Organizimi i Jetes

https://www.youtube.com/watch?v=X3BtSrz1bko

eshte edhe me vidio

edhe mua me pelqen video ...
jeten e kam sh mir te organizuar ..pothuajse me del kohe per gjithcka

Engjelli shqiptare, jeta ka shume ecejake ,saqe organizimi i saj ne pjesen me te madhe nuk do te ishte i suksesshem.

FILOZOFIA E JETËS (3)

Ç’JANË PARADOKSET?


Paradokset janë të gjithë ata faktorë e ato dukuri që rrinë dhe mund të ekzistojnë vetëm bashkë, ndonëse mendja e kufizuar e njeriut as nuk e kupton , as nuk e pranon një fakt të tillë. Për shembull kënaqësia e pakënaqësia, gëzimi e dëshpërimi, lumturia e fatkeqësia, dija e padija, errësira e drita, e mira dhe e keqja, kujtesa e harresa, frika e guximi, lindja e vdekja, etj. Të gjitha këto ekzistojnë e rrinë bashkë. Ose, shpesh herë edhe i ndërrojnë vendet e tyre, por asnjëra syresh nuk mund të eliminohet. Sepse, nëse eliminojmë njërën prej tyre kemi eliminuar edhe tjetrën. Sepse , pa pakënaqësi s’ka kënaqësi, pa dëshpërim s’ka gëzim, pa fatkeqësi s’ka as fat, pa mërzi s’ka as lumturi, pa padije s’ka as dije, pa errësirë s’ka as dritë, pa të keqen s’mund të jetë as e mira, pa harresë s’ka as kutesh, pa frikë s’ka as guxim, pa shëmti s’ka as bukuri, pa qyqani s’ka as burrëri, pa vdekje s’ka as s’mund të ketë lindje.

Ai që paradokset që e rrethojnë i kupton, i pranon dhe pajtohet me ta , pa kundërshtim dhe në mënyrë të qetë, ai është njeri i lumtur. Kurse ai që bën të kundërtën, ai tërë jetën e kalon në mërzi.

Mirëpo, hareja është edhe më shumë se kënaqësia, gëzimi e lumturia bashkë. Kur njeriu është edhe i kënaqur edhe i gëzuar edhe i lumtur për të vetmin fakt se është, se ekziston dhe se e kupton jetën , me të gjitha anët e saj pozitive e negative, si një dhuratë me vlerë të paçmueshme, atëherë njeriu është i hareshëm. Njeriu i hareshëm, për egoistët ose për njerëzit me mendje të kufizuar nuk është aspak serioz dhe madje nuk është as “tamam“! Të gjitha kanë dëgjuar për Nastradinin e anektodave. Kur bënte mot i bukur ai gëzohej. Por, edhe kur bënte mot i lig ai, prapë gëzohej. “ Po tash, kur bën mot i lig, përse gëzohesh, Nastradin ? “ e pyetnin. “Tash gëzohem sepse pas motit të lig prapë do të vijë mot i bukur”.

Njeriu i hareshëm i do të gjitha. Njeriu i hareshëm u gëzohet të gjithëve dhe të gjithave që ka jeta.

Njeriu i hareshëm dashurinë dhe gëzimin e vet as nuk ua imponon as nuk ua mohon të tjerëve. Njeriu i hareshëm vetëm rrezaton gëzim e dashuri, sikurse dielli që rrezaton dritë e nxehtësi. Ato i merr kush do, ato i refuzon kush nuk i do.


KULMI I VETËDIJES KUANTIKE


Kur shikuesi me anën e vetëdijes së vet kaustike bashkëdyzohet me një pamje të bukur ai atëherë shndërrohet në pamjen e bukur. Kur dëgjuesi me vetëdijen e vet bashkëdyzohet me ndonjë muzike frymëzuese, ai atëherë shndërrohet në atë muzike.

Kulmi i vetëdijes kauntike arrihet kur njeriu bashkëdyzohet me gjithësinë ose me Zotin.




