FUNDI I KOHËS

Mos
keqpërdoroni internetin se e pëson dhe kështu.

Rrëfim trishtues i një muslimaneje të cilën e mashtroi chat-i
Chat-i mëshkatërroi jetën
Kjo histori i ka ndodh një shoqës time. Ajo tregon… Fillimi im ishte me
një shoqe timen, e cila më ftoi një ditë në shtëpinë e saj. Ajo ishte nga ato
që përdorte internetin shumë. Ma mbushi mendjen që edhe unë ta njihja
këtë hobi. Për dy muaj më mësoi si të përdor çdo gjë.
Mësoni, o ju të zotët e mendjes!
“E kush pendohet pas punës së keqe dhe
përmirësohet, s’ka dyshim se Allllahu
pranon pendimin e atij. All-llahu është që fal shumë, është Mëshirues”.
(El-Maide: 39)
Mësova prej saj si të përdor chatin dhe të gjitha format e tij.
Mësova prej saj gjithashtu si të futem në websajte të mira
e serioze. Gjatë këtyre dy muajve bisedoja me
bashkëshortin që të fuste internetin në shtëpi. Në fillim ai refuzoi këtë
mendim, porse unë fillova ta bind se jam shumë e mërzitur larg familjes
dhe shoqeve. I argumentova se të gjitha shoqet e mia përdorin internet,
e pse unë mos ta përdor një gjë të tillë, të flas me to, kur dihet se të
folurit në internet është shumë më lirë sesa telefoni. Bashkëshorti ra
dakord për hatrin tim. Dhe me të vërtetë, çdo ditë fillova të flas me
shoqet. Mbas kësaj, bashkëshorti nuk dëgjonte prej meje asnjë lloj
ankese, siç ndodhte më parë. U rehatua prej kërkesave dhe ankesave të
mia. Menjëherë sa dilte nga shtëpia, shkoja si e çmendur në internet.
Kaloja në të orë të tëra. Fillova të dëshiroja që burri të mungonte sa më
shumë nga shtëpia, ndërsa më parë më mirrte malli për të, sapo të ma
kthente shpinën. Unë e doja bashkëshortin tim me kuptimin e plotë të
fjalës. Ai asnjëherë nuk më ka lënë gjë mangut, edhe pse gjendja e tij
ekonomike nuk ishte aq e mirë, në krahasim me shoqet e mia. Bënte
çdo gjë që që të më bëjë të lumtur në çdo mënyrë. Me kalimin e ditëve,
gjeta se interneti po më bënte të lumtur gjithnjë e më shumë. Fillova që
edhe vizitën tek familja ime ta rralloja. Sa herë që burri kthehej në
shtëpi, e fikja çdo gjë me shpejtësi, në mënyrë që të mos shikonte gjë.
Nuk dyshonte në mua kurrë, vetëm se donte të më shikonte se si e përdor
internetin. Ndoshta kishte xhelozi se një ditë më pa duke folur me
zë, gjë të cilën nuk munda ta fsheh.
Mbas asaj më foli duke më thënë se interneti është i gjërë, mund
të përfitosh prej tij nëse do, si p.sh të mësosh ndonjë gjuhë të huaj, të
hapësh ndonjë websajt dhe të përfitojnë prej saj njerëzit, e shumë gjëra
të tjera, e jo të humbësh kohën me chat apo gjëra tjera të kota. I premtova
se e kemi seriozisht, dhe kam dëshirë të përfitoj dhe se prej asaj dite
nuk do të hyja në chat vetëm kur të flas me shoqet dhe me motrat.
Ndërsa çështjen e edukimit të fëmijëve ia lashë shërbyeses. E dija se në
ç’orë kthehej nga puna dhe në këtë orë futesha në internet. Për veten
nuk kujdesesha fare.
KUJDES!!!
