Kur prindërit ndahen,,,,, po fëmijët ,,,,,

Gjithshka ndodhi, kur un isha fare I vogël, ende pa u ndarë mire nga krahët e ngrohtë të nënës sime të shtrenjtë, aq të dashur për çdo fëmijë, që ende nuk I ka mbushur tri vite të jetës së tijë. Një fëmijë që akoma kërkon të struket në kraharorn e ngrohtë të sajë për të thither aromën e sajë, që të bën të lumtur tek sa e ndjen. Aq isha unë atëherë, kur ty nuk të kasha më pranë, kur dëshira e një fëmije për tu përkëdhelur në sy të prindërve të tijë ishte arratisur. Kur dora e ngrohtë prej nëne nuk do të përkëdhelte më kokën e birit të sajë e nuk do të rrëshqiste më mbi flokët e mi të butë, ku mungesa e ninullave më bëri, që gjumi të mos më zinte e që të më mungonte një vetvlersim I mire për veten dhe që gjithmon më bëri të kasha turp, ndrojtje e frik për çdo hap që hidhja tek sa ngjitja shkallët e jetës, teksa rritesha. Un nuk kasha e as që mundja se si ta kuptoja se ç’po ndodhte me ju, se përse jetonit të ndarë por, e ndjeja mungesën tënde dhe pyesja vazhdimisht përse t’I mungoje në atë dhomë. E akoma më pak, nuk kuptoja kur të tjerët vinin në shtëpi e flisnin për ty, ndërsa tek unë linde mendimi dhe dëshira e zjarrtë se t’I do të vije aty nga çasti në caste do të më merrje me mall të më shtrëngoje fort në kraharorin tend, e të më mbuloje me puthje pafund kudo, e të më këndoje ato këngë që aq bukur e me aq dashuri nëna ia këndon djalit të sajë të vetëm, fëmijës që për here të pare e bëri nënë. Ndërsa unë do të mbështesja kokën duke qeshur mbi kraharorin tend e do të shtrëngoja fort, shum fort që t’I të mos më lëshoje më nga ai përqafim që shpreh aq shum dashuri e dhimbshuri në marrëdhënien nënë e birë. Do mbështetesha fort pas teje që të mos më zbrisje më nga prehëri yt, që të mos më largoje më nga vetja, që të mos ikje më… Ç’boshllëk I madh që u krijua te unë, sa mall për ty e sa lot tek unë, ç’dhimbje për veten, për babain, për ty…!
Babai u mundua të më qëndronte sa më pranë, bënte çmos që të më përcillte sa do pak dashuri e ngrohtësi mëmësore, përpiqej që të kthente lumturin në syt e mi, mundohej që të më blinte lodra me ato pak të holla që merrte nga puna e tijë që unë të mos mërzitesha e të mos qaja duke të kërkuar ty rreth e rrotull nëpër shtëpi. Më nxirrte shëtitje që unë të hutohesha, por gjithmonë e më shumë unë e ndjeja që shpirti më therte për gjithshka që ndodhte rreth meje, e akoma më shumë kur të gjith fëmijët shoqëroheshin nga nënat e tyre e ato I shtrëngonin fort për dore. Ndërsa thellë në zemrën time diçka pikonte, e sado që babai im I shtrenjtë bënte ç’të mundej që unë të rritesha si gjith të tjerët nuk e arriti dot, sepse gjithmonë tek unë ishte ai boshllëku që nuk zëvëndësohej me asgjë, aty mungoje t’I o nënë e vetme dhe e pazëvëndësueshme. Babai është baba e nuk mundet kurrë të bëhet nënë e as nëna baba. Kështu zoti na ka krijuar.
