MISTERI I “LULES SË BARDHË”

Gjersa aeroplan-bartësja “KENEDI” fuqishëm shqyente ujërat e Mesdheut, duke lundruar kah Adriatiku, nata ngadalë lëshohej. Në qiell së shpejti shndritën yjet. Lëkundja e butë e aeroplan-bartëses i bënte të kotur marinarët të cilët mbrëmjeje në pallubë kalon kohën me pije dhe lojë letrash. Kapiteni Vilijem o Keef në të vërtetë veç sa bisedoi me telefon me të shoqen në anën tjetër të Atlantikut, diku në Kentaki.
Situata e Kosovës, në vitin 1999, po hynte në fazën kritike. Aeroplan-bartësja amerikane “Kenedi” do të lundroj në Adriatik dhe me përkrahjen logjistike do t’i ndihmoj aleatët e paktit NATO në bombardimin e Jugosllavisë kapiteni O Keef , lëshoi dëgjuesen dhe shkoi për të fjetur.
Lufta në Kosovë mbaroi. Forcat jugosllave ushtarake-policore u tërhoqën nga regjioni kurse makineria më e fuqishme ushtarake e NATO-s hyri në Kosovë me mandatin e Bashkësisë Ndërkombëtare nën emrin KFOR. Zoti O Keef, me vendimin e autoriteteve ushtarake amerikane u përcaktua në Ferizaj, ku si paqësor do të mbante rendin dhe qetësinë në sektorin amerikan të përgjegjësisë. As ëndërr nuk e kishte parë, se në Ballkan, pikërisht në këtë vend, do ta kalonte afatin ushtarak prej shatë muajsh sa gjithsej i kishin mbetur. Ditët ishin të gjata dhe monotone. Asgjë e jashtëzakonshme. Kapiteni O Keef ëndërronte për kthimin e tij në Kentaki, për të birin Xhonin dhe të shoqen Mirjam. Dalja në qytet, pas gjashtë ditësh, ia theu monotoninë. Popullsia lokale i çmon posaçërisht amerikanët. E ndjente këtë në secilin hap, gjatë çdo takimi. Ditën e dytë të daljes së tij në qytet njohu qiftin bashkëshortor ALIU. Mikpritja tradicionale e këtyre njerëzve nuk e linte indiferent kapitenin. E pranoi ftesën e tyre për vizitë. Dhe, miqësia lindi, si zakonisht mu aty ku nuk shpreson fare.
Është korriku, e në vitin 1999 ishte jashtëzakonisht moti i nxehtë. Shumë parashikues botëror kishin paraparë thatësirë të madhe, çka edhe u vërtetua. Kapiteni O Keef atë buzëmbrëmje, më 28 korrik vizitoi shumë shitore, duke kërkuar buqetë lule të freskëta “Ashtu do t’i gëzoj ALIJAT në përvjetorin e njëzetegjashtë të martesës”, mendonte ushtaraku i ri amerikan.
Ishte afër derës së hyrjes të shtëpisë së miqve të rinj. Cingëroi. Në dorë mbante buqetën e vjollcave të freskëta që kishin ngjyra të përziera të kaltërta dhe të verdha. “Ditë e natë” është emri i tyre vendor.
- Mirë se na erdhët, kapiten! Urdhëroni!- përshëndeti bardhoka gracioze, gjersa hapte portën e rënd të hekurt. O Keeff-it i humbën fjalët. U nguros. Pran tij rrinte bukuria e vashës që rrezatonte fuqishëm. Po buzëqeshja! Iu duk se të tillë nuk kishte parë kurrë më parë. Dhëmbët margaritarë të bardh thjeshtë të magjepsnin ta puthte dhe ai si i magjepsur buzët e veta i barti mbi buzët e vashës.
- Këto lule janë për ty! – tha O Keef, duke ia ofruar buqetën me vjollca të freskëta.
- Oh, sa jam e lumtur kapiten! Ende askush deri më sot nuk më ka dhuruar këso lule “netësh dhe ditësh” kaq të bukura. Mbaje në mend: më shumë i dua netët, se sa ditët! Edhe pse dikur kisha dhe ditë të lumtura...” – qeshi vasha, gjersa me dorën e djathtë mbante përdore ushtarakun 27 vjeçar amerikan., kurse në të majtën tufën me lule të cilës me frymëmarrje të thellë iu morri erë.