Unë isha ajo e cila më parë, gjithmonë kur ai kthehej nga puna,
më gjente në mënyrë më të mirë. Mbas futjes në internet kjo gjë filloi të
rrallohej pak nga pak, derisa u zhduk fare. Fillova të gjeja arsye duke i
thënë se nuk më lajmërove që do të vijë apo se u ktheve më herët se
orari etj. Isha shumë e zënë me internet në atë shkallë saqë, sapo atë e
zinte gjumi, unë menjëherë shkoja aty e qëndroja shumë kohë kot në
internet, por i vinte keq për mua se isha e vetme, larg familjes e larg
shoqeve…, e unë e shfrytëzova këtë nijet të mirë “shumë mirë”! Ishte
shumë i mërzitur nga moskujdesja ime ndaj fëmijëve. Më foli shumë e
më kritikoi, ndërsa arma ime e vetme që kisha ishte të qajturit. Po ku e
di ai se ç’ndodh në shtëpi? Si mund të gjykojë? Me një fjalë, më parë i
telefonoja me dhjetra herë kur ai ishte jashtë, doja ta dëgjoja zërin e tij,
ndërsa tani mban internetin, nuk ma dëgjonte zërin, vetëm se kur
kisha ndonjë kërkesë, e kjo ndodhte rrallë. Tek bashkëshorti im lindi një
xhelozi e madhe ndaj internetit, porse unë e luftoja një gjë të tillë me lot
e me kurthe grash. Në këtë mënyrë jeta jonë zgjati afërsisht gjashtë
muaj. Asnjëherë bashkëshortit tim nuk i shkonte ndërmend se unë do
ta keqpërdorja këtë shërbim. Gjatë këtyre ditëve formova lidhje me
emra në chat, të cilët nuk i dija a janë meshkuj apo femra. Kushdo që
më fliste në chat, i flisja. Kërkoja ndihmë prej dikujt që kishte dije më
shumë se unë në kompjuter e internet, dhe mësova shumë prej tyre.
Vetëm një personi, pas të cilit u dhash tepër nga dija e shumtë që kishtë
në barcoletat e tij.
Lidhja jonë filloi të forcohej me kalimin e ditëve. Kjo lidhje ditore
u formua në periudhën tremujore. Marrëdhëniet e mia me atë, cili
quhej “BRAND”, u bënë diçka e madhe. Më tërhoqi me fjalët e tij të
ëmbla e plot dashuri. Një ditë prej ditësh kërkoi prej meje të ma
dëgjonte zërin. Këmbënguli në kërkesën e tij aq sa më tha se do ta linte
chatin dhe nuk do të më dërgonte e-mail, nëse nuk ia plotësoja
kërkesën. U mundova shumë që t’i përballoja kësaj kërkese, por nuk
munda. Nuk e di, përse? Më kërkoi numrin e telefonit e më dha numrin
e tij. Isha shumë e tronditur nga kjo gjë e nuk guxova t’i flasë një
kohë të gjatë. Unë e di se shejtani i mallkuar ma zbukuronte e ma
paraqiste si çështje të bukur, e ngadalë-ngadalë po më fshinte gjithçka
të mirë brenda vetes. Ishim bërë si dy magnetë
në botën e chatit. Të
gjithë mundoheshin të afroheshin afër nesh, ndërsa ai që na ofendonte
- “mjerë për të”. U bëmë si një trup i vetëm. Ai që i lexon këto fjalë mendon
se bashkëshorti im ishte i pakujdesshëm ndaj meje dhe se
mungonte shumë nga shtëpia. Ndërsa e vërteta ishte ndryshe. Ai dilte
në punë dhe nuk shkonte as tek shokët e vet për hatrin tim. Mbas disa
ditësh, pasi u mësova me internetin, në të cilin kaloja nga 8 deri në 12
orë në ditë, fillova ta urrej praninë e tij në shtëpi. E fajësoja për këtë
shumë. Fillova ta nxis që të punonte edhe në darkë, në mënyrë që t’i
heqim këto borxhe që kemi e disa këste, të cilat nuk kishin mbarim. Dhe
ashtu bëri, u fut me një shokun e tij në një punë. Pastaj koha për të
ndenjur në internet ishte më e gjatë. Edhe pse ishte i mërzitur nga kambialet
e larta të telefonit, nuk arriti të më ndalojë nga kjo. Lidhjet e mia
me “BRAND”-in filluan të përparonin. Nuk u mundova asnjëherë që të
shkëpusja lidhjet me të, edhe pse gaboja në kërkesat e tij. Ndoshta unë
kisha shumë dëshirë që ta shikoja, se ai të më shihte mua. Porse unë i
largohesha një gjëje të tillë, se kisha frikë nga skandali që do të
përhapej, e jo nga All-llahu [subhanehu ve teala]. Këmbëngulja e tij filloi
të shtohej dita ditës. Kërkonte të më shihte dhe vetëm kaq. Pranova
me kusht që të jetë kjo kërkesë e para dhe e fundit prej tij dhe vetëm se
të më shikonte, pa më folur.
