Kur do të ndalet gjakderdhja?

Islami është fe e vërtetë dhe puna për forcimin e tij është detyrim, prandaj muslimani duhet të përdorë çdo vepër të ligjshme fetarisht dhe të mundshme për ta arritur këtë qëllim. Mirëpo kjo nuk domethënë të shfrytëzojë çdo vepër, porse atë vepër të cilën e do dhe e pëlqen Allahu. Në këtë mënyrë njeriu e arrin qëllimin me pasojat më të vogla të mundshme dhe pa e kundërshtuar sheriatin.

Armiqtë përpiqen dhe hulumtojnë shkaqet me të cilat do të arrijnë pengimin e ecurisë së të vërtetës, apo shëmtimin e pamjes së atyre që veprojnë për këtë kauzë. Muslimanit nuk i lejohet që t’ua ofrojë atyre këto shkaqe, madje duhet të largohet maksimalisht prej tyre, e gjitha kjo në shërbim të realizimit të qëllimit, mbetjes së tij i pastër dhe larg nga çdo ndotje dhe t’i dështojë kurthet e armiqve.

Akoma jemi duke parë herë pas herë ballafaqime të rastësishme, të pa-llogaritura dhe konflikte të pabarabarta, të cilat disa herë i shkaktojnë disa islamistë e herë të tjera armiqtë e muslimanëve. Në këtë rast media luan një rol shumë të fëlliqur, duke ia veshur të gjithë këto gjëra muslimanëve dhe duke i shtrembëruar faktet, e me këtë sikurse dëshirojnë të tregojnë se qëllimi i tyre është mbetja e pamjeve të kufomave të hedhura në rrugë veçori e vendeve islame dhe sikur e kanë si qëllim t’u tregojnë të gjithëve sa i lirë është gjaku i muslimanëve!

Këto kontribute dhanë fryte. Nuk ka mbetur armik i Islamit në lindje apo perëndim, i cili nuk është përgatitur për t’u zhytur në gjakun e muslimanëve nën parullat e fabrikuara dhe të rrejshme, siç janë "lufta kundër dhunës", "ballafaqimi me terrorizmin" etj. Këto gjëra ia shtojnë edhe më shumë umetit vështirësitë dhe sprovat që po kalon.

Është e vërtetë se në kohë trazirash faktet nuk janë të qarta, përzihen flamujt dhe konceptet, dhe është shumë e vështirë të ndërlidhen veprime të caktuara me synimet dhe synimet me mjetet. Prandaj nuk lejohet që të shndërrohet xhihadi te disa grupe në dhunë dhe nëpërkëmbje të gjërave të shenjta. Nuk lejohet që vrasja t’i paraprijë idesë, sqarimit dhe argumentimit. Nuk lejohet që dikush të mendojë se hapësira islame ka nevojë për shtimin e gjakderdhjes në vend të ndalimit të gjakderdhjes, atëherë kur shtohet padrejtësia. Nuk lejohet që të provokohen islamistët dhe të bien në kurth e të futen në ballafaqime për të cilat nuk janë përgatitur.

Nuk duhet disa islamistë të largohen nga xhihadi i vërtetë dhe rezistenca kundër okupatorëve, gjë të cilën dijetarët e këtij umeti e kanë sqaruar shumë mirë, duke i treguar rregullat fetare dhe të shkaktojnë kaosin dhe destabilizimin në vendet e sigurta muslimane me pretendime për të cilat nuk ka fakte fetare.

Nuk duhet të provokohet armiku pa nevojë në vende ku muslimanët kanë probleme sektare apo nacionale. Nëse i analizojmë rezultatet e këtyre veprimeve mund të vërejmë disa shenja dhe arsye për përzierje të flamujve dhe koncepteve:

- Muslimanët që ishin një "shenjtëri që nuk preket" u shndërruan në "qëllim legal".

Në Irak, irakianët sunitë vriten nga okupatorët, ekstremistët shiitë, madje edhe nga disa grupe islamiste sunite. Në Somali, vriteshin somalezët nga okupatorët e huaj, pastaj Etiopia, kurse pas largimit të tyre nuk u ndryshua gjendja, vazhdoi lufta mes dy grupeve somaleze, secili prej tyre e konsideron veten islamik. Në Pakistan, ushtria pakistaneze vret popullin e vet dhe i largon nga vendbanimet e veta, u hidhen granata mbi kokë njerëzve të pafajshëm, e askush nuk e di pse dhe kush i hedh ato. Kush vritet në këto raste? Ai ose është mik i talebanëve, ose bashkëpunëtor i të huajve ose ushtar i ushtrisë pakistaneze?!

