50 vjet më vonë Televizioni Publik Shqiptar, Asnjëherë pasqyra e Vërtetë e Shqiptarëve

Nga: Ben Andoni


Një histori e përmbledhur e Televizionit shqiptar dhe një analizë për një Institucion, që nuk mundi kurrë të bëhet subjekti i të gjithë shqiptarëve... në 50 vjetorin e tij


Në kronikat e vitit ‘60 përmenden vetëm 30 aparate televizori në kryeqytetin e shqiptarëve. Aq sa ishin edhe familjet më largpamëse, që i kishin blerë aparatet lindorë “Rekord” dhe “Rubin”, bashkë me “Tesla” dhe “Orion”, për t’i pasur më shumë si orendi të kohës. Prej këtyre objekteve, më 29 prill të këtij viti, shtëpitë me publikun e shumëfishuar, do bëheshin dëshmitarë të një ngjarje jo të zakonshme. ‘Kutia’ do fliste shqip. Pak qindra metra më tutje, prej ditësh, tre teknikë gjermanë me kolegët e tyre shqiptarë po punonin për instalimin e Qendrës Eksperimentale të Televizionit shqiptar.

Pak kthim pas
Ishin shkëputur në fund lejet nga Drejtoria e Agitpropit. Drejtoria e Radiodifuzionit, përmes drejtorit të saj, Piro Kito, iniciatori kryesor, ka lënë të arkivuar dokumentet e para: “Aparaturat e Qendrës Eksperimentale të TV-së që do ngrihet në Tiranë, është dhuruar nga Bashkimi Sovjetik, R. Çekosllovake, RD Gjermane sipas kërkesave të Drejtorisë së Radiodifuzionit tonë. Deri tani kemi marrë të gjitha aparaturat sovjetike, gjermane që nevojiten për vënien në funksionim të Qendrës... Këto ditë na vjen me avion edhe aparatura suplementare për studiot, dhuruar nga TV i RD Gjermane. Televizioni çekosllovak do të na dhurojë studio televizive me stacion lëvizës, që do të shërbejë për transmetime nga teatrot, stadiumet. E gjithë e dhuruar nga të tre vendet mike, kap një vlerë prej 2 milionë lekë.” (Dosja 3, Fondi i RTVSH-së, Arkivi i Shtetit). “Kjo studio kishte vetëm një telekamera me rreze flurore, e cila transmetonte filma 35 mm. Funksiononte gjithashtu edhe një aparat për shfaqjen e diapozitivave, pulti i zërit dhe figurës... Transmetuesi i sinjalit ishte ngritur në tarracën e godinës së dytë të Radios. Ai kishte një fuqi prej 20 E dhe siguronte transmetimin e figurës vetëm në Tiranë”, do të shkruajë Y. Pepo te “Shkenca dhe Jeta”-2.1987. Por, puna s’është kaq e thjeshtë. Ndërsa teknikisht kërkohet një staf i përgatitur me gjashtë vetë, redaktorë dhe teknikë, duhet të merret edhe leja e Sekretariatit të Komitetit Qendror të PPSH-së... Që nga fillimi, hija e politikës dhe e 1-shit s’do t’i largohet më kurrë institucionit. Atëbotë, emocioni, kur spikerja Stoli Beli shqiptoi frazën e parë “Mirëmbrëma, të dashur telespektatorë. Po fillojmë programin e parë të Qendrës Televizive”, nuk linte shumë shtigje për këto hamendësime. Kjo qendër mbeti dhe disa kohë kështu. Emrat e parë janë të ngulitur thellë në historinë e RTVSH: Beli, redaktore e paraqitëse së bashku me Katerina Goshin, Polivaq Linon; folësit Kiço Foltiadhi e Loredan Bubani, Heroina Deliun; dhe kameramani Beqir Derhemi. Gjithçka po shkonte bukur, me pak incidente teknike: Në provën e parë për transmetimin e një ndeshje futbolli, kamera nxori tym dhe tekniku i saj z. Derhemi 50 vjet më vonë do i përshkruante me emocion kufizimet e asaj kohe... dhe sakrificat e këtij njësiti. Për hir të së vërtetës, tymin më të madh po e nxirrte politika. Prishja e Shqipërisë me BS-në do i jepte fund dhe procesit që kishte nisur për ekranin e vogël. Do të vijojë një periudhë e errët, por ndërkohë dhe përpjekje nga stafi i këtij institucioni, që duhet thënë se ishte nga më avantgardët në vend. Ka një paradoks, sepse stofi i njerëzve që rekrutohen aty nuk i shkon askurrë varfërisë së tij programore, sloganeve televizive dhe nivelit të ulët të programeve dogmatike. Me kohë, institucioni bëhet vend përkëdhelës për të adhuruarit e sistemit. Jashtë tij, njerëzit duan një gjë tjetër, që ekrani nuk e jep dot. Gjithsesi, zgjidhja është gjetur. Publiku ka filluar të eksperimentojë me antenat primitive për VHF-në, me të cilën kapet RAI, stacionet e RTCG-së dhe rrallë dhe stacionet e Beogradit. Vetë RTVSH e forcon sinjalin e RAI-t në kohën e emisioneve të lajmeve dhe pak programeve. Pastaj s’ka më. Në vetë televizionin ka censurë të ashpër dhe ndërkohë gjithmonë e më pak shkëmbime eksperience. Vjen ndonjë specialist që mirëmban pajisjet teknike dhe kaq. Shqipërisë nuk i mungojnë ftesat dhe ofertat e bashkëpunimit janë mbresëlënëse. Një prej tyre, gjiganti i etikës dhe kualitetit, BBC-ja insiston pareshtur, por më kot. Firma kanadeze “Ofice National du Canada”, firma italiane “Savise Semex”, kërkojnë bashkëpunime. Ngurrohet. Me të drejtë. Ekrani e rrëfen hapur murrëtimin e gjithë shoqërisë shqiptare... Përjashtim bën radio, që ka një publik të zgjeruar për shkak të luftës ‘pa princip’, që i bëhet kapitalizmit dhe angazhimit të PPSH-së, që përkon me shumë lëvizje pacifiste dhe radikale të majta nëpër botë. Më 1978 ikën dhe burimi i fundit i teknikës, që është Kina. Gjendjen e mjerë të Shqipërisë e jep RAI, kur me shumë përpjekje arrin të marrë leje për një dokumentar të gjatë për Shqipërinë. Ia arrin ta realizojë dhe realizuesi i tij, vetëm pak muaj më parë në Tiranë, e ka ritreguar të gjithë realitetin.