Më tha se do të jetë shumë i lumtur nga kjo dhe se nuk do të më
bënte asgjë të keqe. Pranoi kushtet e mia dhe u betua se vetëm do të më
shikonte pa fjalë. Iu përgjigja kërkesës së tij. U takuam të dy dhe shejtani
i treti, në treg në një dyqan. E pamë njëri tjetrin dhe… ah, sikur
mos ta kisha parë e as mos të më kishte parë, ishte i pashëm, i gjatë e
çdo gjë në të më pëlqente. Po, më pëlqente për
një moment të shkurtër
që nuk mund ta plotësonte një minut. E kjo nuk ishte se burri im ishte i
shëmtuar e as i shkurtër apo i trashë, porse në këtë moment ndjeva se
nuk kam parë burrë më të pashëm se ai. Ndërsa atij nuk i besohej se po
flet me një të tillë si unë. Më sqaroi se u gëzua shumë që pa gjithë këtë
bukuri dhe se më donte çmendurisht. Më thoshte se do të vriste veten
nëse i dilja nga duart dhe se do ishte më mirë mos të më kishte parë. Më
shtoi feminitetin e fillova ta shikoj veten më të bukur se asnjëherë, edhe
më të bukur se para martese. Ky ishte fillimi e mbarimi, o ju të zotët e
mendjes… Nuk e dinte se isha e martuar. Me një fjalë mbas këtij takimi
biseda jonë ndryshoi komplet. Ajo ishte plot fjalë të bukura e romansë.
Dinte si të shfrytëzonte dobësinë time si femër. Kërkoi të më shikonte
përsëri. Porse unë i thoja se ky nuk është premtim i dhënë, porse edhe
mua më kishte marrë malli ta shikoja. Lidhja jonë filloi të bëhet serioze,
prandaj e lajmërova se isha e martuar dhe kisha fëmijë. I thashë nuk
do të shihemi më, dhe se lidhjet tona të jenë vetëm në chat. Nuk i besohej
një gjë e tillë dhe thoshte: “Nuk ka mundësi ti të jesh e martuar e me
fëmijë; ti je tepër e bukur, e si ta mbyllësh ti jetën kështu…?”. U bëra si
e droguar pas zërit të tij. E parafytyroja veten në duart e tij. Më bëri ta
urrej bashkëshortin tim, i cili nuk është rehatuar asnjëherë duke menduar
menduar
të na plotësonte kërkesat tona e të na bënte sa më të lumtur. Fillova
të kisha dhimbje koke kur nuk e dëgjoja zërin e “BRAND” -it një apo dy
ditë, apo kur mos ta shikoja në chat. Filloi të bëhej xheloz nëse flisja me
dikënd tjetër në chat. Nuk e di se ç’më gjeti… Ajo që unë di ishte se doja
ta shikoja sa më shumë. “BRAND”-i e kuptoi këtë dhe filloi ta shfrytëzonte
këtë. Kërkoi përsëri të më shihte.
Duhet patjetër të gjejmë rrugëzgjidhje- më tha. Nuk la asnjë
mënyrë pa përdorur e unë gjithmonë refuzoja e refuzoja. Derisa erdhi
ajo ditë kur më premtoi për martesë, porse duhet që të kërkoja
shkurorëzim nga bashkëshorti. Nëse nuk pranoja do të mbytej ose do
të çmendej ose do të vriste bashkëshortin. Me thënë të drejtën, edhe pse
isha shumë e frikësuar, diçka nga brenda më tërhiqte nga ai. Sikur më
pëlqeu mendimi i tij. Sa herë që më fliste, trupi më dridhej sikur të kisha
ethe. Fillova ta shikoja veten si robëreshë e bashkëshortit tim dhe se
dashuria që ishte mes nesh nuk ishte dashuri. Fillova ta urrej pamjen e
tij. E harrova veten dhe fëmijët. E urreja bashkëshortin dhe e shikoja
veten se unë jam e vetmja në këtë botë që e di se ç’është dashuria. Kur
“BRAND” -i u sigurua se unë e doja, më tha që të bëja një problem me
bashkëshortin tim, pastaj këtë ta bëja të madhe derisa të më shkurorëzonte.
