Perla forumore!

Sillu me njerezit sipas vlerave te tua, jo sipas vlerave te tyre.

Një burrë i moshuar dhe i urtë ishte ulur pranë bregut të një lumi. Ai
shihte i mahnitur hijeshinë që rrethonte ambientin përreth dhe herë pas
here pëshpëriste diçka me vete. Në një moment, ai vëren një akrep që
kishte rënë në ujë. Akrepi orvatej të shpëtojë nga mbytja por pa fajde.
Burri vendosi ti gjendej këtij insekti të mjerë dhe i zgjati dorën ta
shpëtojë nga kthetrat e vdekjes. Por me ta prekur, akrepi e pickoi fort.
Burri e tërhoqi dorën dhe lëshoi një piskamë për shkak të dhimbjes. Por
pas pak, sërish zgjati dorën drejt akrepit që ta shpëtojë dhe sërish
insekti mosmirënjoës e pickoi. Burri lëngoi sërish, e megjithatë e
zgjati për të tretën herë dorën që ta shpëtojë. Këtë skemë e kishte
ndjekur një person tjetër i cili nuk duroi dot por i thirri:”Mos vallë
të janë tharë trutë?! Si nuk zure mend as herën e parë dhe as të dytën?!
Dashke ta provosh për herë të tretë pale!”
Burri i mençur nuk i ktheu përgjigje, por vazhdoi përpjekjet për ta
shpëtuar akrepin, derisa ia arriti. Pastaj, bëri disa hapa në drejtim të
burrit tjetër dhe pasi i rrahu supet i tha:”O mik! Natyra dhe instinkti
i akrepit është të pickojë, kurse natyra dhe karakteri im është të
sillem butësisht. Përse dashke të lejoj që të dal nga natyra dhe karakteri im?! Sillu me njerëzit sipas natyrës dhe karakterit tënd, jo
sipas natyrës së tyre, cilatdo qofshin sjelljet dhe veprat e tyre!

Mos u kushto rëndësi zërave që të
kërkojnë të dalësh nga vetja! Mos ua var atyre që të thonë hiq dorë nga
karakteri dhe natyra jote, sepse pala tjetër nuk e meriton mirësjelljen!

Po kaloja në një pazar të madh për të blerë disa gjëra kur pashë një
shitës duke folur me një djalë të vogël, jo më shumë se 4-5 vjec.
Shitesi i tha " Më vjen keq, por ti nuk ke mjaftueshëm para për të blerë këtë kukull"
Në atë moment djali i vogël më pa,u kthye nga unë dhe më tha:
-" Xhaxhi, je i sigurt që nuk kam mjaftueshëm para?"
I numërova lekët e tij dhe i thashë" Ti e di i dashur, që nuk ke mjafueshëm para për të blerë kukullën"
Djali i vogël mbante akoma kukullën të shtrënguar në duart e tij.
I afrova dhe më tepër dhe e pyeta se përse e donte kukullën.
" Është kukulla që motra ime e donte aq shumë, doja t'ia dhuroja asaj
për ditëlindje. Duhet t'ia jap kukullën mamit tim kështuqë ajo mund t'ia
japë asaj kur të shkojë atje."
Sytë e tij ishin kaq të trishtuar kur tha këtë.
" Motra ime ka shkuar të jetë me Zotin,babi më tha që edhe mami do të
shkojë atje shumë shpejt, kështuqë unë mendova t'ia jap kukullën ta
marrë me vete e t'ia japë motrës sime."
Zemra ime sa nuk ndaloi. Vogëlushi më pa sërish dhe më tha:
" Unë i thashë babit ti thotë mamit të mos shkojë pa u kthyer unë nga
dyqani.",dhe më pas më tregoi një foto të vogël të tij ku ai ishte duke
qeshur.
Pastaj më tha" Dua që mami të marrë këtë foto me vete kështuqë motra ime nuk do më harrojë. Une e dua mamin dhe dua që ajo të mos më lërë
vetëm,por babi më tha që ajo duhet të shkojë të rrije me motrën time"
Pastaj sërish hodhi sytë nga kukulla, qetësisht, me sy të trishtuar.
Shpejt gjeta portofolin tim dhe i thashë vogëlushit " Le të kërkojmë sërish, se mos ke para mjaftueshëm për të blerë kukullën"
"Ok,shpresoj të kem", tha vogëlushi

