Teodor Keko

nga Engjelli Shqiptare Mon Nov 08, 2010 8:01 pm

Teodor Keko u lind në 2 shtator 1958 në një familje kineastësh. Qysh në fëmijëri ai shquhej për humorin e hollë dhe shpirtin rebel, cilësi këto që do të ridimensionoheshin me kalimin e viteve. Në vitin 1979, në moshën 19-vjeçare, boton poezitë e para në gazetën letrare të kohës "Drita". Pas mbarimit të studimeve për Gjuhë e Letërsi, punon në organet e Lidhjes së Shkrimtarëve dhe Artistëve, fillimisht në gazetën "Drita" e më pas në revistën "Nëntori". Gjatë këtyre viteve ai mbetet një nga bashkëpunëtorët më të afërt të shtypit të kohës, veçanërisht revistës "Hosteni" dhe gazetës "Zëri i Rinisë", ku përmes penës së tij të hollë trajtoi probleme të mprehta të politikës kulturore dhe tema "tabu" për kohën.
Në korrik të vitit 1990 thirret në takimin e ish-Presidentit Ramiz Alia me intelektualët e vendit. Po atij viti, në tetor, thirret në Konferencën e talenteve të reja në Korçë, ku shquhet edhe antikonformizmi i tij në diskutimin që më pas tërhoqi vëmendjen e qarqeve zyrtare. Në dhjetor bashkohet me Lëvizjen Demokratike.
Në vitin 1991 zgjidhet anëtar i këshillit botues të së parës gazetë opozitare në Shqipëri, gazetës "Rilindja Demokratike" dhe në të njëjtën kohë deputet i Partisë Demokratike. Shkrimet e tij të shumta gjatë këtyre viteve në gazetat "Rilindja Demokratike", "Koha Jonë", "Aleanca Demokratike", "Poli i Qendrës", "AKS", "Albania" e "Korrieri" apo revistat "Spektër" e "XXL" si dhe fjalimet e mbajtura në parlamentin shqiptar gjatë dy legjislaturave që ai ishte deputet, shkrime e fjalime që kishin postulat kredon e tij "Ka ardhur demokracia dhe ne nuk jemi demokratë, apo nuk ka ardhur ende demokracia për ne demokratët"..., mbeten edhe sot modele të publicistikës dhe oratorisë si për guximin qytetar, thellësinë e mendimit ashtu dhe për forcën e fjalës.
Në vitin 1996, i zhgënjyer largohet përfundimisht nga politika e drejtpërdrejtë dhe vendos të kontribuojë si intelektual, përmes fjalës në shtypin e shkruar. Në 1999 thirret nga kryeministri i asaj kohe, Ilir Meta, për të punuar si këshilltar pranë tij, detyrë që vazhdon ta ushtrojë dhe më pas në kohën e kryeministrave Pandeli Majko e Fatos Nano.
Angazhimet si qytetar, intelektual e publicist, nuk do ta shkëpusin nga letërsia, pasioni i vjetër. Pas botimit të vëllimit të parë me poezi në vitin 1983, "Pas provimeve", në harkun kohor të 19 viteve, Teodor Keko do të botojë 13 libra. Në vitin 1987 boton vëllimin poetik "Fjala fishkëllen", në 1990 poezitë "Zemra nuk është këmishë" dhe romanin "Loja". Një vit më pas vëllimin me tregime e novela "Lajmëtarja e vdekjeve", në 1994 romanin "Pretenca", në 1995 romanin "Shënimet e një gruaje", në 1996 vëlimin poetik "Unë të kam dashur, por...", në 1997 poemën satirike "E të tjera, e të tjera..." dhe vëllimet me tregime e novela "Prostituta" e "12 shenjtore, një profet dhe disa njerëz", në 1998 tregimet dhe novelat "Made in Albania" dhe në 2002, po një vëllim të tillë të quajtur "Hollësira fatale".
Në 20 gusht 2002, ndahet nga jeta pas një sëmundje të rëndë në moshën 44-vjeçare. Deri në fund të jetës ai mbeti një antikonformist, një intelektual me kontribut të veçantë në proceset demokratike të vendit dhe një bohem i papërsëritshëm.

Bibliography
Loja (The Game), 1990
Lajmëtarja e vdekjeve (The Harbinger of Deaths), 1991
Pretenca (The Pretence), 1994
Shënimet e një gruaje (The Notes of a Woman), 1995
Dymbëdhjetë shenjtorë, një profet dhe disa njerëz (Twelve Saints, a Prophet and Some People), 1997
Prostituta (The Prostitute), 1997;
Made in Albania (Made in Albania), 1998
Vdekja e nëpunësit X (The Death of Civil Servant X), 2000
Hollësira fatale (Fatal Details), 2001.

nga Engjelli Shqiptare Mon Nov 08, 2010 8:02 pm

HOLLESIRA FATALE - Tregim nga Teodor keko

Vana B. u shfaq në skajin e djathtë të rrugës të mbushur me shitësa ambulantë të të gjitha racave, pikërisht atë çast kur Erioni po mendonte se çfarë mrekullie do të ishte, sikur ndonjëri prej ambulantëve të vegjël rom, të ulërinte duke ekspozuar Vana B.

Shikojeni këtë alamet cope, kush kërkon ta blejë?

