Do të doja të isha në atë anije...

Pas 7 vitesh Rachel rikthehet në Palestinë.

Edhe
pse më madhështore dhe me konstrukt prej hekuri, shumë më e fortë se sa
ishte gjallë, buldozeri izraelit për të dytën herë e shkeli pa hezitim.
Rachel Corrie një aktiviste amerikane në mbrojtje të të drejtave të
palestinezëve i doli me plot kurajo përpara një buldozeri të ushtrizë
izraelite më 16 Mars të 2003, i cili po tentonte të shkatërronte një
vendbanim autokton palestinez për të ndërtuar koloni të reja hebreje. Në
kundërshtim më arsyen njerëzore buldozeri izraelit e shkeli për së
gjalli duke ndërtuar kështu simbolin e ri të një martireje në mbrojtje
të të drejtave të mohuara.

Tani, Rachel në formën e një anijeje
gjigante si për t’i marrë hakun buldozerit të vogël mizor, tashmë plot
me ndihma për palestinezët e Rripit të Gazës, ankoron e dëshpëruar në
portin Izraelit të Ashkelonit e shkelur për së dyti nga makineria
ç’njerëzore e shtetit sionist. Anija ‘Rachel Corrie’ u sekuestrua si e
fundit e karvanit të lirisë i cili në mbrëmjen e 31 Majit 2010 u përball
me sulmin e komandova izraelite të cilët ndërhynë mizorisht tek “Mavi
Marmara” kryeanija e Flotës së Lirisë e cila po dërgonte ndihma për
popullin e martirizuar të Gazës.

Ideologjia e një kombi pa tokë
siç kanë qenë hebrenjtë ndaj një toke tashmë pothuaj pa kombin e vet si
palestinezët ka prodhuar në mënyrë të vazhdueshme një zinxhir krimi dhe
dhunimi të drejtash. Por, kësaj radhe hesapet duken se nuk janë fort të
qëruara për rregjimin e Jeruzalemit i cili afishohet si demokraci, por
që në të vërtetë është e vetmja “demokraci” që nuk respekton parimet dhe
godet aleatët. Ky prototip shteti është ngërthyer nga ankthet dhe
paranojat që janë prodhuar në mënyrë të vazhdueshme nga vetë
padrejtësitë, masakrat dhe gjenocidet e tij. Mbijetesa e këtij shteti
mbi padrejtësinë dhe në mesin e shteteve arabe është thjesht çështje
kohe sepse është ligj i kësaj bote që padrejtësia nuk gëzon kurrë
atribute të përhershme.

Sulmi ndaj një cope toke turke në ujrat
ndërkombëtare siç ishte anija “Mavi Marmara”, nga pala izraelite,
ndoshta e bezdisur nga faktorizimi i shpejtë i qeverisë së Ankarasë në
rajon dhe më gjërë, shënon edhe fillimin e një epoke të re për Lindjen e
Mesme. Kjo nuk ka të bëjë tashmë me një intifadë të radhës ku raportet
jo proporcionale i kanë dhënë terren uzurpatorëve. Ne, sot po jetojmë në
një epokë të çuditshme ku vlerat dhe virtytet marrin ngjyrën e më të
fortit. Anijet e flotës së lirisë në fakt nuk po dërgonin vetëm ndihma,
ata po sillnin një mesazh të ri i cili qartazi tregonte për fillimin e
fundit të një epoke dominimi, padrejtësie, arrogance të rregjimit
izraelit ndaj popullsisë autoktone të Gazës dhe Bregut Perëndimor.

Debatet
sot të habisin me pyetje të tilla si : “A po mbronte Izraeli të drejtën
e vet për të ekzistuar “? “A mundet që rregullat ndërkombëtare të
shkelen në rastin kur është në lojë shteti i Izraelit” ? E të tjera si
këto, ndërkohë që foshnjet viktima të Gazës të mbështjellura me flamurin
kombëtar ia kanë kaluar numrit të kukullave që bashkëmoshatarët e tyre
kanë nëpër botë. Ku gra e pleq, burra e të rinj të gjymtuar fizikisht e
moralisht në kërkim të mbijetesës nuk përbëjnë shkelje të të drejtave të
njeriut apo të konventave ndërkombëtare. Një popull i tërë që po vuan
se nuk i lejohet as të dalë e as të hyjë, u priten dritat dhe uji, nuk
lejohen të kenë ilaçet më elementare për t’u kuruar, nuk i lejohet të
kenë ushqime për të jetuar, po vdes përditë sepse duhet respektuar e
drejta e Izraelit për të ekzistuar.