Shtova disa para shtesë tek paratë e tij, pa u vënë re dhe filluam t'i
numërojmë. Ishin mjaftueshëm për kukullën dhe disa para të tjera shtesë.
Vogëlushi tha" Faleminderit Zot që më dhe para mjaftueshëm"
Pastaj me vështroi dhe më tha:
" Natën e shkuar, përpara se të flija, iu luta Zotit të kisha
mjaftueshëm para të nesërmen në mënyrë që të blija kukullën për motrën
time, dhe Ai më degjoi. Gjithashtu doja të kisha para ti bleja mamit një
trendafil të bardhë, por nuk ia kerkova sepse m'u duk shumë. Por Zoti
më ndihmoi për të dyja"

Mbarova blerjet e mia, në një gjendje shpirtërore shumë ndryshe nga sa
isha më parë. Nuk mund të largoja nga mendja djalin e vogël.Pastaj m'u kujtua një artikull në gazetë që kisha lexuar 2 ditë më parë e
cila fliste për një të dehur i cili kishte goditur një makinë në të
cilën ndodhej një grua dhe një vajzë e vogël. Vajza e vogël kishte
vdekur dhe gruaja ishte në gjendje kritike për jetën. Familja kishte
vendosur t'ia hiqte aparaturat që e mbanin akoma në jetë, sepse ishte e
pamundur që ajo të rikuperohej nga koma. A ishte kjo familja e djalit të
vogël?
Pas dy ditësh nga takimi me djalin e vogël lexova në gazetë që edhe
gruaja kishte vdekur. Nuk mund të ndaloja veten, ndaj bleva një buqetë
të madhe me trëndafla të bardhë dhe shkova në ceremoninë mortore, në të
cilen ndodhej trupi i gruas, e ku njerëzit mund t'i jepnin lamtumirën e
fundit. Ajo ishte atje, në arkivolin e saj, me një trendafil të bardhë
në duar dhe një foto të djalit të vogël në gjoks. Anash saj ndodhej
kukulla. U largova nga ai vend me lotë në sy, dhe ndjeva se jeta ime
kishte ndryshuar përgjithmonë...
Dashuria që vogëlushi kishte për nënën dhe motrën e tij ishte e
paimagjinueshme dhe në një sekondë një shofer i dehur ia largoi pa
mëshirë.

Një njeri i shtyrë në moshë po udhëtonte me tren me djalin e tij, i cili ishte 25 vjeç.
Në fytyrën e djalit, që ishte ulur afër dritares, shihej hare e madhe...

Në atë moment, djali nxori dorën jashtë dritares dhe ndjeu se era po
kalonte përmes dorës së tij dhe bërtiti: -Baba, shiko si drunjtë po ecin
pas nesh..!
Plaku buzëqeshi.
Pranë tyre ishte ulur një çift, që po dëgjonte bisedën mes babait dhe të
birit dhe u ndjenë pak në pozicion të keq; -Si ka mundësi që ky djalë
25-vjeçar të sillet si fëmijë?- menduan ata.
Papritmas djali bërtiti: -Baba shiko liqenin, shiko retë si vijnë pas
nesh!Ky çift prapë u habit nga sjellja e këtij djali. Më pas filloi të
bjerë shi. Pikat e shiut filluan të bien në dorën e djalit, të cilit i
shkëlqente fytyra nga gëzimi. Papritmas ai bërtiti: -Baba, po bie shi,
pikat e tij kanë mbushur dorën time. Shiko...shiko...!

Në fund, çifti nuk pati më durim dhe iu drejtua plakut: -Pse nuk shkoni
te ndonjë mjek për të gjetur ilaç për këtë djalë? Plaku u përgjigj: - Ne
sapo dolëm nga spitali, birit tim tani i ka ardhur shikimi dhe po sheh
për herë të parë në jetën e tij!Çdo herë kujto: Mos tento të dish rezultatin pa i ditur mirë detajet!