Sa të kushtonte do ta blija, mërmëriti ai, pa ia ndarë sytë tjetrës, teksa i afrohej me ecjen e saj mospërfillëse e nerva-shkatërruese. Kishte rënë keq me Vanën pas asaj darke nën vrushkujt e tërbuar të shiut, që sa nuk i thyen dritaret e restorantit, e me vetëtimat e një pas njëshme, si copëra limoni mbi peshkun në pjatancë. Ishte goditur drejt e në tru nga vështrimi i saj pak pjerrtas, as i ftohtë e as i ngrohtë, i padeshifrueshëm, dhe gjithë asaj darke, pati patur dëshirën e marrë të zgjaste pëllëmbën e ti përfshinte gjinjtë e saj as të mëdhenj dhe as të vegjël, ato gjinj si domate eksporti, me peshë e formë ideale, për ti shtrydhur ngadalë, duke kundruar thithkat e tyre të ngritura lart. Mirëpo, kuptohet, asgjë e kësaj natyre nuk pati ndodhur dhe ai, si një frikkacak dhe tinzar tipik, e kishte bërë realitet dëshirën nja një javë më pas në ëndërr.

* Mirëmëngjes! - e përshëndeti Vana B. duke e puthur lehtë në faqe e duke mbledhur me kujdes fudnin e nguhstë rreth kofshëve, teksa ulej bri tij.

* Si nuk i bërë njëherë punët tamam një e nga një!- psherëtiu Erioni duke nuhatur parfumin e saj, ndërkohë që Vanës i ën sytë djallëzisht.

* Nuk ësnhtë as vendi dhe as personi adapt për të bërë atë punë shtruar!-, ia ktheu qetësisht, pastaj, si porosity një lëng limoni hodhi këmbën një mbi një, gjithë me kujdes, që të mos i zbuloheshin kofshët e bukura më shumë nga çduhej dhe ndezi një cigare. Një cigare të bardhë dhe të hollë si gishtërijntë e saj.

Erioni u bë shpërfillës në fytyrë. I bëri shenjë një ambulanti të vogël se nukdëshironte të blinte cigare, pasatj iu kthye tjetrës.

Ti, mund të më refuzosh ditën, por natën je totalisht e imja, me gjithë seks, lecka e komça bashkë! Vetëm ta shohësh veten se si e bën atë punë.!

Vana u shkri. Ra mbi tryezën e vogël, duke e mbuluar atë tërësisht me kaçurrelat e saj të zeza e të dendura dhe pyeti gjithë kuriozitet:

Pa hë! Si jam?

Erioni u mendua një hop pa ia ndarë sytë. Dukej sikur nuk donte të fliste për atë film tejet personal, të parë e stërparë vetëm prej tij, mirëpo diçka ia zbuti vështrimin dhe ai ia nisi rrëfimit me sytë tashmë të hedhur nga rruga, ku njerëzit ven e vinin nga të gjitha drejtimet në një kaos të plotë.

-Mbrëmë po hanim darkë të dy. Ishim në një restorant të çuditshëm, me muzikë dhe klientë e kamarierë...

-E mora vesh fundin!-ia preu ajo-Mos e vazhdo kot!...

E shqiptoi këtë fjali mospërfilëse, pa ia ndarë sytë Erionit, mirëpo krejt papritur ai zgjat drejt saj e i këputi një të puthur të mirë mu në cep të buzëve të saj të plota me dhëmbët e bardhë të dalë paksa përpara, një të puthur që e bëri gri Vana B-në dhe e hutoi keqas kamarierin dhe e sëmuri për parkison, derisa i dridhej në atë farë feje gota me lëng portokalli në dorë.

Vana priti sa ia mbathi kamarieri i tmerruar, pastaj i tha nën zë Erionit, duke fshirë buzët me shpinën e pëllëmbës së saj hollake.

-Ti, qënke fare idiot!

Tani ishte purpur. Tamam si flamur kombëtar, kuq e zi! E skuqur, me flokët pis të zeza dhe me gjinjtë e plotë, që i hidheshin nga rrahjet e zemrës lart, ishte një Vanë tjetër, ajo e zemrave.

Erioni i kundroi të gjitha këto, por ndjehej se pak përshtypje i bënin. Siç i rrinte mendja Jezuit të gozhduar te gozhdët, edhe atij i ishte fiksuar mendja te mënyra se si mund të bëhej realitet ajo ëndrra aq seksi e magjike.

-Gjoksin e kishe pa rrudha,-ia nisi si me vete ai,-numur tre, me një thithë të plotë...

Vana qeshi lehtë. Tjetri i kishte rënë pikës. Ajo ishte e asaj mase!

-Mos ke pirë? - nuhati ajo, duke u zgjatur drejt tij. Pasatj u tërhoq e shtoi qetësisht: Le që tani ty nuk të bën më dëm alkooli, i bën, ti, dëm atij!...

Tjetri nuk ia vuri veshin. Tashmë i qenë ndezur motorët.!

-...Kurse kofshët i kishe të lëmuara. Pa asnjë qime e pa pikë yndyre. Po gjëja më e mirë ishte beli yt. Unë nuk kam provuar bel më joshës! Të hynte e të dilte nga pëllëmba, si me magji! Lëvizte gjithë kohën si kushinetë!...

Vana B. u trishtua befas. Filloi të vizatojë me gisht në suprinën e tryezës, pastaj pyeti befas:

-E bëmë, si përfundim atë punë?

Mori si përgjigje një PO të thatë, pa pik emocioni.

-Si isha?

-E shlëlqyer! E ngushtë, rënkoje lehtë, i mbaje sytë mbyllur dhe kërkoje mamin gjatë kryeres së aktit...

