Jetohet edhe keshtu

Varfëria i ka lënë tri vajza të një familje në fshatin Petovë të
Fierit me prapambetje mendore dhe pa shkollë. Nëna e fëmijëve thotë se
disa herë ka tentuar t’i jape fund jetës si e vetmja shpresë për t’i
ikur vuajtjeve dhe gjendjes së rëndë.

Pushteti lokal pothuajse e ka harrur këtë familje që jeton në një
varfëri të tejskajshme. Banesa brenda dhe jashtë më shumë ngjan si një
kasolle e harruar se sa një shtëpi banimi.

Familja e Tuni Ujanikut jeton në Petovë, rreth 6 kilometra larg
qytetit të Fierit. Familja e tyre përbëhet nga pesë anëtarë,
bashkëshortët Ujaniku dhe tre fëmijët, tre vajza të sëmura mendore.

Kushtet në të cilat jeton kjo familje duken qartë nga shtëpia ku
jetojnë: ajo është jashtë të gjithave parametrave për një jetë normale.
Brenda ambienteve të saj janë tre dhoma me mure gati në të rrëzuar, pa
dyer. Ato ndahen nga njëra-tjetra vetëm me nga një copë rrobë. Krevatet
pothuajse në tokë të rrëzuar, ndërsa muret dhe tavani janë të dëmtuara,
çatia gati në të rënë.

Mobiliet
janë luks i tepruar dhe për to nuk bëhet fjalë fare. Mungon deri edhe
të një dollap për të futur bukën ose ushqimet në rast se kanë. Sipas
kryefamiljarit Tunit bukën ose ndonjë ushqim i varin me çengelë në
trarët tavanit, të cilat edhe ato janë të kalbura. Shumëkujt që do ta
vizitonte këtë shtëpi me të drejtë do t’i lindte pyetja: si ka mundësi
në këtë shekull të 21 të jetohet në këto kushte?

Dhe rruga për të jetuar dhe mbajtur gjallë familjen është marrja e
ushqimeve me listë me premtimin për shitësin se lekët do t'ia shlyejne
të gjitha, por kur do të vije ajo ditë. Ato pak lekë që marrin nga
fëmijët nuk u dalin. Lista zgjatet pa mbarim dhe shitësi ua kanë prerë
këtë burim.

Bashkëshortja e tij Maria thotë se flenë me frikën e shembjes së
shtëpisë, por jo vetëm kaq. Minjtë bredhin si të tërbuar në gjithë
ambientet e banesës. Nuk gjejnë ushqim, ndërsa një mace që kanë qëndron
jashtë nën rrezet e diellit e kënaqur se ka ç'të haje. Plaku shton me të
qeshur se vetëm maçoku ushqehet ne familje, pasi pjesa tjetër më shumë
fle me barkun bosh.
“Jemi
në dorë të zotit pasi shteti na ka harruar” shprehet ai. “Vajzat janë
të mëdha dhe kërkojnë përkujdesje pasi kanë probleme shëndetësore Jam
bërë të pi helm kur kujtoj sesi fëmijët një ditë do të rrinë pa ne, ku
do të shkojnë, kush do të kujdeset për to pas vdekjes sonë?” shprehet
Maria, nëna e vajzave me lot në sy.

“Ne kushte kaq të rënda është e pamundur të jetohet”, shprehet
Kristaq Ujaniku, një i afërm e familjes. “Ju e shikoni vete se si
jetojnë dhe ku banojnë. Megjithëse kanë kërkuar ndihmë nga komuna,
askush nuk u ka kushtuar vëmendje." Bashkëshortët e kësaj familjeje
kërkojnë ndihmë nga shteti, për të siguruar kushtet minimale të jetesës
pak bukë dhe një shtëpi. Dimri ka ardhur dhe ata e ndjejnë të ftohtit,
erën apo shiun që hyn nga çdo cep i dhomave të kësaj kasolleje. Vajzat,
Lefteri 20 vjeç, Albiona 25 dhe Elvira 18, edhe pse janë të rritura, nuk
kanë të drejtë të gëzojnë si gjithë moshataret e tyre.

Nuk janë si të tjerat për faktin se janë dyfish fatkeqe: janë të
sëmura mendore dhe nga ana tjetër nuk mund të kuptojnë se vuajnë për të
patur diçka për të ngrënë në tavolinë. Dhe sa kohe do të vazhdojë kjo
gjendje nuk dihet… ndoshta deri sa familjarët të japin frymën e fundit
nga uria ose …