Ndërhyrjet
Për pak kohë, ka heshtje. Vinë dy dokumentaristë austriakë, që realizojnë diçka për historinë, por që shkakton një valë problemesh tek ekuipazhi i RTVSH. Enver Hoxha, tregon në kujtimet e tij Marash Hajati, një nga drejtorët e institucionit, do marrë vetë dhe do t’i shprehet ashpër punonjësve, që gabimisht, kanë lënë meshimin e Papës te RAI. Në konferencën e tij të frikshme në fillim të viteve ’70 në fjalën për përmirësimin e emisioneve të Televizionit ‘do porosiste’: “Zgjedhja e filmave që do të blihen, duhet t’i nënshtrohet një diskutimi të rreptë ideologjik nga ana e organizatës bazë të partisë në Televizion”. Ata, që janë aty e dinë mirë se çfarë do të thotë kjo. Kjo është vetëm një pjesë, por nga ana tjetër në RTVSH ndërhyjnë të gjithë. Z. Hajati, në kujtimet e tij, do të përmendë ndërhyrjet që nga Ramiz Alia e me radhë Manush Myftiu dhe të tjerë. Paradoksi është se ky presion vijon njësoj deri në fund të viteve ’80, kur dukshëm e gjithë Lindja po fryn ndryshe. Institucioni, zyrtarisht, mban qëndrim negativ dhe ndaj ndryshimeve të Shqipërisë. Individualisht, personalitete të ndryshme bëjnë thirrje për ndryshim. E jashtëzakonshme për historinë e tij është se një kameraman i saj, gjendet rastësisht dhe filmon rënien e shtatores së Hoxhës. Bëhet presion nga sipër, por përfundimisht vendoset që kronika të jepet. Një sistem pune shumë i varur nga mendimi i drejtuesve politikë është i rrënjosur thellë dhe në kohët në vazhdim. Qemal Sakajeva dhe Skënder Buçpapaj nuk mund të bëjnë dot më shumë. Fillojnë shkarkimet masive, ndërsa institucioni kthehet në dorë të pushtetarëve të rinj. Për fatin e madh, mund të shikohen lirisht kanalet e huaja dhe Televizioni shtetëror braktiset masivisht. Mbetet një armatë e tërë teknikësh dhe profesionistësh, që janë në udhëkryq, por nga ana tjetër edhe një mal i tërë të paaftësh, që e mbajnë peng sot e kësaj dite institucionin. Në ekran tashmë fillon pjesa tjetër. Rravgime për tmerret e komunizmit. Të tepruara dhe të mbushura me mllefe, ato gati e kalojnë peshoren në anën tjetër. Ka një rendje të anonimëve të ndryshëm, për të bërë historinë krejt ndryshe. Dy partitë më të fuqishme të vendit: PD, forca e besuar e ndryshimit dhe PS me barrën e të shkuarës mbi vete, nuk bëjnë gjë tjetër veçse e neveritin më tej institucionin për publikun me kërkesa e tyre absurde. Më 1998 paradoksi shqiptar kap majat më të larta, kur një grup, që ende nuk e ka marrë dënimin dhe u riciklua në politikë, pushton Godinën e RTV shtetëror... Ndërkohë fillojnë përpjekjet për televizionet e tjera private. Ky është hapi i ndryshimit. Vendi po trandet.