Vanës iu varën disa fije rricash anash faqeve të kërcyera paksa. Tani lexohej qartazi trishtimi.

-Po flokët deri ku më arrinin? -e pyeti ajo, duke menduar vetëtimthi se ai nuk e kishte parë kurrë me flokët të lëshuar.

-Deri te kërthiza, -ia ktheu Erioni.-Më kujtohet mirë, sespe u detyrova të t'i hap flokët, kur desha të të thithja gjinjtë!...

Vana B. heshti një hop pa ia ndarë sytë e saj pa shprehje. Pastaj hapi gojën aq joshëse e artikuloi:

-Atëherë, çkërkon tani prej meje?! Tek unë ty të shtyu kurioziteti. Në ëndërr, ti, i ke parë të gjitha. Të betohem! Unë jam krejtësisht ajo, që, ti ke parë e prekur në ëndërr!..

Dhe sakaq ishte në këmbë me çantën e hedhur në sup.

-Po të mos kishe hyrë në këto hollësira, mbase do të bënim diçka. Me atë mendje erdha. Tani nuk ka më kuptim!-tha dhe iku gati duke dënesur. Fill pas këtyre fjalëve

ndodhej në rrugë. Ecte ngadalë, me vithet e kërcyera, që i vallëzonin lehtas, tamam si në ëndërr...

nga Engjelli Shqiptare Mon Nov 08, 2010 8:02 pm

Teodor KEKO
PROSE

IN THE DARK

It kept on raining outside, a fine drizzle, cold and never-ending, so typical of Tirana in December. The electricity had been off in the apartment for some time. We continued to huddle in bed, silent and naked under the warm covers, listening to the patter of the rain against the windowpane. It was so frigid out of bed that you had to think twice before setting out on the long, five-metre journey to the bathroom. You'd piss a stalactite instead of urine.
Anna was not in good shape. Although she was the one who had called me and asked me to wait for her, and she was the one who had come here, who had disrobed and crawled into my bed as usual, she was not well. I pondered on this for quite a while, worrying whether I was perhaps the cause of her depression. She was still very young and far too beautiful to be depressed. But I never really found out why. From our first encounter at the jubilee concert, where very few people attended and where the singer was better at reciting the text of her song, written on the board, than she was at singing it, I had gotten along with Anna better than with anyone else. She had been a windfall for me from the start, a gift of God, a girl who, with so many admirers to choose from, had focussed her erotic attentions on me, a rusting thirty-five-year-old loser, abandoned by everyone else, who had set up house in the drinking parlour and spent his nights with a glass to fight off the biting solitude.
The moment her slender being entered my life, I seemed to revive. She also awakened my desire to get back to sculpting. Now I would concentrate on her curves and not on the usual portraits and busts of fallen heroes who had poisoned my lust for art the moment I came to realize that the results of my work, my personal collection, were all standing around in the cemetery. Yes, it was there that my masterpieces were languishing, paid for with a few leftover coins. Most of the busts were of thugs and savages struck down in some ambush, a settling of accounts, under circumstances and with weapons which were more or less identical, such that you would think they had all been killed by the same person.
Out of the corner of my eye, I observed her graceful back with its slight inward curve towards her bottom, and considered doing a couple of sketches. The light was fading, however, and work was now impossible. In the twilight, the result would probably have been the back of a fifty-year-old cleaning lady. I would just have to wait until the electricity came on again.
"It's still raining," she said at last. "I wonder why there's no light."
I studied her now, as if I were preparing to do a portrait, and could distinguish the sorrow in her being, a sorrow mixed with boredom.
"It's probably not raining up in the mountains."
"Damn rain," she growled, "it never rains in the North where the dams are, but here in Tirana where it does no one any good and just causes flooding!"
"You know, there was a time when people got along without electricity, day and night," I replied, endeavouring to console her.
"I know," she complained, "but life back then was designed that way and no one relied on electricity to start with. They may not have had light, but they had wood furnaces, coal stoves, chandeliers and candles."
"You're just in a bad mood," I ventured gently.
"I'm always terrified when the power is off," she responded. "The darkness reminds me of my life and, for an Albanian, that only means bad. We never have anything to remember..."
I tried to comfort her, noting that even the devil is not as black as he's painted, but my words were to no avail. Calmly, as if she were talking about a dress she had just bought, she informed me that life was not worth living. She defined our existence as a realm of mediocrity and futility, and I could find no argument to convince her of the contrary.
In fact, I could not remember anything from my past except the beatings I had received from my father every time he found out I was playing hooky, the death of my mother, and a few stupid moves I had made when I was out bingeing. I did not think much about the past anyway because I never had the courage to come to terms with reality. I was not one of those decisive, revolutionary types. Her depression was beginning to gnaw at me, too. She was a goddess, all that tender skin and those curves clinging to my body, and yet I could not touch her. It would have been perverse, a crime, to try to make love to something deprived of a soul...
"You know how I think of myself?" she then asked. "I'm like something... like some dead object!"
I had the impression she was wiping a tear from one of her wide eyes.
"You should not have come," I declared. "Now you've got me depressed, too!"
"You need the light more than I do! That's my only consolation. I think I would otherwise kill myself."
You are right, I thought to myself. If you were anywhere else, who knows where you would have ended up by now, in some well-lit bar, with a flickering crystal glass of champagne in your hand, surrounded by waiters dressed to the hilt.
Suddenly there was a click and the lights came on. The whole apartment building was abuzz. She sighed:
"I guess God's been listening in."
She rose at once and began to put on her clothes.
"Come on, get dressed," she demanded, as I looked on in surprise. "Let's go and get something to eat in a good restaurant before the lights go out again! I think I'd like to have a drink tonight." I was stunned and got up without delay. But I knew that the next morning she would be moaning again, day after day until she got old and would then look back, remembering only the death of her parents and the day they had ripped up her miniskirt. God had made her a beauty, but her beauty would never help her.

