Amaneti i një Prindi

Të dashur fëmijë!

Porositë e mëposhtme që po iu lë me konceptin e amanetit, mund t’iu duken befasuese dhe jashtë zakoneve të rrjedhura nga empirizmi i rëndomtë i traditave njerzore, por iu siguroj se ato janë hedhur në letër me vetëdije të plotë, si rezultat i zbërthimit të realitetit tërësor të jetës , si dhe i përvojës time të drejtpërdrejt shtatëdhjetë vjecare në këtë botë.

Dalja e individit në pozicion kritik ndaj zakoneve të shumicës, nuk është gjithmonë i gabuar, përkundrazi, ka qënë dhe mbetet risi, guxim dhe individualitet për evoluimin e mendimit njerzor për t’u shkëputur nga psikologjia e mendësisë së lashtë, produkt i injorancës fillestare dhe i kuptimit fanatik të jetës. Historia e zhvillimit të botës ka vërtetuar se shoqërinë njerzore e kanë tërhequr drejt përparimit mendor, kulturor, shkencor dhe organizativ, individët këmbëngulës deri në sakrificën sublime. Mendimet e mia kritike, të ashpra lidhur me mediokritetin nëpër dasmat tona, si dhe ndaj hipokrizisë përballë vdekjes, i kam shprehur hapur dhe kam mbajtur qëndrim konseguent, pamvarësisht se cfarë llomotisnin njerzit injorant. Formalizmat e neveritshme, duhen ndryshuar në emër të logjikës me të cilën Zoti na ka vecuar nga gjallesat e tjera mbi këtë tokë. Si mund të quhet zakon i arsyeshëm bie fjala, përlotja pranë të vdekurit, të një njeriu që nuk i dhemb shpirti, që nuk ka patur së gjalli pika takimi me të, që nuk i është gjendur pranë në ditë halli?! Përse duhet të vijë në ngushëllim ky lloj njeriu, sado i afërt të jetë në gjak?! Për kë vjen, kur shkaktari i ardhjes nuk shikon gjë?! Për hipokrizi ndaj të gjallëve, apo më keq akoma, për të përfituar dicka prej tyre?! A nuk është hipokrizi e hapur ardhja për ngushëllim e njerzve që të ikurin nga jeta nuk e kanë parë me sy për vite me rradhë? Përse e marrin mundimin për këtë veprim alogjik? Pa dhe përpiqen të përloten!

Të dashur fëmijë! Keqardhja, dhembja dhe lotët, janë derivate të drejtëpërdrejta të kujtimeve të mira, të përkujdesjes së ndërsjelltë, pra të dashurisë dhe merakut të ngjizura nga jeta, në shpirt. E kundërta është thjeshtë hipokrizi ndaj të gjallëve dhe poshtërim për të vdekurin. Për rrjedhojë, ju lutem të ma përmbushni amanetin, pamvarësisht ndrydhjes së ndërgjegjes tuaj. “Gjynahet le t’i marr unë!’

Mos lejoni të ma shikojë njeri fytyrën e vdekur, aq më pak të më afrohet njeri të më puthë të vdekur, qoftë edhe vetë ju. Puthjet e mallit konsumohen së gjalli. Gabimin e mësipërm e kam bërë një herë vetë dhe përjetova gjatë rrënqethjen fiksive, ndjesia e fytyrës së vdekur nuk më ndahej nga buzët dhe pendimi më ndrydhte shpirtin. Portreti i vdekjes nuk puthet! Shëmtimi i fytyrës së vdekur sjell trishtim dhe drithërimë te të dashurit dhe kënaqësi pështirosëse të hipokritët që nuk ndjejnë aspak dhimbje...

Mos lejoni njeri të më zbulojë fytyrën e mbuluar në arkivolin e hicit. Kapaku mbi imazhin e gjallë është mbyllur për të mos u hapur më, atë e ka pushtuar vdekja, përpara së cilës vetëm mund të përkulemi.