Para kësaj kohe disa muxhahidinë afganë u bashkuan në luftën kundër sovjetikëve, e pas fitores disa radhë u ngritën kundër radhëve të tjera dhe luftuan mes vete. Në shumë shtete islame, siç janë Jemeni, Arabia Saudite, Maroku, Algjeria u realizuan disa aksione të çmendura dhe të pa llogaritura, ku në shumicën e rasteve muslimanët qenë viktimat, pa ndonjë gabim apo ndonjë arsye.

Ata nuk i sqaruan umetit, se si mund të fitojë Islami duke vrarë muslimanë dhe duke lejuar nëpërkëmbjen e gjakut dhe të pasurisë së tyre?! Ata gjithashtu nuk i sqaruan umetit pse vrasjen e muslimanëve dhe trishtimin e njerëzve të pafajshëm e konsiderojnë fitore, ose "betejë në rrugë të Allahut"?!

A u lejohet këtyre njerëzve ta tejkalojnë ajetin kuranor: "...dhe mos mbytni veten tuaj (duke mbytur njëri-tjetrin). Vërtet, Allahu është i mëshirshëm për ju. Kush bën këtë (që ndaloi Zoti) qëllimisht dhe tejkalon kufijtë, Ne do ta hedhim atë në një zjarr të fortë. Dhe kjo është lehtë për Allahun". (Nisa: 29-30).

Imam Taberiu në tefsirin e tij thotë: "dhe mos mbytni veten tuaj (duke mbytur njëri-tjetrin)", domethënë: mos vritni njëri tjetrin duke qenë të një feje, të një besimi dhe të një thirrjeje. Allahu i Lartësuar i bëri muslimanët një tërësi, prandaj ai që vret dikë është sikurse të ketë vrarë vetveten".

Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ue selem, e ka qortuar ashpër personin që vret një musliman, duke thënë: "Çdo mëkat Allahu e fal përveç atij që vdes si idhujtar, ose një besimtar që e vret ndonjë besimtar me qëllim. Ai që vret një besimtar (në kohë trazirash) dhe gëzohet me këtë vrasje, Allahu nuk pranon prej tij asnjë vepër, qoftë e madhe ose e vogël. Besimtari do të vazhdojë të jetë i mirë dhe me shpinë të lehtë (i pangarkuar), përderisa nuk prek gjak të ndaluar, e kur prek gjak të ndaluar ai shkatërrohet". (Sahih, e përcjell Ebu Davudi).

Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ue selem, thotë: "Po qe se të gjithë banorët e qiellit dhe tokës marrin pjesë në derdhjen e gjakut të një besimtarit Allahu do t’i hedhë në zjarr". (Sahih, Tirmidhiu).

Abdullah ibën Amri, radijallahu anhu, tregon e thotë: E pashë Pejgamberin, sal-lallahu alejhi ue selem, duke u rrotulluar rreth Qabes dhe thoshte: "Sa e këndshme je dhe sa aromë të këndshme ke. Sa madhështore je dhe sa e shenjtë je. Pasha Atë që në Dorën e Tij është shpirti i Muhamedit, shenjtëria e besimtarit është më e madhe tek Allahu se sa shenjtëria jote, pasuria dhe gjaku i tij". (Sahih, Ibën Maxhe).

Sprovimi i njerëzve në bazë të disa pikëpamjeve dhe metodologjive që bartin ata e jo në bazë të Fesë Islame, e nëse ata i pranojnë këto pikëpamje, shpëtojnë dhe ruajnë gjakun e tyre e nëse refuzojnë, atëherë derdhja e gjakut të tyre është e lejuar, kurse fotot e tyre paraqiten në internet, si "vrasje e renegatëve". Edhe pse e shikuar fetarisht divergjenca mes dy grupeve të muslimanëve, kurrsesi nuk do të thotë mallkimi i njëri-tjetrit, edhe nëse kjo divergjencë arrin deri në luftë mes tyre.

Allahu Fuqiplotë thotë: "Nëse dy grupe besimtarësh tentojnë të luftojnë ndërmjet vete, ju pajtoni ata, e në qoftë se ndonjëri prej tyre e sulmon tjetrin, atëherë luftojeni atë grup që vërsulet me pa të drejtë, derisa t'i bindet udhëzimit të Allahut, e nëse kthehet, atëherë bëni pajtimin me drejtësi ndërmjet tyre, mbani drejtësinë, se vërtet Allahu i do të drejtit". (Huxhurat: 9).

