Muslimani amerikan: Skllavi shtëpiak i shekullit 21 ...

Sinqerisht, muslimanët e Amerikës, skllevërit shtëpiak modern, po ndihen shumë të rehatshëm në shtëpinë e zotëriut. Por kur kryetari i dashur i SHBA-ve e shkeli Afganistanin me eksploziv më vdekjeprurës në historinë njerëzore...Muslimanët shtëpiak vazhduan me punët e tyre të përditshme duke i vendosur gishtat e tyre në vesh në mënyrë që ta harrojnë krismën e kamxhikut në shpinën e vëllezërve të tyre në fushë.


--------------------------------------------------------------------------------

Është vështirë të paramendohet, se gjatë epokës së skllavërisë në Amerikë, në hijen e tregtisë më të dhunshme dhe të egër të skllevërve në historinë botërore, pati disa skllevër të cilët refuzuan që të revoltohen. E kuptueshme, disa refuzuan për shkak të frikës. Të tjerët, në anën tjetër, janë bërë aq të rehatshëm nen kamxhikun e zotriut të skllevërve saqë ata nuk dëshirojnë ndonjë pozitë tjetër. Harriet Tubman, e njohur për rrugën nëntokësore që i drejtoj shumë skllevër drejte lirisë, tha, "I kam liruar 300 skllevër, kam pas mundësi ti liroj 10 000 vetëm ta kishin ditur ata se ishin skllevër." Për shkak të nënshtrimit total ndaj urdhrave të zotëriut të skllevërve, disa prej skllevërve punuan në shtëpi dhe u trajtuan më mirë se sa skllevërit që ishin shumë mospërfillës të cilët punonin në fushë. Skllevërit e urtë dhe të etshëm nuk kishin ndonjë dëshirë që të rebelohen; ata ndiheshin shumë të rehatshëm në shtëpinë e zotëriut. Ata nuk mund ta kuptonin padrejtësinë e shtypjes dhe nuk ndienin nevojën që ta ndryshojnë gjendjen e tyre ekzistuese. Melkolm X (Haxh Malik Shebaz) iu referua këtij fenomeni si shembulli i skllavit shtëpiak dhe skllavit të fushës.

Është bërë e zakonshme që Amerika e ka ngritur shpatën e saj për ta mundur, për ta pushtuar dhe për ta nënshtruar Lindjen e Mesme, zemrën e Islamit në tokë. Vendin më të shenjtë në islam, gadishullin arabik, vetëm se është shndërruar në një monarki në një agjent i Amerikës ku politika e brendshme dhe e jashtme e tyre e injoron mendimin e popullit dhe në vend të saj ata i bashkëngjiten interesit të Amerikës pa marr parasysh se sa i kushton popullit të tyre. Me invazionin amerikan të Afganistanit, me "shokun dhe frikën" në Irak, dhe se Irani dhe Siria do të jenë shënjestra e ardhshme, është e qartë se nëse Bushi dhe Bashkëpunëtoret e tij e arrijnë atë që e dëshiron, Amerika do ta kontrollon pasurin dhe politikën e tërë botës Muslimane. Derisa myslimanët po e dëshmojnë atë se si Amerika po e zhvillon sulmin ushtarak më të përgjakshëm, fushatën e ndërtimit të perandorisë së saj në botën myslimane që nga shkelja e regjionit prej britanëzve në shekullin 19, myslimanët e Amerikës nuk kanë treguar ndonjë kundërshtim të hapur për ti mbrojtur vëllezërit e tyre mysliman apo vendeve myslimane. Qëndrimi i tyre me përtaci dhe duke shikuar, e as me ndonjë protestë të përbashkët për ta shprehur atë. Pasi që imperializmi i haptë është i qartë, pse nuk ka ndonjë kundërshtim të haptë publik prej komunitetit të myslimaneve të Amerikës? Sinqerisht, myslimanët e Amerikës, skllevërit shtëpiak modern, po ndihen shumë të rehatshëm në shtëpinë e zotëriut.

