A jemi ne Shqiptarët populli më i lashtë????

Luftëtarë të rreptë, që njëherë në një kohë askush nuk ja u pa shpinën! Gjuha e tyre ishte gjuha e Zotit!.. Kishte të drejtë profeti Nostradamus (1503-1566), kur predikonte për ne p.sh; “Shqiptarët ende nuk i kanë luajtur të gjitha kartat e tyre dhe se padyshim ata përsëri do ta habisin gjithë botën në arenën ndërkombëtare”! Robert D’Angely, “Enigma”, bot, Toena, Tiranë, 1998. Për Yllirët që ishte popullsia e parë dhe origjinale e Evropës dhe për vlerat e tyre në fushën dijes e teknologjisë, historiani i shquar italian, Enzo Gatti, me një ironi krejt të dukshme, theksonte;

“E pra, qytetërimi grek dhe ai romak nuk njihen që ta kenë krijuar, as pëlhurën, as bronzin, as rrotën, as qeramikën, mullinjtë me erë; dhe as grurin, as vreshtat, as ullinjtë, as shkrimin, dhe as rrugët e tulave… Ulliri dhe vreshti, simbole sigurie, paqeje dhe gëzimi, janë krenaria e popujve mesdhetarë: e Albano-Yllirëve”!…

Më poshtë akoma ai vazhdon:”Ky civilizim pati me siguri, shumë shekuj mirëqenie, zhvillimi e paqeje. Shtrirja e tij e gjatë në kohë e tregon qartë këtë gjë. E vetmja njësi matëse e zhvillimit paqësor është prodhimi i punës së njeriut!” Marrë nga, Libri, “Yllirët”, bot i “Bargjini”, Tiranë. 2005.

Diplomati i shquar amerikan i fillimit të shek. XX dhe adhuruesi i shqiptarëve, Georg Fred Williams në artikullin e tij të famshëm “The Shkypetars” botuar fillimisht në revistën autoritative amerikane të asaj kohe “Harper’s Weekly” në vitin 1915, thekson mbi origjinën e shqiptarëve si p.sh;

“Në parahistori, përpara se rapsodët Homerikë t’u këndonin hyjnive dhe heronjve mitologjikë, jetonte një popull me emrin “Pellazgë”… Duke zbritur më poshtë në artikullin e tij, ai vazhdon; “Ndërtimet me gurë të pagdhendur, përballë Partenonit, në Akropolin e Athinës edhe sot e gjithë ditën quhen Pellazgjike”!… Këta banorë të lashtë, që njihen si “Pellazgët Hyjnorë” ndërtuan gjithashtu muret e mëdhenj primitive “Qiklopikë”; (Ato të Phenixit të Delvinës, apo ato të Ulqinit) (shën i imi), që siç e ka theksuar edhe prof. Pokoki, ato janë ngritur shumë kohë përpara se grekët të vinin në jetë.

Arkeologu i pasionuar dhe atdhetari ynë i madh At Shtjefën Gjeçovi, në studimin e tij mbi Pellazgo-Yllirët shkruante; “Zeusi, kishte tre preferenca të cilat ishin; Lisi që simbolizonte jetëgjatësinë (rreth 1500 vjet), Dhia Amaltia (që njihej për qumështin e saj shërues) dhe shqiponja (zogu simbol i Diellit)”! Nga Libri “Trashëgimi Thrako-Yllire, Vepra, vëll. 2. Prishtinë, 1985. Nga vinte origjina e këtij kulti, që duket se ka qenë më i vjetri në civilizimin human?

Është krejt e njohur, dhe pranohet nga të gjithë që “Yllirët” dhe “Pellazgët Hyjnorë” e adhuronin dhe i faleshin Zeusit në faltoret e tyre të kultit. Ata ishin “Paganë” mijëra vjet për nga besimi dhe perëndia kryesore për ta në Olimp ishte padyshim Zeusi!… Ai, Zeusi thirrej ndryshe si babai i “Shkreptimave dhe Rrufeve” midis perëndive të tjera në Panteon! Nga literatura paraklasike dhe ajo klasike shembujt janë të pafund. E thënë ndryshe, Zeusi merrte pjesë në çdo aspekt të jetës së tyre.

Edwin Jacques, në librin e tij “Shqiptarët”, faq. 78-79, bot. “Kartë e Pendë” e Fond. Abraham Linkoln, Fasano, Italy !”… dhe më tutje po aty ai vazhdon…”Por ashtu si dhe Homeri, Virgjili poeti latin, i paraqiti protagonistët e tragjedisë trojane, jo si grekë por si pellazgë! Ai deklaroi se Mbreti dardan i Trojës, Priami ishte pellazg si të gjithë mbretërit e tjerë Trojanë. Enea gjithashtu ishte dardan dhe rrjedhimisht pellazg, ashtu si shumica e trojanëve. Edhe forcat rrethuese ishin pellazgë! Ndonëse aty-këtu përkthimi në anglisht i cilëson gabimisht si grekë, po në tekstin latinisht, ata përshkruhen nga Virgjili me të drejtë si danaj ose pellazgë. Duket pra fare e qartë se heronjtë “grekë” nuk ishin aspak “grekë, por thjesht pellazgë”!