Allahu Fuqiplotë në këtë ajet nuk e largoi cilësinë e besimtarit nga asnjë grup, edhe në qoftë se njëri prej tyre është grupi, i cili ka bërë padrejtësinë.

Mirëpo këdo që i kundërshton këto pikëpamje, ose refuzon të hyjë nën këto flamuj të konsiderohet renegat, kjo pa dyshim është tejkalim i përkufizimeve fetare dhe nëpërkëmbje e shenjtërive të garantuara.

Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ue selem, dërgoi një ekspeditë te një popull idhujtar. U ballafaquan dhe luftuan me ata. Një idhujtar kur synonte ndonjë besimtar luftonte kundër tij dhe e vriste. Një musliman e shfrytëzoi një pakujdesi të tij, e ky ishte Usame ibën Zejdi, dhe e ngriti shpatën për ta vrarë. Në këtë moment ai shqiptoi shehadetin duke thënë: la ilahe il-lallah, mirëpo ky e vrau. Kur erdhi lajmëtari te Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ue selem, dhe i tregoi se si ishte zhvilluar lufta, mes të tjerave i tregoi edhe këtë rast. Atëherë Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ue selem, e thirri Usame ibën Zejdin dhe e pyeti: Pse e vrave? Tha: Vrau shumë muslimanë, e vrau filanin dhe filanin dhe përmendi emrat e disa njerëzve, që kishte vrari ai njeri. Unë për këtë edhe e sulmova, e kur e pa shpatën te koka e tij tha: la ilahe il-lallah. Pejgamberi, sal-lallahu alejhi ue selem, i tha: E vrave? Tha: Po! Çfarë do të bësh me “la ilahe il-lallah”-un e tij në Ditën e Gjykimit? I tha: O i Dërguar i Allahut, kërko falje për mua. Ai përsëri tha: Çfarë do të bësh me “la ilahe il-lallah”-un e tij në Ditën e Gjykimit? Vazhdoi ta përsërisë disa herë këtë shprehje: Çfarë do të bësh me “la ilahe il-lallah”-un e tij në Ditën e Gjykimit?" (Muslimi).

- Ata që bëjnë këso veprimesh i shtojnë armiqtë dhe rrethohen nga të gjithë.

Kjo i bën ata kafshatë më të lehtë para një lloji tjetër të armiqve të muslimanëve, sikurse është rasti me Iranin, i cili kujdeset maksimalisht për të hapur kanale komunikimi me këto lloje njerëzish për të depërtuar brenda tyre dhe për t’i mashtruar, duke iu ofruar përkrahje dhe strehim. Pastaj i shtyn disa prej tyre për të realizuar synime të veta, i shfrytëzon për të realizuar politika të caktuara, kurse të tjerët i fut nëpër burgje. Ku është në këtë rast ai që pretendon se ka flamurin e paqes?! Kurse historia na dëshmon se liderët e shiitëve gjatë etapave të ndryshme të jetës së gjatë të Umetit kanë qenë armiqtë më të rrezikshëm të Fesë Islame dhe muslimanëve.

- Me këto veprime ata u japin hapësirë armiqve të Islamit për të realizuar komplotet dhe planet e tyre, për të harxhuar kapacitetet e umetit, prangosjen, bllokimin dhe shkapërderdhjen e këtyre kapaciteteve.

Sidomos me ato aksione kaotike, ku synohen civilët e pafajshëm në shtetet arabe apo perëndimore. Ata si duket nuk e dinë, ose nuk e kanë kuptuar politikën e disa shteteve perëndimore, të cilat mbështeten në parimin e "sigurimit të arsyeve", sepse sistemi demokratik, i cili sundon në ato vende i jep opinionit publik një pushtet të dukshëm. Prandaj kur nuk kanë arsye të mjaftueshme për të justifikuar politikat e tyre para opinionit publik, atëherë shërbimet sekrete marrin përsipër të sigurojnë arsyetime të përshtatshme. Ai që s’e kupton këtë detaj në konstelacionin politik perëndimor, nuk do të ketë mundësinë më pas të formojë pikëpamje të sakta mbi fitoren apo dështimin, sepse nuk do të mund të gjesh një betejë ku të dyja palët do ta festojnë fitoren pas përfundimit të saj.

