Kjo histori tregon per dashurin e pamundur te djellit dhe henes dhe takimin e tyre qe quhet eklips

Një ditë Hëna,e trishtuar dhe vetëm në qiell i lutej Zotit,në mënyrë që te mund të takonte Diellin: " Zoti im....më lejo që ta shoh vetëm për një çast.....vetëm pak minuta sa të mundem ta përqafoj,vetëm për pak.....për ti thëne sesa e dua.....dhe të prek lehtë buzët e tij me një puthje..."
Por ditët kalonin,Hëna vazhdonte të lutej...aq shumë sa një ditë Zoti i tha që do ta lejonte të shkonte deri tek DIelli....
Zoti i tha se do ti jepeshin vetem pak çaste për të qëndruar pranë dashurisë së saj,por Hëna u nis në udhetim me lumturi.
Ishte një natë vere kur nisi rrugëtimi i saj drejt Diellit....
do të kalojnë shumë e shumë vite,dhe do të lindin shumë e shumë agime,dhe Hëna gjithmonë në lëvizje drejt Diellit,e dinte që po afrohej gjithmonë e me shumë dhe po realizohej ëndrra e saj.....mund ta ndjente nga ngrohtësia e Diellit që ajo ishte shumë afër tij...kur e arriti,ngrohtësia ishte e fortë, tashmë mund të ndjente frymëmarrjen e tij dhe të shihte Diellin e saj të shkëlqente më shumë se kurrë.
Nga Toka njerëzit shihnin qiellin,e u verbuan nga drita e fortë, e pyesnin veten sesi vallë Dielli shkëlqente kaq shumë......
Kur Hëna mbërriti afër, Dielli e shtrëngoi pas vetes... e puthi plot pasion e i pëshpëriti ne vesh,fjalë aq të ëmbla sa e bënën të qante nga gëzimi.
Ai ia fshiu lotet..e shtrëngoi me afër vetes...dhe...
Për një çast qielli u errësua....gjithçka në tokë u bë e errët.
Lpër të vetmen herë Dielli shkëlqente vetem për Hënën e tij.
'''Diell, pse nuk mund të rrimë bashkë? Përse fati ynë ështe ai i të qëndruarit gjithmonë kaq larg njeri-tjetrit?
Sikur Zoti ta dinte sesa shumë Të Dua!''
Por minutat kalonin shumë shpejt dhe Hëna e dinte se i duhej të largohej...për herë të fundit e puthi...dhe secili në zemrën e tij mendonte: ''Kushedi sesa kohë do kalojë ende deri në momentin kur të mund të takohemi sërisht.''
E harruan gjithçka.
Për një çast të vetëm në gjithë universin ekzistonin vetëm ata.
Zoti nga gjithë ajo dashuri mbeti i ngazëllyer...por koha kalonte dhe toka vazhdonte të ishte gjithmonë e më e errët.
.I thërriti hënës dhe i tha që koha në dispozicionin e saj mbaroi.
Hëna e pa edhe njëherë të fundit Diellin edhe filloi të largohej me zemrën copa.,por me ëndrrën më të bukur të dashurisë të fshehur thellë në zemrën e saj...dhe mbi buzë shijen e asaj puthje të gjate dashurie.

bravo luna vet e ke ber kete tregimin me preku