Kushtuar....."Dashurisë"!

Sytë e mi të përlotur kërkonin të lexonin atë emër. Buzët e thara donin
t’a thërrisnin, por ato kater shkronja më mblidheshin në fyt, dhe prej
buzëve dilnin vetëm ngashërima. Përmes lotëve shikoja atë fytyrë, që më
dukej sikur ishte bërë e huaj , e pakapshme!
Mundohesha t’a prekja, por sytë e tij më largoheshin.
Unë i flisja dhe ai smë kthente përgjigje,pasi nuk dinte çtë më
thosh,nuk mund të më jepte atë dashuri qê unë i dhuroja........
Vrapoja pas tij, por rëra e ftohtë e plazhit më pengonte.
Dallgët ngadalësonin vrullin e tyre të shpejtë pranë bregut, dhe
talleshin me përpjekjet e dëshpëruara që bëja!
Dikur ato dallgë, qe tani më shikonin me përçmim, shkumëzojnë të gëzuara
mbi trupin tim të vetëm!
Do të doja që dashuria të më merrte në krahë dhe të shkonin ashtu të
përqafuar drejt rërës së ngrohtë.
Gishtërinjtë e tij të ngatërroheshin nëpër flokët e gjatë, bjond , që
shkëlqenin nën rrezet e buta të diellit.
Por tanimë, kujtimet e atyre ditëve janë kthyer në një makth pa mbarim.
Ardhja e dimrit, së bashku me rrezet e diellit, kish ftohur edhe zemrën e saj

Dashuria....

Ndjenja me e forte qe ka njeriu,po te mos ishte dashuria nuk do ishim
neve sote ne kete bote...
Kemi limdur nga Dashuria,jetojm me dashuri sepse ajo na mban ne jete dhe
do te vdesim gjithashtu te dashuruar...
nje ndjenje aq e forte qe me pershkon trupin,qe bene zemren time te
rreh pa ndal me nje fuqi aq te madhe,qe bene syte e mi te vizellojn sa
her qe e takoj,jam me te,apo edhe kur e kerkoj...
Ca tik take zemre,qe ne moment te japin dridhje ne trup...9 te bene te
lumtur,te bene te shohesh edhe ate qe nuk eshte,te bene te enderosh
endera te bukura,dhe nje te ardhme me te mire te te shpresosh dhe plane
per ate te ndertosh..)
c'ka te shkruaj teper per kete ndjenje...
Njeriu kur dashuron eshte me i lumturi ne bote... jeton per ate...per
njeriun qe dashuron...

Nje trendafil i kuq me rreze ngjyre ari,
planet i bukur shume ku mbizoteron behari,
nje qiell fort i kalter,nje diell qe perendon,
nje yll qe rri i fshehur,po shpirtrat dominon.....

Nje engjell shume i bukur i veshur me fustan,
nje simfoni e bukur qe zemren po ma can,
nje mrekulli e tete qe nuk e njeh shkaterrimin,
kjo eshte dashuria.....asaj ja fal besimin!

Edhe drita e yjeve udheton me mijera vjet ne hapesire,por vjen nje dite
qe dikush e veshtron me admirim,duke gjetur shprese dhe embelsi te ajo.
Dashuria eshte si kjo drite.
As largesia,as mjergullat,as stuhite nuk mund te ndalin hapin e saj.
Ajo eshte e pashmangshme!

Me fal qe te dua kaq shume
Me fal qe ne te lendoj
Me fal por eshte teper vone
Nuk mundem un ty te harroj
Me fal qe te bera padashur
Per mua pa qellim te mendosh
Me fal qe te bera per mua
Poezi me dhimbje te krijosh
Me fal por njeriu prandaj vuan
Te dashuroj nje njeri si ty
Ti thaje lotet pa kaluar qerrpikun.
Dhe kur te prek buzet te quhet (dashuri)
Me fal por nuk te them te dua
Nuk dua me puthje nga ty
Ato jane vec dhimbje per zemren
Ato me bejne te ndihem njeri
Por un njeri nuk dua me te jem
Nuk dua un me te flas per dashurin
Sepse ti me nxore nga zemra
Pa ty jeta ime s'ka kuptim
Me fal qe prap po te lendoj
Me fal qe perjete do te dua
Me fal por nuk e di si behet
Me nje njeri te cmendur si mua
E cmendur se tregoj te verteten
E cmendur se jam e sinqerte
Se ty te dua me shume se nje jete
Me fal per te metat e mia
Me fal qe te dhash nje shekull dashuri
Por jeta I ka keto padrejtesi
Jeta me solli tek ty

