KRISMA E FJALËS

Lot Kosove

Sllav e shkja
dhe djalli i zi
na lakmuan edhe gjelbrimin
e fushave tona
në sy


As me vetëveten s’ lanë
të flisnim njerëzisht
për njerëzimin
se njerëz s’ishin


Shkilnin tokën tonë të bukës
me thundrrat e tyre
me brirë therrnin
qiellin e kaltër
të bebëzave tona






Zjarrin që ka Kosova
për liri tund dheun
dhe shpërthen
deri në qiell
duke djegur e pjekur
mustakët e miu
në fytyrat satanike




Kur shiu i lotëve pushoi
rreze lëshoi liria
dhe me foshnje u mbush shtëpia.

Trimat

Zjarrin që ka Kosova
s’e ka Etna
as vullkanet në Tokën e Zjarrtë


Aty ku shpërthen zjarri
ngrohet shqiptari
me flakën e lirisë


Më bënë trim dhe mua
ushtri e rritës
roje e Kosovës
dhe e shkëndijave të gjakut

Kam një hall

Kam një hall
më të madh se lumi
me netë të tëra .
s'më zë gjumi
kështu dje
kështu sot
i përgjumur nëpër glob
mbuluar prej luksi


Anonim
në azil
pa mik e me myk
i mbyllur në terr
endem nëpër vetëvete
në anonimitet rroj
e vdes ngapak
çdo ditë


Emër i nemur

Udhëtarë të territ
hyjnë dhe dalin
nga dera në derë
ecin për teh të thikës
duke u përpjekur
të kërcejnë në humnerë
hapur në anatemë
si fëmijë të humbur
thellë në pyll
lajkash e trishtimi

U lexohet në dritën e syve
mallkimi i territ
ngrysen e gdhihen
me një vel mërzie


Nuk kanë shteg as prag
s'dijnë kah nisen,
as ku ndalen
me këtë rrugë muge
emër të nemur
gurbet

E ndiej humbjen

Viti shkel vitin
pesha bie
pingul në shpirtin tim
tretur në mërgim


Një pjesë e diellit
m’ është shkëputur
nga qielli i bebëz
nga hija e lotit tim
derdhur
në dhe të huaj

Nëse unë s’ kthehem
hija ime do të bredhë
trotuareve të botës
pas mallit tim


Për çdo natë
e bëj nga një shtegëtim
në mendje
për në shtëpi
për amanetin e nënës
para se të japë lamtumirën
pranverave
të ikura pa kthim

Nën qiellin e huaj

Ky qiell mbi rrokaqiell
dhe jeta jonë drith e miell
brenda mureve të betonit
vyshket e pafaj
në këtë nënqiell



Deri në asht unë kam acar.
dhe duhet të mbulohem
me një re të trashë tymi
ose të pëlcas si tollumbace
në duart e një fëmije bonjak
e gjuajtur
nga një shigjetë acari


Zemra ime e mërdhirë
del gjysmëlakuriqn të shëtisë
nëpër kopshtin e mbuluar me vesë

Buzë lumit Rajna

Buzë lumit Rajna
mbi syprinën e ujit
hijen mallit e ndeza
tani jam pa hije
i lehtë si avulli
si një hije malli
që ka rënë mbi ujë

Me shtegtarët

Bashkë me dallëndyshet
u nisëm
për një ditë shtegëtimi

Kaluam fusha
lumenj dhe detra
për ta gjetur folenë
e stërgjyshërve pellazg


Kur vinin pranverat
dhe bora shkrihej
në diell shfaqej
strofulli i lashtë
në një dege të tharë

Kur dola prej shtëpisë

Kur dola prej shtëpisë
ia dhash flakën rinisë

Si qen e tërbuar
lehte uria
e skamnorit
në dheun e huaj


Erdhi koha për t’ u nisë
dhe i thash nënës
të ma varë atë bazybe
në qafë
që të më ruaj
nga syri i keq i mërgimit


Zemra e nënës
u vyshk për një minut
siç vyshket lulja nën brymë
dhe zemra e mërgimtarit nga malli


Një vaj i padukshëm
ma dridhi buzën
dhe s’ mund të them
asnjë fjalë malli
për tokën që po e lë


Jetë e namur
sot për nesër
me rininë e humbur viteve
të njomura me lot


Vitet shënohen
me hijeroglifet
për historinë fatkeqe
të brezave që po vijnë

Malli për kroin e fshatit

Ngjiten vashat shpatit
shkojnë te kroi i fshatit
të buta si delet
i zbukurojnë belet
kur ngjesin kordelet.

Qafat me rruzare
n’kostume shqiptare
qëndisur me rreze

Kroi i fshatit
ujë rrjedh teposhtë
nga fushat
për t’i çmendur çunat
për t’i joshur çupat


Tani më zgjon etjen
në këtë tokë mërgimi
malli më djeg shtatit
për kroin e fshatit.

Nënë, moj, nënë

Kur u ndava nga ti
o nënë
qava natën e tërë
se kisha mall
për një fjalë tënden

Kur m’i këndoje ninullat
o nënë
në gjoksin tënd.
fluturoja në qiell



Më ty për dore
hapëroja nëpër oborre
dhe sot
më merr marrë malli
të më marrish përdore.
o nënë


Rrudhat e pleqërisë
sa të hijshme i kishe
si vija të dritës të yjeve në qiell
në netët plot hënë


Sa më ka marr malli
për një bukë
nga dora jote.
o nënë
për një bukë misri
me shije fëmijërie


Si zgavër lisi
zemra më është bërë
ke era fsheh borën
për flokët e mia




Edhe zogjët e malit
nëse më thërrasi
t’ i lot mos lësho
qëndro dhe më prit
se do të kthehem një ditë.

Në vizion

Në një kopsht në Osnabrück
me një me një dallëndyshe u bëra mik


Zemra bëri benë
se do t’ia ruaj folenë
derisa të kthehet nga shtegëtimi





Iku duke më përshëndet
me krahun e lehtë.
zogu i shkretë


Kalon detëra edhe toka
të sjell të fala
nga Shiroka


N’ ma pashë nënën me lot në sy
ajo qanë edhe për ty

I zhdukur

Një gotë verë
një cigare
si në odat
shqiptare
shuaj mallin e vendliondjes

Pa shtëpi e katandi
shterg i humbur
në stinë vjeshte



Jam shumë larg
vetë syrgjyn
me një gotë
dhe tym duhani
rendis ditët
në rruzaret e vitit

Kush jemi

Kështu ishte
kur jetë
bënim me dreqërit


Brejtësit na e grisnin
dokumentin e identitetit
të mos e njohim
as shembëlltyrën tonë
në ujin e pusit






Na pyesnin: Kush jeni?
nga vini?
a ke dëshmi
për identitet


Ja këtë kartë ndërkombëtare
se këtu kemi ardhur
nga ferri ynë
se jemi në thelb
origjinal

Vizionarit

I.Rugovës






Jeta
hije e vogël
Për ëndrrën tonë
të madhe

Mbyll një portë
hap një portë
për të dalë në një moshë tjetër


Edhi dita
t’ mbledhim frutet
në atë pemë të jetës
në mungesën tënde



Dita e dhimbje se madhe


N'shekuj morti
u rritën brezat
duke pritur
të vish ti
me një fanar ardhmërie në dorë



Tani një diell i kuq
rri varur
në atë degë të
të bleruar
në pemën e jetës





Ai iku
po një brerore lirie
ndriçon përjetësisht
në atë afresk
me portretin tënd

flm.znj.Morena,gjithe te mirat per ju