– te dua –

u ndan dy te dashuruar
vajza i thot djalit nemi tgjith letrat qe ti kam derguar
ndersa djali i thot nami tgjith puthjet qe tkam dhuruar

Ky është shpjegimi i vetëm qe mund ti jap vetvetes ne këtë ferr qe po jetoj tani. Por këtë herë do më duhet ta ndaj ndjenjen vetëm me mua sepse ti je larg, humbe qe atë nate kur të thashë ik e me harro.
Dua te qaj, gjë qe nuk e kam bërë asnjëherë...dua ta nxjerr jashtë tërë merzitjen qe me përqafon aq fort e nuk do të me leshoje. Un jam fajtori qe sot gjendem këtu pa njeri e ti ndoshta po jeton te njëjtën gjë si unë. Mbase te dy i coptuam zemrat tona pa shkak, e lame njëri-tjetrin vetëm për te çuar kapricot deri në fund...e sot na ndan një mal i lartë rrenjet e te cilit janë ngulur thelle e nuk e le të shkrije me.
Sa shumë pendohem qe vesha zemren tënde me një gjë të zi kur ajo ishte akoma gjallë e merrte fryme. Si ta kthej kohën mrapsht dhe te vrapoj drejt teje e te te marr mbas vetes ashtu si me pare kur vitet ishin me të reja.
Me Fal te lutem !

Me trego një rrugë qe unë te kthehem përsëri aty ku isha e ta nis çdo gjë nga e para. Ma trego te lutem ma trego...

Atë nate me zuri gjumi duke tu lutur ty e nuk mora vesh asgjë me pas deri ne orët e para te mengjesit kur drita e agimit celi përsëri. Kishte thare gjithashtu edhe trupin tim te lagur nga shiu i asaj nate por ne sytë e mi dallohenin akoma lot. Ende ne gjume kisha qare si një femi për ty.
Kane kaluar disa ditë qe prej asaj mbrëmje e unë nuk kam ndalur asnjë sekond duke menduar dashurinë time te vetme...atë qe e doja dhe vazhdoj te dua mbi çdo gjë.
Kisha genjyer veten kur thoja se un te harrova e çdo të kujtoja me kurrë. Ndoshta kjo ishte një shenjë për te ringjallur shpresen time se ti akoma me do dhe do ishe gati te ndertoje me mua një fole te re për zemrat tona.
Un te kërkova...madje dhe pyeta për ty dje. Dikush më tha se vite me pare kishe shkuar diku larg pa lënë adrese. Tani është rradha ime te vuaj ashtu siç te bëra un te ndjehesh kur dyshimet me erren sytë e me hodhen ne një humnere ku u perplasa me fundin tonë. Sikur te kisha krahe e te fluturoja kudo ne çdo cep te botës, te levizja çdo gur e co qenie te vogël nga toka për të parë nëse ti fshihesh aty pas...e vetmja gjë qe mund te bëj është te hedh përsëri veshtimin nga dritarja e te përshëndes qiellin e boshatisur dhe perendimin e djellit ku rrezet e tij te fundit me sollen refleksin tënd i cili me ndryshoi jetën një herë me shumë duke me mbytur ne kujtesen tënde.
Meqë historia jonë ishte shkruar te perfundonte kështu, kam vendosur ti varros këto rreshta duke krijuar mendimin se je ti ajo aty brenda e se unë te vrava pa dashur.
çdo ditë do të vendos një lule te re mbi emrin tënd duke te kërkuar falje e me shprese se i degjon atje ku ndodhesh dhe te me falesh qe mbolla atë dhimbje te quajtur Dashuri...