Thuhet se nje mbret kishte urdheruar te mblidheshin 10 qen te eger dhe te pameshirshem.
Detyra e tyre ishte te shqyejne cdo vezir qe i jep keshilla te gabuara.
Pas disa pervojash teper dramatike, veziri i radhes i jep nje keshille
te gabuar mbretit, por pasi i kishte sherbyer denjesisht per dhjete vite
me radhe.
Menjehere mbreti urdheron te hiedhej tek qente.
Para se ta marrin ushtaret, veziri i kerkoi nje nder mbretit: Ti jepej afat dhjete dite dhe mbreti ia lejoi kete privilegj.
Menjehere, veziri vajti tek kujdestari i qenve dhe i kerkoi nje nder: Tu sherbeje qenve te tij per dhjete dite.
Edhe pse u cudit nga kjo kerkese, kujdestari e pranoi dhe u largua.
Per dhjete dite, veziri i ushqeu, i pastroi, i lau dhe u perkujdes maksimalisht per qente.
Diten e ekzekutimit te urdherit mbreteror, veziri u fut ne kafazin perkates dhe mbreti dha sinjalin e leshimit te qenve.
Te dhjete qente u sulen drejt kafazit, por me te mberritur tek veziri
filluan ti lepijne kembet dhe ti kercejne siper me dashamiresi.
Mbreti e pyeti me habi: Cfare u ke bere qenve keshtu?!Veziri i tha: O mbret! Ketyre u sherbeva per dhjete dite dhe ma diten per nder e nuk e harruan te miren.
Kurse ty te sherbeva dhjete vite dhe harrove gjithcka per nje cast.
Mbreti uli koken dhe urdheroi qe ti falej jeta vezirit...

Mos e harroni te shkuaren e bukur, thjesht per nje gabim te castit!!

Haçiko, Historia E Qenit Që Përloti Botën


Besnikëria dhe dashuria pa kushte i ka bërë qentë të fitojnë titullin
“miku më i mirë i njeriut”. Por një qen në Japoni i kishte aq të
pakufizuara këto dy cilësi, saqë ka fituar një vend në zemrën e të
gjithë japonezëve dhe e ka mbajtur atë për gati 70 vjet.Pavarësisht se
kanë kaluar shumë dekada, Haçiko nuk është harruar, por historia e tij
është bërë e njohur për të gjithë botën pas librit dhe filmit që
përshkruajnë besnikërinë e tij të përjetshme ndaj të zotit.Mes
ndërtesave të larta, dyqaneve e vendasve që nxitojnë, statuja e bronztë
në madhësinë reale të Haçikos ndodhet në stacionin e trenit Shibuya në
Tokio. Por pavarësisht përmasave të vogla në krahasim me ndërtesat
shumëkatëshe të Tokios, Haçiko i bronztë nuk është i vështirë për t’u
gjetur. Ai është bërë vend takimi për miliona banorë të Tokios që nga
viti 1934.Haçiko lindi në Akita në vitin 1923 dhe u soll në Tokio një
vit më pas. Ai dhe i zoti, Eisaburo Uyeno, do të bëheshin miq të pandarë
që në takimin e parë. Çdo ditë Haçiko do ta shoqëronte profesorin e
universitetit “Imperial” deri te stacioni, kur ai shkonte në punë. Kur
profesori kthehej e gjente qenin tek e priste, një rutinë që do të
vazhdonte për më shumë se një vit. Por një ditë, krejt papritur, profesori sëmuret dhe vdes në universitet.Edhe pse nuk e pa më të zotin,
lidhja e fortë me të bëri që qeni ta priste profesorin për 10 vjet me
radhë. Haçiko dilte çdo ditë në stacionin Shibuya, në pritje të një miku
që nuk do të kthehej kurrë. Për gati dhjetë vjet me radhë banorët e
zonës dhe kalimtarët u bënë dëshmitarë të besnikërisë së qenit ndaj të
zotit. Në 8 mars të vitit 1935, Haçiko ndërroi jetë në të njëjtin vend
ku ishte ndarë për herë të fundit me profesorin. Nga autopsia doli se
shkak ishte kanceri.
Statuja

Kalimtarët dhe ata që jetonin pranë stacionit të trenit ishin prekur aq
shumë nga historia e Haçikos saqë i ngritën një statujë në vitin 1934,
ceremoni në të cilën mori pjesë edhe vetë ai. Artisti i famshëm Ando
Teru “rikrijoi” Haçikon në bronz, një kujtim që nuk do ta kishte jetën e
gjatë, pasi u prish gjatë Luftës së Dytë Botërore. Por në vitin 1948,
Haçiko i bronztë do të rishfaqej në të njëjtin vend, kësaj here nga
duart e djalit të krijuesit të tij, Ando Tekeshi. Edhe pse Haçiko është
më i vogël se një njeri nga përmasat, mesazhi që ka lënë pas për
rëndësinë e miqve të mirë, është i jashtëzakonshëm. Historia që qëndron
pas statujës së tij në stacionin e trenit në Tokio, është nga ato historitë që nuk harrohen kurrë e që ngrohin zemrat e banorëve dhe
turistëve nga e gjithë bota.