Mos organizoni drekë për vdekjen time. Ndaj kësaj dukurie, jam përpjekur të distancohem gjatë gjithë jetës, duke mos harruar mallkimin e rëndë, dëgjuar që në vitet e fëmijërisë; “ Të hëngsha drekën”! Cilido që vjen për ngushëllim i hidhëruar për atë që ka ikur nga jeta, nuk ka si ta ketë mendjen te supa e pilafi i vdekjes. Ai pasi të përcjellë të vdekurin, le t’i marrë vetë masat e përtypjes së nevojshme. Të zotët e shtëpisë, të hidhëruar sic janë, nuk mundtë mendojnë në të njëjtën kohë, se ku e cfarë do hanë soj e sorollopi, pjesa dërrmuese e të cilëve vijnë për sehir, rromuze e thashetheme. Është tepër idiotike thënia e disave se; “ ka punuar i ndjeri, për të ngrënë një drekë të gjallët”!!! Unë e cilido që ndahet me jetën, ka punuar ta jetojë jetën sa më mirë e më së shumti, të lërë dicka brenda mundësive për të afërmit e tij brenda shtëpisë dhe as që i ka shkuar mendja të mendonte; “Puno o i përpjekur, të të hanë drekën të gjallët, pasi të kesh vdekur”!

Është qesharak fakti, që shqiptarët tashmë me një gjendje ekonomike më të përmirësuar nga ndihmat e mijëra emigrantëve të shpërndarë nëpër botën e qytetëruar, vdekjet i kanë kthyer në dasma, me pije e dolli dhe kjo quhet nder për atë që e mbuloi dheu! Pra, normalisht shtëpia të jetë e hapur për cilindo që vjen të ngushëllojë, të sjellë në bisedë ndonjë kujtim të mirë nga njohja me të ndjerin dhe të pijë një kafe, gjë që i shkon natyrshëm rastit.

Ju lutem të qani dhe të shprehni plotësisht dhimbjen që ndieni në shpirt, e jo për t’u parë të tjerët se sa shumë u tronditët, dukuri kjo që e kam ndeshur shpesh herë në jetë dhe ju siguroj që është gjë e neveritshme. Pra tregohuni dinjitoz, të përmbajtur dhe të vetëdijshëm se kapaku i vdekjes është i natyrshëm dhe i pakontestueshëm, vecanërisht kur njeriu I ka bërë sic thuhet ditët e Zotit, pra është bërë dhe gjysh... Aksioma për ju duhet të jetë; “ Jeta duhet jetuar, pa u dridhur nga vdekja që është zakon i përjetshëm dhe i pandryshueshëm”. Në këtë kontekst edhe vizitat e shpeshta te varri, janë një absurditet që nuk ndryshojnë asgjë, vecse hedhin mbi të gjallët hijen e varreve, pesimizmin, meditimin e hidhur dhe apatinë. Për fat të keq nuk ka ndodhur që të vdekurit, me ikjen e tyre të forcojnë prapa harmoninë për të gjallët. Ju siguroj se dhe “përkujtimet” e përsëritura, kanë më tepër në bazë një lloj frike mistike në ndërgjegjen e të gjallëve se mos shpirtrat e vdekur vërtiten në hapësirë për t’iu kontrolluar veprimet, sesa të shmalljes, pasi nuk ka si shmallohet njeriu me hicin! Kujtoni bisedat bajate që bëhen në këto lloj tubimesh, madje tregohen dhe barcoleta humori, ndërkohë që i ndjeri për të cilin janë mbledhur, ka nisur të plehërojë tokën dhe emri i tij lihet në harresë.

