Poezi Greqisht!

Δεν είμαι εγώ που τη ζωή σου

ήρθα σαν ήλιος να φωτίσω:

το φώς στα μάτια μου που λάμπει

δικό σου-και σ'το στέλνω πίσω!



Του μαγικού του κόσμου αν έχω

ανοίξει διάπλατη τη θήρα,

το μυστικό χρυσό κλειδί της

από το χέρι σου το πήρα.



Κι αν απ'τα βάθη ενός ληθάργου

βγήκα,σ'εσένα το χρωστάω,

σ'εσένα τους χυμούς που νοιώθω,

τη νέα γλώσσα που μιλάω!

Χρώματα ηδονικά,

ερωτικά ονειρικά καλέσματα

σπάταλα σκόρπισες

σταγόνα με σταγόνα από τα χείλη σου

σήμερα πρώτη του Μάη.



Αγριολούλουδα που ξέφυγαν

και ανθίζουν λαθραία και πεισματικά

προσφέροντας τη γύρη τους

είναι τα στολίδια σου

εκείνα επιλέγεις.



Μάης και κόκκινο. Επανάσταση και Άνοιξη.

Αίμα και Διόνυσος, αιώνες τώρα

Δεν υπάρχει χαμένη Άνοιξη,

ούτε χαμένες επαναστάσεις.

Morena shkruajti:Ένα βροχερό απόγευμα… Πως θάθελα,
Έστω και για λίγο,
Ανάσα σου να γίνω,
Να χωθώ στην σκέψη σου,
Το κορμί σου να αγαπήσω,
Και να πιω την ηδονή σου
Σαν δροσοσταλιά μαζί με την ψυχή σου...

Te kam thene une ty qe je Kali Trojes...me fal i Laprakes....

ΤΟ ΑΝΤΙΟ ΗΡΘΕ ΞΑΦΝΙΚΑ ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΟ ΑΛΛΑ ΑΠΟΤΟΜΟ ΤΟ ΓΙΑΤΙ ΗΡΘΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΣΥΝΕΦΙΑΣΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΒΡΟΧΕΡΟΣ ΣΑΝ ΣΑΝ ΔΑΚΡΥΖΕΙ...... ΣΑΝ ΝΑ ΠΟΝΑ........... ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΣΤΑΜΑΤΙΣΑΝ ΣΕ ΜΙΑ ΛΕΞΗ ΤΟΣΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΜΑ ΑΔΙΚΗ "ΕΜΠΙΣΤΙΣΥΝΗ" ΤΟΣΟ ΚΑΛΗ ΤΟ ΝΑ ΤΗΝ ΕΧΕΙΣ ΜΑ ΑΔΙΚΗ ΣΤΟ ΜΗ ΠΗΣΤΕΥΤΗ ΟΠΩΣ ΗΡΘΕΣ ΕΦΥΓΕΣ ΣΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΚΑΙ ΜΟΝΟΣ ΕΜΕΙΝΑ ΜΕΣ ΣΤΗΝ ΒΡΟΧΗ ΝΑ ΑΝΑΖΗΤΩ ΝΑ ΠΟΝΩ ΚΑΙ ΝΑ ΘΥΜΑΜΑΙ Ειναι δικο μου αυτο και ζητω κατανοηση αν δεν σας αρεσει..........

Σ’ ένα δρόμο σκοτεινό

Σε μονοπάτι δίχως τέλος

Θα προχωρήσω ασθενικά

Πληγωμένος απ’ το βέλος

—–

Από πίσω μου θα τρέξεις

Και μπροστά μου θα σταθείς

Να μου πεις: «Δε φταίω εγώ,

Είναι που άργησες να ‘ρθείς»

—–

Θα ζητήσω να σωπάσεις

Μα δε θ’ ακουσεις τι θα πω

Γιατί θα θες να μ’ αγκαλιάσεις

Ακόμα κι αν δε θέλω εγώ

—–

Τα δικά μου όμως τα χέρια

Τα δικά σου θα προλάβουν

Και αγκαλιά μου θα βρεθείς

Πριν αυτά το καταλάβουν

—–

Και θα θυμάμαι πάντα εγώ

Κάτι από εκείνη τη στιγμή

Που δε μιλάς, ούτε μιλώ

Μονάχα ακούμε τη σιωπή

—–

Την άλλη μέρα όμως κομμάτια

Το δρόμο μου θα συνεχίσω

Κι όσο νωπά κι αν είν’ τα μάτια

Ποτέ δε θα γυρίσω πίσω

—–

Γιατί βαθειά μέσα μου ξέρω

Το δάκρυ μου και το δικό σου

Μαζί στο πάτωμα θα πέφτουν

Και ας μην είμαι στο πλευρό σου

—–

Το νοιώθω δε θα μ’ εμποδίσεις

Δε θα σκαλίσεις την πληγή

Μόνο το βλέμμα σου θ’ αφήσεις

Σαν φάρο να με οδηγεί

—–

Θα το ‘χω πάνω μου, ασπίδα

Απ’ την ακούραστη τη Λήθη

Που σαν μοιραία παλλακίδα

Θα κλέβει την καρδιά απ’ τα στήθη

—–


Κι’ όπως και τότε, έτσι κι εδώ

Θα ζωντανεύω τη στιγμή

Που δε μιλάς, ούτε μιλώ

Μονάχα ακούμε τη σιωπή

—–[i]

Στην σκονισμένη σου θέση, την ξεχασμένη από χρόνια

αποφάσισες τάχα, να καθίσεις ξανά.

Ήρθες με άγιες προθέσεις, ή για να σπείρεις διχόνοια?

Ή απλά ποθείς να μου δείξεις, ποιος στη ζωή κυβερνά?