(November 2000)

[Në terr, from the volume Hollësira fatale, s.l. 2001, p. 46-48. Translated from the Albanian by Robert Elsie]

nga Engjelli Shqiptare Mon Nov 08, 2010 8:03 pm

PA EMER

- Mua nuk më besohet që jam në shtrat me ty!
- As mua! - tha Martini.
Ai kishte ndezur cigaren dhe po kundronte format e lakuara të trupit të tjetrës. I bënin përshtypje gjinjtë. Qenë të plotë e të fryer mbi një kraharor elegant si prej balerine. Ishte njohur me Megin dy ditë më pare në rrugë . Ajo e kishte thirrur gjithë emocion nga pas, ai qe kthyer duke e kundruar plot kërshëri bukurinë e panjohur, paten pirë një kafe bashkë dhe tani gjendeshin gollomesh në shtrat.
- Ëndërr e kam pasur të të takoja, pale më të bëja dashuri me ty! Martini artikuloi pa asnjë redaktim atë që po mendonte:
- I paske ëndrrat idiote!
Tjetra qeshi mbytur dhe i ra lehtë me grushtin e saj të brishtë në sup:
- Duhet të kesh më shumë respekt për veten tënde! Ti, hyn në racën e të talentuarve! - e këshilloi, duke iu rrasur si mace në trup.
Martini nuk denjoi t'i përgjigjej. Ky muhabet i dukej koti, jo ke talent, jo s'ke talent! ç'rëndësi ka, kur po mbushet viti pa shkruar as edhe një rresht, mendoi ai. Ke një diamant, por të mungon floriri. E bën dot unazë? Jo! Hidhe në plehra!
E ktheu Megin përmbys dhe filloi t'i kundrojë shpinën e lëmuar e të plotë prej vajze, që përmblidhej nga një pëllëmbë e vetme në mes e që rihapej me një kërcim rrethor te vithet. Ai i fërkoi lehtë lëkurën, si të deshte t'i fshinte pluhurin, pastaj u zgjat drejt xhaketës të flakur te këmbët e shtratit dhe, si mori stilolapsin, ashtu përhumbur papritur nisi të shkruajë me një kaligrafi të rregullt në shpinën e vajzës:
Një sy,/Një klithëm,/ Një ikje,/ Një dimër./Dita/
Kot./Kujtesa/ Plot
Tre pikat e vendosura me kujdes, a thua aty qëndronte thelbi i krijimit, e rrënqethën Megin. Kur ai hodhi mbi tryezë stilolapsin, ajo u ngrit ngadalë, a thua druhej mos i binte ndonjë gjë nga trupi. Qëndroi para pasqyrës dhe u përpoq të lexonte ç'shkruajti martini.
Mirëpo nuk mundi. Atëherë ia lexoi ai ngadalë. Pastaj u ngrit të korigjonte një varg dhe, meqë nuk gjeti vend në shpinë, doli me një shigjetë në mollaqe. Megi e la të mbaronte, duke qëndruar si statujë në këmbë. Kur ai mbaroi, ajo ishte e përlotur.
- Tani duhet të iki! - tha. - Nuk besoj se të mbetet hatri!
Ajo studionte në Peruxhia të Italisë për manaxhim arti dhe një Zot e dinte nëse do të kthehej më në shqipëri apo jo. Do nisej mbasdite me traget.
- Kur të kthehesh, më bëj një telefon, - i tha Martini formalisht, duke e përcjellë te dera.
- Edhe ti, po erdhe në Itali, më kërko, - ia ktheu ajo e lumtur nga paraditja magjike e përkujdesja e yllit të saj dhe kështu u ndanë, me kujtime të mira për njëri - tjetrin e me ca shenja respective kafshimesh në trupat e tyre. Për Martinin rifilloi rutina e pare, klub - shtëpi, birrë - verë, ajo rutinë që ishte si një gomë magjike gjithçkafshirëse. Megi i shkruante hera - herës Martinit ndonjë letër,
ku vështirë se merrje vesh gjë në gjithë atë rrëmujë fjalish, përveçse "jam mirë" ke shkruajtur ndonjë libër?" Martini përtonte t'i përgjigjej. Ai letrat i shkruante, mirëpo e kishte bezdi të kalonte andej nga posta. Kush blinte pulla, zarfa e dreqi me të birin?
Dhe e linte fare atë punë, duke u kufizuar me dërgimin e ca të falave spontane, apo ndonjë pusulle, me anë të të njohurve të tij, ai u nis në Bari, ku zhvillohej një konferencë e shkrimtarëve të vendeve që lagte deti Adriatik. Bëri gati një cope letër që në Tiranë dhe,