Bravoooooooooooooooooooooooo

e sa koh do shohim urrejtje ne syt e njeri-tjetrit
e sa koh do duhet qe kjo te te harroj
edhe sa koh do te duhet qe syri im lot gjaku te pikoje
e sa koh do te duhet qe buzet e tua tme dhurojn puthje bpa mbarim
e sa koh do duhet qe tndjej vujtje ky shpirti im
e sa koh do te duhet qe dashuria ime tmbijetoj
ndersa ajo e jotja e jotja te mbaroje
e sa koh do te duhet qe mos te ndahesh nga mua
vall kur me ke xhan pse spo degjoj fjalen"Te Dua"

Koha nuk fshin asgjë nga ato që ne nuk duam t'i fshijë. Kush na do dhe kush na qëndron pranë është i pandashëm prej nesh.

Nëse të mendoj e di që je edhe kur nuk të ndjej prej një kohe të gjatë...

Koha dhe hapsira janë të parëndësishme, sepse pavarësisht gjithçkaje që shohim, dashuria qeveris botën; duhet vetëm të hapim mendjen, trupin dhe shpirtin...

Një Legjendë Mbi Dashurinë..

Në Lindje, me shekuj të tërë tregohet një legjendë dashurie mes një djali dhe një vajzë të çmendur pas njëri-tjetri. Porse nga kushtet sociale, kulturore dhe politike asnjëherë nuk bëhet i mundshëm bashkimi i tyre në një kurorë. Madje familjet e tyre i largojnë laaarg, që të fillojnë e ta harrojnë njëri-tjetrin.. Djali, nga ky dëshpërim i vazhdueshëm del nëpër shkretëtirë, nga mërzia nuk hante e as nuk pinte, vetëm këndonte bejtet që kishte thurur për vajzën, ato bejte që pastaj me shekuj të tërë u bënë himni i dashurisë në gojën e shumë të dashuruarve.. Në çdo gjethe, në çdo sy e në çdo krijesë shikonte vajzën. Ngase vajza ishte me flokë të zeza, sy dhe vetull të zezë nata i kujtonte vetëm atë dhe ngaqë nata ishte ajo që e bëri t'i shterreshin lotët nga malli dhe t'i lotonin gjak tashmë, vajzën e quajti Lejla që do të thotë "e natës". Ndërsa njerëzit ngaqë e shikonin se si ishte katandisur djali, i cili fliste me erën, me shkretëtirën, me lulet dhe me kafshët e egra, ngaqë u mbulonte me natën dhe fliste me hënën, ngaqë jetonte në yje dhe ngaqë s'e ngrohte më asdielli, ngaqë vetëm për dy rrokje i hapej goja "Lej-la", ai u quajt "Mexhnun" që do të thotë "i xhindosur/i lajthitur".
Lejla si një zanë, si mëngjes që shndriste botën, Mexhnuni si një copë flakë si qiri që ndizde veten. Lejla si një trëndafil që s'kishte parë vjeshtë, Mexhnuni si një bar i tharë. Lejla një kopësht me lule, Mexhnuni një plagë mbi plagë. Dhe ky djalosh i shkretëtirës që ecte si i pirë, vdiq i dehur jo nga vera, por nga era e verës së dashurisë, me mushkëri të djegur që i nevojitej vetëm një pikë nga burimi, nga Lejla, të cilën kurrë s'arriti ta shohë më. Një shpirt në dy trupa.. Një dashuri platonike e mirëfilltë.
Në shumë libra të hershëm dhe ato bashkohorë të aziatikëve dhe afrikanëve jepen shembuj nga kjo legjendë. Njëri nga këta është edhe mistiku mysliman i famshëm, ustai i simbolikës, Xhelaleddin er-Rumi, Mevlana. Për të cilin Muhammed Ikbali kur po kalonte në zonën ku ka jetuar ky mendimtar ngrihet në këmbë duke thënë "Në tokën ku ka jetuar Mevlana nuk qëndrohet ulur!" çdo kush që lexon tregimet e tij për Lejlën dhe Mexhnunin hyn në atmosferën e një dashurie njerëzore, ndërsa ai me këto tregime ka gjetur metodën t'u tregojë njerëzve qëllimin e krijimit të njeriut, shijen/vuajtjen e vetme hyjnore; dashurinë! Por dashurinë hyjnore ama!
Njërën nga këto kam zgjedhur nga libri i tij me dimension mbinjerëzorë, Methnevia:



I vdekur isha; u ringjalla…
Lot isha; buzëqeshje u bëra…
Në thellësinë e dashurisë u zhyta;
Në vendin e pavdekshëm arrita.