Intermexo
Bash në këtë kohë, në krye të institucionit propozohet nga Shoqëria Civile, Dr. Ardian Klosi. Me idealizëm, filologu dhe publicisti i njohur, synon të bëjë të pamundurën, por duket se nuk e njeh mirë sfinksin përballë tij. E përqeshin, sepse ai do të ndikojë deri në strukturën teknike të lajmit. Por... “Kisha shpresa të shumta se mund ta ndryshoja. Sapo isha kthyer nga Gjermania, kisha shfletuar shumë, isha njohur me stacione publike gjermane si Bayerischer Rundfunk, kisha madje edhe këshilltarë nga ky radiotelevizion.
Gjendja që gjeta ishte e vajtueshme. Teknika ishte e amortizuar, paraja mezi lëvizte; por ishin të amortizuar në radhë të parë punonjësit.
U përpoqa të filloja reformimin nga sektori i lajmeve. Këtu ishte edhe ndërhyrja më e madhe nga politika, pikërisht këtu desha të tregoja që mund të bëheshin lajme të pavarura, ku politikanët kalonin në radhë të dytë ose të tretë. Kjo sfidë më futi menjëherë në konflikt me ta, kështu që kur erdhi puna pas 8 muajsh që do të rizgjidhej drejtori i përgjithshëm i RTSH, pavarësisht punës që kisha bërë, pavarësisht emisioneve të lajmeve që kishin ndërruar fytyrë, të gjithë politikanët kryesorë të kohës (mars 1999) ishin kundër kandidaturës sime: Majko, Meta, Gjinushi.
Ishte një periudhë tmerrësisht e rënduar dhe e vështirë për mua. Megjithëse kisha kërkuar heqjen e drejtorit të TVSH, kjo gjë nuk m’u bë e mundur. Pra, më mungonte krahu i djathtë në punën time, madje ky shfaqej si një çomage prapa meje që mundohej të më godiste kur i jepej rasti. Çdo natë përpiqej të prishte atë që unë ngreja ditën. Asnjë nga emërimet e mia, gazetarë të rinj në sektorin e lajmeve, nuk i pranonte, pra nuk u jepte rrogë, i fyente etj. Natyrisht që bënte lojën e politikanëve që përmenda, të cilët e zgjodhën menjëherë pas shkarkimit tim dhe të cilëve ai ua shpërbleu me shërbimin e devotshëm që u bëri për 3 a 4 vjet në vazhdim.
Shumë ma vështirësonte punën nga ana tjetër televizioni privat, që po konsolidohej në atë kohë. Sidomos njerëzit e “Klan”-it dhe të” Koha Jonë” nuk lanë rast pa më sulmuar, me shtypin dhe rrugët e tyre të tjera. Blendi Fevziu mori në krah emisionin “Opinion” dhe e çoi te”Klani”. Dobësimi i RTSH do të thoshte njëkohësisht fuqizim i privatëve. Për ironi Aleksandër Franga,j p.sh. bënte pjesë në Këshillin Drejtues të RTSH. Ishte koha kur “Klani” dhe stacione të tjera krijonin arkivin e tyre duke vjedhur arkivin e RTSH, siç merrnin teknikën, njerëzit dhe gjithçka tjetër të lëvizshme nga RTSH.
E gjithë zhurma për Radiotelevizionin e ri publik që do t’i zinte vendin Radiotelevizionit shtetëror ishte një farsë ose një komedi që nuk ndryshoi asgjë në qenien e asaj karakatine. Politika e ka dëshiruar RTSH gjithmonë si vetëshërbim për propagandën partiake-qeveritare. Këtë e vërtetoi drejtori Mazi, këtë e vërtetoi drejtori Zheji me Fatos Nanon, por këtë po e vërteton edhe drejtori i sotëm me shërbimet që i ka bërë deri më tani qeverimit të Berishës. E vutë re si tregonte nga gjysmë ore mitingjet e tij gjatë fushatës elektorale? Ky është një skandal, kur mendon që ai stacion mbahet me paratë e taksapaguesve”....

