Proza dashurie nga Love

Pranvera

Pranverë. Bënte vapë. Duke kaluar nëpër rrugicën që e përgjysmon livadhin e madh bri katundit fqinj, papritmas një reflektim m’i errësoi sytë. Një copë herë s’mu shqit. Terr m’u bë gjithkah. S’e dalloja dot as shtëpinë aq të madhe prej nga dilte ajo dritë symarrëse. Për një çast m’u duk sikur shpërthente nga një sterrinë. U ktheva drejt ca pemëve të afërta dhe si mburojë zgjodha trupin e një molle, pas së cilit u fsheha t’më vijë të pamurit. Pastaj u drejtova pak nga pak andej, ku pashë : shtëpinë, dritaren, pasqyrën e madhe në duar të bardha, dhe më në fund atë fytyrë rrezatuese ruspe. Ishte vet Besa, e cila para dy ditëve nergut më kishte pritur buzë sukales, pranë kroit të atij katundi, (meqë e dinte se isha udhëtar i përditshëm asajde) dhe sapo e lëshoi një fluturuese prej letre kah unë, iku si një sorkadhe. Në të kishte shënuar shumë. Në të vërtetë gjë tjetër pos dy luleve paksa të përdylkuara kah njëra tjetra, me pakëz rrënjë, të cilat dukeshin sikur fluturonin për të gjetur ndonjë vend të mbëltoheshin e të rrënjëzonin bashkërisht. Atëherë nisa të kuptoj. Para së gjithash m’u desh t’i përballoj qortimit të rreptë që ia dhashë vetes, pse u mbrojta nga rrezet e një dashurie që lindte, e jo nga reflektimi verbues sikur m’u duk në fillim. Pasi iu largova mburojës, zemra më ecte nga dritarja që e stoliste ajo fytyrë hyjnore, por këmbët nuk më lëviznin dot. Ishte pika e ditës. “Therrishtave” s’donin të shkelnin. Komunikimin fillova me gjeste e herë-herë me fjalë. Nga ajo largësi arritëm disi të kuptohemi se kishim diçka për njëri-tjetrin, dhe më në fund e lamë që në orën fiks njëzet e katër të flasim përmes asaj dritareje.
Ca më tej u ndala të shikoj edhe njëherë vendtakimin. Dritarja dukej e rëndomtë sikurse të gjitha ato të shtëpive përdhese të katundeve malore : katrore, dykanatëshe, me katër tabakë xhami e katër shufra metalike të fiksuara në pragje, dhe me pezul të drunjtë nga jashtë. “Dritarja e dashurisë”— thashë në vete, dhe vazhdova udhëtimin me imazhet e asaj ndodhie
që s’më dukej tjetër pos ëndërr.
Atë natë :
Hëna e plotë shndriste me tërë fuqinë e refleksit. Vapa ishte zhdukur shqim, ngaqë vesa kishte filluar t’i kapej çdo gjësendi të mbitokës. Derisa nuk e shkela livadhin e madh, isha i freskët si një pemë sohishteje. Aty, në hapat e parë, fjafueshëm më përshkoi një ndjesi e çuditshme. Ca dallgë ngrohtësie më shkallëzonin krenarinë përbrenda, duke ma përplasur herë-herë nga një valë ngurrimi për hapat që bëja atij livadhi të thiktë gjelbrak ; drejt katundit të huaj në atë kulm nate ; drejt dritares… Pak më tej befas m’u krijua një pabesi e pakuptimtë. Më dukej ecja somnambul shtegut të një ëndrre a një trazimi pa drejtim. Në asnjë shtëpi të fshatit s’shihej çikëz drite. Gjë e gjallë s’dëgjohej. Nisa të merakosem, qenve si t’u shpëtoj. Një mendim sakaq ma shtriu udhëdaljen symbyllas andej ; bile po të guxoja edhe një kënge t’ia thoja, madje në kupë qielli. “Qen-ujqit s’qenkan këndejpari !” — thashë kur ndjeva lehje të mbytura qensh në togje, në një luginë ca të largët nga aty. Helbete ndiqnin ndonjë ujk skuthar. Për atë të Besës e dija se është tretur në ëndrrat e mishit brishtak të lepujve, apo të qumështit lyrak të deleve. Ashtu ngjante, sepse, meqë më thirri, duhej të më mbronte ; ta lidhte ende më fort se herave tjera atë murrosh të hatashëm.