Mevlana, Xhelaleddin er-Rumi

M'i shkakton dhimbje Lejlës

Në trupin tim s'më ka ngelur ndonjë qenie përveç teje. Prandaj, ashtu sikur zhduket uthulla në detin e mjaltit, edhe unë zhdukem tek ti…"Një ditë Mexhnuni bie i sëmurë nga halli i ndarjes. Thërrasin një doktorr për ta shëruar. Doktorri i thotë:
"-S'kemi rrugë tjetër pa të marrë gjak në damar!" Ia lidh krahun Mexhnunit. Sa mori gjilpërën në dorë, Mexhnuni thërriti:
"-O doktor, lëre fare transfuzionin!. Merri paratë dhe ik!. Nëse vdes nga kjo sëmundje, të vdes, s'ka gjë. Le të vdesë ky trup i tjetërsuar, ç'farë ka?!."
Doktorri i habitur e pyet Mexhnunin:
"-Ti nuk ke frikë nga luantë e frikshëm të shkretëtirës, pse po i frikësohesh transfuzionit?"
Mexhnuni i kthen përgjigjen kështu:
"-Unë nuk i friksohem transfuzionit…
Të gjithë e dinë se durimi im është më i madh se i një malit që përbëhet nga shkëmbinjtë! Unë jam një njeri që nuk kam frikë nga asgjë dhe që nuk kam biles as një fije kashte që i përket kësaj botë; kjo lëkura ime e përkohshme nëse nuk mban plagë nuk qetësohet! Plagët janë melhemi i dashurisë sime; prandaj vrapoj për plagë.
Mirëpo, trupi im është i mbushur me Lejlën; në brëndësinë time nuk gjindet ndonjë qenie tjetër përveç Lejlës. Trupi im është i mbushur me cilësitë e asaj perlë. Prandaj more doktor, kam frikë se mos më godet Lejlën kur mundohesh të bësh transfuzion me gjilpërë, i jep plagë asaj dhe i shkakton dhimbje Lejlës.
Njerëzit e veçantë të Zotit e dinë mirë se mes meje dhe Lejlës nuk ka ndryshim."
"Sikur mos të ishte dashuria, nga se mund t'u krijonte kjo gjithësi? Si do mund të shijonte veten tek ti, të përzihej me ty dhe të bëhej ti? Dije që buka në saje të asaj dashurie ta dha ty veten e saj dhe u bë ti e vdekshme."
"Dije që, njeriu i cili brëndësinë nuk e ka të mbushur me dashuri dhe me dashuri hyjnore, është i shkretë; ndoshta është më poshtëë se kafshët. Sepse, edhe qeni i Kehfit biles kërkoi dhe i gjeti njerëzit e dashurisë, arriti në një shkallë të shpirtshme dhe e fitoi xhennetin që është i posaçëm për njerëzit e veçantë të Zotit."
"Dashuria i kthjelltëzon ujërat e turbullta. Dashuria e vërtetë i ringjallë zemrat e vdekura dhe mbretërit i bën skllevër!.."

marre nga zeriyt.com

MONDI shkruajti:dashuria nuk pyet: kush je ti?
ajo vetem thote: je e imja.

dashuria nuk pyet: nga je?
ajo vetem thote: jeton ne zemren time.

dashuria nuk pyet: c'ka bene?
ajo vetem thote: e bene zemren time te lumtur.

dashuria nuk pyet; perse je larg meje?
ajo vetem thote: je gjithmon me mua.

dashuria nuk pyet: a me do mua?
ajo gjithmon thote: une te dua.[/I]