me të arritur në aeroportin e barit, ia dha shoqëruesit Italian, duke iu lutur t'ia postonte Megit. Atje ai i dërgoi tjetrës adresën e hotelit, ku do të flinte, dhe në fund kishte shkruajtur shkurt: "Në këtë hotel do qëndroj një javë. Po deshe, më bëj ndonjë telefon. Martini" Megi e mori të nesërmen. Sa nuk po çmendej, që nuk vinte dot në Bari. Nuk e braktiste dot shkollën.
- Hajde, ti, nja dy ditë në Peruxhia, - iu lut ajo, - pastaj, të shtunën, zbresim të dy në Bari.
- Po munda të shkëputem, do vij! - i tha martini.
- Hajde! - iu lut ajo.- Biletën e trenit ta paguaj unë. Hajde, shiko edhe Peruxhian, është qytet vërtet i bukur.
- Do bëj çmos, - e qetësoi Martini më shumë për të larë gojën, mirëpo të nesërmen ai u mërzit me ato dokkrat e conferences dhe pa e menduar gjatë bleu një biletë treni për në Peruxhia. Kur i tha Megit në telefon se ndodhej në qytetin e saj të mrekullueshëm
plot vjetërsira, ndryshk dhe myshk, ajo uluriti si e marrë nga gëzimi. Ai qe shtruar e po darkonte për shtatë pale qejfe në një restorant të mire, i mirë ndoshta sepse ndodhej mu në qendër të qytetit, se veç ca ullinjve verdhoshë gjë tjetër të veçantë nuk
kishte, dhe Megi iu lut mos lëvizte prej andej.
- Qameti, për njëzetë minuta jam atje! - tha ajo.
Dhe nuk u vonua vërtet. Martinin e habitën lotët e tjetrës. Ata nuk kishin asnjë lidhje, qoftë edhe të largët me njëri - tjetrin,
përveçse një të shkuare formale, thjesht për hobi, nga ana e saj, dhe për ndërrim gjelle e mosprishje qejfi, nga ana e tij. Kurse Megi tani i qe varur në qafë dhe vetëm qante si idiote!
- Po qave, u ktheva në Bari! - kërcënoi Martini, që kurrë nuk i kishte duruar lotët e femrave. I dukeshin si ujë çezme, aq lehtësisht ia merrnin të qarit!
- Mirë, mirë, nuk qaj më! - i tha ajo, duke iu ulur përballë pa ia ndarë sytë. Megi e kishte dashuruar Martinin gati dy vjet më pare,
kur lexoi romanin e tij të njohur "Një mëngjes i errët" dhe nga ajo ditë ajo nuk pranoi të verë shkrimtar tjetër para Martinit. Edhe pyetja e pare, që i drejtoi idhullit të saj, ishte nëse kishte shkruajtur ndonjë gjë?
- Shterpësi! - ia ktheu Martini. Dhe shtoi duke kundruar një peizazh të shpëlarë në mur: E kush e ka mendjen tani në Shqipëri te letërsia? Atje tundin këmbët për pak politikë.
- Injorantët! - shfryu Megi.
Pastaj iu lut tjetrit të ngrihet.
Apartamenti i Megit iu duk i ngrohtë, por ai u befasua nga një fotografi e stër - madhe e varur në dhomën e Megit, sipër kokës së shtratit të saj. Ai nisi të ë metë madhe. Dikush e kishte fotografuar Megin lakuriq nga mbrapa dhe fjalët e poezisë të shkruajtur
dikur prej tij në trupin e lakuriqtë lexoheshin fare qartë. Më shumë ai u shkri me atë korigjimin, i cili dilte me shigjetë te mollaqja e djathtë e Megit.
- Ti je idiote! - i tha ai, megjithëse tani fotografija i dukej tamam një vepër arti.
- Unë e di se si e kam bërë atë udhëtim me target, që mos më prisheshin fjalët, Sa të dilja në fotografi, se në Tiranë nuk e bëja
dot. Edhe ajo më duhej! Vesha një fustan pa asgjë poshtë, vetëm me mbathje të vogla e rexhipeta isha, dhe nuk u ula asnjë cast gjatë gjithë udhëtimit!
Fotografija ishte vërtet e bukur, gjithë dritë e nga muri shpalosej një trup i mrekullueshëm vajzëror. Martini u ngacmua nga lëkura vetëtitëse dhe e tërhoqi Megin pranë. Filluan të puthen mire e mire, gjithmonë e me më tepër passion, deri sa ngelën të dy lakuriq.
Megit i ndjehej lumturija, një lumturi e thellë, që ia mbylli sytë dhe ia shpërtheu rënkimet nga kraharori. Kështu kaloi një natë, plot fjalë të ëmbla, gjithë qeshje të gëzuara, deri sa i pushtoi pa kuptuar gjumi në krahët e njëri - tjetrit. Martini u zgjua vonë. Në apartament mbretëronte heshtja dhe sytë e tij, si ia nisën bredhjes nëpër sendet e dhomës, më në fund ndaluan në tryezë. Atje