Hëna ngadalë “rrëshqiste” qiellit të kthjellët. Nga hijet e drunjve kopshti ishte gjysmë i errët. Por, së fundi, kjo për të s’kishte fare rëndësi. Ishte në shoqërinë e bukuroshes në fustanin e tejdukshëm me ngjyrë të bardhë. Pas saj u mbyll porta e oborrit. Hyjnë brenda.
“Vetëm?! Do të ishte turp të më shihnin prindërit e saj...” mendonte O Keefi, sinqerisht duke u penduar për veprimin e tij të pakëndshëm që, në derën e oborrit, e kishte bërë. Në dhomën e fjetjes shëndërriste drita e kuqe e qiriut të trashë. Vetëm në korridor ndizej një llapë dritëdobët që ishte në murrin ballor. Çdo që derdhte romantikë. Çdo gjë i ngjante një nate të pabesueshme.
- Të thash, kapiteni im. Më shumë e dua natën se ditën. Netëve ndodhin çudira. Netët janë misterioze. Vetëm netëve mund ta përjetosh dashurinë e vërtetë. Oh, sa i bukur që je! A mund të më dashurosh fort, por ta ruash fshehtësinë?! – pyeti vasha që veçse e njohu.
- Patjetër! – pohoji kapiteni. Ti je krijesa më e bukur që ndonjëherë kam takuar. Por, oh! U frikohem prindërve tuaj. I frikohem turpit që do të më gjej. Të lutem më thuaj, mos vallë ëndërroj?! Kurrë nuk do të mundem të ngopem me bukurinë tënde...
- Mos iu friko prindërve të mi! – tha vasha. Ata janë në një fshat afër. Unë quhem LULJETA dhe kaherë ëndërroj për këtë natë. Do ta kesh dashurinë time gjithnjë gjersa ta ruash sekretin tonë.
Puhia lehtas përhidhej nëpërmjet dritares gjysmë të hapur të dhomës së fjetjes. Fresku që vinte përmes saj, në këtë natë të nxehtë korriku, ledhatonte dashnorët e rinj në lojën e tyre harresëdhënëse. Floku i bardhë e i bujshëm i Luljetës ia fshinte fytyrën ushtarakut të ri amerikan nga shikimi i hënës. Ritmi mahnitës i bukuroshes së re, e detyronte të harronte Mirjam-in dhe Aliajt. Kënaqej në përqafimin afshor të bardhokes së shfrenuar. Është ora afër dy e mesnatës...
- Ka qenë dashur kaherë të jem në njësinë time – brengosshim pëshpëriti kapiteni, duke shikuar orën në murr. Lulja ngadalë dhe me kujdes hapi portat. Në ndarje e puthi edhe një herë kapitenin dhe i tërhoqi vërejtjen që të mos ia thotë askujt fshehtësinë. Bashkë me gërhamën e motorit të xhipit, brengosja e tij arriti kulmin:”Eh, si do të shkoj në bazë në këtë kohë të shurdhër të natës? Kanë për të më dënuar. Më mirë është të pres mëngjesin dhe disi do të gjendem” – mendonte kapiteni. Brenda disa sekonda e ktheu xhipin e tij në drejtim tjetër, dhe cingëroi gjatë në derën e njohshme të tij.
“Zilja dëgjohej madje deri këtu! Lulja ime sigurisht fjeti menjëherë pas kësaj nate të çmendur...” Kot. Dyert mbetën të mbyllura. Kapiteni O Keef pjesën e mbetur të natës e kaloi në xhipin e tij. Në njërën anë i fiksohej përgjegjësisë së vet, kurse në anën tjetër imagjinonte takimin e ri me Lulen e stërbukur, i cili duhet të ndodhte prapë natën tjetër.
Natën tjetër, sipas rregullit, shkoi tek Lulja. Pothuaj se e kishte harruar tërësisht qiftin Aliu, kur ata me gëzim e ftonin të hynte brenda. Për nder të tij shtruan darkë të pasur.