Ju nuk duhet të mbani gjatë shenjat e zisë, rrobat tuaja të celta nuk ofendojnë vdekjen, por zbukurojnë jetën tuaj që ecën në rrotacionin e shekujve... madje edhe mamaja, nëse do vijë pas meje, nuk duhet t’i mbajë gjatë veshjet e zeza, të cilat realisht kanë mbetur vargua mbi shiprtin e njerzve qysh nga lashtësia injorante. Madje dhe këtu ka vend hipokrizia, për ilustrim iu kujtoj rastin e një zonje të re, të cilës burri i dashur, në castin që e ndjeu se po ndahej nga jeta i ishte lutur të duronte pa shkuar në krahët e një tjetri për kujtimin e tij, deri sa të thahej plotësisht dheu i varrit të tij. Por për fat të keq varrit të ndodhur në egrasi dheu, të cilin vejusha e kontrollonte cdo javë, nuk po i thahej as pas gjashtë muajsh, kështu që ajo u detyrua të përdorte një erashkë që ta thante.

Dhembja njerzore e ka folenë në shpirtin e njeriut dhe jo në reklamën e rrobave të zeza ndaj opinionit. Njeriu me arsyen e shëndoshë nuk duhet të bëjë veprime pa qëllim të materializuar të së mirës apo së keqes. Për të mos iu munduar thënia e lashtë; “të humbtë varri” (gjithashtu e rëndomtë, pasi ku janë varret e miliardave?!) për mua mjafton një pllakë identifikimi dhe jo salltanetet e mermerta, të cilat në shumicën e rasteve janë kthyer në hipokrizi për të gjallët, pasi i vdekuri mund të ketë ikur nga jeta me shpirt në majë të hundës, pikërisht prej atyre që i zbukurojnë varrin... plus që mermerëve mund t’iu vijë ndonjë ditë prapa buldozieri, sic ka ndodhur në rininë time në varrezat e famshme të Bamit në Tiranë...

Mos e vrisni mendjen se cfarë do thonë injorantët, të cilët ndonëse ngrenë kokën më lart për zakonet, i përqasen realisht epitafit:

Pllakat prej mermeri prerë
Hipokrizia kollona
Sa qe gjallë s’i patët blerë
As një palë pantallona...

Vlerë reale, ka një video për jetën e prindit, gjë që mund ta shikoni fare lehtë e të shmalleni kur të ndodhë t’iu marrë malli, apo të shuani edhe kureshtjen e brezit të tretë, të nipave dhe mbesave. Të gjitha të tjerat janë formalitete që i mbulon hici dhe që si të tilla nuk duhet t’i kultivojë më arsyeja njerzore. Ju siguroj se pas vdekjes asgjë nuk ka vlerë, vecse gjurmëve që ka lënë i ikuri në kujtesën ë e njerzve. Cdo thënie për një jetë të përjetshme, është një iluzion qesharak dhe mashtrim i qëllimshëm, që spekulatorët ta jetojnë këtë jetë me të gjitha të mirat. Kurse turmat e milionave masive të zvarriten në mjerim me shpresën se diku “prapa diellit!” apo në thellësinë e tokës, do gjejnë lumturinë si kompesim të mundimeve që përjetuan së gjalli. Mos harroni fëmijët e mi, devizën time: Njeriut i falet të iki nga kjo jetë i varfër, por nuk i falet injoranca... fuqia qiellore ka prerë një jetë dhe një vdekje për të gjithë. Ai, Zoti, ka dhënë mundësinë e krijimit të brezave dhe konsumimin e një jete, por jo ringjalljen dhe përsëritjen e saj.

Paci guxim dhe vetëdije për të qëndruar dinjitozë përballë amanetit tim, për mosplotësimin e të cilit, nëse është e vertetë thënia “i vdekuri ngrihet nga varri”, unë do të jem i pari.

Ju kërkoj ndjesë për cdo veprim që ju ka lënë ndrydhje në shpirt, pasi me c’kam mësuar nga kjo botë, njeriu shpëton nga të metat kur ikën nga gjiri i qiellit për të zbritur në atë të tokës.

Guxim, vetëm guxim, do pastroni jetën nga rutina e zakoneve arkaike, nga formalizmi dhe hipokrizia...

Tregim
Nga Siri Sulejmani

e bukur kjo histori por njekohesisht edhe e trishte... sido te jet puna cfardo lloj amaneti te jet duhet te mbahet pasi i vdekuri stretet dot e aq me pak amaneti i prinderit