Unë jam kjo…

Shumë njerëz mendojnë se është “çmenduri” që personat e moshës sime dërgojnë tekste të këtilla, pasi që ende nuk kemi përjetuar aq shumë, por unë mendoj që kam përvojë të mjaftueshme cilësore që këtu ta ndajë me ju.
Po, kam… Ndoshta edhe më shumë se personat e vjetër, por do të isha më e lumtur po të mos kisha. Është e vështirë që për disa vite e humb “motrën” dhe dy miq shumë të mirë. Shumë e vështirë. Dhe nuk dua kur më thonë që më kuptojnë, pasi që shumica nuk më kuptojnë.

Gjithmonë librat dhe filmat na mësojnë që duhet të kënaqemi me secilën ditë të jetës, të shfrytëzojmë të gjitha, por jeta ndonjëherë është e tmerrshme, dhe kjo thjesht nuk na lejon që të kënaqemi. Motoja ime është: Zoti ka arsye për të gjitha. Por, pse? E di që atyre personave sigurisht u është më mirë atje se në këtë jetë të tmerrshme në këtë botë, por përse Zoti na e bën këtë? Pse na merr prindërit, fëmijët, vëllezërit dhe motrat?

Vështirë është të jetosh pa personin i cili ka shumë vlerë për ju… Të zgjoheni dhe të prisni që t’ju argëtojë me shakatë e tij, që ta zbukurojë ditën si dikur… Është vështirë! Unë gjithmonë kam qenë, sikur që thotë fillimi i një kënge, nga pak e turpshme dhe person i mbyllur.

Por kam mësuar se kështu nuk mundet. Gjithmonë duhet t’ju them të gjithëve atë që dua, ajo që më pengon dhe atë që dëshirojë ta ndryshojë. Pasi që nuk dua që një ditë të ndalem dhe të mendoj: “Çka ka qenë, ka qenë?” Andaj unë jam kjo që jam. Kush më do të këtillë, më do, kush nuk më do dhe e pengon personaliteti im, s’kam çka i bëj.