qenë vendosur me kujdes ushqime, cigare dhe një letër për të. Në letër Megi i lutej mos mërzitej. Ajo do të kthehej në orën një e gjysmë nga fakulteti dhe do shkonin të hanin drekë në një vend të mire. "Po nuk pate me ç'të merresh, shkruaj ndonjë gjë për mua!"
mbyllej ajo letër, pa harruar një puthje idiote në fund, ku kishin ngelur gjurmët e buzëve të plota të saj lyer me një të kuq si në rozë.
Ora ishte njëmbëdhjetë dhe në dush Martini filloi të vrasë mendjen si t'i shtynte këto dy orë e gjysmë , por, pasi hëngri diçka, ajo qetësi e ëndërruar për çdo shkrimtar, sikur ia mbushi mendjen të ulej një here e të shkarraviste diçka. Kur u kthye Megi, ai sapo
kishte përfunduar një tregim të çuditshëm: atje bëhej fjalë për një njeri, i cili i ka respektuar tradicionalisht vizat e bardha dhe semaforët në rrugë, por pikërisht atje një here i ndodh një aksident, jo për faj të tij, natyrisht, që e le të gozhduar në një karrocë paralitikësh përjetësisht. Nga ajo ditë ai vendos të vrasë veten dhe tani nuk i respekton më semaforët e vijat e bardha, por aksidenti nuk ndodh, sepse të gjithë frenojnë, duke e share, te rrotat e karrocës së tij. Megi e lexoi dy here e heshtur tregimin dhe ngeli një cast e menduar.
- I fortë! - tha pastaj.
- Kam nja dy vjet pa shkruar prozë, - i shpjegoi
Martini, më shumë për të justifikuar gabimet teknike që mund të kishte tregimi, por Megi tundi kokën mohueshëm:
- Për mua, është tregim fantastik! Ti je tregimtar i lindur!
- Ta kam falur! - i tha shpërfillshëm Martini.
Dhe e harroi tregimin. Ata ia mbathën për në restorant dhe ia nisën nga e para orgjive të tyre pa prishur qejf. Deri në fund të atij udhëtimi, Martini shkruajti edhe dy tregime të tjera për Megin.
- Bëj ç'të duash me ato, - i tha tjetrës, teksa përqafoheshin në stacionin e trenit të Barit, dhe vërtet që tani nuk i interesonte shumë letërsija. Merrej me gazetari dhe fitimet nuk qenë të vogla. Nga letërsija vetëm pak bukë me djathë haje në Shqipëri,
me djathë të bardhë nga ai i liri!
- Faleminderit! - dënesi Megi. - Më ke bërë një dhuratë të mrekullueshme! Mbase ta shpërblej ndonjë herë.
U ndanë. Megi ia nisi sërisht letrave të saj përmalluese e çapraze. Tani Martini i kthente hera - herës ndonjë përgjigje plot satire e humor, që tjetrën e bënin sakaq të lumtur, por këto raste nuk qenë të shpeshta. Një ditë Martinin e thirrën në Ambasadën italiane. E
priti me respekt një fytyrë - kuq nga konsumizmi i verës dhe i komunikoi se Martinin e kishin ftuar në Milano, pasi ai qe shpallur fitues i një çmimi të rëndësishëm vjetor përprozën e shkurtër. Martini u habit. Ai nuk dinte të ishte përkthyer ndonjë tregim i tiji në italisht, por u kthjellua, kur iu kujtua Megi.
- Shpenzimet janë të pales italiane. Keni edhe një shpërblim të forte për të marrë, - i shpjegoi italiani.
Martinit nuk i ndahej nga mendja Megi.
- Më duhet edhe një përkthyese, - tha ai më në fund, megjithëse fliste një italishte të pastër. Dhe afroi emrin e Megit.
Tjetri pranoi me kënaqësi.
- Nuk paguaj unë! - shtoi.
Pastaj, duke nxjerrë nga një sirtar romanin e Martinit, iu lut t'i linte një autograph. Jashtë kishte filluar të binte shiu. Martini nuk
pranoi ta shoqëronin me makinë. Hyri në një bar pranë godinës së Radio - Televizionit dhe porosity vodka. Ca sy kuriozë e vëzhgonin, ca sy si të Megit, por ai u bë i pandjeshëm. Nuk ia kishte qejfi të fillonte ngatërresat nga e para me ca femra, të cilat të
shihnin të habitura në gojë, a thua goja jote ishte një ****ë pule, nga ku dilte veza e kuqe. Mendonte tani se si ishte ndërtuar ky dreq fati njerëzor, duke kujtuar atë vargun e hershëm të ninullës klasike, ku nëna tund fëmijën, duke i kënduar: "kush të do
e kush të ka!"Nuk i pihej, por porosity edhe një vodka tjetër. Vërtet, po filozofonte me atë mendjen e tij të
çuditshme: kush na ka e kush na do!

