt qenit, kape , vere ne mesallen time; hape arken dhe merr aty sa grosh te duash. Te gjitha jane prej bakri; ne te pelqen me shume argjendi, hyr ne dhomen e dyte. Atje eshte ulur nje qen qe i ka syte me te medhenj sa nje gur mulliri: mos u habit, vere ne mesallen time dhe merr argjend sa te kesh qejf. Ne qofte se te pelqen floriri me shume edhe mund te kesh sa te duash, per kete mjaftonte hysh ne dhomen e trete. Mirepo qeni qe eshte ulur ne arke i ka syte me te medhenj sa nje kulle e madhe e rrumbullaket. Besome, nje qen i forte. Sidoqofte,ti mos u habit: vere mesallen time, ai nuk do te te beje asnje te keqe dhe merr nga arka sa flori te duash.
-S’me duket aspak keq,-tha ushtari; po ti cfare do qe te te jap, o magjistare plake? Mendoj se edhe ti duhet te kesh pjesen tende.
-Jo, une nuk dua asnje grosh; vetem te me sjellesh cakmakun e vjeter qe e ka lene atje gjyshja ime kur ishte per vizite heren e fundit.Mire. Shkoma litarin rreth trupit.
-Na, na edhe mesallen time me kuti te kaltra.
Ushtari hipi ne peme, rreshqiti nga vrima poshte dhe u gjend ashtu sic kishte thene magjistarja, ne nje korridor te madh, te ndricuar nga njeqind llamba.
Hapi porten e pare! Uf! Qeni qendronte I ulur dhe ia nguli syte e tij te medhenj sa filxhanet e cajit.-Ti je nje djale I mbare, I tha ushtari duke e kapur ; e vuri ne mesallen e magjistares dhe mori aq grosh bakri sa I nxune xhepat. Pastaj e mbylli arken, e vuri perseri qenin persiper dhe iku ne dhome tjeter.Si qe e mundur! Atje qendronte qeni qe I kishte syte te medhenj sa nje gur mulliri.
-Ki kujdes e mos m’I ngul syte aq shume –tha ushtari, -se do te te prishen.
Pastaj e vuri qenin ne mesallen e magjistares. Por kur pa gjithe ato te holla argjendi ne arke, I hodhi poshte ato prej bakri dhe ngjeshi mire me argjend xhepat dhe cantet e tij.
Pastaj, hyri ne dhomen e trete. Oh! C’tmerr!Qeni i kishte syte me te vertete te medhenj sa nje kulle e rrumbullaket; ata I verviteshin ne koke porsi rrota.Mirembrema!-tha ushtari duke nderuar ushtarakisht, se ne jeten e tij nuk kishte pare kurre nje qen te tille. Por, mbasi e veshtroi pak, mendoi me vete:”Mjaft!” E uli poshte qenin dhe hapi arken. Zot i madh! Sa flori qe kish! Sa per te blere gjithe qytetin e Kopenhages, gjithe derrat prej sheqeri te tregetareve te embelsirave, gjithe ushtaret prej plumbi, gjithe kamxhiket dhe kuajt, gjithe lodrat e botes; verte, kish shume flori.
Ushtari I flaku monedhat e argjendta qe kish ne xhepat dhe ne cante dhe I zevendesoi me flori. I mbushi kaq shume xhepat, thesin, kapelen, madje edhe cizmet, sa mezi ecte. Ish apo s’ish I pasur! E vuri qenin mbi arke, mbylli porten dhe nepermjet vrimes se pemes thirri:
-Tashti , me ngri lart o nene.
-E ke cakmakun ?- pyeti ajo.
-Oh jo vertet! E harrova fare.
U kthye mbrapsht dhe e solli. Atehere magjistarja e ngriti lart dhe ai u gjend perseri ne rruge te madhe me xhepat, canten , cizmet dhe kapelen plot me florinj.
-C’do ta besh kete cakmak ?-pyeti ushtari.S’te hyn ne pune ty. Ti more parate; me jep cakmakun tani.
-Gjepura! Me thuaj ne cast se c’do ta besh , ndryshe hoqa shpaten dhe ta preva koken.
-Jo!-u pergjigj magjistarja.
Ushtari ja preu koken.Magjistarja u shtri sa gjate gjere kurse ai mblodhi parate ne mesalle, I ngarkoi ne kurriz, vuri cakmakun ne xhep dhe shkoi ne qytet.