Në Amerikë, zotërinjtë e skllevërve të plantacioneve të jugut kanë një mënyrë të ndryshme se si të sillen me problemet brenda shtëpisë së tij në krahasim me problemet që i ka në fushë. Ngjashëm, politika e brendshme e Amerikës ndaj myslimanëve dhe politika e jashtme e saj ndaj myslimanëve në botë është më e fuqishme në dallim. Brenda, Amerikës myslimanët janë të lirë ta vizitojnë xhamin, të falen dhe të agjërojnë. Kryetari i ShBA- ve, vetë zotëria, derisa ju jep përshëndetje publike që myslimanët ta fillojnë dhe ta përfundojnë ramazanin. Është një pamje e qetë që ta shohësh prehjen e myslimanit shtëpiak nen dritën e pranimit të zotëriut. S’ka gjë ironia e përurimit të Ramazanit të kaluar u ndesh me urdhërimin e trupave nga Bushi në konfliktin e Afganistanit ku humbën jetën 2 fish më shumë viktima se sa në shpërthimin e Qendrës Botërore Tregtare. Duke mos e cekur, se Amerika e lenë Afganistanin në gjendje të varfërisë absolute, të shkeljeve të ligjeve dhe në pasiguri saqë shumë Afgan janë bërë të përmallshëm për sundimin e Talibanëve. Skena është mese reale; kryetari i ShBA-ve qëndron i ulur në mesin e fëmijëve të myslimanëve të Amerikës duke u folur aq me oratori për muajin e tyre të bekuar, i përflakur sikurse të ishte ringjallur Mr. Roxhers. Derisa në orët e hershme të atij mëngjesi, ai ishte i rrethuar prej këshilltarëve të tij për të hedhur me qindra mija bomba me shpërthim të lartë mbi, fëmijët e ngrirë dhe që janë duke vdek urie të Afganistanit. Veprimet e kryetarit nuk ishin sekrete, hipokrizia e tij ishte e qartë; edhe përkundër asaj myslimanët e blenë atë. Ata i mbyllën buzët e tyre, i kthyen sytë anash dhe kaluan pranë flamurit amerikan në përshëndetje të flamurit. Pse të gjithë myslimanët nuk mund të jenë kaq mesatare? Do ta bënte imperializmin shumë të lehtë.

Myslimanët e Amerikës vajtuan dhe kërkuan falje vazhdimisht për shpërthimet në Qendrën Botërore Tregtare (edhe pse faktet kundër Bin Ladenit dhe ndaj të tjerëve u ndalën nga shqyrtimet publike). Myslimanët shtëpiak dolën para TV-s dhe nëpër forumet lokale nëpër vendbanime duke kërkuar falje dhe duke e distancuar veten prej vëllezërve të tyre mysliman të fushës. Por kur kryetari i dashur i SHBA-ve e shkeli Afganistanin me eksploziv më vdekjeprurës në historinë njerëzore dhe atë me tonelata dhe numri i civilëve të vrarë ua tejkaloj numrit e të vrarëve në Nju Jork, shumica e Muslimanëve shtëpiak ishin të heshtur; nuk kishte më forume publike lokale, e as marshime të mëdha, e as konferenca për shtyp. Muslimanët shtëpiak vazhduan me punët e tyre të përditshme duke i vendosur gishtat e tyre në vesh në mënyrë që ta harrojnë krismën e kamxhikut në shpinën e vëllezërve të tyre në fushë.

Myslimanët e zakonshëm në vendet sikurse Palestina, Iraku dhe Afganistani nuk mund ta harrojnë kamxhikun për arsye se ata dhe familjet e tyre derdhin gjak prej krismës së tij çdo ditë. Palestinezët e ndiejnë kamxhikun e zotëriut gjatë invazionit ditorë, rrënimit, vrasjeve dhe rrethimit, të gjitha bëhen me parat, armët, dhe me aprovimin e heshtur të Amerikës. Në fushën e Irakut, myslimanët atje i kanë vuajtur 11 vite të bombardimeve nga Aleatët. Derisa edhe gjatë "kohës së paqes", mbi Irak janë hedhur 20 milion tonelata eksploziv. Ata kanë qenë nen peshën e çmendur të sanksioneve për 12 vite. Këto sanksione të OKB-s të udhëhequra prej Amerikës vetëm se kanë shkaktuar marrjen e 1 milion jetëve të fëmijëve Irakian për shkak të vdekjes prej urisë dhe mungesës së barnave që OKB-ja i pengon që të hyjnë në vend.


Myslimanët e Amerikës në shtëpinë e zotëriut e kanë guximin vetëm sa të shikojnë rastësisht vjedhurazi nga dritarja e podrumit të zotëriut duke i parë vëllezërit e tyre duke i rrahur dhe motrat e tyre duke i dhunuar. Por kur robërit e fushës sikurse Nat Turner apo Osame bin Ladeni që bëjnë thirrje për shkatërrimin e autoritetit të zotëriut, myslimanët e Amerikës do të mbesin të heshtur apo derisa edhe do të luftojnë kundër vëllezërve të tyre të lidhur për ta mbrojtur pronën, nderin dhe autoritetin e zotërisë së tyre. Myslimanët e Amerikës nuk mund ta drejtojnë kurrizin se i kanë kaluar me vite të tëra duke ju përkulur dëshirës të shtypësve të tyre. Myslimanët shtëpiak nuk mund të lejojnë asnjë revoltim kundër zotëriut për arsye se ata e kanë mishëruar trupin, mendjen, zemrën, dhe shpirtin e tyre me zotëriun në një mënyrë të atillë saqë çdo sulm kundër zotëriut është sulm kundër vetë atyre.

Myslimanët çdo kund, e veçanërisht në Amerikë, duhet ta rivlerësojnë vendimin e tyre që të zgjedhin anën e zotëriut, dhe të ndeshen me fatin e zotëriut, apo ta radhisin vetën me vëllezërit dhe motrat e tyre në besim që të luftojnë kundër tiranisë dhe armikut të tyre të përbashkët, Zotëriut.