Le të vazhdojmë më poshtë me një legjendë interesante të mbledhur nga Zoto Mollosi në shek XIX, në librin e tij me titull “Historia e Epirit dhe e Shqipërisë” fillimisht në gjuhën greke, por që është e përkthyer dhe ka qarkulluar edhe në gjuhën shqipe në fillim të viteve 20 të shek XX, prej At Shtjefën Gjeçovit;

“Zeusi vetë, sipas kësaj legjende, besohej se kishte lindur në Palavli të Delvinës dhe që prej këndej u dërgua me varkë prej Butrintit në Kretë” !… Jaho brahaj, “Kurora Mbretërore Shqiptare”, faq. 9, bot i “Dardania”, Tirane 1998.

Le ta nisim me emrin, Zeus! Duket qartë se në rrafshin gjuhësor ky emër, ka ndihmuar në formimin e fjalës, Zoti, që përdoret dendur në shqipen e sotme!

Rrënja e kësaj fjale në të dy dialektet tona kryesore (Gegë e Toskë) ka të njëjtin kuptim. Në atë të hershmin është ; zë-zëri në toskërisht, dhe siç dihet; za-zani, ose zo-zoni, në dialektin gegërisht. Siç e theksuam pak më lart, në përfytyrimin e njerëzve të lashtë besohej se Zeusi ishte zëri i të “Plotfuqishmit!” Siç e pamë, ai krahasohej me rrufetë që binin nga qielli dhe nderohej si perëndia kryesore e Olimpit! Vendoste rregulla, të cilat po qe se njerëzit nuk i zbatonin, ndëshkoheshin ashpër po prej tij.

Le të marrim si shembull këtu, rastin e Prometeut!… Për mosbindje, rebelim, ose ndoshta për nxjerrje sekretesh (spiun), Zeusi vetë e lidhi atë në shkëmbinjtë e largët të Skithisë, diku andej nga brigjet e detit të zi dhe i la atij mbi gjoks shqiponjën që ta ndëshkonte hera-herës, duke i çukitur mëlçinë. Me këtë rast shtrohet pyetja: A është shqiponja simbol i ndëshkimit? Në legjendën e “Prometeut të Lidhur” dukshëm që po!

A ka lidhje kjo domethënie e shqiponjës së Zeusit, me shqiponjën dykrerëshe të simbolit të sotëm shqiptar mbi flamur? Ngjyra e saj e zezë mbi fushën e kuqe, nuk na lë shumë vend për manipulim!

Autori, John Wilkes në librin me titull “The Yllirians”, Publ. by Blackwell Library 1995, e sjell në kujtesën tonë fillimin e Evropës, krejt kështu;

“Në dokumentet romake me titullin (Ilirike-1), gadishulli ynë e ka marrë emrin nga Yllirius, djali i Polifemit. Ky ciklopi Polifem u martua me gruan Galatea nga Sicilia dhe nga martesa e tyre ata patën tre djem me emrat; Celtus, Yllirius dhe Galas dhe pastaj ata emigruan për në vende të tjera ku dhe kanë formuar popujt, të cilët morën emrat e tyre.” Kjo histori duket se është më e pranueshme se të gjitha të tjerat; gjykon në fund, J. Wilkes!…

Yllirius, vetë pati nga martesa e tij, gjashtë djem me emrat Encheleus, Autarieus, Dardanus, Maedus, Taulas dhe Perrhaebus. Gjithashtu vajzat me emrin Partho, Daortho, Dassaro etj. Nga këto rrënjë dolën më pas; Taulantti, Perrhaebi, Encheeles, Autaries, Dardani, Pertheni, Dassaretii dhe më pas Daorsii. Autarieus, pati një djalë, me emrin Pannonius, ose Paeon, më vonë djemtë me emrin Scordiscus dhe Triballus nga të cilët u krijuan fise me të njëjtin emër. (Yllirike-2).

Po G. F. Williams, në faq. 13 të shkrimit të tij,”The Shkypetars” duke folur për prejardhjen e shqiptarëve theksonte; “Herodoti nuk e dinte se emrat e heronjve Homerikë dilnin qartë në Pellazgjisht, ashtu si dhe studiuesit tanë Amerikanë, (shen i im); ata ende nuk janë të ndërgjegjshëm se ato ruhen pastër në shqipen e sotme”.

“Epagomenal”. Thuhet se universi me këtë rast lindi 5 fëmijë të quajtur–Osiris, Horus, Set, Isis, dhe Nephthys. Dhe legjenda, apo miti Pellazgjik vazhdon se; Kronos (Koha), i hëngri të pesë bijtë vet”! Murry Hope, “The Sirius Connection”.

Egjiptianët këtu veçanërisht kanë vepruar shumë të kujdesshëm të na tregojnë të 5 Epigomenal Neters, që kishin një lidhje shumë të fortë me Siriusin…

Ndoshta ne mund ta marrim me mënd se” Ylli-Blu-Bardhë” (Dogon Star), në konstelacionin e Canis Major ishte i treti dhe ndoshta më influencuesi në Dramën Celestiale…

Por Thoti vetë ishte “Lunar Deity”, i cili influenconte në alternimin. Me fjalë të tjera ai influenconte në ndryshimin e orbitës së Tokës në tërheqjen e saj reciproke me Hënën, e cila me këtë rast aktivizohej nga forca e njohur e gravitetit që pasqyrohej në shmangiet e aksit të saj. Si rezultat i këtij fenomeni celestial ndryshon dalëngadalë gjatë lëvizjes së tij centrifugale pozicioni i boshti tokësor! Murry Hope, “The Sirius Connection” Page 23, publ. by, Element Books, UK 1996.