Të gjitha mendimet m’i gijotinoi drita e elektrikut të dorës, që u ndez nga dritarja drejt në mua. Asaj atë çast i afrohesha ngadalë përskaj murit të gjatë që mbërthente dy-tri shtëpi. Gati
menjëherë më pas ajo dritë u zhduk përnjëherësh. Eca pakëz më shpejt, por lehtë, sikur nëpër vezë të shkelja. Hapat e fundit drejt vendtakimit më bënë të ndihem i gëzuar e njëkohësisht i pafrikë çfarëdo që të ndodhte. Dhe, ç’të shoh. Dritares njëri krah i rrinte mbyllur, ndërsa tjetri gjysmë i hapur mbahej shtrëngueshëm nga vet Besa. Përbrenda dhomës gllabëronte mugëti e dendur, ngase në dritare ajo rrinte e palëvizshme, ndërsa mënjanë një perde e errët pengonte depërtimin e dritës së hënës. Ajo mugëti mbulonte pjesërisht edhe trupin e saj, por kur ia hodha një shikim, ashtu, përmes hapësirës së ngushtë të gjysmëhapjes së kanatës, madje penguar nga një shufër metalike në mes, ia pashë : fytyrën engjëllore, flokët ngjyrëgështenjë, dhe gjinjtë e mbufatur si dy balona nën atë jelek të hollë. Ato m’u duk ia vura re si të ishte në një vend të hapët e nën diellin më të shndritshëm të qiellit.
Ngadalëz, me një zë të druajtur e disi të ngjirur, më tha :
— Të dua ! Ti mua ?
— Gjithashtu ! — i thashë.
— Shumë mirë ! Pra, mirupafshim nesërmbrëma, në po këtë kohë ! — përfundoi, dhe ma hodhi një shikim të ngulitshëm duke e mbyllur dritaren disi rrëmbimshëm.
“Dreq o punë !” — thashë në vete.
Nata e dytë :
Meqë tërë ditën më roitën mendime gjithfare, çdo të pjellë vallë në takimin e ardhshëm, ndërsa më në fund nënvizova : “gjë tjetër pos dashurisë !”, derisa erdhi koha për t’iu afruar sërish dritares, ndjeva një mall të madh ta shoh sa më parë atë bukuroshe ; madje, qoftë sikurse një natë më parë që e pashë.
U nisa disa minuta më herët se që duhej. Me vete mora një trëndafil të freskët, t’ia dhuroj në shenjë dashurie të pashmangshme, e të kujtuari për rrënjëzimin e saj. Mendoja t’i flisja i buzëqeshur përmes hapësirës së ngushtë të hapjes së parmakut, e ta zgjatja dorën me atë dhuratë, dhe bashkë me biskun e fletët e brishta t’i çiknim së paku gishtërinjtë. Mirëpo, ndryshe mbaroi gjithçka.
Herët u gjenda në cak. Kot arrita. Guxim s’pata t’i cingëris në xhame për ta njoftuar se aty isha. Mendoja, për sherr, mund të jetë edhe dikush tjetër në dhomë, dhe fundi dihej. Vetëm dy-tre minuta para kohës së caktuar hapekrah u çel njëri parmak. Besa vringthi u përkul të përgjonte sikur natën e mëparme nëpër dritën e elektrikut të dorës, por andej, — përreth murit, nga ana e rrugicës — s’pa gjë. Në kahun tjetër afër dritares rrija ulur, prej nga i dola përpara si hije duke harruar përtokë trëndafilin. Një kombinezone të mëndafshtë ngjyrëqielli, dhe fytyrën e çiltër, fare mirë ia pashë në dritën e një qiriri të vogël që kishte lënë ndezur mbi një tavolinë ndanë vetes.
— Kuptoj se më do, — shtoi pasi më përshëndeti — ama s’di sa do të zgjasë kjo, dashuria jote ?!
— Për jetë e mot ! — ia ktheva bindshëm.
— Më gëzon. Pra eja nesërmbrëma në po këtë kohë ! — më tha, dhe me një shikim goxha të çiltër e mbylli parmakun paksa me të shpejtë.
Më vloi gjaku aq shumë !… Megjithatë trëndafilin ia lash në pezul