Ishte nje qytet shume I bukur dhe ai hyri ne hanin me ne ze. Kerkoi dhomen me te mire dhe gjellet me te shijshme. Ishte pasanik I madh!
Sherbetori qe duhej t’i pastronte cizmet u cudit qe nje zoteri aq I pasur, kishte cizme aq te vjetra. Por ushtari nuk kish pasur kohe qe te blinte te reja; vetem te nesermen gjeti cizme te bukura dhe rroba me vertete elegante. Ushtari na u be zoteri I shquar. Ia treguan nje nga nje te gjithe gjerat e bukura ne qytet, I folen per mbretin edhe te bijen e tij, princeshen shume te bukur.
-Si te bej qe ta shoh? –pyeti ushtari.Eshte shume e veshtire!- u pergjigjen qe te gjithe- Ajo banon ne nje pallat te madh prej bakri, te rrethuar nga mure dhe kulla. Vec mbretit, asnjeri tjeter nuk mund te shkoje tek ajo: sepse nje falltar nje here pati treguar qe nje dite ajo do te martohet me nje ushtar te thjeshte, gje qe mbreti s’i pelqente aspak.
-Megjithekete, une deshiroj ta shoh,-mendoi ushtari.Por ai nuk mund te siguronte dot lejen.
Nderkaq ai kalonte nje jete te gezuar, shkonte ne shfaqje, shetiste me karroce ne kopshtin e mbretit edhe u jepte shume lemoshe te varferve. Nga jeta e tij ai e dinte se sa e veshtire ishte te mos kishe asnje grosh ne xhep. Tani ai ishte I pasur, kishte rroba te bukura edhe bashke me keto miq, te cilet I thoshin se ishte nje njeri elegant, nje burre fisnik. Ushtarit I pelqenin shume keto levdata. Cdo dite harxhonte para, por kurre nuk merrte. Me ne fund nuk I mbeten vecse dy grosh. Iu desh ta linte, dhomen e bukur ku banonte dhe te zinte ne vend te saj nje zgaver te vogel nen cati. Ketu detyrohej ti lustronte vete cizmet, ti arnonte me gjilpere te trashe dhe asnje nga miqte e tij nuk I vinte ta shihte:kishte shume shkalle per tu ngjitur.Nje mbremje te erret, s’kish te blinte as edhe nje qiri, ui kujtua menjehere se I kishte mbetur nje cope qiri. Mori cakmakun, qe ia kishte marre shtriges plake, dhe copen e qiririt; por ne castin kur guri I cakmakut, shkrepen shkendijat, befas u hap porta dhe para tij u gjend qeni qe I kishte syte te medhenj sa nje filxhan caji:
-O zot im, c’urdheroni?-I tha qeni.
C’eshte keshtu?- tha me ze te larte ushtari.-Cakmak I cuditshem! Keshtu pra, do te kem cfare te dua?Shpejt! Me sill para! Hop! Kafsha iku! Hop! U kthye perseri duke mbajtur ne goje nje thes te madh me te holla. Ushtari e dinte tashti te zoteronte nje cakmak me vlere. Po ta shkrepte nje here, vinte qeni I arkes me para bakri; dy here, qeni I arkes me para te argjendta,; tri here, ai qe ruante floririn. Pa humbur kohe, u kthye ne dhomen e tij te bukur dhe veshi prape rrobat e bukura; kur te shohesh iu versulen miqte; e donin shume tani!
Nje dite ushtari mendoi:”Pune e cuditshme kjo qe te mos shohesh princeshen!Te gjithe jane ne nje mendje se ajo eshte e perkryer nga bukuria; Por kujt I sherben bukuria ne nje keshtjelle prej bakri qe ka gjithe ato kulla? S’do te kete per mua valle menyre qe ta shoh?Ku e kam cakmakun?” E shkrepi: Fap! I doli perpara qeni me sy sa nje filxhan caji.
-E di qe eshte mesi nates,-I tha ushtari,-po megjitheate une dua ta shoh princeshen, qofte edhe nje minute.
Qeni u largua vetetimthi dhe, para se ushtari te arrinte te mendonte per ae, ai u kthye me gjithe princeshen, qe ish shtire ne shpinen e tij dhe po flinte. Dukej aq e bukursa , me te pare, e merrje me mend qe ishte nje princeshe. Ushtari nuk u permbajt dhe e puthi, se ishte nje ushtar I vertete.
