Re: COPEZA JETE!!

nga Vizitor Mon Feb 04, 2013 11:54 am

Nëse nuk mundesh që të më harrosh aq sa unë tashmë ty, të paktën
mundohu që të më harrosh aq sa më harrove edhe atë ditë kur vendose
të ikje dhe të më braktisje duke më lënë me lotë në sy si një fëmijë jetim
i mbetur në mes të udhës së jetës, i pa strehë dhe i pashpresë për të
vazhduar për më tej!

Mundohu të më harrosh edhe përse tashmë është e vështirë një gjë
e tillë për ty, sepse jam i sigurtë në vetvehte që je penduar thellë në
shpirt për lëndimin e ndjenjave të mia dhe lotët në sy që m’i dhurove!

Mundohu pra, mundohu të më harrosh, mblidhi edhe njëherë të gjitha
forcat e shpirtit dhe bëja të ditur vehtes njëherë e mirë përgjithmonë,
se unë nuk egzistoj më për ty, madje as që pata egzistuar as edhe më
parë, sepse gjithshka që përjetuam sëbashku dikur, ishte thjeshtë një
lojë aventurieske për ty, paçka se ishte krejtësishtë ndryshe për mua!Mundohu të më harrosh, sepse u bënë kohë që tashmë edhe unë të kam
harruar ty, pas shumë e shumë stërmundimesh që përjetova në këtë luftë
të shpirtit që nuk dorëzohej lëhtë edhe përse ishte i plagosur dhe e kishte
të qartë që e pati humbur këtë betejë që mbante emrin Dashuri e Hidhur!

Mundohu të më harrosh, me shpresën që një ditë, në mendjen dhe shpirtin tëndë,
nuk do të ketë më as edhe një fije më të vogël ndjenje ndaj meje, apo ndaj
dashurisë që dikur vërtet t’a pata falur me gjithë shpirtë!
Inkurajoje vetvehten tënde dhe shëndrroje ç’do kujtim të bukur të timin, në një
kujtim të hidhëruar e të trishtë për të cilin nuk do të kishe patur as edhe dëshirën
më të vogël për t’a risjellë më në kujtesë!

Mundohu të më harrosh, hapi sytë dhe zgjohu nga gjumi, mos e gënje vetvehten
me ëndërra që kurrë më nuk do të bëhen realitet!
Përqëndroje shikimin mirë në realitet dhe shumë shpejt do të vësh re që,
të harruarit mua, do të jetë diçka e dobishme dhe e mirë për ty dhe jetën tënde
në vazhdim.

nga **CLICHE'** Wed Feb 06, 2013 4:21 am

Në vite dashuria nuk u plak
Dhe zemra nuk e treti zërin tënd
Prano një përshëndetje që nga larg
Një miqësi që s’njeh as kohë as vend.

Këtë kujtim të thjeshtë kur ta kesh
Më sill në mend e pakëz psherëti
Për çka na lodh një ditë e mbushur zheg
Apo dhe një oqean plot ftohtësi.

nga **CLICHE'** Tue May 14, 2013 1:48 am

Nuk ishte e bukur ,, por atij i dukej terheqese..
Nuk ishte as Dinake,, ai e adhuronte naivitetin e saj..
Nuk ishte as Femer e Kompletuar,, por atij nuk i interesonte.. Ishte ai pran saj per ta kompletuar si Njeri..
Nuk ishte as shume e dashur,, por ai adhuronte heshtjen e saj..
Nuk ishte as e dhene mbas festave te perjavshme,, por ai e adhuronte romancen e asaj Femre..
Ajo nuk ishte as e para per te,, por thjesht ai Mbas Saj tjeter Smund te dashuronte Me "...Ajo dhe vetem ajo do t'dinte t'ia conte ndjenjat peshe!!

nga **CLICHE'** Sat Sep 14, 2013 6:06 pm

Në tavolinën e një gruaje të vjetër , e cila ishtë shtruar në një spital për pleq , një ditë pasi kishte vdekur , gjetën këtë letër.

I ishte adresuar infermieres më të re që punonte aty .
Çfarë shikon ti kur më kuron ? Kë shikon kur më vështron ?
Çfarë mendon kur largohesh ?Dhe çfarë thua kur flet për mua?

Shumicën e kohës shikon një plakë pak të çmendur , me një vështrim të hutuar , që nuk është plotësisht plot shkëlqim , që bën pis kur ha dhe nuk përgjigjet kurrë në kohën e duhur . Që nuk pushon së humbur rroba e këpucë, të lejon të bësh çfarë të duash , banjot dhe ushqimet , për të shtyrë ditët e gjata në ngjyrë gri…

Kjo është ajo që shikon ?

Atëherë hapi sytë ! Nuk jam unë ! Do të të tregoj kush jam !
Jam fëmija i dhjetë i prindërve të mi , motra e motrave dhe vëllezërve që duheshin shumë.
Një vajzë e re 16 vjeç , me krahë në këmbët e saj , ëndërrimtare që së shpejti do të takonte të dashurin e jetës .
E martuar që 20 vjeç. Zemra ime ngazëllente atë ditë nga premtimet e bëra .
Jam 25 vjeç dhe kam një fëmijë , i cili ka nevojë për mua .
Jam një grua 30 vjeç , djali im rritet shpejt , jemi të lidhur me njëri – tjetrin .
40 vjeç , së shpejti ai do të ikë , por im shoq do të më rrijë pranë .
50 vjeç , përreth meje luajnë përsëri fëmijë .

Dhe ja ditët e errta , im shoq vdes . Shikoj të ardhmen , dridhem nga frika , fëmijët e mi janë të zënë duke rritur fëmijët e tyre .
Mendoj për vitet dhe dashurinë time .
Tani jam plakur . Natyra është e pashpirt ,kënaqet duke e treguar pleqërinë si çmenduri . Trupi im më lë , bukuria dhe forca po më braktisin .
Dhe me moshën e avancuar atje ku dikur kisha një zemër tani kam një gur .Por në këtë pleqëri , duke kërkuar të jem përsëri e re , zemra më gufon …
Kujtoj gëzimet , dhimbjet ,dhe përjetoj sërish nga e para jetën time dhe dashurinë .
Rimendoj vitet e kaluara shpejt .
Dhe pranoj realitetin e hidhur : Asgjë nuk zgjat përjetësisht …
Atëherë hapi sytë ti që më kuron , mos shiko plakun e çmendur . Më shiko mirë …!
Sa fytyra ,sa sy , sa duar kryqëzojmë çdo ditë ?
Çfarë shikojmë ?
Rrudhat ,armiqësitë , dyshimet , ngurtësitë .
Po sikur të fillojmë të shikojmë ëndrrat , rrahjet , dashuritë , që shpesh herë janë të fshehura me kujdes ?