Kadri Roshi dhe molla

Kadri Roshi kishte kohë që fliste me një njeri të padukshëm. Me infarktet e veta. Kjo nuk ishte pjellë fantazie, po një detaj që ma zbuloi ai vetë, atë natë që u ndërpre shfaqja e serbëve në Butrint. Ishte një dramë muzikore me vallëzim folklorik dhe balet modern, e mbështetur në motive popullore sllave ku një mollë e kuqe shndërrohej në personazh. Asaj molle ia kishte ngulur sytë Kadri Roshi që dora e djaloshit e rrotullonte me lëvizje të epshta, aq të plogëta dhe ngashënjyese në ato pjesë të bryllëta të femrës, që në këtë rast ishte një vajzë përplot tundim mundues, asaj molle aq të kuqe që rrëqethej e fërgëllonte në kofshët, gjinjtë, gushën, pastaj shkiste poshtë dhe ngecte rrëzë kofshëve e aty rrënjonte e s'donte të shkulej, me gjithë ngulmin e pangulmët, po fshehtas aq nxitës të vajzës që i kishte me tepri hiret turbullues të femrës.
Dhe ia shkrepi shiu vrullmadh me rrufe e vetëtima, me shkreptima tundëse që i zbrazi shkallët e amfiteatrit dhe e shndërroi sërish atë peizazh antik në diçka fluturuese që sikur shtegtoi në erën e vet prehistorike, kur këtyre anëve gjallonin amazonat dhe demat e bardhë, ende pa mbërritur Enea te Porta e Luanit.

Në skenë u rrokullis molla e kuqe, e stërpikur nga vetëtimat, nën shi, ndërsa njerëzit merrnin arratinë nën drurët frushullues, përballë shkallëve bosh, lëvizi ajo dhe një hop dhe mbeti atje në mes të skenës, e vetme, molla e kuqe, e kuqe si zjarri dhe bënte përshtypje të skajshme ajo mollë që pak më parë kishte përshkuar hiret e plota të një femre. U dëgjua një klithmë, një vuajtje që zbuloi një intimitet të ndrydhur, një flagrancë të turpshme: Jo, kështu, o burrë!
Ishte një plak i gjatë që u kalamend dhe u rrëzua në skenë dhe ashtu këmbadoras u zvarrit drejt mollës, e kapi, u ul shesh, e këqyri me një buzëqeshje të bujshme dhe ngriti sytë lart drejt shkreptimave, vetëtimave, rrufeve gjëmimtare dhe ngriti mollën dhe e puthi. Ishte Kadri Roshi. Ajo që thirri nëpër atë batërdi ishte një aktore, ende e bukur, që vazhdonte ta dashuronte dhe ata të dy kishin kohë që i patën ngatërruar keqas vitet e tyre dhe i qenë lëshuar me hare një marrosjeje pa fill e pa cipë.

Kadri Roshi kishte mbërritur në Butrint para një muaji. Ishte qejfli peshku. Ku s'kishte gjuajtur dhe ku s'kishte pirë e gdhirë ato net vere asaj mënge të Jonit. Pastaj kishte përgjuar infarktin, qe grindur me të pa ia mbushur mendjen që ta linte të qete për të shijuar gjer në fund atë gjueti dhe për të pritur kur të fillonte festivali i teatrove në amfiteatrin e Butrintit. Por ai qen bir qeni e kishte vënë poshtë. Nuk hante pykë ai kokëgdhe, s'merrte erë nga teatri, madje më i lig bëhej po t'i përmendje gjëra kaq të fisme, që bota po i linte si teprime.
Tre infarkte njëra pas tjetrës. Spitali u kthye në vend pelegrinazhi. Kush s'erdhi për ta parë atë plak të ligur që i kishte kaluar me kohë të tetëdhjetat, po s'hiqte dorë nga manitë dhe veset. Jo, s'bëhet, thoshin mjekët dhe nuk i dhanë kurrsesi leje të shkonte në amfiteatër. Prite kur ta vdesë infarkti i katërt. Ai është mbudhë. Kështu kishte qejf ta shqiptonte aktori; mbudhë. Mirë se të vijë, haj, s'po e çaj kokën! Pastaj ishte dukur ajo, kuçka, që ia kishte bërë shpirtin maqeli, për qepë e kripë, ajo me tërë atë bukuri, e lindur për punë të skenës... e një shpjegim s'donte kurrsesi t'ia jepte. Po pse, moj më lodh e më le pengun në zemër, peng që më kafshon e s'më le të qetë. Eja, i tha, për ty kam ardhur! Ngriu të shkojmë. Ku moj e lojtur? Në amfiteatër. Po nuk e shikon si jam katandisur? Ç'ne, kush tha, ti je më i bukur se ç'ke qenë atëherë kur unë s'të dashuroja dot. Nuk e ke kuptuar? Doja që të vuaje, katil... Vetëm mos gënje që infarktet i kam prej teje, prej atij pengut. Ku merr vesh ti, moj e nxirë, që ma hollove këtë të shkretë zemër e ma bëre për andër, mbudhë e kam të katërtin. Dhe ti mavri më kujtohesh në kohën e kofinit pas të vjelit. Ashtu desha, ashtu bëj.