Flota e Lirisë dha mesazhin
që qeveritë perëndimore, si gardiane të të drejtave të njeriut, prej
kohësh nuk e kishin dhënë. Atë se padrejtësia ndaj palestinezëve e ka
një fund. Ndaj, edhe unë pa hezitimin më të vogël do të doja të isha në
atë anije dhe në çdo anije e cila mbart dhe mbron vlerat e virtytet më
të larta njerëzore, do të doja të isha në kuvertën e çdo anije e cila
çan dallgët e krimit, padrejtësisë, diskriminimit, arrogancës,
korrupsionit dhe mohimit të të drejtave. Nuk kam as më të voglin
kompleks, si njeri me integritet, për të mbrojtur popullin palestinez
dhe çdo popull viktimë të padrejtësisë. Nuk kam komplekse sepse nuk
është terrorist ai që mbron atdheun e vet, aq sa nuk ishin terroristë
heronjtë e popullit tim si Oso Kuka, Vojo Kushi, Mic Sokoli etj, që
sakrifikuan jetën për lirinë e të tjerëve.

‘Kur gratë rrokin
armët, atëhere e drejta qëndron nga ana e tyre’ thotë Abdyl Frashëri,
unë pyes: Po kur rrokin armët fëmijët, e drejta ku është fshehur?

Ajo
çka ka ndodhur dhe ç’po ndodh me Palestinën dhe palestinezët gjatë
gjithë kësaj kohe përveç të tjerash ka qenë edhe një sprovë për të
gjithë ne për të matur vetvetet tona, se sa konformistë jemi treguar.
Nëse nuk kemi pasur kurajon për të reaguar denoncuar një krim kaq të
hapur ndaj qënies njerëzore si në rastin e palestinezëve dhe kjo jo pak
por për 60 vjet e kusur, atëhere, çfarë të drejte pritet nga ana jonë që
të mbrojmë?

Rachel ishte nje aktiviste paqeje. Ajo me siguri që
nuk do të kishte hipur në anijet e Flotës së Lirisë dhe e dini pse?
Sepse ajo do kishte qene brënda në Gaza duke u përpjekur për të
mbijetuar së bashku me viktimat e padrejtësisë.Do të kishte qenë së
bashku me shumë aktivistë të tjerë nga shumë vende të botës që të paktën
do të kishin pasur kurajon për të denoncuar dhe për t’i treguar kësaj
bote shurdhe se koha e Aushvicëve nuk ka mbaruar, se viktimat e
dikurshme sot janë bërë xhelatë, se krematoriumet jënë zëvendësuar me
bomba me fosfor dhe se kampet e përqëndrimit sot nuk janë më në Evropë
por mund t’i gjesh në Siri, Jordani e gjetkë, kampe palestinezësh të
deportuar nga ushtria izraelite.

Zhvillimet e fundit tregojnë se
moralisht Izraeli e ka humbur betejën, politikisht është duke humbur
terrën përditë, ndërsa ajo që pritet të ndodhë është se, çelësat e
shtëpive që palestinëzët i kanë ruajtur më shumë kujdes në ato pak rroba
që u kanë mbetur, një ditë do të rrotullojnë bravat e tyre tashmë të
ndryshkura nga lufta.
------------------------------------------------------------------------------

Ne
funde anatre te respektuar jepne edhe ju mendimin tuaj dote kishit
patur deshir te merni pjes ne nje ANIJE humanitare te quajtur ANIJA E
LIRIS.... edhe pse ndoshta do te paguani edhe me jeten.....

uaaaaaaaaaa Princi