Në “Egyptian Mythology, publ,by. Metro Books,2002. Anthony S. Mercante thoshte për Thothin gjithashtu se:

Thothi njihet si “Zot i Hënës”, “Padroni i Arteve”, “Oratorisë” “Hieroglifëve”, “Shkencës”, dhe i të “Vërtetës Universale”! Në periudha të ndryshme ai është quajtur edhe si “Zëmra e Universit” dhe “Lordi i fjalëve Hyjnore”, “I Vetëlinduri” ose ai i cili ndryshe quhej, “Zoti Vetë” i lindur nga askush!

Tek egjiptianët ai ishte perëndia më e rëndësishme nga të gjitha dhe mendohet që të ketë shkruar variantin e parë të Biblës, e cila konsiderohet edhe si traktati më i vjetër kristian, “Librin e Vdekjes tek egjiptianët”! Por akoma më interesante është ajo që Thothi, tregonte për veten e tij;

“Unë jam Thothi!… “Zëri Hyjnor”, i cili i ka duart të pastra, “Lordi i dy Brirëve”, që dërrmon padrejtësinë, flet të vërtetën, mbron të drejtën, duke shkelmuar me neveri të keqen!”…

Tek Pellazgo-Yllirët, ashtu si tek Atlantët, emri i Thothit identifikohej me Hermesin e tyre! Nga ky emër e ka burimin filozofia e Hermetizmit si filozofi e jetës… Vetë Yllirët, i atribuonin Hermesit; zbulimin e Astronomisë dhe Astrologjisë, Shkencës së Numrave, Matematikës, Gjeometrisë, Medicinës dhe Botanikës! Gjithashtu ata besonin se Hermesi ishte i pari që stabilizoi “Besimin Fetar dhe Qeverisjen” duke krijuar rregullat e marrëdhënieve midis njeriut dhe Zotit”!

“E vërteta e thjeshtë apo gjysmë e vërteta duhen injoruar! Lufto, për të arritur të vërtetën universale, e cila gjithmonë ka ekzistuar… Ajo korrespondon me shprehjen e ligjeve të natyrës, të cilat mbajnë dhe qeverisin ekzistencën e të gjithë Universit!”

Hermes Trimegistus mendohet nga shkollarët që të ketë jetuar 15.000 vjet të shkuara! John Baines, “The Hermetic Philosophy”, Book One. publ, by, John Baines Institute, Inc.

Këtu shihet prapë, fare qartë, se sa ngushtë kanë qenë Pellazgo-Yllirët me egjiptianët, pothuajse në të gjitha fushat, sidomos në ato të origjinës tyre të përbashkët, gjuhës dhe besimit hyjnor! Por një herë tjetër më duhet të ndalem në mënyrë më specifike në këtë moment kyç të historisë së shqipeve dhe lidhjet e tyre të ngushta me civilizimin e vjetër egjiptian!…

Në librin tjetër me titull “The Secret Science” kushtuar po hermetizmit autori John Baines thotë; “Të pesë cepat e yllit ose (Pentagramit) simbolizojnë njeriun me të dy duart dhe këmbët e hapura dhe njihet si shenjë tepër e lashtë okulte. Pikërisht ky yll simbolizon idealin, i cili pasqyron shpirtin që dominon trupin. “Prandaj Pellazgo-Yllirët i kishin përqafuar këtë filozofi si të tyren, sepse ata ishin të ndërgjegjshëm për emrin “Bijtë e Shqipes”! Ylli siç e thamë, është gjithashtu sinonim i shqiponjës! Shqiponja metaforikisht është simbol i dritës dhe dukshëm shqiptarët kanë identifikuar veten si misionarët e saj! Për ta ilustruar më tej këtë ide, le të përmendim këtu shprehjen e famshme të Plutarkut kur thotë: “Ah, këta Yllirët! Ky popull i mrekullueshëm dhe misterioz, i cili ngado që shkoi nëpër Evropë, ndërtoi qytete dhe shtete për nder të fitoreve të tyre të mëdha!”

Në një tjetër shembull Ibishi, i përmendur edhe në fillim tek egjiptianët prapë në shqip, ishte sinonim i shqiponjës. Për koincidencë këtë emër ende edhe sot e ndeshim midis malësorëve tanë të veriut! Po t’i hedhim një vështrim më të qartë shqiponjës ne do të kemi këtë analizë: Në realitet shqiponja është qenie e gjallë, “zogu i qiellit”!

Në librin e tij “365 Konstelacionet e Natës” Autori Chet Raymo prof. i Fizikës dhe i Astronomisë, në Stonehill College në Eastonin e Veriut, Massachusett, bën një prezantim dyfish, astronomik dhe mitologjik të pozicionit të yjeve për çdo natë të dhënë të vitit! Kur bie fjala për netët e 1-2 shtatorit, ai thotë: “Por në fillim do të na bien në sy të tre yjet e ndritshëm të verës; Altair, Aquila, Eagle, apo shqiponjën në gjuhën shqipe”. Dhe pak më poshtë,… prof. Chet Raymo na rikujton duke kaluar në shpjegimin e lidhjeve mitologjike së Zeusit me shqiponjën; Një tjetër rast interesant ky me prof. Chet Raymo, ku shkencëtarët pa hezitim e trajtojnë mitologjinë sot, krejt seriozisht, duke e trajtuar atë, si pjesë organike të argumenteve të tyre shkencore. “Shqiponja sipas legjendës, ishte e preferuara e Zeusit të plotfuqishëm. Kur kishte nevojë një shërbim fluturimi midis Qiellit dhe Tokës ai ja besonte këtë mision vetëm asaj (Shqiponjës)! Për shërbimin e gjatë, asaj i ishte rezervuar një vend i veçantë midis yjeve. Siç e dimë, për të Plotfuqishmin, (Zeusin) nuk ishte gjë e zakonshme që t’i shpërblente miqtë e tij duke i dhuruar atyre një vend të veçantë midis yjeve dhe konstelacioneve që shiheshin në qiellin e natës.

