ajo qe me hoqi mundesine per te jetuar...

Ndodh që në një familje shumë të lumtur shfaqet një fatkeqësi, ndoshta një sëmundje dhe gjithcka e mirë e kësaj familjeje zhduket. Kjo sëmundje në atë familje ndan dhe shkatëron gjithcka, sjell lot, sjell vuajtje, sjell mërzitje, sjell përtes për të jetuar, të largon dëshirën për të jetuar dhe gjithashtu sjell pasigurinë jetësore. Do mjaftonte thjesht dhe papritur kjo sëmundje që gradacelën e lumturisë ta kthente në disa gërmadha të pavlera. Do mjaftonte sëmundja ime si shkëndijë për të shkatëruar gjithcka mban ajo gradacelë lumturie...
Por askush nuk di asgjë për sëmundjen time,sepse unë e kam mbajtur sekrete, të vetmen gjë gjatë 20-vjetëve të jetës time që e mbaj sekrete. Një sëmundje që gjithkush ka frikë ti përmendë emrin. Një sëmundje që shkurton jetën, që më hoqi mundësinë për të vazhduar dhe unë gjatë, të krijoja familje dhe të lija dhe unë trashëgimtarë froni. Të lindja fëmijë të bukur me një grua të bukur dhe të mirë. Të duheshim marëzisht deri në marrëzi…ndoshta deri në cmenduri dhe akoma më tutje, deri në vdekje.…
Të dilja cdo mbrëmje pas pune të shëtisja fëmijët e mi nëpër parqet e Tiranës dhe kur të kthehesha në shpi, gruaja që do dashuroja dhe do më dashuronte të më priste me puthje dhe përqafime të nxehta. Cdo fundjavë të coja familjen time në bregdetin e bukur shqiptar. Fëmijët të luanin në breg të detit Jon dhe Adriatik, të ndërtonin shtëpi prej rëre ku pak caste më vonë gjithë ajo lodhje do ta prishte një dallgë e egër e detit sa miqësor aq edhe mizor. Dhe unë të merja gruan time prej dore dhe të shëtisnim anës detit, të notonim dhe luanim në det, të putheshim ndërkohë që deti do përpiqej të na ndalonte, të përqafoheshim fortë ndërkohë që deti do perpiqej të na ndante. Dhe kështu të ishim gjithmon bashkë, të lumtur në krahët e njëri-tjetrit. Të ktheheshim nga bregdeti dhe rrugës, ndërkohë që fëmijët do flinin nga lodhja e ditës ne ti shtrëngonim dorën njëri tjetrit dhe ai shtrëngim të thoshte “të dua, mos ki frikë nga asgjë, unë jam këtu me ty, sdo të të braktis kurrë...” Dhe tek sa të shkëmbenim shikime, edhe pse të shkurtra ato të thoshnin”sa i/e bukur je!?të dua dhe të adhuroj deri në cmenduri…” Shpirtrat të bisedonin pa fjalë dhe buzët të bërtisnin pa zë fjalën « të dua » Të ktheheshim në shpi dhe të merja në krahë fëmijët e mi që do ti kishte zënë gjumi i lodhjes, të bukur duke fjetur si ëngjëj ti coja në shtretërit e tyre. Të zgjohesha në mëngjes dhe pasi të përgatitesha të ulesha me fëmijët e mi të haja mëngjesin që e kishte përgatitur gruaja më e mirë e kësaj bote mizore. Tu thoshja atyre se sa i doja, se sa të rëndësishëm ishin ata për mua, tu thoshja se jeta ime pa ta nuk kishte kurfarë kuptimi, nuk kishte pikë vlere. Të merja fëmijët e mi ti coja në shkollë dhe pastaj të shkoja në punën time që do ta pëlqeja shumë. Të shkëputesha nga puna kur ata të mbaronin shkollën, ti merja dhe ti coja në shpi tek mamaja e tyre që i priste me krahë hapur tek sa ishte ulur në shkallët e shpisë. Ti lija aty dhe të ikja prapë të vazhdoja punën time. Dhe tek sa do punoja padurimi për tu kthyer sërisht në shpi, aty ku kishte lumturi të sinqertë, të rritej e më vonë të shuhej kur të isha atje….Të isha aty, në atë shtëpi lumturie, tek sa vitet kalonin, unë të plakesha ngadalë dhe ata të rriteshin. Ti shikoja vitet e rritjes së tyre si një film i bukur që përfundon gjithmon mirë.