KUSH ËSHTË ZOTI ?
Zoti është i vetëkrijuari dhe krijuesi i gjithësisë e i asgjësisë. Zoti nuk ka formë as fillim, as mbarim. Zoti nuk ka pamje , as formë, as ngjyrë, as shije, as erë të caktuar. Zoti ngërthen në vetvete të gjitha pamjet , të gjitha ngjyrat, të gjitha shijet e të gjitha erërat e mundshme.

Zoti është edhe përtej teheve të gjithësisë e cila edhe më tutje zgjerohet. Zoti i tejkalon të gjitha dimensionet hapësinore e kohore në kuptimin e mendjes së kufizuar njerëzore e cila njeh vetëm kohë njëvijore që mbështetet në kujtesën e vet të vazhduar që përdorë si pikë të brendshme referuese egon e vet. Prandaj, mendja e kufizuar në kohë e në hapësirë, duke u mbështetur në përvojën e vet, mendon se edhe Zoti edhe shpirti edhe energjia duhet ta kenë një fillim të vetin, duhet ta kenë të kaluarën edhe të tashmen e vet.

Në të vërtetë, vetëm mendja dinamike e ka të qartë se Zoti është i amshueshëm, sepse ai është vetëm në të tashmen, vetëm në prezent. Sepse vetëm e tashmja ka të kundërtën e vet. Nuk duhet ngatërruar të kaluarën me të tashmen , sepse e kundërta e së kaluarës është e ardhmja. Vetëm e tashmja është e amshueshme, e pazëvendësueshme dhe e pakundërshtueshme. Sepse,. Vetëm Zoti, shpirti e energji-informatat janë të pazëvendësueshëm, të pakundërshtueshëm. Të tjerat shkojnë e vijnë e ndryshojnë vazhdimisht.

Zoti është i gjithëdijshëm dhe i plotfuqishëm, sepse Zoti është absolut me dije e me forcë. Zoti është gjithkund, sepse Zoti është i gjithëpranishëm. Të gjitha shfaqjet ose manifestimet fizike, bimore e biologjike janë shfaqje, ose manifestime të Zotit. Edhe ne njerëzit jemi pjesë e shpirtit të pakufishëm të Zotit, jemi pjesa e fundit dhe përfundimtare e mençurisë së Zotit.

Gjuha e Zotit është heshtja, por zëdhënësja e tij kryesore është Muzika.

Forca e Zotit është dashuria, sepse burimi përfundimtar dhe zemra e të gjitha krijimeve është dashuria. Sepse dashuria është ajo që i mban bashkë protonet dhe elektronet, si edhe sa e sa grimca-valë brenda atomit. Dashuria është ajo që mban atomet e bashkuar brenda molekulës. Dashuria është ajo që mban në harmoni sistemin tonë diellor, dashuria është ajo që mban në harmoni tërë gjithësinë. Dashuria është forca mbi të gjitha forcat, dashuria është Zoti vetë.


Ç’ËSHTË FORCA?
Forca është organizimi në aksion, organizimi në veprim, organizimi në krijim ose në shkatërrim.

Ç’ËSHTË ORGANIZIMI?


Ne, këtu, nuk do të merremi me organizimin ën përgjithësi, sepse kjo do të ishte një temë shumë e gjerë, por do të merremi vetëm me organizimin që ka të bëjë me njeriun si krijesë të vetëdijshme.

Organizimi është një rregullim i atillë në të cilin është i përcaktuar në mënyrë të përpiktë roli i njeriut dhe rendi i saktë i veprimeve të tij gjatë këtij roli.

Nëse në organizim përfshihen dy a më shumë njerëz, atëherë ky bashkim shndërrohet në organizatë.

Ç’ËSHTË ORGANIZATA?


Organizata është një bashkim brenda të cilit është e përcaktuar qartë se kush është udhëheqës e kush i udhëhequr, kush jep urdhëra e kush i zbaton urdhrat, kush cakton detyra e kush i zbaton detyrat.