Marrë me shkurtime nga një publikim i Maksim Zoto
Gazeta STANDART DT:29.11.2010

bukur mona

Ekskluzive/ Mathieu Aref, studiuesi i
njohur francez, rrëfehet për "Shqip" pas botimit të librit të tij,
"Shqipëria, odiseja e pabesueshme e një populli parahelen"

A
mos është i mbivlerësuar roli i grekëve në historinë e Gadishullit
Ballkanik? Pas kaq shekujsh, pas imazhit të mrekullueshëm që grekët i
kanë dhënë së kaluarës së tyre, është pak e vështirë të ngresh
pikëpyetje për kulturën e madhe klasike të helenëve… Por, prej kohësh,
studiues të ndryshëm nuk kanë ngurruar të ngrenë pikëpyetje mbi
qytetërimin e lashtë grek. Vetëm pak kohë më parë, një studiues amerikan
botoi librin "Athina e zezë", ku perëndesha e bardhë me sy ngjyrë deti,
perëndesha e diturisë, mbrojtëse e Athinës, sipas tij ka një të kaluar
afrikane… Mathieu Aref, një studiues, që tashmë ka tentuar t‘i kthejë
përgjigje me studimin e tij prej vitesh këtyre pikëpyetjeve, nuk denjon
të vihet në qendër të diskutimeve akademike, duke thënë se "është
Shqipëria, ajo çfarë ai e quan odiseja e pabesueshme e një populli
parahelen". Dhe ky popull i vogël, sipas tij, ka qenë populli i madh që
ka ekzistuar para grekëve. Duket si një guxim nga ana e Aref, një
"guxim" të cilin ai e argumenton me prova shkencore, të cilat kërkojnë
të hapin një debat, që, sipas tij, synon rishkrimin e historisë.
Historia e pabesueshme e pellazgëve, që, sipas tij, janë ilirët e
mëvonshëm, të cilët u hodhën në një cep të historisë dhe shumë pak
studiues u rrekën të merreshin me ta. Por, pikërisht nga pellazgët nis
shpjegimi i gjithë asaj historie "të shkruar keq", sipas Aref, që e bën
rolin e grekëve të mbivlerësuar ende në ditët e sotme. Më poshtë, Aref,
pas debateve që ka ngjallur në nivele të ndryshme akademike, rrëfen disa
nga tezat, që, sipas tij, vërtetojnë studimin e nisur kohë më parë, që i
bën të ndihen mirë shqiptarët, por që "trazon" kulturën tashmë të
konsoliduar greke.

"Shqipëria, odiseja e pabesueshme e një
populli parahelen". Libri juaj sapo është përkthyer në shqip. Mund të na
rrëfeni se çfarë do të thotë kjo për ju?

Qëllimi kryesor i
këtij libri është vënia në vend e së vërtetës. Asaj të vërtete, mbi të
cilën rëndojnë plumb 2500 vjet. Nuk kemi të bëjmë asfare me trallisje
dhe teka personale, as me fantazime fluturake, aq më pak me shovinizëm,
por me një tezë të përpunuar shkencërisht, me argumente të forta, në mos
të patundshme, fakte historike të shënjuara, analiza dhe hulumtime të
thelluara në disa fusha shkencore, bazuar në referenca të verifikueshme.
Ky libër më ka kushtuar vite të tëra studimesh, mjaft mund e djersë,
gjithashtu para. Pra, nuk e kam bërë këtë vëllim të madh pune për të
bërë sensacion apo për lavdi vetjake. Çfarë e shtyu Aref të
merret me një studim të tillë, që në shumë qarqe letrare është quajtur
edhe si një provokim, që ju kërkoni t‘i bëni historisë greke?