Nata e tretë :
Edhe pse m’u përfytyrua gati tërë ditën, gjithnjë u mundova të mos e ngulis mendjen tek ajo asnjë sekondë. Punë fizike thuaja kurnjëfare s’kisha, megjithatë sapo erdha nga shkolla, ndonëse kot do t’i lëçisja mësimet a ndonjë libër, punova ç’bën e ç’nuk bën, vetëm t’i kaloja orët sa më shpejt deri në mesnatë. Kastile u nisa më vonë, ngase duke shpejtuar e dija se më mirë do ta kaloja atë udhëtim. Saktë, kur u duk në dritare u gjenda aty. Sërish e hapi vetëm njërën fletë të saj, por tjetrës ia hoqi rezen. Një llambë vajguri varur në murin anësor, lëshonte dritë të mjaftueshme e mundësonte pamjen e ca luleve afër saj. Pasi ia hodha një shikim në fytyrë — gjysmën e së cilës e shndriste ajo dritë, gjysmën tjetër hëna — vura re këmishën e saj të najlontë ngjyrëbari që linte t’i dukej dukshëm forma e trupit biskonjë, e që ia shtonte bukurinë edhe me një spektër ngjyrash të çuditshme. Duke buzëqeshur lehtë, ma zgjati dorën dhe më përshëndeti ngrohtësisht. Pasi shprehu interesim si kisha kaluar udhës, bëri sikur u afrua ca duke ma bërë një pyetje të çuditshme :
— Dëshiron të martohesh pastaj me mua, apo?
— Dëshiroj!… Më shumë se gjithçka tjetër në jetë ! — ia ktheva, ndërsa mbeta i shtangur.
— Të njëjtën dëshirë e paskëshim. Por më mirë të mendohemi edhe pak ! Udha e mbarë të qoftë, e natën e mirë, — më tha me një zë të butë duke e mbyllur dritaren qetazi.
Veç sa nuk këlthita : “lozonjare !…”
Nata e katërt :
Letrën e gjatë, që gati tërë ditën e kalova duke e shkruar, e futa në xhep dhe u nisa. Ç’nuk i shkrova në të : për rastin e asaj dite që u takuam në rrugicë, pak mbi krua, si ecte ngathët krahas babait çehrevrenjtur, ngarkuar me ato kënata përplot me ujë, e guxim s’pata t’i them : “Këtë barrë ta përgjysmojmë, Besë” — sikurse mendova ; për lajkatarësinë e pakuptimtë që po e shfaq kur po i vete te dritarja, e veçmas për
dashurinë e përflakur që kisha ndaj saj.
Në orën fiks njëzet e katër, faqeza qemë. Pos njërit parmak, u hap edhe ai me reze, por vetëm deri në gjysmë. Poçi elektrik llamburiste në mes të tavanit. Në fytyrën e Besës shqova një çiltëri gati të skajshme. Veshur mbante xhaketë të lehtë doku, ndërsa leshrat bashkë me një fjongo të gjatë pëlhure ngjyrëgurkali nga ana e djathtë i shtriheshin deri nën gjoks. Sapo e hapi gojën të më fliste diçka, me të shpejtë e lëshova letrën në
parvaz dhe i thashë :
— Lexoje dhe mendohu mirë ! Shihemi nesërmbrëma në po këtë kohë.
Nata e pestë :
Me vonesë u nisa, vonë arrita në cak. Parmakët e dritares rrinin çelur tej më tej. Në dhomë s’ndriçonte gjë. Besën s’e shihja kund. Duke i vënë duart në pezul, për t’u ngritur të shihja edhe nëpër këndet e dhomës, sakaq më pengoi butësisht një dorë e lehtë. Vallë, a do të mund të më preknin duar të tjera, pos atyre të Besës aty atë natë ?
— Mos u mundo. Ja ku jam! — më tha fare e qeshur, dhe më tregoi trungun e dardhës, pas së cilit kishte qenë e fshehur.
Përnjëherësh bëmë shtrirje krahësh nga njëri-tjetri. Pas përqafimit këmbët dalëngadalë na shpunë në luginën preshtake nën katund. Zërat tanë të ulët mes lisave shekullorë i shoqëronin currilat e përroskës dredhake ndanë nesh, e herë-herë shushurimat e gjallesave përreth.
Nata ishte jona.