nga Engjelli Shqiptare Mon Nov 08, 2010 8:03 pm

SHQIPËRIA

Ne e thamë të gjithë shishen e wiskit. Tavolina ishte mbushur plot me gota bosh e filxhanë kafeje dhe tavllat mbanin nga një grusht bishta cigareje brenda, kurse njerëzit nuk dukeshin më nga mesi e lart. Qenë sharruar në mes nga perdja e dendur e tymit.
- Tani mbathjani!, - urdhëroi gjithë qejf gruaja e Francit. - Në këtë shtëpi nuk gjendet më asnjë pikë alkool!...
Ajo kishte nja një orë që shkëmbente ca shenja intime me të shoqin dhe shfrytëzonte çdo rast që i jepej për t'iu ngjitur në trup. Merrej vesh, i bëhej ajo punë.
- Ikim, - pranoi dhe vëllai i saj. Atij i qe bërë koka e vogël sa një grusht nga pija, por kushedi se ç'poshtërsi po mendonte ato çaste, kur e nxirrte tymin e "Kamelit" nga të gjitha vrimat e kokës.
Ai ishte një biçim hibriti, që të jepte përshtypjen se e nëna, një goxha grua e bukur, e kishte zënë jo me spermë mashkulli, por me nitroglicerinë. I qeshnin tinëzisht sytë e vegjël, që, edhe kur gjendej në qejf, ia ruanin ftohtësinë e akullt.
Franci na u lut si Krishti të qëndronim edhe pak. Kishim lënë një bisedë interesante në mes, si mund të rregullohej Shqipëria përmes makroekonomisë, por ne nuk u dorëzuam. I pari u ngrit ministri i asaj ministrisë me emër tmerrësisht të gjatë, pas tij unë dhe pas meje kokëdardha. Kur dolëm në korridor, unë dëgjova Francin që psherëtiu: "Falna mëkatet, Zot!" dhe pashë kunatin që qeshi mbytur. Edhe ai ishte ministër, ministër i pashpirt.
- Bëni nani-nani!, - tha ai në ndarje me sytë që sa nuk po ia braktisnin zgavrat nga e qeshura.
- Na marrtë gjumi i madh!, - ia ktheu Franci dhe kështu u ndamë.
Jashtë frynte juga. Nga rrugët e shkreta qarkullonin vetëm policë dhe qenër pisanjosë, çka na e mbushi mendjen se sikur nuk kishte kuptim të mbylleshim nëpër shtëpira, duke braktisur këtë natë të ngrohtë. E ndamë mendjen ta pinim dhe një gotë dhe në atë çast ministri i ministrisë me emër të gjatë e pyeti kolegun etij se ç'kishte që zgërdhihej.
- E di pse psherëtiu Franci "Falna mëkatet, o Zot?"... Do flerë me motrën time, por ata kanë njëzet vjet martesë, ti e di, janë martuar që kalamaj, dhe ajo i duket si motra e tij...
Tjetri, pak dhëmbëdalë, i prerë për bllofe e që i respektonte bllofet, filloi të ë me të madhe, siç e kishte zakon.
- Inçest, me dy fjalë...
- T'ia çojmë policinë në shtëpi, - sugjerova unë...
- Lëre, - tha shpërthyesi ynë, - Do t'i pushojë zemra në vend Francit. Ai ndihet realisht fajtor në këtë pikë...
Ne po qeshnim me të madhe, sepse na u kujtua për dreq diskutimi tejet serioz i Francit se si mund të rregullohej sa më shpejt Shqipëria...
- Vetëm këtu nuk bën fajde ekonomia, - qeshte dhëmbëdali, - Francin për shembull, e gatit dhe e sjell në derexhe të Zotit vetëm divorci! Ekonomia veç sa i vjen pak vërdallë...
Na hypi një e qeshur prej idioti dhe ne ia filluam përsëri të pirës, pikërisht në atë çast, kur motra e nitroglicerinës doli nga banja me një penjuar të lehtë, që ia nxirrte në pah linjat ende të padeformuara të trupit. Ajo u nis t'i hynte gjithë qejf në shtrat Francit, duke u zhveshur ngadalë që në hyrje të dhomës, dhe asnjë nga ne nuk e dëgjoi kur ai i ulëriu së shoqes që të fikte dritën. Të paktën, të bënte sikur nuk e dinte me cilën kishte rënë në shtrat. Në atë kohë ne po porositnim dopiot e dyta. Na pati lodhur diskutimi për Atdheun.

nga Engjelli Shqiptare Mon Nov 08, 2010 8:04 pm

Kur dikush thote ...

Kur dikush thote bri meje "Irene"
une te kujtoj ty qetesisht.
Bie nje murz e zverdh nje vjeshte,
ca gjethe bien dhe shfaqesh ti.

Nuk te harrova, megjithese kurre
s'te thashe: "Irene, une te dua!"
Atehere ne dyzimi-lufte
perfundimisht me mundi mua.

Syri yt priste ta thyeja drojtjen
plot ankth si fundin e nje gare.
Po une heshta. Prania jote
ma mjegullonte rrugen drejt fjaleve.

Nje dite ti shkove. Vec ne mesnate
shume kohe ne enderr me mbete.
Kur gjumi varej mbi qepalle,
magjepsese uleshe prane meje.

Ku je valle sot? ne c'muzg e vjeshte?
Pa ty jane endrrat si shkretetire.
Po ti qofsh e lumtur, Irene, Irene!
Une te kam dashur. Naten e e mire!

---------------------------------------

E dashur, erdha

E dashur erdha! Pse vrenjtesh kot?
Ti po më prisje përsëri,
mos u çudit, unë jam një zog.

kur dashuroj bëhem si ajri,
e ngre folenë aty ku dua!
Do, s'do, të futem në kraharor,
të pushtoj si i marri.
Po e mbylle derën,
unë me forcë do ta hap,
do ta coptoj!

Do bësh sikur më ke inat.
Ndodhi e vjetër, unë e di!
S'jam buzëqzmësht, por esnaf,
për dashurinë di plot dredhi!
Unë do të puth, do të pushtoj në gji,
dhe po ma mbylle derën ti.

E dashur, erdha, në prag ke dalë,
ke hapur portën dhe nën hundë.
Sa përbetohesh me qindra fjalë,
më mirë, eja, më puth!

Kur dashuroj bëhem si ajri,
e ngre folenë aty ku dua!
Do, s'do të futem në kraharor,
të pushtoj si i marri.
Po e mbylle ti derën,
unë me forcë do ta hap,
do ta coptpj!

E dashur, erdha, pse vrenjtesh kot,
ti po më prisje përsëri.
Mos u çudit! Unë jam një zog.
Po e mbylle ti derën,
unë me forcë do ta hap,
do ta coptoj!