Jeta

Haçiko (10 nëntor 1923 – 8 mars 1935), i njohur në Japoni si Qeni besnik
Haçiko (Haçi në japonisht do të thotë “tetë” që nënkupton radhën e
lindjes së qenit dhe “ko” që do të thotë princ apo dukë), ishte një qen i
llojit Akita, i lindur në një fermë në prefekturën e Akitës. Ai
kujtohet gjithnjë për besnikërinë e pashoqe ndaj të zotit, edhe shumë
vjet pas vdekjes së këtij të fundit.

Frymëzimi

Haçiko ishte subjekt i filmit “Përralla e Haçikos” e vitit 1987, e një
regjisori japonez dhe tregonte historinë e tij që prej lindjes dhe deri
në vdekje, duke imagjinuar edhe bashkimin shpirtëror me të zotin. I
konsideruar një sukses shumë i madh, filmi ishte edhe realizimi i fundit
i studios japoneze “Shochiku Kinema ”, “Haçiko, historia e një qeni”, icili doli në kinema në gusht 2009, dhe kur rolin e profesorit e luan
aktori Riçard Gir.

Haçiko ishte gjithashtu subjekt i një libri për fëmijë që doli në
2004-n, i titulluar: Haçiko, historia e vërtetë e një qeni besnik. Një
tjetër libër ishte “Haçiko pret” që u botua në 2008-n. Haçiko ishte edhe
pjesë e një novele po në 2008-n. Në vitin 1994 në Japoni u zbulua një
regjistrim i lehjes së Haçikos nga kaseta shumë të vjetra. Zëri i tij u
transmetua në radio ndërsa miliona vetë e dëgjonin.

Një burrë po i shërbente me shumë përkushtim rrënjës së trëndafilit që
kishte mbjellë ca ditë më parë. E ujiste çdo ditë duke pritur çastin,
kur gonxhja do të shperthente. Mirëpo një ditë u mërzit nga gjembat e
shumtë e tha me vete: “Si mund të dalë një lule kaq e bukur nga një bimë
e mbushur plot me gjemba ?!” Dhe e la pas dore kujdesin ndaj saj,
pikërisht pak para se ajo të çelte.Kësisoj, rrënja e trëndafilit u tha.
Fatkeqësisht,kështu ndodh dhe me shumë njerëz. Brenda çdo shpirti
ekziston një trëndafil, pavarësisht fajeve dhe gabimeve. Por shumë nga
ne shohin vetëm gjembat,të metat dhe nuk e vlerësojne natyrën e pastër
që Zoti ka mbjellë në shpirtrat tanë. Kjo ndjenjë dëshpërimi dhe
vlerësimi i ulët për veten na bën që ta lëmë pa ujitur këtë mirësi, e
cila pak e nga pak vdes brenda nesh....!!

Nje zoteri i moshuar,italian,jetonte i vetmuar ne New Jersey. Sic do
vit, ai duhej te mbillte domatet ne kopeshtin e tij. Por mosha e tij e
renduar nuk ja lejonte te punonte dot token e forte. I shkruan nje leter
djalit te tij te vetem,i cili ndodhej ne burg, e cila thoshte :

" Biri im i dashur, Vincent.
Jam shume i trishtuar qe kete vit nuk mund ti mbjelle dot domatet e mia.
Jam teper i vjeter per te punuar kete toke te forte. Kujtoj me
nostalgji kohet e vjetra kur ti me ndihmoje per ta punuar dhe jam i
sigurt qe do te ishe i lumtur po te kishe mundesi ta beje prape.
Te puth me mall,babai jot !"

Djali,nga burgu i shkruan kete leter si pergjigje :

" Baba, te lutem mos e puno token, aty kam varrosur disa trupa te vdekur! Te perqafoj,Vincent!"

Ne 4.30 te mengjesit forcat speciale te FBI shkojne te shtepia e
zoterise se moshuar dhe germojne cdo cm te oborrit. Mbasi nuk gjeten
gje,i kerkojne ndjese zoterise dhe largohen. Zoteria i moshuar merr nje
tjeter leter nga i biri : " I dashur baba
Tani toka eshte punuar,shkriftuar dhe tani mund ti mbjellesh domatet e
tua. Kaq mund te beja per ty duke pare rrethanat qe ndodhem . Te
perqafoj, Vincent !"