Pamundësia e Institucionit
Më hapur se kaq nuk mund të flitet. Vetëm se kur kërkon sot të dhëna dhe mundohesh të penetrosh në arsyetime ish-ësh mbetesh. Një buzëqeshje, përvijohet nga buzë të ngrira, që kinse nuk shprehen për asgjë.
Institucioni mbeti i politizuar dhe asnjëherë pjesë e publikut. Tre komponentët kryesorë Informacioni, Edukimi, Zbavitja, nuk u harmonizuan asnjëherë. Vendin e propagandës e zuri militantizmi disa herë i tepruar i drejtuesve ndaj forcave politike në fuqi. Kësaj i shtohet amortizimi i tejet i teknikës, ndërsa për shumë vjet buxheti mezi ka mundur të mbulonte 70% të rrogave. Edhe pse Ligji për Radion dhe Televizionin e detyron RTSH-në që të transmetojë falas veçmas shërbimeve fetare të mbajtura gjatë festave fetare zyrtare si dhe seancat e Parlamentit dhe programe me cilësi të lartë, ku të reflektohet larmia e jetës shqiptare, përfshirë pakicat kombëtare, këto janë harruar. Në një prononcim të saj IREX (MSI-2006) do të thoshte më 2006: “Është paradoksale të shohësh se si interesi publik është i pari që lihet pas dore nga një televizion i quajtur ‘publik’. Edicionet e lajmeve fillojnë me lajme për aktivitetet e qeverisë dhe partive politike, duke lënë pas dore problemet që shqetësojnë qytetarët”. Megjithatë menaxhimi aspak i mirë dhe prapambetja krahasuar me transmetuesit privatë, së bashku me mendimin e përgjithshëm që RTSH kontrollohet politikisht, janë ndër problemet kryesore të tij për përmbushjen e misionit të tij publik, vazhdon IREX...

