Vlene ta lexosh !

nga **Morena** Tue Apr 26, 2011 5:10 pm

Nata e pare e marteses ,pa burre!

Ishe nisur
shumë e gëzuar se atje do ta gjesh lumturinë. Ai ta kishte premtuar
rrejshëm lumturinë, vetëm sa për t’u fejuar me ty gjatë ditëve sa ishte
në pushim. Çdo gjë doli ndry- she, sepse ai dhe familjarët e tij jetonin
në një vend të qytetëruar, por që mentalitetin e kishin bartur me vete.
Për ta koha ishte ndalur, sepse ata nuk ishin inte- gruar në shoqërinë e
atij vendi, por jetonin si një fis në xhungël. Mentaliteti i tyre nuk
dallohej nga mentaliteti i gjyshërve tanë, prandaj ti ishe e detyruar të
ikësh nga ajo jetë...

Atë ditë nuk do ta harroj kurrë. Isha
zgjuar me ankth të pamasë, me ndjenjën e dhimbjes në shpirtin e
plagosur, sepse ti shkoje diku larg, në një vend të huaj e të panjohur.
Ishe nisur në atë rrugë që të kërkoje një jetë më të mirë. Të kishin
premtuar se atje do t’i kesh të gjitha: do ta kesh jetën të siguruar, do
të shkollohesh, do të kesh punë e nuk do të mungojë as dashuria të
cilën ai ta kishte ofruar. Ti ishe e bindur se çdo gjë do të shkojë
ashtu siç do ta dëshiroje, sepse për ty po fillonte një jetë e lumtur.
Për fat të keq, të gjitha ëndrrat tua të kishin tradhtuar, sepse ti u
zhgënjeve që në momentin kur këmba jote shkeli në atë vend të huaj. Aty
nuk të kishin pritur ashtu siç e kishe paramenduar e siç e kishe
merituar. Kishe pritur gjatë derisa ishte paraqitur ai me të ëmën. Ty
t’u kishte dukur një shekull ajo pritje, sepse ishe në ambient e në tokë
të huaj, ku asnjëherë më parë nuk kishe qenë e ku nuk njihje askënd.
Ishe në një botë krejt tjetër dhe civilizim tjetër ku ndjeheshe e huaj.
Kur vërejte se nuk të priste kush, të kishte kapluar një frikë që gati
kalonte në panik dhe një mërzi e madhe. Kishe qëndruar një kohë të gjatë
para derës kryesore dhe kur ishe bindur se nuk të priste kush, ishe
ulur në njërën nga bifetë e aeroportit që ishte më afër hyrjes, duke
mbajtur sytë kah dera. Ishe ulur pa ditur se kah t’ia mbaje, me sy të
përlotur e me zemër të thyer e të shqetësuar. Më në fund, pas gjithë
asaj vonese, kishte ardhur i fejuari yt me të ëmën, të cilin shumë pak e
njihje, sepse pak e kishe takuar në Kosovë.
Fejesa juaj ishte bërë
shpejt e shpejt gjatë verës, pas dy-tri takimesh të shkurtra, pas të
cilave ai ishte kthyer në vendin e tij, duke lënë te ti përshtypje të
rreme se të donte e të dashuronte dhe se do të bënte të lumtur. Ti mezi
kishe pritur ditën kur do të udhëtoje larg deri në vendin ku ai jetonte
dhe së bashku ta filloni jetën e re.
Më shumë shërbëtore sesa nuse
Në
shtëpi të burrit kishe gjetur një ambient të zymtë, që assesi nuk
përngjante në ambient të një jete moderne. Njerëzit e asaj shtëpie
jetonin me mentalitetin që te ne ishte tejkaluar para gjysmë shekulli.
Ata aspak nuk ishin integruar në atë shoqëri e në atë vend, por
ngjasonin në organizim fisnor, ku vjehrra jepte urdhra dhe fjala
e
saj ishte ligj. Ajo në ditët e para tregoi dorën e saj të fortë, duke
përdorë edhe dhunën fizike ndaj teje. Njeriu me të cilin martoheshe nuk e
kaloi natën e parë martesore me ty, sepse pu- nonte në turnin e natës,
në një diskotekë. Ty vetëm që nuk të kishte rënë pika, kur kishe kuptuar
se ai po shkonte në punë dhe se nuk do të vinte para mëngjesit. Natën e
parë të martesës e kalove pa burrë, pa puthje për mirëseardhje, pa
përkëdhelje e pa përqafim. Aty duhej të ishe vetëm rob i shtëpisë, ku
nuk do të kishe as gojë e as zë. Kishe mbetur me njerëz të huaj natën e
parë të martesës, pa pasur afër njeriun për të cilin kishe shkuar në atë
shtëpi. Kishe vetëm një detyrë që të shërbeje sipas adeteve që ishin
relikt i një kohe që kishte perënduar moti e që në atë familje
kultivohej ende.
Kthimi në shtëpi pa e shijuar martesën
Një javë
në shtëpi të huaj e kishe kaluar si në ferr. Me burrin as që takoheshe,
madje as qe e ndjeje se e kishe burrë. Vinte në mëngjes me sy të ënjtur
dhe pa folur as një fjalë binte në gjumë, ndërsa ti bëje hyzmet pa
guxuar as që të hysh në dhomën e tij, ku ai flinte. Kur zgjohej i
afrohej së ëmës
si një foshnje, pa guxuar as sytë që t’i lëshonte kah
ti. Kishe një fat të madh që kishe me vete të holla, me të cilat kishe
arritur të ikësh nga ai ferr dhe të ktheheshe në shtëpi. U ktheve pa e
shijuar martesën, e dëshpëruar dhe e zhgënjyer, me dhimbjen e madhe në
shpirt për gjithë ato vuajtje që të kishin përcjell ato ditë plot ankth,
shumë e penduar që ishe fejuar me një monstrum që nuk ishte për
martesë...