Ne boten time te loteve

Në vend të përshëndetjes

Shko se furishëm po fryn në mua erë mallkimi që s’të fal. Dhe dije mirë kurrë më një e një nuk bëjnë një
Si thonte Hikmeti, ai farë poeti me këngë prej zjarri.
Shko.
Merri me vete lutjet tua, edhe hijen tënde, hiqe zvarrë
Rrugëve si gjënë e ndyrë. Mos u kthe mbas. Mos i harro
Sytë e përlotur në shtekballin tim. Mos thuaj lamtumirë.
Asgjë mos thuaj. Merre me vete gjurmët nëpër të cilat
Erdhe një natë më e përvuajtur se frika dhe hyre në mua.
Shko.
Dhe behu fjalë e mrame n’gojën time. Bëhu shkreptimë e fikur n’ylberin e shikimit tim.
Bëhu çdo gjë pos Meje e Teje
Dhe asaj që e quajtëm Ne kur i zinim ujët si fluturat
E ua ngjisnim nga një emër mos ta harrojmë emrin tonë.
Shko.
Merri me vete edhe rrugët të mos kthehesh kurrë
Në vesë e lotit të rrejshëm gërmadhat e kujtimit t’i rrëzosh.
Shko.
Mbyllu në do kështjella të largëta harrimi ku s’të zgjojnë më
Kombonat e pendimit kur çmendet mallit vetmia ose kur buza buzën
E han n’pikëllim që mëkatin s’e lan, që s’mund ta shpojë
Gurin e rëndë, gurit e ftohtë të ndarjes. Shko, më mirë
Dhe hesht. Mos u kthe mbas. Mos i harro
Sytë e përlotur n’shtekkballin tim. Mos thuaj lamtumirë
E kur t’shkosh larg, më larg se prej blerimi n’blerim
E kur t’shkosh larg, më larg se prej zemre në zemër
Aq larg sa ta harrosh edhe emrin tënd dhe zërin tim, fshihu prej vetës
Shkurto flokëgjatat, mate me to mendjeshkurtrën tënde dhe mos qaj.
Shko.
Se tmerrshëm po lodrojnë sonte n’mua rrëketët e gjakut të ndezur.