Legjislacioni dhe drejtimi
Institucioni është peng i shumë gjërave, por kur pyeten zyrtarët e tij të sotëm ose të shkuarit e kanë problem prononcimin. Këtu është si një karusel gjigant, ku të gjithë janë kundër të gjithëve. Duke iu kthyer ligjit: Amendamentet e 2006 për Ligjin e Radios dhe Televizionit, i cili rregullon RTSH, patën pasoja në rregullimin e transmetuesit të shërbimit publik. Dy nga shtatë frekuencat kombëtare, që i janë caktuar Shqipërisë deri në 2015, i rezervohen RTSH. KKRT i ka rekomanduar RTSH që kanalin e dytë ta transmetojë drejtpërdrejt në mënyrë dixhitale. Në fakt, në korrik 2007, TVSH përgatiti një plan reforme në bashkëpunim me Unionin Europian të Transferimit (EBU), i cili përqendrohet në kalimin në dixhitalizim. Është duke u punuar për këtë dhe në institucion është hartuar një strategji e tërë, sipas Znj. Kalaja, zëvendësdrejtore e Institucionit. Sa do jetë e mundur? Këtë s’e thotë askush. Kokëdhembja më e madhe për këtë institucion është kur flitet për Këshillin Drejtues, si organi më i lartë i RTSH. Të 15 anëtarët, që zgjidheshin nga një spektër i madh i shoqërisë shqiptare, kanë treguar se janë pak ose aspak për t’i dhënë një fizionomi ndryshe RTVPSH. Akuza dhe kundërakuza të politikës nuk reshtin. Kur ishin të Djathtët në opozitë akuzonin për abuzime të majtët; kurse këta të fundit, në rotacionin e pushtetit, si opozitë- argumentonin se përbërja e re e Këshillit Drejtues të RTSH nuk ofronte garanci për pavarësinë editoriale. Një publicist u tregua edhe më i ashpër në atë kohë: “Të ashtuquajturit përfaqësues të pavarur deri më sot kanë qenë ‘kali i Trojës’ së politikës në këto institucione. Me qëllim që të shmangim rrezikun që ‘të pavarurit’ t’i shërbejnë pushtetit ose partive politike në vend të publikut, nevojitet që edhe [përfaqësimi i ] të pavarurve të jetë gjithashtu [politikisht] i balancuar.” (A. Stefani, “’Të pavarurit’, kali i Trojës në media”, Panorama, 16 shkurt 2006, f. 17.)
Një kalvar i tërë, sepse në vitin 2006 u kërkua që përbërja e Këshillit Drejtues do të rritej nga shtatë në 11 anëtarë dhe katër anëtarët e tjerë do të emëroheshin nga anëtarët e opozitës në Komisionin Parlamentar të Medias nga radhët e shoqërisë civile. Deri në shtator të vitit 2007, Këshilli funksionoi vetëm me shtatë anëtarë për shkak të krizës së vazhdueshme presidenciale dhe vazhdimit të punës në Ligjin për Transmetimet Numerike. Në gusht 2007 RTSH hartoi një strategji zhvillimi për periudhën 2008-2010, të cilën ia paraqiti qeverisë. Ndryshimi ende shumë i vogël...
Peng i drejtuesve
Në një pikë duket se konvergojnë të gjithë ankesat. Drejtori i Përgjithshëm është patriark i vërtetë. Ai vazhdon të gëzojë autoritet të konsiderueshëm, duke i raportuar Këshillit Drejtues, por pa qenë i detyruar të zbatojë urdhrat e tij. (OSI/Shqipëria, f. 214–216). Në fakt është Këshilli Drejtues që e zgjedh. Ishte ky këshill që i emëruar në 2006 e pushoi Drejtorin e Përgjithshëm të atëhershëm, Artur Zhejin. Në një letër publike, Mero Baze, anëtar i Këshillit Drejtues, shkruante se “me vetëdijen e plotë të drejtorëve të saj, RTSH e ka shmangur debatin publik për vite dhe është kthyer në një stacion thuajse banal, i cili i ka shërbyer vetëm interesave të ngushta të drejtorëve të vet dhe të lidhjeve të tyre politike.” (Mero Baze, “Përse ndryshimi në RTSH duhet të nisë nga Drejtori i Përgjithshëm?”, Shqip, 26 tetor 2006). Zheji e kundërshtoi kritikën dhe tha se shkarkimi i tij ishte kundër parimeve demokratike. “Është e pamundur të nisësh reformën e RTSH duke shkelur një nga parimet e demokracisë së medies, siç është mandati i Drejtorit të Përgjithshëm”. Ai shtoi se shkarkimi i tij ishte një vendim i nxituar, i bazuar më tepër në lidhjet politike sesa në arsye pragmatike. Drejtori i Përgjithshëm i tanishëm, Petrit Beci, u zgjodh në 10 nëntor 2006. Beci më parë ka qenë zëvendësdrejtor i transmetuesit publik dhe ka një përvojë të gjerë si menaxher i njërit prej televizioneve private kombëtare. Është edhe një strukturë e tretë e pushtetit dhe kjo ka lidhje me Këshillin e Menaxhimit, që shërben si organ këshillimor për Drejtorin e Përgjithshëm, duke këshilluar drejtorin për një sërë çështjesh të rëndësishme financiare apo në lidhje me pronat. Kjo strukturë duhet të ketë shumë rol për transaksionet e pronave, kontratat e punësimit dhe bisedime e marrëveshje të tjera me stafin dhe sindikatat. Struktura qeverisëse ka për qëllim të garantojë punën e balancuar dhe të paanshme të RTSH, si dhe legjitimitetin e tij si institucion publik. Fatkeqësisht, në raporte shprehet se kjo nuk është arritur. Në fakt, shumë vëzhgues, përfshirë anëtarë të strukturave qeverisëse të RTSH, ankohen që mënyra se si është ndërtuar sistemi është burimi kryesor i problemit. Gishti i fajtorit shkon gjithmonë tek Drejtori i Përgjithshëm. Për shembull, ish-kryetari i Këshillit Drejtues, Kiço Blushi, pretendonte se “për dy vjet Këshilli [Drejtues] nuk kishte miratuar struktura programore të përshtatshme për shkak të nënshtrimit politik të Drejtorit të Përgjithshëm, i cili emërohet nga ne, por nuk zgjidhet nga ne”. (Kiço Blushi, “Televizioni që ka mbetur peng i partive”, Standard, 17 mars 2006, f. 23)