Një mendim i tillë kurrë nuk më kishte shkuar ndër mend. Më
dukej sikur kjo ishte mënyra e vetme e daljes nga kjo krizë. Më premtoi
se do të martohej me mua menjëherë pas shkurorëzimit dhe se ai do të
ishte çdo gjë në jetën time. Do të më bënte të lumtur gjithë jetën… Nuk
ishte ky vendim i lehtë, porse m’u duk i përshtatshëm të shpikja probleme
kot së koti çdo ditë që bashkëshorti të më urrente e të më ndante.
Bashkëshorti im nuk mundi t’i përballonte gjithë ato probleme të kota
nga të cilat bëja bujë të madhe. Filloi të mungonte shumë, filloi të vinte
në shtëpi vetëm për të fjetur. Qëndruam në këtë gjendje disa javë. Isha
shumë e preokupuar në shpikjen e problemeve bashkë me “BRAND” -
in. Një gjë të tillë më mori disa javë. “BRAND”-i filloi të mërzitej nga pritja
e gjatë dhe kërkoi të më takonte, sepse shkurorrëzimi ndoshta merrte
një kohë të gjatë. Këmbënguli në kërkesën e tij duke më thënë se
nëse nuk më shikonte do… Pranova pa e refuzuar… Kërkova prej tij
afat që të sistemoja çështjen. Ishte ditë e mërkurë kur bashkëshorti më
tha se të shkonte pesë ditë me punë diku larg. M’u duk ky rast i përshtatshëm.
Bashkëshorti deshi të më çonte tek familja ime që të rehatohesha
pak shpirtërisht e ndoshta i pakësoja ato probleme. Refuzova
një gjë të tillë. Pranoi i detyruar nga unë e jo me dashje. Burri im u nis
për udhëtim ditën e Xhuma.
Unë zgjohesha nga gjumi dhe rrija në chat deri sa flija. Ditën e
diel kishim lënë orarin e takimit. E dija rrezikshmërinë e kësaj çështje,
por i kaluam kufinjtë e gjithçkaje, saqë edhe unë nuk ndihesha e frikësuar
dhe e trembur si ndjehesha kur e takova për herë të parë. Dola me
të, por kureshtja më shtyri që ta njihja më mirë nga afër. U takuam së
bashku në treg. Erdhi në orarin e caktuar. Hipa në makinë me të dhe
filluam të futeshim nëpër rrugica. Nuk kuptova asgjë edhe pse isha e
merakosur se kjo ishte hera e parë që dilja me një burrë me të cilin nuk
na lidhte asgjë përveç njohjes shtatëmuajshe përmes chatit. Dukej i
merakosur më shumë se unë. Fillova bisedën duke i thënë: “Nuk dua të
vonohem shumë nga shtëpia, sepse ka mundësi që bashkëshorti të
telefonojë”. U përgjigj: “Po pastaj, po e mori
vesh, ndoshta të shkurorëzon
e rehatohesh prej tij”. Nuk më pëlqeu përgjigja e tij dhe toni i zërit. Fillova
të frikësohem. Pastaj i thashë: “Duhet që të mos largohesh shumë, se nuk
dua të vonohem që të kthehem në shtëpi”. Edhe pse isha pak e merakosur,
megjithatë kisha dëshirë të qëndroja me të. Biseda filloi të merrte drejtim
romantik. Nuk e di se sa orë vazhduam kështu sa që nuk e ndjeva
fare rrugën e bërë. Papritur e gjeta veten në një vend të panjohur.
Errësirë, ishte një vreshtë. Fillova të bërtisja: “Çështë ky vend? Ku po më
çon?”. Pas pak sekondash makina qëndroi. Një burrë tjetër ma hapi
derën e makinës e më nxori me forcë. Sikur çdo gjë u shndërrua në furtunë.
Bërtita e qava shumë, kërkova prej tyre të më linin të shkoja.