Pastaj, qeni e ktheu princeshen ne vendin ku e kishte marre. Te nesermen, kur ishte duke pire caj me mbretin dhe mbretereshen, princesha u tregoi atyre qe kishte pare naten nje enderr te cuditshme me nje qen dhe nje ushtar. I kishte hipur qenit si kale dhe ushtari e kishte puthur.Nje histori shume e bukur,- tha mbreteresha.
Megjithekete, naten e neserme, ngarkuan njeren nga zonjat e oborrit, nje plake, te rrinte roje prane shtratit te princeshes, per te pare nese ishte vertet enderr.
Ushtarit I kishte hipur ne koke ta shihte perseri princeshen e bukur. Qeni erdhi prape naten, e mori dhe iku me te katra. Po zonja e oborrit mbathi pale cizme qe s’futnin uje, dhe shpejt, pas tyre. Kur pa shtepine ku hyri qeni, tha me vete:” Tashti e di adresen” dhe me nje cope shkumes beri nje kryq te madh ne porte. Pastaj u kthye te flinte. Mbas pak erdhi edhe qeni me princeshen. Por kur vuri re ne porte kishte nje kryq te bardhe, qeni mori gjithashtu nje cope shkumes dhe beri kryqe ne te gjithe portat e qytetit. U tregua me te vertete mendjeholle: si do ta gjente dot porten perseri zonja oborrit?
Te nesermen ne mengjes, qysh heret, mbreti , mbreteresha, zonja e oborrit dhe te gjithe oborrtaret shkuan te shihnin ku kishte qene princesha.
-Ja ketu!-tha mbreti kur pa te paren porte te shenuar me kryq.
-Jo, jo, eshte, atje I dashur,-u pergjigj mbreteresha, kur pa se edhe porta e dyte ishte shenuar gjithashtu me nje kryq.Ja edhe nje! Ja edhe nje!- thane te gjithe me rradhe, kur pane kryqe ne te gjithe portat Atehere kuptuan se ishte e kote te kerkoje me tutje.
Por mbreteresha ishte nje grua me mend qe nuk dinte vetem te shetiste me karroce. Mori gersheret e sasj te arta, preu nje cope mendafsh dhe beri nje xhep te vogel te bukur. E mbushi ate plot me miell, ia qepi princeshes ne kurriz, dhe I beri xhepit nje vrime te vogel. Ne kete menyre mielli do te binte gjate gjithe rruges nga do te kalonte princesha. Naten qeni erdhi perseri, e mori princeshen ne kurriz dhe ia shpuri ushtarit, qe e dashuronte aq fort sa donte te ishte princ ta merrte per grua.
Mielli u derdh pa pushim qe nga pallati deri te dritarja e ushtarit, por qeni s’e vuri re aspak.Te nesermen mbreti dhe mbreteresha meduan me lehtesi ku kishte shkuar e bija e tyre. Ushtarin e kapen dhe e futen ne burg. Uf! Sa e erret dhe e merzitshme ishte qelia e tij. Pastaj erdhen I thane:- Neser do te varesh!- Ky ishte nje lajm I keq, dhe per me teper cakmakun e kishte harruar ne han. Diten tjeter, nepermjet hekurave te dritares, ai pa popullin qe dilte turma-turma nga qyteti per te pare kur te varej. Ai degjoi daullet dhe pa ushtaret qe ecnin pas tyre. TE gjithe njerezit vraponi: nje djalosh kepucar, me mesalle dhe pantofla, rendte aq shpejt, sa nje nga pantoflat e tij I doli nga kemba dhe u perplas pikerisht kunder murit mbrapa te cilit ushtari ishte ulur e shikonte nepermjet hekurave.
-Ej! Kepucar, mos u ngut kaq,-I thirri ushtari,- pa mua s’behet gje. Po degjo ketu. Po shkove me vrap gjer te hani ku kam banuar dhe te me sjellesh cakmakun tim, do te te jap dy gorsh. Vec mos e merr me nge! Djaloshi kepucar, qe desh te fitonte dy grosh, u nis fluturimthi te kerkonte cakmaku, ia solli ushtarit dhe … tashti mbani vesh e degjoni cfare ndodhi.