Si
dhe për çfarë e kreva gjithë këtë punë? Para së gjithash, natyra më
pajisi qysh fëmijë me një shpirt kritik, të zhvilluar dhe me kureshti të
madhe. Të jetuarit në Egjipt, në një shoqëri kozmopolite, më ka dhënë
përparësinë e vështrimit elektrik. Në themel ishte terreni pjellor dhe
premisat e një rrugëtimi që do ta nisja disa vite më vonë. Njohja e
gjuhës shqipe, e folur qysh në djep (sidomos dialekti gegë) e që zura ta
shkruaj fare i ri, më dha shumë dorë. Studimet në gjuhën frënge
(letërsi, filozofi, greqisht, latinisht, artet e bukura, gjuhët e huaja,
arabe, angleze, italiane) po ashtu nuk janë të huaja ndaj këtyre lloj
studimesh e kërkimesh. Shkëndija fillestare ishte dalja në dritë e
librit të parë të Za////çharie Mayani, "Etruskët nisin të flasin", në
1961-in, pasuar nga i dyti, "Fundi i misterit etrusk" në 1970-ën. Ja një
dijetar, joshqiptar, që ia mbërriti të hedhë dritë mbi misterin e
popullit të madh etrusk, falë gjuhës shqipe, që për më tepër nuk ishte
as gjuha e tij mëmë. Kjo gjë më tundoi, më befasoi dhe mbi të gjitha më
mrekulloi. Qysh atëherë, e përgjatë tridhjetë vjetëve, jam vënë në
përndjekje të këtij populli misterioz parahelenik, që, nga zbulimi në
zbulim, më ka udhërrëfyer kah shqiptarëve. Pas kësaj periudhe të gjatë
më është dashur më shumë se pesë vjet për të kryer pareshtur studime e
hulumtime të thelluara në fusha nga më të larmishmet: histori antike,
arkeologji, antropologji, etnologji, gjuhësi dhe mitologji. Të thuash të
vërtetën nuk përbën në asnjë rast provokim. Ajo mund të lëndojë, të
fyejë, por gjithnjë ia vlen ta thuash. Këtu, veçse vë në vend këtë të
vërtetë, çiltërsisht pa paragjykime dhe me rigorozitetin më të madh
intelektual. S‘kemi të bëjmë me larje hesapesh apo me sulme të
paramenduara kundër Greqisë dhe popullit grek, për të cilin ruaj sqimën
më të lartë. Një kërkues duhet të mbetet krejt i paanshëm. Ajo që kam
bërë është një punë vetëm shkencore dhe jo keqdashësi ndaj cilitdo
qoftë. A mos vallë është faji im që shqiptarët rrjedhin prej pellazgëve,
të cilët për mendimin e të gjithë autorëve të Antikitetit kanë
pararendur grekët në Ballkan, Egjipt e në Azinë e Vogël dhe që këta të
fundit u detyrohen për një pjesë të madhe të qytetërimit të tyre? Ta
quash këtë një provokim përbën në vetvete një provokim. Cilat janë pikat e forta, që, sipas jush, argumentojnë atë që shqiptarët janë më të vjetër se helenët?

Ju
më pyesni përse i konsideroj shqiptarët një popull më të lashtë se
grekët! Thjesht sepse ata rrjedhin prej pellazgëve, të cilët, sipas
vështrimit unanim të autorëve më të vjetër grekë (Hekateu i Miletit,
Helanikos i Mitilenës, Herodotit, Tuqididit, për të përmendur këtu më të
shquarit), u transmetoi grekëve mitologjinë, kultet, si dhe një pjesë
të madhe të kulturës e gjuhës së tij. Do më kthehen e të më thonë se
përse ata rrjedhin prej pellazgëve e jo prej ilirëve. Sepse, në fakt,
s‘është veçse i vetmi dhe po i njëjti popull. Për shumë shqiptarë dhe
për një pjesë të mirë të specialistëve të epokës komuniste, shqiptarët
mund të rridhnin vetëm e vetëm prej ilirëve! Faktikisht, e për çudi, pak
specialistë kanë ndërmarrë udhën e studimeve mbi pellazgët. Edhe pas
pothuaj njëqind vjetësh vetëm tre shqiptarë kanë shkruar mbi këtë
popull, Adhamidhi, Spiro Konda dhe Dhimitër Pilika. Dhe është shumë pak!
Kur shumë studiues të huaj kishin kuptuar ndërkohë rolin dhe rëndësinë e
pellazgëve para mbërritjes së grekëve. Përse pra ilirët e kanë
prejardhjen prej pellazgëve? Këta të fundit kishin trevat e tyre nga
Atlantiku deri në Detin e Zi dhe prej dy brigjeve të Danubit deri në
Egje dhe në Azinë e Vogël. Emri i pellazgëve mbetet "një emërtim
përgjithësues", duke qenë i përshkruar si popull i lashtë parahistorik, i
quajtur emërtim përgjithësues" dhe duke qenë i përshkruar si popull i
lashtë parahistorik i quajtur "shpellagji", që do të thotë njerëzit e
guvave. Egjiptianët i quanin "pelesët" dhe hebrenjtë "peleshtim". Këto
etnonimi na kujtojnë filistinët (pellesh...et, peleshet…im, domethënë
"shpellagji"), që nuk është gjë tjetër veçse emri që u është dhënë prej
semito-egjiptianëve. Ky popull i përbërë nga tribu të shumta mbante
mjaft emra, por fliste të njëjtën gjuhë dhe kishte të njëjtat tradita:
trojanët, dardanët, ligurët, lelegët, karientë, likenët, iberët,
frigjanët, moskët, filistinët, trakët, ilirët, pikenët, daunientët etj.
Për këtë arsye, (autorët modernë) i kanë konsideruar si popuj të
ndryshëm. Sidoqoftë, ne do të gjejmë prova të shumta përmes emrave të
mitologjisë (të shpjegueshme prej shqipes) dhe miteve parahelenike, që
grekët i kanë pronësuar dhe përshtatur sipas nevojave të tyre prej
kolonizatorësh, duke i bërë elementet themelore të qytetërimit të tyre:
Zeusi u lind në një "shpellë" në Kretë. "I pari njeri" qe "pelazgos" i
pjellë prej dheut, "kurerët" ishin rojet e foshnjës Zeus (ku u
rrit…Zeusi), emri "autochone" shpjegohet sipas shqipes "Tokët tonë),
Jonët (Herodoti) ishin pellazgë të shndërruar në helenë pas mbrujtjes me
gjuhën greke etj. Për sa i përket emrit "Ilir", ai e ka bazën ashtu si
dhe për Palasges prej "një emërtimi të përgjithshëm", që i përket të
vetmit e të njëjtit popull me "tribu të panumërta": Peonët, Dardanët,
Tribalët, Pelagonët, Penestët, Autoriatët, Enkelët, Thesprotët, Molosët,
Kaonët, Panonët, Istrianët, Venetët (Enetët e Herodotit), Dalmatët etj.
Faktikisht, autorët e antikitetit, si Herodoti i kanë klasifikuar
banorët e Veriut të Greqisë si një "popull i pavarur" (popull i lirë).
Ky emërtim është përgjithësuar për të na dhënë përshkrimin e kësaj mase
të madhe tribuje, siç kanë qenë "ilirët", që do të thotë "libres": I
lirë, të lirët? A nuk ka rrëfyer Plini i lashtë se populli ilir përbëhej
nga më se 300 kombësi?! Herodoti, a nuk ka thënë për trakët (degëzimi
lindor i pellazgëve): Trakët janë, pas Induve, populli me numër më të
madh në botë, i cili, nëse do të ishte bashkuar mesvedi do të kishte
dominuar botën. E kjo nuk është një stisje: ka fakte historike të
pakundërshtueshme. E vetmja provë flagrante e ekuacionit
pellazgë=ilirë=shqiptarë është gjuha. Nëse shqiptarët e sotëm do t‘ia
mbërrinin të deshifronin shumë prej emrave të mitologjisë, toponime dhe
gojëdhëna që qarkullojnë në Evropë, ky do të ishte përfaqësimi më i mirë
i kësaj trashëgimie mijëvjeçare. Ilirët (degëzimi perëndimor i
pellazgëve) kanë qenë kësisoj pellazgët e vërtetë, për sa që gjuha e
këtyre të fundit është përcjellur te pasardhësit e tyre të
drejtpërdrejtë, ilirët e mandej shqiptarët, ku gjuha (sidomos dialekti
gegë) flitet ende sot e kësaj dite, qysh prej më se 3000 vjetësh. Për sa
i përket "mikenasve" hipotetikë, në fakt ata ishin veçse pellazgë, për
sa grekët ende nuk ishin shfaqur. Ky emërtim u krijua artificialisht nga
Schliemann gjatë shkarjeve të tij për "mikenët". Në fakt, nëse ai do të
kishte zbuluar gjurmët e tyre në Athinë, ata do të ishin quajtur
"Qytetërim Athinas". Nuk ka asgjë shkencore në një të tillë përshkrim të
një populli, që nuk ka ekzistuar kurrë nën këtë emërtim. Ndërsa për sa i
takon linjës B, deshifruar prej Ventris e Chadwick, ajo bën fjalë për
"pellazgjishten e lashtë" të ngatërruar me greqishten antike. Veç të
tjerash, në një farë mase mund të thuhet se greqishtja antike (sidomos
jonike, meqë jonët ishin pellazgë) ka rrjedhur drejtpërsëdrejti nga
pellazgjishtja e lashtë me prurje greke, domethënë semito-egjiptiane. Ja
sesi është sajuar historia e Greqisë parahelenike. Idetë e
hedhura nga ju janë interesante për shqiptarët. A mund të ketë
iniciativa të tjera, jo thjesht libra, të cilat do të mund të bënin një
ndryshim të historisë së shkruar?