Kjo le të mbetet vetëm një nga miliarda e miliarda vizionet e mundshme për Të…
Kështu, tek e fundit, në këtë mënyrë, në këtë çast, foli Ai
meqë unë në një kuptim jam Ai e Ai është unë
se po të mos isha unë, nuk do të ishte as Ai (në mua)
prandaj do të mungonte realiteti, bota dhe,
natyrisht edhe ky vizion i mundshëm për Të!

Në ajrin e lehtë që thithim
në gjethet delikate të bimëve
në rrënjët e thella të drunjve
në fijet e buta të barit
në lulet e stërbukura të pemëve
në shpërthimin e ngjyrave magjiplota
në çdo gjë që duket e që zhduket
që lind e që vdes – në to është Perëndia…

E megjithatë
Ai është i amshueshëm
në rrjedhën e ekzistencës shtrihet për së gjëri e për së gjati
në thellësitë e lartësitë e arritshme e të paarritshme
që merren e që s’merren me mend
ndodhet Ai
dhe u jep jetë krijesave të llojllojshme
të bukura e të stërbukura, të shëmtuara e të tmerrshme…

Ai ndodhet, pra, edhe në fundin e deteve e oqeaneve
në lëvizjet e shkathta të peshqve
në paklëvizjet e ngathta të mbështjellësit të gjallë
të fund detit
madje edhe në bërthamën e tokës
aty ku zjarri vullkanor është përjetësisht
në shpërthim e sipër ndodhet Ai – i paprekshëm, përjetshëm
përherë i freskët si mëngjes prilli…

Edhe në shpërthimin vullkanor është Ai
njëkohësisht në tokën që çahet
në llavën e zjarrtë që shpërthen
në mundësinë për t’u zhdukur fshatra e qytete
në domosdoshmërinë për t’u mbytur qindra mijëra njerëz
e krijesa tjera të gjalla,
që Ai i lidh me fijet e fatit të përbashkët
pastaj, në dhembjen e atyre që mbesin
në tmerrin, në pikëllimin, në hutimin, në frikën
e në vuajtjen e tyre – në të gjitha këto është Ai…

Në njeriu më së mirë bënë konak Perëndia
Ai nuk zgjedh ngjyrën e lëkurës -
të gjitha ngjyrat janë të Tijat, ato themeloret
dhe miliona nuanca që dalin nga to…
Ai s’e zgjedh as madhësinë a formën e trupit
Ai është begatia e pafund e trajtave jetësore
e madhësive, e vogëlsive, e makro e mikrokrijesave
Ai njësoj me lehtësi zë vend dhe palon vetveten
në tërë këto trajta të panumërta…

Çdo gjë e krijuar, e vogël apo e madhe
e afërt apo e largët
e dukshme apo e padukshme, që sytë tanë
janë apo s’janë të aftë t’i shohin
e mendja është apo s’është e aftë t’i njohë
janë projeksionet e vizionet e Tij madhor…
Apo: Ai është vetë këto projeksione e ky vizion madhor
që shtrihet në përmasa pakufishmërisht të madhërishme
e që reduktohet në përmasa pafundësisht të vogëltha…

Ai ndodhet në parajsë dhe në ferr
përkatësisht – vetë parajsa dhe ferri është Ai
ne vetëm i përjetojmë si të veçanta manifestimet dualiste të Tij…

Ai ndodhet në ata që gëzohen e lumturohen
si dhe në ata që heqin e vuajnë;
Ai është njësoj në të hareshmen e në të pikëlluaren
në të bukurën e në të shëmtuarën
Ai është aty – i përjetshëm, i paevitueshëm
realitet në vazhdim…

Ai ndodhet “lart” në qiejt e panumërt, në yjet
në planetët e satelitët e tyre, në galaktikat e metagalaktikat
në lëvizjet e tyre precize, në shpërthimet e tyre
në vrimat e zeza, në superyjet e rinj
përkatësisht Ai është kreacion i përpiktë
i të gjitha këtyre miliarda lëvizjeve kozmike
të pagabueshme, që, megjithatë, në vetvete bartin
fundin e paevitueshëm dhe, krijimi e ri…

Ai ndodhet në ndeshjen, në shpërthimin, shkatërrimin dhe rikrijimin e tyre
Ai është aty dhe këtu, ajo dhe kjo janë Ai
janë projeksionet e vizionet e Tij madhor
janë dukjet dhe zhdukjet e atij Vizioni…

Asgjë nuk është bosh – çdokund është Ai
çdo gjë që qëndron dhe rrënohet nga çasti në çast
çdo gjë e bukur dhe e shëmtuar e kësaj bote
çdo gjë e mirë dhe e keqe, që është vetëm për ne e tillë – është Ai…

Ai është gjithë zjarri dhe drita e yllit tonë të afërt – Diellit,
Ai është gjithë zjarri dhe drita e miliarda yjeve të tjerë
të largët me miliarda vjet drite
Ai është gjithë ftohtësia dhe errësira relative
e hapësirës gjiganteske…

Edhe në shpirtin paqësor, edhe në shpirtin rebeltar është Ai
Ai është në të gjitha revolucionet e të gjitha kohëve
Ai është revolucioni i përjetshëm, ku ndeshën pa ndalim
e vjetra me të renë, e mira me të keqën, lufta me paqen, errësira me dritën…