Fillova të mos kuptoja se ç’farë thonin, e as nuk e dija se ç’po ndodh
rreth meje. Papritur një e goditur në fytyrë, më lëshoi në tokë. Më ra të
fikët. Nuk e di më pas se çfarë bënë me mua, kush ishin ata… Pashë se
ishin dy. Çdo gjë u krye si vetëtima. Nuk ndjeva asgjë, vetëm se kur
gjeta veten time lakuriq të hedhur në një dhomë të zbrazët. Rrobat më
ishin grisur. Fillova të qaj e të bërtas. Nuk kaluan vetëm se disa seknda
kur “BRAND” -i u fut duke qeshur. I thashë: “Pashë Zotin, më lini të
shkoj, dua të shkoj në shtëpi.” Më tha: “Do të lëmë të ikësh në shtëpi, por
fillimisht
duhet të na premtosh se nuk do të lajmërosh askënd për këtë”.
Gjithashtu nëse lajmëron kënd apo ankohesh, do ta hakmerremi në
fëmijët tu. I thashë: “Dua vetëm të shkoj në shtëpi, e nuk do të lajmëroj
askënd”. Më zuri frikë e madhe. E shikoja trupin që dridhej e të qarat si
përmbaja dot. Nuk më kujtohet asgjë tjetër, vetëm se dalja ime nga
shtëpia. M’i lidhën sytë e më hipën në makinë. Më hodhën në një vend
afër shtëpisë. Për fat të mirë nuk më pa askush në këtë gjendje. U futa
në shtëpi me shpejtësi, vazhdova duke qarë aq shumë saqë edhe lotët
m’u thanë. Pashë më pas se më kishin përdhunuar. Oh, e mjera unë e
mjera.
Si do të jetë gjendja ime pas këtij aksidenti? E urreva veten aq
shumë sa u mundova të bëj vetëvrasje. Ndërsa për fëmijët mos më pyet,
nuk i njihja më pas kësaj ngjarjeje e as nuk e ndjeja praninë e tyre dhe
të askujt tjetër. Pasi bashkëshorti u kthye, u çudit nga këto ndryshime
me të cilat nuk ishte mësuar më përpara. Gjendja ime ishte aq e keqe
saqë më mori me forcë e më dërgoi në spital. Nuk më bënë vizitë të
plotë, por më gjetën në gjendje të dobët dhe mungesë të të ushqyerit
dhe vetëm kaq. Kërkova prej tij të më çonte tek familja sa më shpejt.
Qaja shumë e prindërit nuk dinin gjë. Mendonin se mos kisha probleme
me bashkëshortin. Babai u ul të bisedonte me bashkëshortin për
gjendjen time, por pa rezultat, sepse as ai nuk e dinte shkakun. Askush
nuk e dinte se ç’kisha. Prindërit më çuan tek disa dijetarë që të më këndonin
Kur’an, se mendonin mos isha e sëmurë. “Unë nuk e meritoj këtë
bashkëshort”-i thashë vetes, prandaj kërkova prej tij shkurorëzim. Më
parë kisha dëshirë të më shkurorëzonte për qejfin tim, ndërsa këtë herë
po e kërkoj shkurorëzimin si nder për bashkëshortin, babain e fëmijëve
të mij. Unë nuk kam të drejtë të jetojë kurrë në mes të njerëzve të ndershëm.
E gjithë çfarë më ndodhi mua ishte për shkakun tim dhe të chatit
të mallkuar. Unë ia bëra varrin vetes. Ai i cili me shkatërroi jetën nuk
ishte tjetërkush, vetëm se gjuetar vajzash të cilët përdorin chatin me llojlloj
të panjohurish… Në të njëjtën kohë dëshiroj me gjithë shpirt që mos
t’i ndodh askujt kjo që më ndodhi mua. Dëshiroj që të më falë
bashkëshorti, se ai nuk meriton gjithë këtë turp. Edhe fëmijëve u lutem
të më falin… Unë isha shkaktarja … Lus All-llahun e Madhëruar që të
ma falë gabimin e bërë. Para disa ditësh
shoqja ime vdiq dhe me të vdiq
edhe sekreti i saj. Bashkëshorti nuk e shkurorëzoi, por ajo që unë mora
vesh është se ai u mërzit shumë për vdekjen e saj. Kjo ishte historia e
shoqës sime. Ndërsa tani ju drejtohem atyre vajzave që përdorin chatin,
dhe djemve të cilët vrapojnë pas epsheve të tyre. Të kenë frikë All-llahun
e Madhëruar në vetet dhe familjet e tyre. Kjo nuk ishte gabimi i internetit,
porse keqpërdorimi i tij. Ne jemi ata të cilët e lëmë kërkimin e hajrit
dhe të mirave e vrapojmë pas sherrit.