Unë mendoj që aktualisht
ka argumente të mjaftueshme, prova dhe elemente të spikatura, që u
lejojnë historianëve, studiuesve dhe dishepujve të tyre të rishkruajnë
historinë e Greqisë parahelenike. Nëse mund të them Greqia
"parahelenike", kjo ndodh sepse historia e Greqisë "strico sensu" (ajo
para shekullit VIII para Krishtit) është e njohur dhe e klasifikuar
pothuajse saktë. Praktikisht është thënë gjithçka për atë Greqi "strico
sensu", të cilës unë nuk mund t‘i shtoj dot asgjë. Pra, unë nuk kam
absolutisht asgjë çka të them mbi këtë lloj Greqie (atë të Solonit, atë
të Pizistratit apo Perikliut), veç faktit të të qenit të admirueshme dhe
se njerëzimi i detyrohet për gjithë çka më të bukur e më me vlerë.
Mirëpo pellazgët diç kanë lënë aty. Pikërisht këtë diçka historianët,
linguistët dhe arkeologët tanë modernë nuk kanë denjuar ta shquajnë.
Madje, një Greqi e tillë (pas shekullit VIII: arkaike, klasike, e
helenistike) as nuk bën pjesë në studimet dhe hulumtimet që unë kam
kryer në dy librat e mi. Kështu, nuk ka asnjë tregues që të provojë se
Greqia ekzistonte para shekullit VIII para Krishtit. Ndërtimi i
"tempujve", shfaqja e qytezave ("Polis"), konfederatat religjioze
(amfiktionet), shpalosja e stileve arkitekturore (dorik, jonik,
korintas), zhdukja e mbretërimeve dhe shfaqja e tiranisë, ekspansioni
kolonial (emporion=tregje dhe apoikoi=koloni), krijimi i tempullit të
Delfit, shfaqja e alfabetit dhe e të parave shkrime greke, shfaqja e
lojërave olimpike, shekulli i artë i thënë i "Perikliut": gjithë këto
ngjarje marrin jetë pas shekullit VIII. Sa për Homerin, të shumtë janë
ata që mendojnë se nuk ka ekzistuar ose që nuk ka shkruar kurrë asgjë.
Fakti thotë se ai nuk ka shkruar, pasi gjuha greke është shkruar vetëm
nga fundi i shekullit VII. para Krishtit. Ai mundi të ekzistojë si
rapsod. Për rrjedhojë, poemat e Homerit ("Iliada" dhe "Odiseja") mundën
të shkruhen vetëm në shekullin VI, në epokën e Pizistratit. Këto poema
epike kanë për origjinë traditën gojore, të përçuar nga brezi në brez
prej rapsodëve pellazgë. Grekët i morën dhe i kënduan (duke i përpunuar
për kauzën e tyre) me rapsodët e tyre. Keqkuptimi vjen prej faktit se
ngatërruam gjithçka: Greqinë parahelenike (para shekullit VIII) me
Greqinë në bllok (pas shekullit VIII). Le të mos harrojmë as faktin se
studimet mbi pellazgët jo vetëm sikur u harruan, por edhe u mënjanuan
plotësisht. Le të themi se disa studiues modernë (historianë, arkeologë
dhe gjuhëtarë) kanë vënë në dukje se pellazgët përbëheshin prej popujsh
të ndryshëm, mandej të zhdukur trup e shpirt, pa lënë as më të voglën
gjurmë: etni e gjuhë! Ndërkohë që kjo etni vijoi me ilirët në Perëndim
dhe trakët në Lindje. Ndërkohë që të gjithë autorët e lashtë lanë gjurmë
të shkruara, sipas të cilave ky popull parahelenik ka pas qenë shumë i
lashtë (njerëzit e parë) dhe që në kohën e Herodotit në shekullin V para
Krishtit popullonin ende krahina të tëra (Arkadia, Argolida, Atika,
Tesalia, Lakonia etj.), të kuptojmë ishujt (Kreta Lemnos, Lezbos dhe
veçanërisht Samosin)! Si e shihni historinë e Ballkanin sot?