Në ethërime shkëpuste me dhembë kofshën e pulës, duke pritur ardhjen e Lules.
Mendonte se do të darkonte bashkë me të. Por jo. Ajo s’vinte dot. Nuk ekzistonin as vjollcat e saja të kaltra e të verdha në vazon mbi tavolinë. “Ku është Lulja?!”-pyeste veten..
- A nuk ulet në tryezë dhe vasha e juaj? – i pyeti kapiteni.
- Zonja dhe zotëri Aliu e shikuan me habi, kurse fytyrën ua mbuloi verdhësia.
- Nuk kemi vajzë, kapiten. Pa fëmijë jemi qe 26 vjet martese.
- Por...zuri të bëlbëzoj kapiteni, - Ku është bardhoka? Ku janë vjollcat e mija?!
- Lulja, thjeshtë, nuk u paraqit më. As pas disa vizitash të njëpasnjëshmë. Kapiteni O Keef gati harroi të telefononte përtej Atlantiku. Gruaja e tij as pas telefonatash këmbëngulëse nuk ia dëgjoi zërin. O Keef ngadalë, por sigurt, venitej si ato vjollca të kaltra të hedhura në diellin e nxehtë të korrikut. Duke e vërejtur pikëllimin në sytë e mikut të tij amerikan, zotëri Ali vendosi të “hapte” zemrën e tij.
- Më vjen keç, kapiten. Sigurisht keni parë fantazmën. Hija e një vajze këtu tregohet shpeshherë. Po më habit fakti me buqetën tuaj. Nuk kemi vërejtur vjollca në dhomën e fjetjes. Çdo gjë është e njejtë sikur para shkuarjes sonë në katund. Sigurisht nuk është diçka në rregull me ju dhe keni halucinacione.
- Paj, unë nuk jam fëmijë!- tha hidhërueshëm kapiteni. Buqeta ju dedikohej juve për përvjetorin e martesës, por ia kam dhuruar asaj vashe.
- Vërtet shpiri i asaj bardhoke shihet ndonjëherë në këtë shtëpi. Paraqitja e saj ndodh atje- tha zotëri Aliu, duke treguar me dorë shtëpinë e vjetër në anën tjetër të kopshtit.
Kapiteni O Keef u ngrit me qëllim ta shihte atë shtëpizë të vjetër. Hapi dyert e vogla të drurit, u ngjit shkallëve të vjetra prej druri për të arritur lart. Ndjente një atmosferë misterioziteti.
“Shishetavani” i punuar me stilin e vjetër turk dhe “dollapat” e thelluara në murr ia përkujtonin kohën kaherë të vdekur. U ul në minder dhe vështronte në zbraztësirë, duke menduar se si ta zgjidhte këtë mister. Kot. Përpos grumbullit të gjërave të vjetra
dhe “gjygymit” të hershëm prej bakrit në dollap, në anën e majtë të murrit, asgjë tjetër s’kishte. Kaloi përsëri në katin përdhese.
- Ndoshta s’jam i marrë që ta ndjek fantazmën! – pëshpëriti qetas kapiteni, duke u përgaditur ta lënte shtëpizën.
- Baba im e ka blerë së bashku me pasurinë që shihni. Nuk e kemi rrënuar. Njeriu, prej të cilit e kemi blertë këtë, edhe për një kohë ka banuar në të. Ka qenë kaherë, por më kujtohet se ka folur për vashën e tij me emrin Lule. Fliste për bukurinë e saj dhe vdekjen tepër të hershme, e pas kësaj gjithmonë qante një kohë të gjatë – përkujtonte zotri Aliu.
- ?! – klithi kapiten, si ta kishte goditur rrufeja. Ajo vashë pikërisht ashtu quhej... Inshalla nuk kamë bërë dashuri me hijen e Lules së ndjerë! O Zot! Çka po ndoll kështu me mua?! Me bindje, kapiteni O Keef vendosi seriozisht të punoj rreth këtij rasti, sipas tij unikat. Nëpërmjet mikut të tij Robertit, angazhoi një parapsikolog të njohur nga shteti federal Uashington. Parapsikologu Roni, nëpërmjet mediumit të tij kontaktoi me shpirtin e vashës së ndjerë.