Shembulli më i afërt është ajo që ndodhi me njëmbëdhjetë shtator të vitit 2001. Ata që e realizuan aksionin e festuan këtë aksion si fitore të madhe, kurse në anën tjetër shumica e analizave serioze tregojnë se shërbimet sekrete kanë luajtur një rol shumë të madh në lejimin e ndodhjes së këtij shpërthimi, sepse neo-konservatorët kishin përgatitur një listë të madhe të qëllimeve, të cilat fillonin me Afganistanin dhe nuk përfundojnë me Irakun, për të cilat përgatitën sigurimin e arsyeve për të filluar realizimin e këtyre qëllimeve. Ky rast ua siguroi këto arsyetime.

- Kjo e vërtetë na shpie te një e vërtetë tjetër. Disa aksione që i marrin përsipër ato grupe, pasi ndodhin shkaktojnë mundësi të llojllojshme, se kush mund të jetë realizuesi i tyre.

Analizat e ndryshme paraqesin edhe palë të ndryshme dhe të kundërta. Disa thonë se i ka bërë okupatori, disa thonë se i ka bërë Mosadi, disa thonë se i ka bërë shërbimi sekret iranian etj. Domethënë përzierja e interesit dhe e synimeve janë bërë aq të komplikuara, saqë është shumë e vështirë të përcaktohet përfituesi kryesor nga këto aksione. E kjo gjë parashtron edhe dilemën rreth mekanizmit që pasojnë ato grupe në përcaktimin e interesit dhe të dëmit!

Të takohesh me armiqtë e Fesë Islame në shkaktimin e dëmit të disa vendeve muslimane dhe popullit musliman është një gjë shumë e rrezikshme, nuk paralajmëron lajme të mira. Ish-ministrja për punë të jashtme e Amerikës Kondolesa Rajs para disa vitesh foli rreth një strategjie me titull "Kaosi i madh" në shtetet islame, që domethënë: ndarje dhe rregullimi i tyre sipas hirit amerikan dhe kjo nuk është diçka e huaj për ta. Mirëpo ajo që është për t’u habitur është përvetësimi i kësaj metode nga ana e disa islamistëve, të cilët synojnë kaosin në disa shtete arabe dhe islame për të dërguar aty forcat e ndryshme jobesimtare dhe shndërrimi i këtyre vendeve në mejdane luftërash, ku sipas mendimit të tyre do të realizohet fitorja. Ky pikëtakim i çuditshëm jep një konstatim të rrezikshëm. E ky konstatim është se veprimet e këtyre rrymave në shumicën e rasteve janë shndërruar në "etapa" apo "hapa" të domosdoshme të planifikuesit perëndimor, i cili harton strategji afatgjata për të ri-vizatuar hartën e botës islame. E thënë ndryshe: nëse këto grupe i ndërpresin këto veprime, atëherë armiqtë e umetit do të kenë nevojë të hulumtojnë alternativa të tjera për këtë detyrë dhe për të çuar më tutje planet e tyre.

Një musliman me besim të vërtetë nuk mund të del karshi thirrjes në fe të Allahut, ose karshi rezistencës kundër armiqve që sulmojnë vendet muslimane, ose të ndalojë atë që flijon çdo gjë për ta ngritur këtë fe, sepse Allahu Famëmadh, na ka krijuar vetëm për këtë qëllim, sikurse edhe ka thënë: "Unë i krijova xhinët dhe njerëzit që të më adhurojnë". (Dharijat: 56). Për këtë gjë Allahu edhe na ka dhënë furnizim me pasuri të ndryshme. "Dhe jepni për në rrugë të Allahut e mos e hidhni veten në rrezik dhe bëni mirë, se me të vërtetë Allahu i do bamirësit". (Bekare: 195).

Mirëpo e tërë kjo nuk mund të realizohet sipas përfytyrimeve personale ose shpresave të parregulluara me argumente fetare të urta dhe dispozitave të drejta të sheriatit.

Allahu ynë, caktoi këtij umeti udhëzim, udhëzo të devijuarit e këtij umeti, ndale gjakderdhjen mes muslimanëve, ruaje fenë dhe sigurinë e tyre, ruaji nga kurthet e armiqve të brendshëm e të jashtëm, sepse Ti e ke këtë fuqi dhe i përgjigjesh lutjeve tona. Amin!
__________________