NË PARK

Lulja vuante shpirtërisht,por këtë askush nuk e dinte.S’kish guxim t’i tregojë asnjërit këtë çka ajo ndjente.Kishte turp prej babës dhe nënës,turp prej gjith botës.Vuante dhe vuajtjes së saj nuk i gjente shërim.Dita më ditë tretej si qiriu.Apetit për të ngrënë nuk kishte.Gjumi s’e merrte dhe dëshira për të jetuar në vetmi ishte shtuar pa masë.
Përditë rrinte në parkun e qytetit. Ulej në një shkëmb dhe krejt e shqetësuar dhe e shkujdesur vështronte poshtë e lartë dhe thithte pa ëndje erën e luleve shumengjyrshme. Herë herë shfletonte një libër,këndonte një roman.

Mos ishte valle ai roman,që e kishte bërë të vuaj? Ndoshta.Jo,ajo vuante prej dashurisë.Para disa muajve rasësisht ishte njohur me një djalë të ri. Fisnik – e kishte emrin.Ishte mjaft i pashëm dhe tepër i sjellshëm. Lules, Fisniku iu kishte ngulur në zemër, e pëlqente, e donte, por megjithqë kishin biseduar shumë herë, nuk kishte pasur guxim që t’ia çfaqte ndjenjat e veta. Kishte turp, madje nuk e ndinte se a ndjente edhe Fisniku si ajo. Bisedojshin vetëm për të tjerët dhe kurrë për vehte.
Lules nuk i durohej më. Me çdo kusht duhej t’ia çfaqte atë që ndiente. Në takimin e parë, mbas disa muajve kishte vendosur:“të dashurojë me gjithë zemër“, prandaj pritte.

Në të hyrë të parkut u duk Fisniku. Ishte me një femër. Ajo ishte e veshur mirë, dukej simpatike dhe mjaft tërheqëse. Duke ecur krah për krah me Fisnikun, qeshte dhe bisedonte ëmbël. Lulja që rrinte vetëm në shkëmb ua tërhoqi vëmendjen, prandaj drejtuan hapat kah ajo. Kur Lulja pa se Fisniku po vinte i shoqëruar prej një vajze menjëherë e rroku gjelozia, u zverdh në fytyrë, libri i ra prej dore dhe mezi mbajti lotët.
-A ti qenke Lule? Ka kohë që nuk jemi pa. Si ke shkuar me punë?Pse po dukesh e shqetësuar? – pyeti Fisniku.

Jo, kot, s’kam gjë, vetëm m’erdhi si çudi kur të pashë me….
Si! Nuk njiheni? Po të prezentoi me motrën time…
Motër e ke? Mua më shkoi mendja se mos e ke dashnore,- dhe uli kokën prej turpi.
Ishim nisur për te e fejuara e vëllaut. Fisniku ka më gadi një muaj që është fejuar. A ka më tepër Fisnik?!- foli Drita-motra e Fisnikut.Po, sot mbushet një muaj, që kurse jam fejuar. A po vjen edhe ti Lule bashkë me ne?Dëshiroj me të njohur me të fejuarën time ? Me një gjysmë zëri, Lulja e pyeti: ”Si e quajnë të fejuarën tënde? A është e bukur… oh e shkreta unë”-përshpëriti në vehte.

Lulja humbi krejt vemendjen.Djersë të ftohta filluan t’ia mbulojnë ballin. S’dinte si të flas më. Humbi drejtpeshimin dhe u shtri në shkëmb.Drita vrapoi për t’i ndihmuar…!

Çfarë ke Lule? Fol,mos mbaj gjë të mshefët,i tha Fisniku duke i mbajtur kokën me të dy duart.
Ah, Fisnik! Shpirti im vuan dhe jeta ime hecë si një rreke e turbullt. Ndjej diçka për ty. Nuk mund të tregoi mbresën e madhe të zemrës s’ime. T’adhurojë për së tepërmi dhe prej teje s’kisha për t’u largura kurr. Fëtyra jote dhe sjellja jote më bënë që të mendoi për ty.Të dashurova, por kot.Ti qenke fejuar. Fisniku e ndëgjonte me mallëngjim.

Më fal Fisnik. Mos i trego kujt për marrëzinë time!
Jo, Lule! Nuk është marrëzi pse dashuron. Ti je e pastër dhe e sinqertë. Ashtu si më dashurove mua, dashuro një tjetër. Turpi nuk na la që të mirremi vesh me kohë. Unë ia fala zemrën tjeterkujt. Kujtimi Yt do të më mbetet i paharrueshëm…

Ah,Fisnik! Një luftë të madhe ndjej në shpirtë. Kam dhimbje. Kam frikë. Sytë po më njomën prej vajit. Më ka hy një tmerr, një dhimbje… S’kishin kaluar shumë ditë, e Fisniku duke kaluar rrugës ku e kishte shtëpinë Lulja, vuri re se dritaret ishin mbuluar me një perde të zezë… Dy pika lotë i rrëshqitën prej sysh. Ishte përshëndetja e fundit e tij për Lulen e turpshme.