Ka
pak kohë që u konfirmua shprehja "baruti i Ballkanit" me luftën dhe
problemin e Kosovës (e mbetur ende pezull). Mendoj se shpirtrat dhe
mendësitë kanë evoluar ndopak dhe fantazma e luftës po largohet gjithnjë
e më tepër, veç nëse qëllimësitë dhe pozicionet politike të Fuqive të
Mëdha, sidomos Bashkimit Evropian, ashpërsohen ose ndryshojnë.
Aktualisht, Kosova është një nga problemet më të thekshme në Ballkan. Pa
rregullim paqësor, të barabartë dhe të drejtë, ndoshta s‘do të ketë
kurrë paqtim në rajon. Sa për vete, jam për pavarësinë e Kosovës, sepse
pas gjithë atyre fatkeqësive dhe krimeve (le të themi etnocid) dhe
urrejtje mes dy popujve (serbë e kosovarë) nuk mund të bashkëjetojnë dhe
të ndërtojnë së bashku një /////shtyhet që të mund të funksionojë. Me
t‘u rregulluar ky problem, Ballkani mund të përfytyrojë në gjirin e
Evropës së bashkuar një forcë dinamike dhe ndërtimtare për ardhmërinë e
këtij rajoni të mbetur fatkeqësisht pa trashëgimi, i shqyer, i
tollovitur dhe i izoluar pas shumë shekujsh pushtimi otoman dhe dekadash
komuniste.

Shumë njerëz mendojnë se e kaluara nuk duhet trazuar

për hir të së ardhmes, ndërsa ju e trazoni atë. Për

çfarë shërben kjo?


Sigurisht
që do të më bëhet pyetja se përse i trazoj kujtimet e vjetra, kur e
ardhmja ka vlerë më tepër? Po, por e ardhmja është gjithherë e lidhur me
të shkuarën. Nëse ne ekzistojmë, kjo ndodh sepse të tjera kanë
ekzistuar para nesh dhe na lejuan të jemi ata që jemi, duke na dhënë atë
që kemi më të çmuar. Kur kjo e shkruar mbetet në hijen ku është
degdisur, e ardhmja mbetet e errët. Për çfarë shërben të zgjosh të
shkuarën? Sigurisht për të kuptuar më mirë të ardhmen. Çështja që na
intereson këtu, nuk është të flasim për një të kaluar të qartë dhe të
kthjellët, por për një të shkuar që na mbahet e fshehur dhe që
manipulohet për një kauzë të njëanshme. Në kohët e sotme,
idetë ndryshe apo përgënjeshtrimi i historisë është bërë si në modë. A
keni pasur frikë se do të paragjykoheshit, kur nisët ta shkruanit këtë
libër?

Jo, unë nuk jam tipi që ndjek modën. Kam aq karakter
dhe personalitet sa për t‘u bërë ballë sirenave të demagogëve,
paragjykimeve apo "publikisht e mirënjohur", sidomos kur përpiqen të të
largojnë prej së vërtetës. S‘ndiej asnjë influencë në lidhje me këtë
çështje. Një proverb francez thotë: "Me ba çka duhet, me ngja çka
mundet". Kur nisa të shkruaj librat, mendova fill rezultatin
përfundimtar dhe i thashë vetes: nëse gabohesh, nëse argumentet e tua
nuk janë bindëse, nëse referencat nuk janë të verifikueshme, do të
pësosh kundërshtinë dhe poshtërimin! Ndaj fillova të kërkoj "provën e së
kundërtës", atë çka mund të vinte e të shqetësonte tezën dhe vërtetimet
e mia shkencore. E pasi shkoqita gjithçka hollë-hollë, s‘gjeta provë
për të kundërtën. Trondita qetësisht një seri të tërë studimesh dhe
kërkimesh. Me ndërgjegje të lehtë dhe zemër të qetë, karvani im vazhdon
më tej bindshëm. Cili është Aref, jeta që ju bëni?