Ai është revolucioni i artikuluar dhe latent i historisë
Ai është ndryshimi dhe ngecja, progresi dhe regresi…

Ai ndodhet në të gjitha llojet e virtyteve
ne të gjitha llojet e veseve
në të gjitha llojet e gëzimeve, në të gjitha llojet e hidhërimeve
në të gjitha harmonitë empirike, në të gjitha dilemat ekstreme
ku ndeshet jeta dhe vdekja…

Në ndërgjegjen më të lartë është Ai
po aq në animën tonë…
në madhështinë më madhështore e në vogëlsinë më të skajshme
në mendimet më të thella
në ndjenjat më të fuqishme – është Ai…

Ai ndodhet në farkëtorën shpirtërore ku farkohen
idealet madhore të njerëzimit mbi Lirinë, barazinë dhe
Vëllazërinë universale, njëkohësisht ndodhet në idenë mizerable
të të gjithë tiranëve e të gjithë mizorëve të kësaj bote…

Pra, Zoti është të gjitha këto, madje edhe më shumë
madje shumë më shumë se kaq…
Kjo le të mbetet vetëm një nga miliarda e miliarda vizionet e mundshme për Të…

Kështu, tek e fundit, në këtë mënyrë, në këtë çast, foli Ai
meqë unë në një kuptim jam Ai e Ai është unë
se po të mos isha unë, nuk do të ishte as Ai (në mua)
prandaj do të mungonte realiteti, bota dhe,
natyrisht edhe ky vizion i mundshëm për Të!

E vesHTir te jesh e but dhe fatlume,ne kte bot te acart dhe te ashper qe po jetojme,nje jet te mbushur me urrejtje,nje jet e mbushur me shushunja te etura per gjak,e vetmja gje e cila me duket e bukur:ESHE DASHURIA QE NDIEJ PER TY:
ditet qe lahen nen ujrat e loteve te derdhur,zemra qe ftulurojne me krah te prer,Shikojme te ardhmen me syt tan te verber.Djelli qe vret henen:dhe hena ashtu e rraskapitur vret yjet nje nga nje:zemra e stukur ne cep te kraharorit dridhet,e trembur nga cdo gje qe e rrethon.POR TI:Ti je drita ime ne fund te tynelit:je endrre ime qe shoh cdo nat:Je gjithcka qe kerkoj nga jeta:Nuk e di sesi do jem pa ty:nuk mundem ta mendoj jeten time pa ty:eh o jet:ckuptim do kishe ti pa te??joooo nuk duet ta mendoj kte gje.UN pa te….???????joooooooo.nuk mundem ta mendoj.sepse thjesht iedea kur e mendoj me ben te ndihem keq.TE DUA:AS VET SE DI PSE TE DUA?PO DI QE TE DUA.JE BOTA IME JE GJITHCKA QE KAM,JE GJITHCKA QE DUA TE ARRIJ.PO TY JAM E HUMBUR,TE DUA SHPIRTI IM.

Lumturi..sa kohe kaloi per te te njohur ty
Dashuri..sa her u rrezova deri sa te gjeta ty..
Sa do qe te shkruaj kto qe i ndjej smundem ti pershkruaj..
Sa do qe te mundohem te behem kurse ska ndodhur..ja esht duke u realizuar..
Sa here qe mundohem ato sy mos i shikoj te pretendoj se je humbur..nuk mundem me magjepsojne..Erdhe si nje ere e leht me more shpirtin..Si lindja e diellit me more shqisat..sa her qe ti mbyll syt te me dalesh perpara..me nje prekje me bere te fluturoj..me nje puthje me bere te helmohem..Helmi Im I Dashur..sa doja qe edhe ti ti dish keto vargje..skam guxim..ndoshta shpallja e Dashuris son do tjet gabim..Bukurii..me mer malli per buzeqeshjen tende..si nje lule e bukur qe sapo cel..tradhetiii..me mungon afersia jote qe me genjen sa her qe te shoh..O Jett..valle a do te jesh i imi ndonjeher?!a vec nje figur per te qen e qete…..Puthja ime..me helmove me ato buzat e tua tronditese..helmi im i dashur nese ndonje dit vdes..do te jet nga Dashuria ime e teperme ndaj teje..Helmi im i Embel….

urime kleopatra

se kuptova kete tironse

Nuk ka rendesi ku shkon,por kush eshte me ty gjat udhetimit
shum shum tbukra prozat suksese tmetejshme