Jashte qytetit kishin ngritur nje trekendesh te madh, qe e rrethonin ushtaret dhe mijera mijera njerez. Mbreti dhe mbreteresha ishin ulur ne nje fron shume te bukur; perkarshi, gjykatesi dhe gjithe keshilltaret. Kish kohe qe ushtari ishte ngjitur mbi shkalle dhe perpak do t’i hidhnin litarin ne gryke, kerkoi leje te shprehte deshiren e tij te fundit. Sipas tij, kete te mire duhej ti benin cdo krimineli qe do te ekzekutonin. Tha se kish shume qejf te ndizte nje llulle duhan, fundja do te ish hera fundit qe ai do te pinte duhan ne kete bote. Mbreti nuk deshi t’ia kundershtonte deshiren. Atehere, ushtari mori cakmakun e shkrepi;nje, dy, tre! Pernjeheresh, u duken te tre qente: ai me syte e medhenj sa nje filxhan, tjetri qe I kish te medhenj sa nje gur mulliri dhe ai I trei me ata syte e tmerrshme sa nje kulle e rrumbullakte.
-Me ndihmoni se do te me varin!-tha ushtari Atehere qente u versulen mbi gjykatesit dhe mbi keshilltaret, I rrembyen, njerin nga kembet, tjetrin nga hunda dhe I flaken aq lart ne ajer, sa kur rane ne toke u bene cope –cope.
-Nuk dua te me hedhin…-tha mbreti; por qeni me I madh e rrembeu tok me mbretereshendhe I flaku si te tjeret. Ushtaret u frikesuan dhe ne popull u degjuan thirrjeshtar I vogel ti do te jesh mbreti yne dhe do te martohesh me princeshen e bukur!E vune ushtarin ne karrocen e mbretit; te tre qente vallezonin dhe therrisninrra! Femijet vershellenin neper gishterinjte dhe ushtaret paraqitnin per nder armet. Princesha doli nga pallati I bakert dhe u be mbretereshe. Per kete ajo ishte shume e kenaqur. Dasma vazhdoi tete dite; ishin ftuar dhe te tre qente. Ne tryeze, ata hapen syte me shume se c’i kishin.

Shimpanzeja Çarli dhe luani Luis
Luani Luis kishte një karrocë të re të cilën me krenari e merrte me vete kudo që shkonte për të luajtur. Por ai e reuante me xhelozi karrocën e tij. “Askush nuk duhet ta prekë dhe as të luaj me të, përveç meje”, tha luani krenar me zë të lartë, për ta dëgjuar të gjithë dhe për të mos ia prekin karrocën. Shimpanzeja me emrin Çarli, po luhatej aty afër.
Kur ulej në njërin skaj, skaji tjetër ngrihej lartë, ndërsa ai binte në tokë TRAS! Dhe kjo nuk ishte aspak zbavitëse. Shimpanzeja Çarli e vuri re luanin Luis dhe e thirri me gëzim: Hej Luis, eja këtu të luhatemi së bashku dhe do të kënaqemi”.
Luisi erdhi menjëherë dhe të dy zbaviteshin shumë mirë derisa luhateshin poshtë-lartë në luhatëse. Atëherë luanit Luis i lindi një ide: “Çarli, a do të doje ta provosh karrocën time të re?”, e pyeti ai gëzueshëm. “Por Luis, ti the se nuk guxon askush të luaj me të”, tha shimpanzeja Çarli e befasuar me ofertën e luanit. “Mirë, unë mendova ta tërheqim njëri-tjetrin, si thua? Nuk është mirë ta tërheqës karrocën vetë”, e pranoi Luis. Kështu, luani Luis dhe shimpanzeja Çarli, mësuan se lojërat janë shumë më argëtuese, kur ato ndahen së bashku me shokët e tjerë dhe jo të mbahen vetëm për vete. Dhe që nga ajo ditë, të dy ata, por edhe kafshët e tjera që kishin lodra të ndryshme, filluan t’i ndajnë ato me njëri-tjetrin dhe ia kalonin për mrekulli.

Franku dhe Zana
Franku ishte biri i një marangozi të varfër të fshatit. Çdo ditë Franku shkonte në pyll për të prerë dru. Një ditë, i lodhur pas një dite të gjatë pune, Franku u ul në një trung të pushojë. Papritmas dëgjoi një britmë “më ndihmo të lutem”. Ai u ngrit në këmbë me hov dhe shikonte përreth, por në afërsi nuk kishte njeri! “Ju lutem më ndihmoni! Franku përsëri dëgjoi zërin.
Këtë herë Franku shikoi në vrimë dhe pa një zanë të vogël. Ajo kishte veshur një fustan ngjyrë rozë, krahë të bukur e të bardhë dhe kurorë të artë mbi kokë. “Oh kjo është e mrekullueshme! Të lutem më nxjerrë nga këtu”, bërtiti ajo përsëri. Franku futi dorën e tij brenda në vrimë dhe e kapi zanën.