Organizimi është forca e domosdoshme lëvizëse që ndërron realitetin shoqëror e fizik. Cilësia e shkaka e organizimit varet drejtpërdrejt nga cilësia e shkalla e dijes dhe e vetëdijes së atyre që organizohen.

Zakonisht , popujt ose bashkësitë në nivel të ulët të organizimit, herët ose vonë janë bërë ose bëhen viktimë të popujve me nivel më të lartë të organizimit. Organizimi është i domosdoshëm në të gjitha fushat e jetës së njeriut.

Në duhet t’ia fillojmë që nga organizimi personal, pastaj t’ia fillojmë organizimit brenda familjes, ta vazhdojmë me organizimin e lagjes, të fshatit, të rajoneve e qyteteve, të vetë qytetarëve e ta përfundojmë me organizimin e përgjithshëm të gjithë qytetarëve.

Organizimi që të frymëzohet nga vetë të organizuarit është më i suksesshme dhe ka cilësinë më të lartë.


ORGANIZIMI INDIVIDUAL
Individi i caktuar në rastin më të thjeshtë, ka qëllim për të mbijetuar. Ai për të kryer rolin e vet të mbijetesës duhet të merret me renditjen e veprimeve ose aksioneve të veta për të arritur qëllimin e vet. Nga sasia e dijes dhe nga shkalla e cilësia e vetëdijes së tij varet edhe renditja frytdhënëse e veprimeve të tij. Veprimet duhet të jenë sa më adekuate. Sa më adekuatë të jenë ato që kërkojnë sa më pak mundim, sa më pak kohë dhe që japin rezultate më cilësore dhe më ta larta. Veprimet e mundimshme shpenzojnë energjinë kot dhe shkaktojnë lodhje. Prandaj, renditja e veprimeve ka rol vendim,tar ën kursimin e energjisë, evitimin e lodhjes, kursimin e kohës dhe arritje e rezultateve cilësore e të shumta.

Individi i cili përveç mbijetimit ka edhe ndonjë qëllim tjetër më të qartë në jetën e vet, ka nevojë edhe për evitimin e bjerrjes së energjisë e kohës së vet në konfliktet midis mendjes, shpirtit e trupit të vet si dhe në konfliktet me individët tjerë.


ORGANIZIMI KOLEKTIV


Sa i takon organizatës ku janë të bashkuar dy a më shumë individë gjërat komplikohen shumë. Sa i takon kësaj shkalle më të lartë të organizimit deri ë sot shqiptarët janë treguar fort të dobët. Për një organizim në shkallë organizate nevojitet një sasi edhe më e madhe e dijes, një shkallë edhe më e lartë e vetëdijes. Sepse, për t’u organizuar në shkallë organizate duhet të përcaktohen kriteret e organizimit. Varësisht nga qëllimi që duhet të arrihet duhet të përcaktohet edhe kriteri i organizimit.

Meqë ne, shqiptarët, në këto momente historike, kemi probleme ende të pazgjidhura politike, ne na intereson, para se gjithash organizimi politik.

Gjatë historisë sonë të gjatë në robëri e nënshtrim kemi përjetuar të gjitha organizimet politike , përveç organizimit demokratik.



DIKTATURA
Diktatura është një rregullim i atillë i një shoqërie ose kolektivi ku imponimi me dhunë i pushtetit të një individi ose të një grupi njerëzish mbi kolektivin e caktuar, është karakteristikë kryesore.

Diktatori vetëm dikton ose urdhëron. Ai ka vetëm të drejta pa kurrfarë obligimesh. Ai nuk i përgjigjet askujt dhe vepron vetëm sipas interesit të tij dhe të grupit të tij. Interesi i diktatorit është që të përfshijë nën pushtetin e vet edhe anëtarin e fundit të kolektivit të caktuar. Mjeti kryesor i pushteti të diktatorit është dhuna e pakufishme. Forma më e keqe e diktaturës është totalitarizmi.