Është
e vështirë për të folur për veten. Gjithë ç‘mund të them është se jeta
ime s‘ka të bëjë me veprën time. Gjithsesi, do të flas qartë, veç për të
thënë se përherë kam qenë ndër ata "të drejtët", në kuptimin më të
fisëm të fjalës. Në jetën time private dhe profesionale e kam dënuar
gjithnjë padrejtësinë prej nga vinte dhe cilado që të ishte. Integriteti
dhe këmbëngulja ime, lehtësitë në përshtatje, bagazhi kulturor, guximi
dhe korrektësia në punë më mundësuan të ushtrojë funksione interesante e
të rëndësishme. Posti i fundit ishte drejtor i një filiali të një
shoqërie të madhe franceze. Kam lindur në Kajro (ku kam kaluar njëzetë e
tre vitet e para të jetës sime dhe kam kryer pjesën më të madhe të
studimeve. Prindërit e mi kanë lindur në Shqipëri në krahinën e Matitm,
më saktë në Rrembull. Kam dy vëllezër dhe një motër. Gjithashtu katër
fëmijë, nga mosha 33 deri në 39 vjeç (tre djem dhe një vajzë). Jam
pensionist që prej 1999-ës. Kam pasur disa probleme shëndeti ndaj dhe
bëj kujdes. Merrem me administrimin e publikimeve të mia, me
letërkëmbime e marrë pjesë herë pas here në konferenca. Kam shkruar dhe
disa ese metafizike e filozofike (të pabotuara). Merrem, jo me shumë
vrull me pikturë dhe poezi klasike (rreth 250 poema të pabotuara).

Mund të na flisni pak për lidhjet me Shqipërinë?

Lidhjet
e mia me Shqipërinë kanë qenë të dobëta (ne kemi vetëm lidhje
epistolare me familjen… veç nëse posta përgjohej prej autoriteteve
shqiptare dhe nuk mbërrinte në destinacion) për arsye të largimit e të
këputjes së shkaktuar prej komunizmit në Shqipëri dhe që nuk lejonte
kollaj të vizitonte vendin. Sjell ndërmend kujën e nënës, kur mori
lajmin e vdekjes të nënës së saj, motrës, vëllait e të të tjerëve. E
s‘mund të rrija pa qarë bashkë me të. Por mbeta shumë i lidhur me
mëmëdheun, për shkak të edukimit, rrënjëve dhe me gjithë ç‘mban barku.
Në Egjipt, komuniteti shqiptar ka qenë mjaft i rëndësishëm (shpesh në
përmbajtje kish njerëz me vlera të larta). Babai im ka pas njohur poetët
Çajupin, Asdrenin, shkrimtarin Ernest Koliqi, kumbar i vëllait tim të
vogël, Isa Boletinin (një nga heronjtë e pavarësisë së Shqipërisë),
Mbretin Zog dhe familjen e tij etj. Mos mendoni as edhe një çast që i
shkruaj librat e mi i ngarkuar me ndonjë ndjenjë shovinizmi. Po e
përsëris atë që thashë më sipër, puna ime është para së gjithash
shkencore dhe nuk përket brenda aspak prej ndjenjave. E dua Shqipërinë,
por jam i drejtë dhe i paanshëm me historinë e saj, intransigjent me të.
A keni pasur kërcënime pas botimit të librit?

Pasi
kam botuar dy librat e mi (2003-2004) nuk kam marrë asnjë kundërshti
zyrtare për sa u përket tezave prej ndonjë sektori universitar apo
shkencor… Sigurisht që asistoj shpesh andej-këtej me ndonjë reagim
//////epidermik personash dyshues e madje armiqësorë, por pa nivelin e
duhur e të mjaftueshëm kulturor për të debatuar mbi këto çështje të
mprehta. Kritika është e thjeshtë, por arti i vështirë, thotë një
proverb i famshëm. Zakonisht mbizotëron habia. Por, përmbajtja e librave
të mi del prej shtigjesh të rrahura. Pedagog universiteti apo studiues
rishtar është shumë normale që ata të shqetësohen prej këtij subjekti që
i tejkalon: se kanë ndeshur në amfiteatrot e tyre universitarë këtë
lloj teze. Ç‘nuk është normale është të kundërshtosh tezën pa sjellë as
më të voglën "provë" të së kundërtës".


Të flasësh për
Shqipërinë sot, në një moment kur ajo ende nuk e ka marrë veten nga
plagët e komunizmit, kur ecejakja e saj drejt vendeve perëndimore sa
vjen e bëhet më e vështirë, çdo të thotë ta paraqesësh këtë popull të
vogël, si një popull nga më të hershmit e njerëzimit?

Mendoj
se në mënyrë të tërthortë iu përgjigja kësaj çështjeje përgjatë kësaj
interviste. Sipas gjithë asaj çka thashë, ripohoj se nëse Shqipëria
është një nga vendet më të vogla, më pak e qytetëruara ose më e
shpronësuara e Evropës, s‘duhet harruar se është "një popull i madh".
(Shtet i vogël, por popull i madh!) S‘kemi aspak antinomy. Mund të jesh i
varfër, por i fisëm. Së fundi, mund të thuhet se vijimësia etnike (me
gjithë përzierjet) kulturore dhe gjuhësore (me gjithë ndërfutjet dhe
neologjizmat) nuk reshti kurrë në këtë zonë ballkano-danubiane, me
gjithë mësymjet e ndryshme dhe pushtimet romake, bizantine e otomane:
shqiptarët jetojnë bash aty ku kanë qenë të paktën qysh prej neolitit.
Por, fatkeqësisht historia shtangu në atë çka deshën të na bënin të
besonim.

G.Shqip