O ju të Zotët e mendjes! Mendohuni para se të veproni… All-llahu ju
bëri sundues në Tokë e jo shkatërrues. Kini frikë Atë që në emër të Tij
betoheni… All-llahu na furnizoftë me të mira dhe na mundësoftë t’i
shfrytëzojmë gjithmonë për mirësi. All-llahu thotë: “Pendohuni o robër
tek All-llahu që të gjeni shpëtim” All-llahu nuk pushon së falurit përderisa
robi i Tij nuk pushon së kërkuari falje.PENDOHUNI.





Mos keqperdoroni internetin se e peson dhe keshtu……..



Interneti në kohën tonë shfrytëzohet me të madhe nga miliona
njereëz në të gjithë botën.
Është një botë virtuale mjaft interesante, që të tërheq, e të bën për vete.
Shumëkush nga ne sot ka internetin edhe në shtëpi dhe kalojmë orë të tëra para
kompjuterit.
Kur ulemi para kumpjuterit, duhet të dimë të ‘menaxhojmë’ me internetin, të
jemi ne ato që e ‘udhëheqim’ atë, e jo ai neve.

Kujtoji vetes se sa femra kanë humbur nderin, familjen, jetën e lumtur…etj, për
shkak të internetit. Kemi shumë raste, që kanë rrëfyer vetë ato femra të cilat
kanë pësuar, për të na shërbyer neve si mësim që mos të pësojmë edhe ne sikur
ato. Prandaj, merr shembull nga këto raste dhe mos hyni në forume dhe chate të
ndryshme, e të bisedoni me njerëz të panjohur.
Interneti është ‘botë’ e madhe, këtu ka njerëz që hyjnë me qëllime të caktuara,
për të mashtruar femra, që t’i bindin të takohen me ta, pastaj ata dinë se çka
veprojnë me ato femra që bien në kurthet e tyre.
Fillimisht paraqiten se janë si njerëz të mirë, se kanë qëllime të mira, (qoftë
qëllime kinse për martesë ose diç tjetër) kanë aso shprehje që lehtë ta
turbullojnë mendjen. Dhe ia caktojnë ditën e takimit, por çfarë pas këtij
takimi, asgjë përveç keqtrajtime, dhunime, trafikime, por nuk përjashtohen edhe
vrasjet.

Mos thuaj se: mua nuk mundet të më mashtrojë asnjë njeri, dhe pa problem e
kaloj kohën në chate të ndryshme duke biseduar me njerëz të panjohur. Mos e
mashtro veten në këtë mënyrë, sepse asnjëra nuk i thotë vetes: unë jam
budallaqe dhe mund të më mashtrojë çdokush. Edhe ato të cilat pësuan sigurisht
që kanë thënë se: mua nuk mund të më mashtrojë asnjeri, por, ja që ka ndodhur e
kundërta, kështu mund të ndodh edhe me ty.
Mos vizito forume, chate…etj, ku zhvillohen biseda të kota, mos vizito faqe ku ka filma apo foto të
fëlliqura, ruaji sytë nga këto gjëra të ndaluara, mos kalo kohën në haram.
Interneti nuk është diçka e ndaluar me Islam, por, janë të ndaluara gjërat e
këqija që gjenden në të, dhe krahas këtyre të kqijave interneti ka edhe anën e
mirë, gjë që e bën të lejuar për shfrytëzim, dhe duhet të jemi të zonjat të
dimë ta shfrytëzojmë për punë të mira internetin, e jo të bëhemi viktimë e
atyre që e shfrytezojnë për punë të këqija.

Sot për fat të mirë, ka faqe të shumta në internet që të njohin me Islamin,
andaj vizitoji këto faqe, mëso për fenë tënde, gjithashtu edhe ti përmes
internetit përhap Islamin tek të tjerët, kalo kohën këtu vetëm aq sa mendon se
të bën dobi, mos u ul tërë ditën para kumpjuterit dhe të lësh anash, familjen,
burrin, fëmijët…etj, gjithashtu (nëse je studente) mos i le anash studimet për
‘muhabete’ të shumta në MSN.
Përkujtoji vetes që për çdo minutë që e kalojmë do të japim llogari para
Allahut, andaj, kujdes, se si po e kalon kohën, kujdes!