Σε κοιτώ σαστισμένος, στον ασημένιο σου θρόνο

που λάμπει σαν το σκοτάδι, μες της ψυχής τον πυθμένα.

Κι αναρωτιέμαι αν ήρθες, για μια ανάσα μου μόνο

η για ένα βίτσιο γραμμένο, από της μοίρας την πένα.



Μα όσο κι αν περιμένω, δε σου παίρνω ούτε λέξη

μόνο εισπράττω το κρύο κι ατσαλένιο σου βλέμμα.

Κι όσο κι άν η καρδιά, θέλει να μείνει να παίξει

το μυαλό δε χωρίζει, την αλήθεια απ’ το ψέμα.




Σου δίνω πίστωση χρόνου, δυό πληγωμένες στιγμές

μιά για ότι τελειώνει, μιά για ότι θα ‘ρθεί.

Μα δεν τολμάς να γελάσεις, ούτε σε βλέπω να κλαίς

μον’ τη βουή φυλακίζεις, για να ξεφύγει η σιωπή.



Κι’ είναι τέτοιο το φέγγος, από την άσπιλη λάμψη

που τα μάτια μου κλείνω και σου γυρίζω την πλάτη.

Και το νοιώθω η γαλήνη, τα πάντα γύρω έχει κάψει

αφήνοντας με γυμνό, στο σκοτεινό σου παλάτι.



Τότε στη μεριά σου, στρέφω το κεφάλι

«Ξέρω τι μου είπες», θέλω να σου πω.

Αλλά δεν είσαι εδώ, έχεις φύγει πάλι

γιατί ήμουνα εσύ, κι εσύ πάντα εγω.....

Μια ματιά μόνο φτάνει...
Μια φωτογραφία που τραβήχτηκε για να μείνει!

Μια ματιά που μιλάει στα μάτια μας...

Πόσες φορές αναρωτηθήκαμε, πως γίνεται,
ένας λόγος, μια συνομιλία, κι ένα βλέμμα,να μας
μείνει και να τα σκεφτόμαστε για καιρό.

Αυτές οι σκέψεις μου γεννιούνται, όπως και σήμερα,
όταν κάποιοι απο μας σ΄αυτή τη γειτονιά που λέμε,
του δικτύου αναγκάζεται να αποχωρήσει.

Πόσο εύκολα "δένεσαι" με κάποιους και πόσο
στενάχωρο να τους χάνεις....

Εύχομαι να μην ξαναγίνει, ποτέ αναγκαστικά, αλλά
μόνο για κάποιον καλύτερο λόγο.

'Οπως εύχομαι να βρεθεί τρόπος να επιστρέψουν
όσοι τώρα ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους για άλλες γειτονιες...

Χαμογέλα μου....
χαρισέ μου ένα από εκείνα
τα βελούδινα χαμόγελα που σε
μεταμορφώνουν στη πιο γλυκειά νεραίδα...
Ξέρω τι σκέφτεσαι....
ότι είναι απλώς χαμόγελα...
πέφτουν κάτω..σβήνουν με την
πρώτη ψυχρή σκέψη...
μα μην ανησυχείς γι αυτό όμως...
Δεν έχεις καταλάβει πώς είμαι εδώ
για να τα μαζεύω πριν πέσουν;
πριν σβήσουν;
Τα φυλάω στην καρδιά μου...
στην καρδιά σου....
στις καρδιές μας....
και θα είμαι πάντα εδώ για ένα σου
χαμόγελο...

Η μοναξιά, η αγάπη μου
Μπορώ να γίνω χρώμα βιολετί ή καστανό,
γαλάζιο ή σκοτάδι να έχω μόνο.
Να περπατώ, να αναπολώ,
σαν έλικες την σκέψη μου να έχω.

Στους δρόμους να περιμένω μόνος,
μην έχοντας ανάγκη να μιλήσω,
και όταν χρειαστεί,
να ανθήσω.

Στο νου αρέσει η μοναξιά,
Είναι η φίλη μου, η προδομένη.
Αγάπη της δεν έχει όρια,
Όμως την έχω αγκαλιά.
Με τις φτερούγες της ταξιδεύω.

Μιλήσαμε και σήμερα,
Και τώρα είναι κοντά μου.
Δεν την αγαπάει κανείς
Όλοι την δείχνουν με ένα δάχτυλο
και σημασία δεν την δίνουν
Περιφρονούν, αηδιάζουν και προσκυνούν
Και ξεγελούν τον εαυτού τους...file:///C:/Users/SHARK/Desktop/000rose_miss_you.gif

Morena shkruajti:

Ο ήλιος το φως, η πρωινή δροσιά,
ένα τέλειο ζωγραφισμένο πορτραίτο,
η απλή ζωή μου είναι τώρα εδώ,
έχω κάθε ανάσα της,
μου έφερες το φως και το γέλιο.
Επιτρέψτε μου να σε αγαπώ,
γνώρισα την αγάπη,
τα νεκρά όνειρα είναι τώρα γλυκά
και ελπίζω κανείς δεν θα με ξυπνήσει.
Αδικαιολόγητα περπατούσα σε μια διαδρομή χωρίς φώτα.
Πέρασα την ζωή μου σχεδόν... σαν σπήλαιο χαλάσμένο...
Η πιο απλή χειρονομία αναδιπλώνει την καρδιά μου,
και η μοναξιά στράφηκε προς την ελπίδα,
η κενότητα γέμισε με όνειρα.
Η δίψα ικανοποιηθηκε.
και το σκοτάδι φωτίζεται από την αγάπη του φεγγάριου.
Τα δάκρυα δεν είναι πλέον στο έδαφος,
πέφτω στους ώμους που αγαπώ.
Νιώθω νεότερη...
Μόνο η αγάπη μας, μεγαλώνει.