TOTALITARIZMI


Totalitarizmi është ai lloj i diktaturës kur pushtetin total d.m.th. pushtetin e plotë mbi një shoqëri ose kolektivitet e mban diktatori. Diktatori në këtë organizim kontrollon jo v etëm mjetet e dhunës, ushtrinë e policinë, por ai e kontrollon e dikton edhe ekonominë, bankat, mjetet e informimit, arsimin, kulturën, artet , shkencat, sportet. Diktatori madje mundohet të ndërhyjë dhe të vendosë edhe se kush me kënd duhet të martohet.

Diktatura komuniste e diktatura fashiste janë dy format më ekstreme të totalitarizmit. Një formë pak më e butë e diktaturës është autoritarizmi.


AUTORITARIZMI


Në këtë organizim diktatori paraqitet në një formë më të maskuar. Ai nuk e imponon pushtetin e vet mbi të tjerët vetëm me forcën e dhunës, por edhe me forcën e autoritetit të vet. Ai arrin që pushtetin e vet ta maskojë me do farë votimesh të goditura. Ai me disa lëshime të vogla e të parëndësishme që ua bën qytetarëve arrin që ata t’i zbusë e t’i bëjë për vete. Pastaj, me disa privilegje e ryshfete të ndryshme , diktatori arrin që të bëjë për vete një pjesë të inteligjencës e cila me shkrimet e me veprat e veta “ artistike “ e “ shkencore “ mundohet ta pajisë atë me veti të atilla që ky të bëhet i dashur dhe i çmuar nga qytetarët e thjeshtë dhe të fitojë autoritetin moral. Ky autoritet ia bën të mundur diktatorit që ky em pak të shërbehet me mjetet e dhunës dhe me shumë me mjetet e demagogjisë. Prandaj, njerëzit e paditur e të thjeshtë, shpesh herë, nga dashuria e marrë, diktatorit i thonë “ plaku”, “ shpëtimtari “, “ daja “, “ baba “, “ pejgamberi “!


DREJT DEMOKRACISË


Tash jemi duke përjetuar një lloj të posaçëm të demokracisë. Si ka treguar përvoja e gjithë botës dhe sipas përvojës sonë të hidhur, organizim më të mirë dhe më të drejt politik se sa demokracia ende nuk është zbuluar. Për këtë shumica dërmuese e shqiptarëve nuk ka dilema. Mirëpo ne ende nuk po mund të pajtohemi se bë bazë të cilit kriter duhet të rreshtohemi dhe bë bazë të cilit kriter duhet ta formojmë konusin e udhëheqjes sonë politike. Në bazë të përvojës, dijes, guximit, vetëmohimit, aftësisë profesioniste, forcës, pasurisë, ndershmërisë ose bukurisë?! Në bazë të kritereve të akraballëkut, të krahinorizmit, në bazë të interesave tona afatshkurtra apo atyre afatgjata?

A duhet të përcaktohemi që të rreshtohemi pas udhëheqësve që kërkojnë përgjegjësi, disiplinë, angazhim, vetëmohim, punë këmbëngulëse, korrektësi e vizion gjithë njerëzor, apo do të rreshtohemi pas atyre që nuk e kërkojnë as njërën as tjetrën, por parapëlqejnë rehatinë, komoditetin, msheftësinë, mospërgjegjësinë, provincializmin, improvizimet dhe murdarllëkun?