Unë gjithmonë shpresoja e prisja pa u lodhur para derës së shtëpisë me vështrimin larg, atje në krye të rrugës se mos dëgjoja hapat e tu e të vrapoja drejt teje, se mos shfaqej hija jote…, por më kot… zemra veç sa dëshpërohej më shumë e asnjëherë nuk gëzonte, por vazhdonte të mpihej pa ffund…
Ah sa lot kam derdhur teksa të prisja para portës së shtëpisë I vetëm në mes të lagjes, në ato netë të ftohta dimri kur babai vonohej në punë. Askush nuk më shikonte nga ndonjë cep I dritares së shtëpisë së tijë që të më merrte e të më qetësonte “zemrën e plasur” me disa fjalë të buta, të m’I fshinte lotët që më rridhnin në faqe, e ë më ngrohte duart e mavijosura e trupin të ngrirë nga I ftohti. Sa I gjatë e I ashpër ishte dimri në shtëpinë tone. Por, pranvera e vera trokasin në çdo shtëpi, ndërsa tek unë gjithmonë kishte veç vjeshtë të zymtë dhe dimër me stuhi.
Po ti, vallë a më ke ndjerë kaq thellë, a kish dimër tek ty, a kish shi me stuhi, po pranvera a erdhi me të vërtet në zemrën tënde prej nëne? A mendoje për mua kur nisa klasën e pare? Mua më kujtohen shum qartë këto dit të jetës time, ato lan gjurmë të thella Brenda meje, në shpirtin tim, tek syt e mi që gjithmon përloteshin, në buzët e mia që kurr nuk ditën të qeshin si çdo fëmijë, por veç një buzëqeshje e pikëlluar që dallohej qartë në mes gjith atyre brohorimave të gëzueshme që buronin nga çdo fëmijë tjetër, ndërsa tek unë zëri ishte I mbytur nga dhimbja.
Sa “zili” për të tjerët, e akoma më shumë kur më ftonin në shtëpi dhe nëna e tyre na gatuante, na shtronte për të ngrënë, na mësonte se si të ishim djem të mire e të edukuar, na ndihmonte në mësime e në fund më mbështillte diçka me vete e më përcillte për në shtëpi. Kurse unë nuk mund t’ia bëja diçka të tillë shokëve të mi. Për ta unë isha shoku I mjerë.
Nuk ishin disa ditë por ishte pjesa e ndryshkur e jetës time. Fëmijëria vjen veç njëherë në jetë, nuk ndreqet më, nuk kthehet kurrë veç se në kujtesë e në ëndrra pa fund! Është fëmijëria ime…
Unë, e di nuk ishte dëshira jote që të mos më mbaje më në prehrin tend e as e tim eti, e di që edhe ti ëndërroje dhe kishe shum të drejtë të kërkoje ndoshta lumturinë e dëshiruar të një vajze njëzet vjeçare diku tjetër. Jo mos më keqkupto. Unë jam biri yt, të kam dashur e të dua shumë dhe ti gjithmonë do jesh nëna ime, pavarsisht gjithshkaje, ti je nëna më e mire në botë për mua. Por, sor dua tu tregoj atyre që se dine çdo të thotë fëmijëri e këputur nga dhimbja, atyre që abuzojnë me të, se sa e rëndësishme dhe e domosdoshme është të paturit e një familjeje të shëndoshë tek fëmijët e tyre.
Jeta për fëmijën me prindër të ndarë është si një pulbardhë që I kanë plagosur njërin krah e ajo kurrsesi nuk mund të fluturojë më në qiellin e pastër e të shndritur nga dielli I ngrohtë. Fëmija është si bima, filiz I ri, e njomë dhe e pastër që vyshket pa ujë e nga I ftohti që nuk mund të kthehet më.
Sot jam vet prind, falenderoj Zotin pafundësisht që më dha mundësinë që të ndërtoj familjen time të mrekullueshme dhe I lutem gjithmonë që të më ruaj mua dhe ata nga çdo gjë e keqe që mund të ndodhë. Lutem që biri im të mos përjetojë atë çfar unë edhe sot e ndjej kaq fort, e jo vetëm biri imp or asnjë fëmijë tjetër I kujdo qoftë ai.