Të përpiqesha për jetën. Të lija një emër në historinë e përditshme, një emër që më vonë të nderohej dhe kujtohej si njeriu që u përpoq vetëm për lumturinë familjare dhe ja arriti atij qëllimi. Do doja të bëja shumë, por jo në ekstremitet. Do doja të bëja gjithcka por të thjeshtë dhe të sinqertë. Bukur, thjeshtë dhe me sinqeritët të krijoja një strofull lumturie për këdo që do trokiste në derën e asaj shpie. Do doja të ndërtoja jetën time mbi një formulë tepër të vështirë. Të jetoja njëkohësisht me dashurinë klasike, moderne, antike, tolerante dhe fanatike, miqësore dhe mizore, të ëmbël dhë të hidhur. Por ja që smundem. Sëmundja që më ka pushtuar ka një qeveri të fortë, është një diktatore e rreptë dhe vështirë se mund të mendohet dita e pavarësisë por unë jetoj me shpresë. Shpresa se edhe unë do kem një ditë ato që shkruajta nuk ka vdekur por po shuhet ngadalë. Gjithsesi unë do jem gjithmon optimist.
Por pavarësisht gjithckaje unë falenderoj jetën që më bëri të kuptoj rëndësinë e asaj që ne e quajmë “KURVË”. Më bëri të kuptoj rëndësinë e familjes, të lumturisë familjare, të cdo veprimi në jetë sado I parëndësishëm të na duket ai. E falenderoj jetën që më bëri të kuptoj rëndësinë e aq shumë gjërave në jetë sepse në këtë botë ndodhin edhe mrekullitë. Ndoshta edhe unë shpëtoj një ditë nga kthetrat vdekjeprurëse të asaj sëmundjeje të pamëshirshme.
Uroj dhe shpresoj mos ta ketë askush fatin tim. Ashtu sic ndodh me mua që zgjohem cdo mengjes dhe pyes veten “a do mundem ta mbaroj këtë ditë?” dhe kur dita mbaron pyes veten prape”a do mundem ta shijoj mëngjesin e se nesërmes?”Cdo ditë e njëjta gjë, e njëjta ndjenjë, i njëjti fiksim. Cdo ditë jetoj me frikë. Por frikë nga se? Nga vdekja?Jo. Frikë nga vetë frika.
Shijojeni jeten sa eshte ne doren tuaj, respektoni regullat e saj, respektoni te tjeret dhe me shume se gjithcka tjeter prinderit tuaj, ata qe ju dhane kete mundesi, beni njekohesisht ate qe doni dhe ate qe duhet te behet, beni gjithcka per nje emer te mire dhe te respektuar zoterinj te nderuar sepse nqs jeten tuaj e merr ne dore dicka qe eshte e etur vetem per dhimbje, lot dhe vuajtje nuk do mundeni te beni asgje….atehere do kuptoni si ndihem une tani qe jam ne kete shtrat, qe dua te ngrihem dhe nuk mundem, qe dua te perqafoj prinderit dhe ate qe dashuroj dhe nuk mundem, qe dua te dal jashte kesaj dhome qe po me mbyt, te shoh driten e diellit te bukur dhe ndjesine e shiut romantik, dhe me besoni miq te dashur se eshte ndjenja me shkateruese per nje njeri, do donit me mir te vdisni por ajo dreq fije shprese nuk ju lejon ta beni…..beni sa te mundni…beni gjithcka te mundni sa jeni padron te jetes tuaj…..
...lamtumirë miq të dashur dhe të më falni nqs ndonjëherë ju kam bezdisur, shqetësuar apo mërzitur, ndoshta e kam bërë pa dashje. Ju falemderit.....




Për ata që vuajnë nga sëmundje
të pashërueshme.....
J E T O N I M E S H P R E S Ë P ËR TË A R D H M E N . .
bazuar ne histori te vertet...jetuar ne 2006, shkruar ne dhjetor 2007 nga abileda, miku i personit qe vdiq nga tumori ne tru...

shume prekese