Standardet editoriale
E lënë për në fund, por jo më pak i rëndësishëm, është edhe fakti i standardeve editoriale, ku RTSH-ja nuk ka një kod të brendshëm etike dhe as ndonjë organ që të mbikëqyrë sjelljen sipas standardeve. Në shtator 2006, shoqatat e gazetarëve miratuan një kod etike për të gjitha mediet në Shqipëri. Procesi i filluar nga Instituti Shqiptar i Medies përfshiu debate me gazetarë, redaktorë, pronarë të medies, menaxherë dhe të tjerë. Megjithatë, kodi nuk është miratuar “zyrtarisht” nga ndonjë media dhe nuk ka mekanizëm për zbatimin e tij. Në këtë mënyrë, respektimi i tij mbetet në dëshirën e gazetarëve. Gazetarët e TVSH-së janë njësoj si gjithë komunitetet e gazetarëve të tjerë me rrogat relativisht të ulëta, që nuk përbëjnë nxitje që ata të zhvillojnë pavarësinë editoriale apo të prodhojnë programe cilësore. Ka ndodhur që Stacioni ka përdorur kontrata të posaçme pune dhe metoda pagese arbitrare. Ish-drejtori i Përgjithshëm, Artur Zheji, pretendoi se këto kontrata ishin përdorur për të motivuar gazetarët dhe për të përmirësuar profesionalizmin, pasi stacioni po i paguante gazetarët sipas sasisë dhe cilësisë së punës. Por Kontrolli i Lartë i Shtetit (KLSH) arriti në përfundimin se këto kontrata nuk ishin të ligjshme dhe i kërkoi RTSH të ndreqte gjendjen deri në kontrollin e ardhshëm. Kjo s’mbaronte këtu: Sindikatat e RTSH vazhdimisht kanë aluduar se këto kontrata reflektonin preferencat personale të Drejtorit të Përgjithshëm dhe jo motivim profesional.

Në vend të një epilogu
A është i mundur ndryshimi? “Mendoj se është e pamundur, - shprehet skeptik Dr. Klosi. Më e ndershmja është të quhet përsëri Radiotelevizion shtetëror. Shoqëria jonë, sidomos shoqëria civile është shumë pak e pjekur për të pasur e kontrolluar radiostacione publike, siç kanë në Gjermani ose në Francë. Këtu misioni publik nuk kuptohet, plus që sabotohet përditë nga politikanët. Në një vend si Shqipëria mund të lulëzojnë hë për hë vetëm mediet private”.
Fjalë të hidhura, por një realitet i njohur. Publiku shqiptar nuk e ndjen më të vetin televizionin për të cilin është i taksuar dhe që ka siglën kushtuar tij. Ai është hije e vetvetes dhe e një institucioni, që nuk u bë askurrë profesional dhe i gjithë shqiptarëve.

*Shkrimi është mbështetur mbi Raportin Televizioni në Europë: Raportet Vijuese 2008 është një projekt monitorimi i EUMAP (Programi i për Monitorim dhe Avokaci të BE) në Institutin për Shoqëri të Hapur dhe i Network Media Program në Fondacionin për Shoqëri të Hapur. Autorja e tij është Ilda Londo nga Instituti Shqiptar i Medias. Botohet me shkurtime. Titulli i shkrimit kryesor, botuar i plotë te AKT, ka qenë Televizioni Publik Shqiptar, Një hije e zbehtë e qëllimit të tij
***
Radio Televizioni Shqiptar*
Petrit Beci (Drejtor i Përgjithshëm)
Mirela Oktrova (Drejtore e TVSH)
Zamira Koleci (Drejtore e Radio Tirana)
Radio filloi më 28 Nëntor 1938
Televizioni filloi më 1 Maj 1960
Emri i mëparshëm Radiodifuzioni dhe Televizioni Shqiptar - www.rtsh.al