SHITËSI I BAJAMEVE

Ulur në kafe të dy, me një mikun tim të vjetër,

Bisedonim sy për sy, për hallet e botës tjetër.

Asaj bote të panjohur, jashtë luksit dhe shkëlqimit,

Ku sundonte tragjedia, hija e rëndë e mjerimit.


Miku, mësues i njohur, nëpër rrethet arsimore,

Më tregonte pikëlluar, plagët tona shoqërore,

Plagët e brezit të ri, plagët që shumë e lëndonin,

Të ardhmen vendit tonë, zemrat tona përvëlonin.


Krejt papritmas që nga prapa, u dëgjua zëri dridhur

Doni bajame zotni, doni ndonjë gjë të kripur?

Po vështronim nga djaloshi, që bajamet na ofronte,

Ishte fare njomëzak, njomëzak që të punonte.

Porsa ne i kthyem kryet, djaloshi ngriu në vend,

Si një shtatore mermeri, as që merret dot me mend,

Dhe nga syt lotonin lotët, buzët dridheshin me dhimbje,

Gjithë bajamet që nga dora, u shpërndanë tokës shqime.


Zoti mësues, më falni! Foli djali nëpër lot,

Zëri i tij po i dridhej, ne s’ishim në këtë botë,

Kishim fluturuar tutje, në botën e dhimbjes prore,

Po përse, përse të ketë, kështu dhimbje shpirtërore?


Sa kushtojnë ato bajame? foli mësuesi urtë,

Por djaloshi s’fliste dot, kjo zemra e tij e butë,

Ishte vrarë, ishte plagosur, turpi e kishte mbuluar,

Pranë mësuesit të tij, po qëndronte turpëruar.


Mos u skuq e mos u ndro, puna gjithmonë është nder,

Je nxënës i mrekullueshëm, je simbol dhe për të tjerë.

Nxorri një grusht me monedha, e djaloshit ia drejtoi,

Ia dhuroi me dashuri dhe në dorë ia dorëzoj.


Djali gjorë turpëruar, lekët në dorë i mori,

Falemnderit për ju shumë! Dhe me vrap jashtë doli,

Ky mësuesi tronditur, foli me një zë të rëndë:

Është nxënës i shkëlqyer, ka vetëm të zezën nënë!


S’folëm më, nuk biseduam, goja na ishte bllokuar,

Po kujtonim djalin mbarë, ngjarja na kishte shokuar,

Po vështronim gjithë bajamet, shpërndarë në dysheme,

Përse kjo ngjarje e rëndë, të ndodhë këtu te ne?

Autori Reshat Kripa

shum e bukur mona