-------------------------------
Poezia e fundit e pabotuar e Teodor Kekos shkruar ne spitalin e Selanikut

Kur e di se do të vdesësh

Kur e di se do të vdesësh
Pemët kanë më shumë lule dhe me
Shumë yje qielli ka
Më të mirë dhe më të çuditshëm
Janë njerëzit
Që nuk e kuptojnë se hija e trupit të
Tyre është vetë vdekja.

Kur e di se do të vdesësh
Toka është pjellore, si grua,
Dhe qielli ta shuan përjetësisht
Etjen me shirat e tij
Dhe avionët nuk fluturojnë për t'u
Rrëzuar,
Dhe njerëzit nuk lindin për t'u
Bërë nesër të liq.

Më mirë ta dish se do të vdesësh!
Lulet lule do të jenë dhe nuk do të
Kundërmojnë me trishtim
Dhe njerëzit do të kthehen më shpesh te
Distributori i harruar
Të furnizohen falas me besim….

Selanik, 26.5.2002

nga Engjelli Shqiptare Mon Nov 08, 2010 8:05 pm

Kur e di se do të vdesësh

Kur e di se do të vdesësh
pemët kanë më shumë lule

dhe me shumë yje qielli ka
më të mirë dhe më të çuditshëm
janë njerëzit
që nuk e kuptojnë se hija e trupit të
tyre është vetë vdekja.

kur e di se do të vdesësh
toka është pjellore, si grua,
dhe qielli ta shuan përjetësisht
etjen me shirat e tij
dhe avionët nuk fluturojnë për t’u
rrëzuar,
dhe njerëzit nuk lindin për t’u
bërë nesër të liq.

Më mirë ta dish se do të vdesësh!
lulet lule do të jenë

dhe nuk do të
kundërmojnë me trishtim
dhe njerëzit do të kthehen më shpesh te
distributori i harruar
të furnizohen falas me besim….

nga Eri dr Sun Nov 21, 2010 7:35 pm

Larg, Afer

Larg syve mbeten buzeqeshjet
dhe dashurite nga zemrat larg
Veç vdekja afer, fare afer
me doren ngritur qendron ne prag

Degjoj trokitjen, puthjen ia ndjej
shprishje gjymtyresh ne trupin tim
I dashuruar pas dashurise. Mbeta
i veshur me qefin.

Sot s'eshte çudi ne prag te jetë
duke trokitur vete dashuria
Por une s'e njoh. Kam frike. S'hap deren

nga Eri dr Sun Nov 21, 2010 7:40 pm

Atdhe

Vendi im i dhembshur me dimra te bute
me pranvera mahnitese qe s'te lene te vdesesh
Mendohem e mendohem : neve ty
apo ti na i zgjat ne jeten?

Vendi im shpatullgrire nga erozionet
kembembledhur ne ererat e acarta
Ti jetove, zemra mbeti, e paepur
sfidante ndaj stineve te kallkanta, te stergjata

Vendi im, nje ulli perjetesisht i gjelber
pas teje u dashurova verberisht

nga Eri dr Sun Nov 21, 2010 7:41 pm

Une jam i qete dhe i patrazuar

Poezia me poshte eshte shkruar pak dite pasi autori u diagnostikua me kancer ne spitalin e Selanikut.

Une jam i qete dhe i pa trazuar
si nje njeri, qe kurre s'ka bere faj
Megjithese faj bera nga dita kur linda
e pasketaj.

Jam fare i qete
si nje budalla i lindur me syte penel piktori
qe zbukuron magjishem gjithçka
me ushqen optimizmi dhe humori

nga Eri dr Sun Nov 21, 2010 7:42 pm

Tej bukurise

Mbas mjegullës, detit, maleve, fushave,
pas katedraleve ar e shkëlqim,
është vendi im, i vogli fare
i shtrirë, më këmbë, foshnjë dhe trim

I vogli fare me qiej të kaltër
lumenj kokëfortë, detra si loti
ku njerëzit flenë pa bërë kryqin
dhe zgjohen duke thënë: “Dhëntë Zoti…”

nga Eri dr Sun Nov 21, 2010 7:50 pm

Kur e di se do të vdesësh

Poezinë e fundit do ta shkruante ditën e njëzet e gjashtë në majin e 2002. Ndodhej në spitalin e Selanikut. E ka titulluar "Kur e di se do të vdesësh". Kur e di se do të vdesësh
Pemët kanë më shumë lule dhe me
Shumë yje qielli ka
Më të mirë dhe më të çuditshëm

nga Eri dr Sun Nov 21, 2010 7:52 pm

Kur dikush thote ...

Kur dikush thote bri meje "Irene"
une te kujtoj ty qetesisht.
Bie nje murz e zverdh nje vjeshte,
ca gjethe bien dhe shfaqesh ti.

Nuk te harrova, megjithese kurre
s'te thashe: "Irene, une te dua!"
Atehere ne dyzimi-lufte
perfundimisht me mundi mua.

Syri yt priste ta thyeja drojtjen
plot ankth si fundin e nje gare.
Po une heshta. Prania jote

nga Eri dr Sun Nov 21, 2010 7:54 pm

E dashur, erdha

E dashur erdha! Pse vrenjtesh kot?
Ti po më prisje përsëri,
mos u çudit, unë jam një zog.

kur dashuroj bëhem si ajri,
e ngre folenë aty ku dua!
Do, s'do, të futem në kraharor,
të pushtoj si i marri.
Po e mbylle derën,
unë me forcë do ta hap,
do ta coptoj!

Do bësh sikur më ke inat.