Kjo m'pelqen

Dashuria e vërtetë është e verbër!
Nuk ka si të jetë ndryshe.
Ndonjëherë mendoj se zemra jeton në një botë tjetër. Një botë, ku koha nuk lëviz. Një ëndërr, ku gjithçka vazhdon të jetë e ngrirë në ndjenjat e fillimit. E robëruar në çastin kur gjithçka dukej aq e lehtë. E lehtë dhe e bukur. Refuzon ta pranojë se njerëzit ndryshojnë. Refuzon ta pranojë se njerëzit kalkulojnë.
E tillë është bota e zemrës. E strukur nën stresime gëzhojash, ku çdo gëzhojë është një histori më vete, një koleksion i vrazhdë dhimbjesh.
E bukur në naivitetin e vet. E tillë është bota e zemrës!
Andaj edhe dashuron!
Dashuron, madje edhe atëherë kur çdo gjë ia thotë të kundërtën.
Me kryeneçësi refuzon të dashurojë dikë tjetër.
Refuzon, sepse zemra dashuron vetëm një herë.
Çdo gjë tjetër është kompromis. Vetëm edhe një gëzhojë më shumë për t'u stresuar.

Ka dy lloje dashurie. "Dashuria-nevoje" dhe "Dashuria- dhurate". Ndryshimi midis tyre eshte i madh dhe duhet te kuptohet."Dashuria-nevoje" apo "Dashuria- mungese" varet nga tjetri, eshte dashuri e papjekur. Ti e perdor tjetrin, e perdor si nje mjet: e shfrytezon, e manipulon, e dominon. Ne kete menyre tjetri praktikisht shkaterrohet. Por edhe ai ben egzaktesisht te njejten gje: perpiqet te te manipuloje, te te zoteroje, tete perdori. Te perdoresh nje tjeter qenie njerezore nuk kate beje fare me dashurine. Duket si dashuri, por eshte nje monedhe fallco. E megjithate kjo eshte ajo qe ndodh ne nentedhjete e nente perqind te njerezve sepse mesimi i pare i dashurise mesohet ne femijeri. Miliona njerez mbeten femije per gjithe jeten, nuk rriten kurre. Plaken, por ne mendje nuk rriten kurre; psikologjia e tyre mbetet femijenore, e papjekur. Kane gjithmone nevoje per dashuri. Jane gjithmone te uritur per dashuri, e kerkojne si ushqimin. Njeriu piqet ne momentin qe fillon te dashuroje me teper sesa te kete nevoje. Fillon te dale nga shtrati, te ndaje, te dhuroje. Ndryshimi eshte themelor. Ne rastin e pare ajo qe ka me shume rendesi eshte te kesh sa me shume. Ne te dytin, e rendesishmja eshte te dhurosh gjithmone e me shume dhe pa kushte. Kjo do te thote te rritesh, dhe te fillosh te piqesh. Nje njeri i pjekur jep. Vetem nje njeri i pjekur mund te japi, sepse vetem nje njeri i pjekur mund te kete. Ne keterast dashuria nuk eshte varesi, dhe ti mund te dashurosh, pavaresisht nese tjetri eshte apo jo. Ne kete rast dashuria nuk eshte nje raport, eshte nje gjendje e teqenurit. Pra ky eshte paradoksi: ata qe dashurohen nuk kane dashuri, prandaj dashurohen.Dhe meqenese nuk kane dashuri, nuk mund ta japin. Edhe dicka tjeter: nje njeri i
papjekur dashurohet gjithmone me nje tjeter njerite papjekur, sepse flasin te njejten gjuhe. Nje njeri i pjekur dashuron nje njeri te pjekur.
Mund te vazhdosh te ndryshosh burre apo grua
njemije here, do te gjesh te njejtin tip njeriu dhe te njejtin mjerim te perseritur ne forma te ndryshme. Por i njejti mjerim i perseritur eshte praktikisht e njejta gje.Problemi baze ne dashuri eshte se fillimisht duhet te piqesh, atehere do te gjesh nje partner te pjekur, njerezit e papjekur nuk do te te terheqin aspak.
Njerezit e papjekur qe bien ne dashuri shkaterrojne lirine e njeri-tjetrit, krijojne nje lidhje, nje burg. Njerezit e pjekur ndihmojne njeri-tjetrin te jene te lire, ndihmojne njeri-tjetrin te shkaterrojne cdo lloj lidhjeje qe i prangos ato.