- E përshëndes kapitenin tim. Më vjen shumë keç që nuk mundi ta ruante sekretin, por le të mos dëshprohet. Ne do të takohemi përsëri. Jetërat tona kryqëzohen si shtigjet e imëta në shtëpinë e milingonave. Ndoshta i lajmërohem në ëndër, ndoshta zhgjëndërr, apo në ndonjë jetë tjetër. Krejt një. Dashuria ime është e ndezur dhe kurrë s’ka për t’u shuar... – tha Lulja përmes gojës së mediumit. Mediumi e ndryshoi zërin, ngjante në zërin e Lules. Kapitenit iu rrnqethën flokët e kresë. Edhe përballë frikës, ndjente gëzim që përsëri e ndëgjonte.
- I kam marrë vjollcat me vete, në shenjë kujtimi për ty. Ato do t’i mbaj, kurse ti, kapiten, merre “LULEN E BARDHË” timen, ky është emri im. Sekreti ynë është zbuluar, më vjen keq për këtë. Mua më gjen atje - dhe mediumi tregon me dorë vendin nën strehë midis shtëpisë së vjetër dhe shtëpisë së fqinjëve.
- Tung, kapiten! Dhe mos u pikëllo...Ishin këto fjalët e fundit të Lules përmes gojës së mediumit, i cili në atë çast filloj të zgjohej nga transi.
- Qe, zotëri O Keef, shpejt e zgjidhët enigmën! – kënaqshëm i tha Roni kapitenit të nemitur.
Me rekomandimin e parapsikologut amerikan, ekipi i vogël menjëherë ia filloj punës. Në vendin e shënuar filluan mihjen. Jo shumë kohë pas kësaj, kazma në duart e z. Aliu shurdhët goditi në diçka të butë. Ishte dërrasa e arkivolit. Pjesëtarët e këtij ekipi u shikuan ndërmjet veti. Shikimet e tyre i thanë të gjithë. Me duart duke iu dridhur Ramadan Aliu kujdesshëm hapi arkivolin. Çudia ishte e pafund! Në të prehej bardhoka e bukurisë engjëllore. E paprekur, në fustanin e bardhë, e freskët sikur pak më parë të kishte fjetur. Mbi buzët i dridhej një buzëqeshje enigmatike. Mbi gjoksin e saj, për habinë e të gjithëve, ndodheshin ende vjollcat kaltëroshe të freskëta, ndërsa vjollcat e verdha aty për aty u venitën.
I ngurosur nga e papritura, ekipi i vogël gjatë nuk arriti të vinte në vete nga ky “shok”. Pikëlat e djersës së ftohtë rridhnin nëpër fytyrën e kapitenit të ri. Vetëm parapsikologu dhe mediumi i tij shikonin qetësisht të mbështetur për murrin e vjetër.
- Kapite! Merre atë “Lule të bardhë” mbi kokën e saj. I keni premtuar... merrni për kujtim të kësaj vashe të bukur jetime – me zë lutës iu drejtua Roni kapitenit.
O Keef u pikëllua dhe rrëmbeu filizin e “LULES SË BARDHË”. Ndjeu se me tërë peshën e tij do të rrëzohej mbi trupin e vdekur të vajzës. Mezi mblodhi fuqinë për t’u ngritur. “Prej nga u krijua ky filiz i “Lules së bardhë”? - mendonte.
- Oh, bukuroshja ime! Ku je?! Vallë, nuk po e sheh dashurinë time, mjerimin tim? Të betohem se do ta ruaj këtë lule për kujtim të emrit tendë... gati duke qarë iu “drejtua” kapiteni.
Pas vetëm një ore kufoma e vashës filloi me të shpejtë të shkatërrohet, gjë të cilën eksperti i parapsikologjisë e shpjegoi si pasojë e natyrshme e shkatërrimit të trupit të njeriut në kontakt me ajrin.
Kapiteni Viliams O Keef e mori filizin e “LULES SË BARDHË” përtej Atlantikut dhe me të edhe një përvojë të pazakonshme. Përqafimi i së shoqes, Mirjam, e ktheu në realitetin ekzistues.

Raif Kasi

shume interesante mona e te pergezoj per te tilla shkrime