Zana e falënderoi Frankun duke i thënë: “Shumë vjet më parë, një magjistare më mallkoi keq dhe që atëherë, unë kam qenë e mbyllur në këtë trung. Ju faleminderit që më shpëtuat. Çfarë mund të bëj për ty?”, e pyeti. “Unë i përkas një familje shumë të varfër dhe me të hollat që babai im dhe unë fitojmë, nuk na dalin as për ushqim për një ditë. Prandaj të lutem bëje babain tim të pasur”, iu lut Franku. Sytë e zanës u mbushën me lot kur dëgjoi për gjendjen e Frankut. “Boommm- Boommm-Zoommm”, tha zana duke tundur shkopin magjik dhe u zhduk papritmas. “Ku ike zanë”, thirri Franku i ngazëllyer, por mjerisht zana ishte larguar. Atë mbrëmje, kur Franku dhe babai i tij u kthyen në shtëpi, në vendin e kasolles së vjetër, qëndronte një shtëpi luksoze e madhe e me porta hekuri. “Ku u zhduk kasollja”, thirri babai i Frankut dhe nuk mund të besonte. Kur hynë brenda dyerve të hekurta, ata u përshëndetën si mbretër nga shërbëtorët. Papritmas erdhi mamaja e Frankut e cila nxitoi tek ata, i përqafoi dhe u tha: “Perëndia iu përgjigj lutjeve tona”. Franku shikoi drejt qiellit dhe imagjinoi zanën se si shkëlqen mes yjeve. Ai i mbylli sytë dhe tha: “Faleminderit e dashura zanë!”.

Hëna dhe majmunët
Një tufë majmunësh panë Hënën e pasqyruar në fund të një pusi dhe vendosën ta tërhiqnin lart.
Kryetari i tyre u kacavar në degën e një peme dhe i urdhëroi majmunët e tjerë të kapeshin njëri pas tjetrit si litar, duke filluar nga ai. - Jemi gati, kryetar i madh! - bërtitën pasi u lidhën zinxhir të tërë.
Dhe pastaj... poshtë e në pus! Dega u këput duke u shoqëruar me një pllufë! Të gjithë majmunët ranë në ujë. Dhe fabula mund të mbarojë këtu, me Hënën që qeshte atje lart në qiell.

Vjedhësi dinak

10-01-2013
Njëherë në një bujtinë qëndroi për të pushuar një vjedhës. Kërkoi e kërkoi diçka për të marrë, por nuk gjeti gjë. Por ja, befas ai vuri re se i zoti i bujtinës kishte veshur një dolloma të re dhe të bukur e ishte ulur te pragu i derës. Ai donte që të gjithë të shihnin se sa i kamur ishte e ç’rrobë të kushtueshme kishte veshur.
Vjedhësi u ul pranë tij dhe nisi të fjalosej me të. Folën për sedo, që u erdhi në mendje: për motin, për të korrat, për çmimet. Befas vjedhësi brofi në këmbë, hapi gojën sa një kamare dhe nisi të angullinte si çakall: “Au...au...au...” I zoti i bujtinës u tremb dhe e pyeti: - Ç’ke që angullin kështu si çakall?”. Vjedhësi ia priti: “Para disa ditësh më ka kafshuar një çakall i tërbuar.
Që nga atëherë, më zë si një lëngatë. Në fillim angullijë tre herë, pastaj ulërij si çakall dhe nuk e di pse më vjen të kafshoj të gjithë”. Vjedhësi angulliu sërish si çakejtë. I zoti i bujtinës u zverdh, brofi sikur ta kishin pickuar dhe u largua. Mirëpo, vjedhësi e zuri për mënge dhe thirri: “Mos zotëri, mos më lër vetëm të lutem! Kush e di se ç’mund të ndodh me mua” dhe përsëri angulliu au...au...au... dhe i zoti i bujtinës u tremb edhe më shumë. “Po ky u tërbua more! Prit tani kur të më kafshojë”, tha ai me vete dhe u lëshua vrap. Por vjedhësi e kishte zënë fort për mënge e nuk po ia lëshonte.
Atëherë hanxhiu hoqi dollomanë e shtrenjtë dhe me të shpejt u fut në bujtinën e tij. Këtë e priste edhe vjedhësi. Ai pushoi së angullituri, futi dollomanë nën sqetull dhe u largua sa hap dhe mbyll sytë.