Kriteret e vlerësimit e të përcaktimit lidhur me rreshtimin tonë politik janë fort të rëndësishme, sepse është tejet e rëndësishme se kë do ta kemi për udhëheqës, se kë do ta kemi për dirigjent. Deri ëm tash, ne, kemi mbledhur një përvojë të hidhur, jo të vogël, për t’u bindur se sa i rëndësishëm është roli i udhëheqësit në organizatat tona politike.
Është bërë modë që të thuhet se institucionet dhe ligjet i zgjidhin të gjitha problemet. Mirëpo, harrohet se institucionet nuk funksionojnë pa njerëz kompetentë. Institucionet nuk funksionojnë si duhet me njerëz të paaftë. Argumentet për këtë në hapësirën tonë shqiptarë, në hapësirën ballkanike e botërore kemi s atë duam. Prandaj, çështja se kush do të jetë ose do të zgjidhet për udhëheqës të cilitdo institucioni përkatës gjithkund në botë, ka rëndësi fort të madhe. Kurse, për ne sot kush do të na udhëheqë në çdo sektor ka rëndësi thelbësore dhe jetësore.
Mirëpo, kjo vetëdije kolektive politike ndër shqiptarët, edhe pse po ecën me hapa të shpejtë, ende nuk ka arritur masën e vet kritike sa të ketë forcë që të na nxjerrë nga amullia e çorganizimit.
Porsa të arrihet shkalla e duhur e vetëdijes kolektive politike për të zbatuar kriteret objektive e cilësore në organizimin dhe rreshtimin tonë politik, populli ynë do të pushojë të jetë objekt i politikës botërore, sepse ai menjëherë do të shndërrohet në subjekt aktiv në arenën politike ndërkombëtare.

Prandaj, për të arritur këtë duhet të mësojmë fort dhe me zell të madh nga përvoja jonë e hidhur dhe nga përvoja pozitive e botës.


DIJA,VETËDIJA E ORGANIZIMI


Dija e gjithanshme, esenciale deh dinamike; vetëdija e lartë kombëtare, qytetare dhe njerëzore; e vetorganizimi i përsosur-ja tri shkallët e domosdoshme, ja tri mjetet e domosdoshme, ja tri kushtet e domosdoshmërisë, ja tri forcat e domosdoshme drejt lirisë politike shumë partiake e parlamentare, drejt demokracisë së vërtetë e humane, drejt ekonomisë së lirë të tregut dhe drejt lumturisë njerëzore.


TRI KUSHTET KRYESORE TË LUMTURISË


Për lumturinë kemi thënë më lart se është vetëdija, urtia e aftësia për t’u pajtuar ën mënyrë të qetë dhe pa detyrim me të gjitha paradokset e jetës që na rrethojnë. Mirëpo, për të arritur vetëdijen, urtinë e aftësinë që hapin rrugën drejt lumturisë njerëzit duhet t’i gëzojnë tri kushtet më të mëdha jetësore.

LIRIA


Kushti i parë më i madh për të arritur lumturinë e vërtetë është liria. Pa liri jeta s’ka kuptim, sepse robëria është frenuese e ecjes përpara, frenuese e lëvizjes, qarkullimit, zhvillimit, përsosjes e pajisjes më dije të vërtetë e të gjithanshme.


PASURIA OSE KAMJA


Kushti i dytë më i madh për të arritur lumturinë është pasuria ose kamja. Jeta në pasuri e kamje krijon e ofron mundësi të domosdoshme e të mjaftueshme që të gjithë pa përjashtim, të zbulojnë, të zhvillojnë, të lulëzojnë e të realizojnë prirjet e talentet e tyre për të mirën e vetvetes, për të mirën e të dashurve të tyre e për të mirën e gjithë njerëzimit.


VETËDIJA KUANTIKE-BESIMI NË ZOTIN


Kushti i tret më i madh për të arritur lumturinë është vetëdija kaustike ose besimi bë Zotin. Edhe për vetëdijen kuantike kemi folur më lart. Kjo vetëdije na e bën të mundur që të udhëhiqemi nga mendja dinamike me anë e së cilës i tejkalojmë të gjitha pengesat, ndasitë, dallimet dhe barrierat midis njerëzve dhe midis botës shpirtërore e fizike. Vetëdija kuantike na liron përfundimisht nga burgu e ferri i besëtytnisë materialiste. Vetëdija kuantike na liron një herë e përgjithmonë nga barra e frikës nga vdekja, na bashkon me energjinë kozmike, na bashkon me mendjen kozmike dhe na kthen në esencën tonë shpirtërore. Jo vetëdije na bën që të kuptojmë se jemi pjesë e pandashme e shpirtit të Zotit dhe se jemi shfaqje fizike e dashurisë së Zotit.
Për këto tri kushte kryesore për të arritur lumturinë e vërtetë vlen të flijohemi pa hezitim