Histori dashurie ... Pa titull........Me e prekura qe kam lexuar[/b]
Vajza 17 vjecare tmerresisht dinte te dashuronte
dhe djali 20 vjecar dinte t'ja vleresonte.
Vajza e donte aq shume sa per te falte gjithcka
dhe djali e donte por vajzes kurre nuk ja tha.
Po djali ne mbante nje sekret
qe nuk ja tha as te dashures se vet.
Vajza ia falte gjithe dashurine
por djali tek droga gjente qetesine.
sekretin e djalit vajza s'e kish zbuluar
qe djali drogohej ajo s'e kish kuptuar.
Dhe ditet iknin,iknin nje nga nje
dhe djali keqesohej,keqesohej gjithmone e me.
por dhe per djalin erdhi nje dite e mallkuar
vajza zbuloi sekretin kur i pa shenjat ne duar.
Ia mohonte djali"-asgje s'eshte e vertete,mos i beso syve,besome mua qe
te
dua dhe do te dua perjete"
vajza me lot ne sy nga djali u largua
ai e ndoqi nga prapa falje per ti kerkuar."-lerme te qete-i tha vajza,-me mos me kerko
lerme te qete te lutem,ne verte me do.
-Te lutem mos vrapo,te lutem ti ndalo
Pritme e dashurte te them vec nje fjale."

vajza djalin nuk e degjonte
me lot ne sy ajo vetem vraponte.
"-Kujdes-bertiti djali-kujdes,nje makine!"
Por vjaza se degjoi,nuk e ndaloi shpejtesine.
Frenat shoferi dot nuk i ndaloi,
mbi vajzen shkelen ato dhe ajo ze me s'leshoi.
te gjithe u mblodhen mbi vajzen e shkrete
te gjithe po ulerinin per ate jete,
ate jete qe vdiq nga e shkreta dashuri.

'Ah-tha vajza,-sa e veshtire qenka kjo jete
ta dish sa te kam dashur....,te kam dashur vertete.
Duhet te mesosh problemet pa droge ti kalosh
kam frike te vdes,kam frike s'di ku do te shkoj
te lutem ndihmome se vdekjen se meritoj.
Vajza mbylli syte dhe driten e diellit me se panje lot qe i pikonte ngadale,ne faqe iu tha.

"-Jooooo-thirri djali i mbytur me lot,-
-mos me er se pa ty s'jetoj dot.
Falme te lutem,falme ne te kam genjyer
falme qe ste kam treguar,
ti se meritoje vdekjen,e as ajo ste meritonte
pse te mori ty ,valle mua pse s'me donte?
Une gjysem njeri isha dhe kur isha me ty
po tani ,c'jam valle?Nje cope mishi me dy sy.
Por une s'te le vetem,do vdes per dashurine,
se ty te dua tmerresisht,
dhe ne boten tjeter them te gjej qetesine.
Kujtova se tek droga do te gjeja qetesine,
kujtova se me droge s'do te lendoja dashurine.
Kujtova se droga ishte gjthcka,
por ishte ajo q epa dashurine mua me la.
ti ishe e dashur,viktime e dashurise time,
ti ishe e dashur ajo q eme hoqi nje dhimbje.por une s'te le vetem,tek ty do te vij,\
te dy i varrosen ,i varrosen prane qe te mos ndaheshin kurre,
e tani asgje me nuk i ndan.
Dhe mbi varret e tyre u shkruajten keto fjale:
"te vdesesh per dashurine eshte dicka e rralle"
-ja -thoshte dikush-ja cmund te bej nje njeri,
mund te japi dhe jeten
te vdesi per dashuri!!!

E ardhmja premtuese ndertohet ne baze te asaj qe ne duam, me vullnetin dhe deshiren e perbashket te ciftit.
Keta dy tipa djemsh qe ti ke shtruar ne temen tende, na bejne te jemi konfuze sepse nuk gjenden tek nje njeri karakteristika ideale qe ne kemi ne iluzionet tona ...........Prandaj dhe zgjedhja behet e veshtire, duhet te ndihesh mire me veten tende prane dikujt......Asnje tip nuk eshte i sigurte derisa nuk e provon :yahoo:......dmth te duhet ta jetosh sepse asnjehere nuk i zihet bese vetem asaj qe duket apo perceptohet duke pare eksperiencat apo jo eksperiencat e tyre.


Ne fund te cdo llogjike moj inushe...ne fund te dites kur nata bie....djemte nuk jane aq te komplikuar sa duken jo ....nuk jane aq dinak dhe jane shume naiv (te siguroj per kete..eh edhe me i djallezuari ben gabime)..........Pra nese kane nje femer qe di cfare do nga ai....ndryshojne, marrin forme menjehere:yahoo:....ose ne te kundert (sic eshte tipi i pare) ....aha nuk mund te zgjohet me (i shkreti )

Zgjidhet ke ndjejme ne me afer...ska rendesi cfare tipi eshte......e bejme ne si te duam