E kishte marrë, i kishte futur krahun dhe e kishte nxjerrë nga spitali. Dy pleq te rrëgjuar, ajo më e re, më e fortë e këmbët që i hidhte me zjarr sikur po shkonte t'u mbathte patkonj.
Tani ai mbante mollën në dorë dhe ajo ndjente xhelozi. E kishte tërhequr, futur nën ombrellën e saj, lagur e bërë qull që të dy, pinë nga një kafe pa folur, molla në mes të tavolinës ende e lagur, molla e kuqe pa dhëmbë në të dhe se si dukej ashtu pa dhëmbë në të, ai vazhdonte të gajasej dhe ajo e vështronte ngulmët me trishtim pa nxjerrë zë dhe ai s'e kishte më mendjen në vend dhe njerëzia kalonin andej, përkuleshin para tyre, pëshpërisnin, dhe makina e urgjencës ndaloi atje përtej dhe mjekët erdhën po askush nuk guxonte t'i afrohej atij për shkak të asaj molle të madhe aq të kuqe që kishte diçka te jashtëzakonshme në atë vezullim terratisës.
Trupa serbe priste të pushonte shiu. Lagej në shi, nën drurë, me sytë lart në qiell dhe ndillte hënën dhe yjet në atë natë shtërngate. Pothuaj pjesa më e madhe kishin ikur në Sarandë.
Ai nuk tundej nga vendi, po as ajo.

Pushoi shiu, shurukonin përrenjtë, pikonin fletët, gjëmimet ishin shtyrë larg, këndoi bilbili nëpër nate, pastaj u platit furia dhe u dëgjua deti si bri. Ndoshta ishte koha kur do të mbërrinte Enea te Porta e Luanit. Kuaku bretkosa e parë, kuakën në kor butakët dhe zhurmëroi me fyte të qëruar mizëria e bulktheve dhe brofën prej gërmadhave e u sulën drejt dritave të skenës fluturat e Butrintit, të mëdha përplot me ngjyra të bujshme.

Kadri Roshi kërkoi aktoren serbe dhe ajo, ashtu e gjatë me kurm të derdhur fërgëllues, i buzëqeshi plakushit me ata sy aq të mençur dinakë e të qeshur, ndërsa ai i foli në gjuhën e saj me një timbër që asaj i bëri shumë përshtypje; Kjo mollë do kafshuar, tha ai. Dhe i nguli dhëmbët. Ajo u çudit. E mori mollën e kafshuar dhe i ktheu shpinën. Pastaj pyeti për të dhe kur i thanë se ai ishte aktori më i madh shqiptar që priste aty në ato shkallë amfiteatri infarktin e katërt, ajo ia futi dhëmbët mollës pranë kafshimit të tij.

Dhe me atë mollë të kafshuar u luajt pas shiut ajo pjesë që mori çmimin e Festivalit dhe në fund, kur shfaqja mbaroi, aktorja, që e quanin Lepa, e hodhi mollën në drejtim të Kadri Roshit.